නව ලිබරල් ගෝලීයකරණයට මැදි වූ ලංකාව වැනි ජාතික රාජ්‍යයන් තුළ ආණ්ඩු මාරු කිරීමෙන් සමාජ පර්යාය වෙනස් වන්නේ නැත. ලංකාව සැබැවින්ම පාලනය කරමින් සිටින්නේ මෙම ජනතා නියෝජිතයන් විසින් නොව ගෝලීය තාක්ෂණික කළමනාකරණ පංතියක් විසිනි. (අන්තෝනියෝ ග‍්‍රාම්ස්චි විසින් මෙම නව ස්ථරය පිළිබඳ පංතික විග‍්‍රහයක් සිදුකර ඇත.) වෙනත් මානයකින් දක්වනවා නම් ජාතික ධනේශ්වර පංතිය ඉක්මවා ගිය පාර ජාතික ධනේශ්වර පංතියක් ගොඩනැගී තිබෙන බවයි. ලංකාවේ ආණ්ඩු මාරුවීම් හරහා සැබැවින්ම සිදුවන්නේ ප‍්‍රාග්ධන අයිතිය සහිත ව්‍යාපාරික බලයෙන් යුත් කුඩා කල්ලියක් විසින් රාජ්‍ය තන්ත‍්‍රය අත්කර ගැනීමයි. එය රාජ්‍යය තුළම වන පරිපෝෂිත රාජ්‍ය තන්ත‍්‍රයක් ලෙස පවතිමින් පෙරකී පාර-ජාතික ධනේශ්වර පංතිය සමග තුලනාත්මක කළමනාකාරී ගනුදෙනුවක් නඩත්තු කරයි. දේශපාලන නියෝජිත ආයතන, එහි නියෝජිතයන් හා රාජ්‍ය නිලධරය පවතින්නේ මෙම වක‍්‍ර මහේක්ෂ ගනුදෙනුවට පහසුකම් සැලසීමටත් එයට දේශපාලනික සුජාතභාවයක් ලබාදීමටත්ය.
මේ අනුව ගත්විට නව ලිබරල් ගෝලීයකරණය තුළ ලංකාව් දේශපාලන තීරක බලය ඇත්තේ දුපතෙන් පිටත වෙනත් පාර්ශ්වයන් තුළය. ගෝලීය ආර්ථික ව්‍යවසායකත්ව අධිකාරීත්වයකින් විහිදෙන ‘සුපිරි තාක්ෂණ කළමනාකරණ ස්ථරයක්’ හා ‘ගෝලීය ලිබරල් සිවිල් සමාජ ප‍්‍රජාවක්’ විසින් මෙම පාර්ශ්වය නියෝජනය කෙරෙයි. එම ගෝලීය ව්‍යපෘතිය නව ස්වාධිපත්‍යයක් ලෙස සුජාතකරණය වී ඇති අතර එහි ප‍්‍රතිඵලය වී ඇත්තේ දුපතේ දේශපාලනය හුදු කළමනාකරණ ව්‍යාපෘතියක් බවට ඌනනය වීමයි. පොදු ජන මනස තුළ දේශපාලනය ලෙස තහවුරු වී ඇත්තේ මෙම නිර්දේශපාලනීකරණයයි. නියෝජන ප්රජාතන්ත්රවාදය නාමයෙන් ලංකාවේ දේශපාලන සමාජය ඇතුළතින් ඛාදනය කර තිබෙන මැතිවරණ දෘෂ්ටිවාදය යනු මෙම නිර්දේශපාලනයේ පැහැදිලි පිළිබිඹුවකි. කලින් කලට කරළියට එන ‘මැතිවරණ බුද්ධිමතුන්’ විසින් සිදු කරනු ලබන්නේ මෙම ‘නිර්දේශපාලනීකරණයේ දේශපාලනය’ට අදාළ ඓන්ද්‍රීය කාර්යභාරයකි. ලංකාවේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්ය මහාචාර්යවරුන් බොහොමයකගේ දේශපාලනික එදා වේල සරිවන්නේ මෙවැනි මැතිවරණ දෘෂ්ටිවාදයන්් ගොඩනැගීමටත්, ඒවා පිළිබ`දව ස්වයං මෝහනයට පත්වීමටත්, එම මෝහනය වසංගතයක් ලෙස පතුරුවාලීමටත්ය. 2015 ජනාධිපතිවරණය ඉලක්ක කර ගනිමින් පෙරමුණට ගත් ‘යහපාලනය’ යනු එවැනි දෘෂ්ටිවාදයකි. මෙම ආචාර්යවරුන් හා ලිබරල් සිවිල් සමාජ බුද්ධිමතුන් බොහොමයකගේ නීචභාවය වන්නේ මෙවන් දෘෂ්ටිවාදයන් ප‍්‍රජානත්ත‍්‍රවාදයට පර්යාය පදයක් ලෙස නාමකරණය කිරීමට රුචියක් දැක්වීමයි. යහපාලනය යන පදය පමණක් සැලකුවත් එය පැහැදිලිවම පෙර දැක්වූ ගෝලීය මූල්‍ය ප‍්‍රාග්ධන කළමනාකරණ ශ්‍රේණීන් විසින් ලංකාව වැනි පරිවාරයේ රටවල නව ලිබරල් ආර්ථික උපමාරු ඇති කිරීමට යොදාගත් න්‍යායක් සංඥා කරන්නකි. ලංකාවේ ලිබරල් රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වනාහි මෙවැනි ප‍්‍රායෝගික න්‍යායන් ආනයනය කරන නිල වෙළ`ද නියෝජිතයන් වෙයි. නව ලිබරල්වාදයේ සමාජ පරිකල්පනය ක‍්‍රියාත්මක වන්නේ මෙවැනි සංකීර්ණතාවන්් සමගිනි. වෙනසක් හෝ විකල්පයක් යන ශීර්ෂයන් යටතේ ජනප‍්‍රිය වන බොහෝ හදිසි ව්‍යාපෘති කෙරෙහි වස`ගකාරී වනු වෙනුවට අවශ්‍ය වන්නේ ඒවා ලිබරල්වාදී ගෝලීයකරණ සිතියම තුළ තබා කියවා ගැනීමකි. නව ලිබරල් ධනවාදී පරිකල්පන විශ්වය තුළ එවැනි ව්‍යාපෘතීන් අර්ථකථනය වන්නේ කෙසේද යන්න විමසීමයි. අද වන විට සිදුවන දේශපාලනයේ රැුඩිකල්හරණය වෙනුවට නව රුඩිකල්කරණයක් සූත‍්‍රගත කළ හැක්කේ මෙවැනි භූ දේශපාලනික කාල අවකාශයකට සාපේක්ෂවය.
අනෙක් අතට අධිපති වාර්ගික ජාතිවාදය සිය ආධිපත්‍යය තහවුරුකරගෙන ඇත්තේ කවර සුවිශේෂත්වයන් තුළින් ද යන ප‍්‍රශ්නය මෙහිදී මගහැර යා නොහැක. ලංකාවේ ජාතිවාදය සිය පිහිටුම සහතික කර ගෙන ඇත්තේ හුදු රණකාමී අත්තවාදයක ස්වරූපයෙන් නොවෙයි. මෑත පැනනැගි ප‍්‍රචණ්ඩ භික්ෂු ව්‍යාපාරයේ ජාතිවාදී උද්ඝෝෂණයන් හරහා එය නිගමනය කිරීම යනු තත්ත්වය සරල කිරීමකි. ඒ වෙනුවට සිංහල බෞද්ධ ජාතිවාදය සිය හෙජමොනික ශක්‍යතාව තහවුරු කරගෙන ඇත්තේ ස්වදේශීකරණය වු ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආකෘතියක් තුළය. පොදුජන මනස තුළ වාර්ගික ජාතිවාදය ස්වාභාවික වී ඇත්තේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආයතන පද්ධතිය හරහා එය අර්ථකථනය වූ ඉතිහාසයක් ඇසුරෙනි. ලංකාවේ ව්‍යවස්ථාගත සංස්ථාපිතයන්, දේශපාලන ආයතන, රාජ්‍ය දෘෂ්ටිවාදී ආයතන, සංස්කෘතික සමාජ සංවිධාන, සිවිල් සමාජ සංස්ථාවන් ඇතු`ඵ සමෝධාන රාජ්‍යයේ ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රීය අවකාශය විසින් අධිපති වාර්ගික ජාතිවාදී කතිකාව අභ්‍යන්තරීකරණය කර ඇත. සරලව කියන්නේ නම් සිංහල බෞද්ධ වාර්ගික ජාතිවාදය ලංකාව තුළ දෘශ්‍ය කෙරෙන්නේ ලාංකේය පන්නයේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයක් හරහා වන බවයි. තවත් අයුරකින් කිවහොත් ලංකාවේ ප්රජාතන්ත්රවාදය අර්ථ නිරූපණය කෙරෙන්නේ සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදී සිතිජය තුළින්ය යන්නයි. ලංකාවේ වාර්ගික ජාතිවාදය ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ව්‍යුහයට පසමිතුරු අක්ෂයක් නොවෙයි.
නව ලිබරල් ගෝලීය හෙජමොනිය තුළ ලාංකේය ස්වදේශිකත්වය සුජාත වන ආකාරය එබඳුය. ලාංකේය සමාජ පරිකල්පනය ගොඩනැංවී ඇති දේශපාලන සංකීර්ණතා ග‍්‍රහණය කර ගැනීමකින් තොරව ‘කළ යුත්තේ කුමක්ද?’ යන ලෙනිනියානු තිසීසය යළි පුනරාවර්තනය කළ නොහැකිය. ලාංකේය අප මුහුණ දෙන වත්මන් අර්බුද සියල්ල ගෝලීය පද්ධතියකට ගැට ගැසී ඇත. ජාතියක් ලෙස අපගේ සාමූහික ඉරණම විශ්වීය මනුෂ්‍ය වර්ගයාගේ සාමුහික අනාගත ඉරණම සමඟ අත්‍යන්තයෙන්ම බද්ධ වී තිබෙන බව කිව යුතුය. එහෙත් විමුක්ති දේශපාලනය විශ්වීයත්වයක් තුළ පරිකල්පනය කරන තරමට එම විශ්වීය නිදහස කරා යා හැකි මාවත වැටී ඇත්තේ අපට මුණ ගැසෙන දේශපාලන සුවිශේෂතා ඔස්සේය. විශ්වීය සමාජ විමුක්තියක් පිළිබඳ අදහස සමස්තකරණයක් නම් එම සත්‍යය අපට අභිමුඛ වන්නේ පාර්ශ්වීය අරගලයන් තුළිනි. අපගේ ප‍්‍රස්තුතයට සන්දර්භගත කළ විට එය මෙසේ සංක්ෂිප්ත කළ හැකිය.
‘ලංකාවේ දේශපාලන, ආර්ථික හා සංස්කෘතික අර්බුදයන් සියල්ල ගෝලීය හෙජමොනික සැකැස්මක් තුළ අප තේරුම් ගන්නවා නම් ඊට විකල්ප හෙජමොනියක් යෝජනා කිරීමේ ක‍්‍රියාවලියට අදාල පුරෝගාමී මැදිහත් වීම ඇත්තේ ලාංකේය විමුක්ති දේශපාලන අරගල භුමිය පෝෂණය කිරීම තුළයි. ’
විදර්ශන කන්නන්ගර
