ප්රජාතන්ත්රවාදය රැඩිකල්කරණය කිරීම පිළිබඳ අපගේ සාකච්ඡුාව මූලික වශයෙන් ඉලක්ක කෙරෙන්නේ ලංකාවේ රැඩිකල් වාම හා ලිබරල් වාම දේශපාලන පරිමණ්ඩලයටයි. එහිදී ගතානුගතික මාර්ක්ස්වාදී හා සිවිල් ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රවාදී දැනුම් කතිකාවන්ගේ දෘෂ්ටිමය සීමා ඉක්මවා යාම අනිවාර්ය අවශ්‍යතාවකි. මෙම පියවරේදී ගතානුගතික මාර්ක්ස්වාදය විසංයෝජනය කිරීමෙන් නිපන් දේශපාලන දාර්ශනික චින්තාවන් අප විසින් පැහැදිලි කරගත යුතුව තිබෙයි. විශේෂයෙන්ම පශ්චාත් මාර්ක්ස්වාදය නමින් හැඳින්වෙන්නේ මෙම න්‍යායික කලාපයයි.
පශ්චාත් මාක්ස්වාදය එනමින් යුතු වන්නේ ඉතිහාස කාලයට අනුව එය මාක්ස්වාදයෙන් පසු බිහිවූ බුද්ධිමය සම්ප‍්‍රදායක් නිසා නොවෙයි. ඒ වෙනුවට මාක්ස්වාදී න්‍යායික පද්ධතිය තුළ තිබූ ඌනිතවාදී (Reductionism) හා සාරාත්මකවාදී (Essentialist) ශේෂයන් බිඳදමමින් මාක්ස්වාදයේ විසංයෝජනයක්’ (Deconstruction) යෝජනා කරන හෙයිනි. එහිදී සම්භාව්‍ය මාක්ස්වාදයට පසු බිහිවූ පශ්චාත් ව්‍යුහවාදය වැනි න්‍යායික ප‍්‍රවනතාවන්ගෙන් සිදු වූ බලපෑම ඉමහත්ය. මාක්ස්වාදය හා ලිබරල්වාදය වැනි දැනුම් පද්ධතීන් පදනම්ව තිබූ සාරාත්මක උපන්‍යාසයන් බිඳදැමීමට එකී න්‍යායික ප‍්‍රවණතාවන්ගේ වර්ධනය හේතු විය. අනෙක් අතට 60 දශකයෙන් පසුව බිහිවූ නව සමාජ ව්‍යාපාරයන්ගේ පැනනැගීම විසින් මතුකළ අත්දැකීම් ප‍්‍රමාණයද පෙර පැවැති උපකල්පනයන් සොලවා දැමීමට ප‍්‍රායෝගිකව හේතුවිය. මේ සියල්ලේ ප‍්‍රතිඵලය වූයේ ඉතිහාසයේ නිශ්චිතභාවය හා පංති ඌනිතවාදය වැනි ගතානුගතික මාක්ස්වාදය තුළ පැවැති සාරාත්මකවාදයන් අභියෝගයට ලක්කරමින් අනිශ්චය (Contingency) පිළිබඳ දේශපාලන තර්කණය ප‍්‍රමුඛ කරලීමත් ඉන් ව්‍යුත්පන්න වන හෙජමොනිය නම්වූ කේන්ද්‍රීය සංකල්පය මාක්ස්වාදයේ රැඩිකල් උරුමය වෙනුවෙන් දායාද කිරීමත්ය. වෙනත් අයුරකින් කියනවා නම් පශ්චාත් මාක්ස්වාදය විසින් මාක්ස්වාදී දේශපාලනයට කළ සුවිශේෂී දායකත්වය වන්නේ මාක්ස්වාදය තුළ යටපත්ව පැවති ආර්ථික තර්කණය හා දේශපාලන තර්කණය අතර වෙනස නිශ්චිතවම සලකුණු කිරීමයි.
මාක්ස්වාදය තුළ වන ප‍්‍රතිවිරෝධතාව (Contradiction) හා පසමිතුරුතාව (Antagonism)අතර වෙනස තුළින් මෙය තවදුරටත් පැහැදිලි කෙරෙයි. මෙහි ප‍්‍රතිවිරෝධතාව යනු නිෂ්පාදන බලවේග හා නිෂ්පාදන සබඳතා අතර වන ගැටුමයි. එය මාක්ස්වාදය තුළ හැඳින්වෙන්නේ ‘විෂය මූලික’ තත්වයක් ලෙසය. එහෙත් මෙම නිෂ්පාදන බලවේග අයිති පංතිය හා ශ‍්‍රමය හිිමි පංතිය අතර වන අරගලය යනු දේශපාලන ක්ෂේත‍්‍රයට අයත් සමාජ අනන්‍යතාවන් අදාළ වන කතිකාමය තත්වයකි. පසමිතුරුභාවය යනු එයයි. ඒ අනුව බලවේග හා සම්බන්ධතා අතර වන විෂය මූලික ප‍්‍රතිවිරෝධයත්, (ධනවාදී සමාජ ක‍්‍රමය තුළ) ධනපති පංතිය හා නිර්ධන පංතිය අතර වන කතිකාමය පසමිතුරුතාවත් එකිනෙක ගළපාලිය නොහැක. එසේ ගැළපීම න්‍යාය විරෝධීය. පංති සවිඥානිකත්වය යනු දෘෂ්ටිවාදී ගොඩනැංවීම මිස නිෂ්පාදන මාදිලිය සමග එකට එක සම්බන්ධ වන විෂය මූලික තත්වයක් නොවේ. ඒ අනුව විප්ලවයේ පූර්ව කොන්දේසිය වන්නේ නිෂ්පාදන බලවේග සහ සබඳතා අතර වන ප‍්‍රතිවිරෝධය ද, එසේ නොවේ නම් නිෂ්පාදන සබඳතා ක්ෂේත‍්‍රය තුළ වන පසමිතුරුතාව ද යන ප‍්‍රශ්නයක් මතු කෙරෙයි. මාක්ස්වාදි කතිකාව තුළ මෙම ප‍්‍රශ්නයට ආමන්ත‍්‍රණය කළ ආකාරය වන්නේ නිර්ධන පංතිය යනු නිෂ්පාදන බලවේගයන්ගේ අනාගත වර්ධනය නියෝජන කරන ඒජන්තයා වන බවත් ඉතිහාසයේ අනිවාර්යතා නියමය විද්‍යාත්මකව සවිඥානික කරගත් හා එය ක‍්‍රියාත්මක කරන පංතිය වන බවත් මතවාදීව තහවුරු කිරීමයි. මේ අනුව පංති අරගලය යනු අනිවාර්යතාවාදී පරමයක් ලෙස සැලකේ. එහෙත් පංතීන් යනු ආර්ථිකමය තලයෙන් බිහිවන්නක් නොව දේශපාලනිකව ගොඩනංවන්නකි. මින් හැඟවෙන්නේ පංති හා පංති අරගලයන් පවතින්නේ නැති බවක් නොව ඉතිහාසයේ පරම සුවිශේෂයක් ලෙස එය මූර්තිමත් නොවන බවයි. නව ග‍්‍රාමිස්චියානුවාදයේ කීර්තිමත් චින්තක අර්නස්ටෝ ලැක්ලාව් විසින් සිය New Reflections of the Revolution of our Time යන වියමන තුළින් මෙය දීර්ඝව හා පෘථුල ලෙස සාකච්ඡා කර තිබේ. පංතිය පිළිබදව වන මෙම ගතානුගතික මාක්ස්වාදී ස්ථාවරය විසංයෝජනය කර දැමීම විසින් අප විවෘත වන්නේ පංතිමය නොවන විෂය ස්ථාවරයන්(Subject Positions) තුළින් පැනනැගෙන අරගලයන් පංති අරගලය සේම ධනාත්මක කර බාරගැනීමක් වෙතටය. එනම් සෙසු විෂයීය අරගල (ස්ත‍්‍රී විමුක්තිය වැනි) සේම පංති අරගලය ද ඓතිහාසික කථිකාමය නිර්මිතයක් ලෙස සැලකීමයි. එසේම යම්කිසි සමාජීය පංතියකට නිසර්ගයෙන්ම අයිති වූ දෘෂ්ටිවාදයක් තිබේද යන ප‍්‍රශ්නයද මෙම කියවීම හරහා මතු කෙරෙයි.
නිදසුනකින් කියනවා නම් නිර්ධන පංතියටම අයත් ලෝක දැක්මක් ඇති බවත් එය එකම විද්‍යාත්මක දෘෂ්ටිවාදය ලෙස නාමකරණය කිරීමත් මෙම පන්ති ඌනිතවාදයේම ප‍්‍රකාශනයකි. මාක්ස්වාදය යනු ඉතිහාසය පිළිබද විද්‍යාව ලෙස තහවුරු කිරීමත් මෙම ඌනිත කියවීමේම අංගයකි. නිර්ධන පංතිය යනු ඉතිහාසයේ අනිවාර්ය නියමය හඳුනාගත් හා එය ක‍්‍රියාවට නගන ඓතිහාසික ඒජන්තවරයා වීමත් මාක්ස්වාදය යනු ඉතිහාසය පිළිබඳ නිවැරදි විද්‍යාව වීමත් විසින් සාධනය කෙරෙන තර්කය වන්නේ මාක්ස්වාදය යනු නිර්ධන පංතියේ පංතිමය විඥානය යන්නයි. අනෙක් අතට එම නිවැරදි විද්‍යාත්මක විඥානය ගොඩනැගීම සඳහා පෙරටුගාමී බුද්ධිමතුන්ගෙන් සුසැදි පක්ෂයක් අවශ්‍ය කෙරෙයි. එවිට මතුවන ප‍්‍රශ්නය වන්නේ නිර්ධන පංතික විඥානය නිර්ධන පංතියට පිටතින් රැුගෙන ආ යුතු වීමත් එම රැුගෙන එන්නා (පෙරටුගාමි පක්ෂය) නිර්ධන පංතියට අයත් නොවීමත් අතර වන සම්බන්ධය වියවුල් සහගත වීමයි. අනෙක් අතට නිර්ධන පංතිය නොවන (ආර්ථික වශයෙන් සුඵ ධනේශ්වර) පාර්ශ්වයක් විසින් රැුගෙන එන මෙම නිර්ධන පංතික දෘෂ්ටිය නිර්ධන පංතියේ දෘෂ්ටිය ලෙස බාරගත හැකි තර්කය කුමක්ද යන්නයි. අපගේ විග‍්‍රහය අනුව මින් ගම්‍ය කෙරෙන්නේ සමාජ පංතීන් හා ඊට අනන්‍ය දෘෂ්ටිවාදය අතර ඇත්තේ විසම්බන්ධයක්ය යන්නයි. ගතානුගතික මාක්ස්වාදී කතිකාව විසින් සිදු කරන්නේ මෙම විසම්බන්ධය ප‍්‍රශ්න කළ නොහැකි මිථ්‍යාමතික ආඛ්‍යානයකින් ආවරණය කර දැමීමයි.
මෙම ආධානග‍්‍රාහිත්වයේ තවත් ප‍්‍රතිවිපාකයක් වන්නේ ලිබරල් ප්රජාතන්ත්රවාදය යන්නත් වාමාංශික දේශපාලන කථිකාව විසින් නිශේධනාත්මක ලෙස සැලකීමයි. එසේ වීම මූලික පැතිමාන දෙකකින් හදුනාගත හැකිය. පළමුවැන්න වන්නේ ධනවාදී නිෂ්පාදන මාදිලිය හා ලිබරල් ප්රජාතන්ත්රවාදය අතර අනිවාර්ය සම්බන්ධයක් පවතී යැයි නිශ්චය කිරීමයි. දෙවැන්න වන්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයත් ලිබරල්වාදයත් අතර අනිවාර්ය සම්බන්ධයක් පවතීය යන මතයයි. ආර්ථික තලය විසින් දේශපාලනික උපරිතලය අනිවාර්යයෙන්ම නිශ්චය කරනවාය යන මතය අප විසින් අභියෝගයට ලක් කර ඇති තතු යටතේ ධනේශ්වර පංතින්ගේ අනිවාර්ය දේශපාලන දෘෂ්ටිවාදය ලෙස ලිබරල් ප්රජාතන්ත්රවාදය නම් කළ නොහැක. ලෝක නිදසුන් ඔස්සේ සිහිපත් කරනවා නම් ප‍්‍රංශ විප්ලවයට පෙර ධනවාදී නිෂ්පාදන සබඳතා එංගලන්තය තුළ ස්ථාපිත වූවත් රාජාණ්ඩුවාදයට එරෙහිව ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික විප්ලවය සිදු වූයේ ප‍්‍රංශය තුළය. එසේම ජර්මනිය නූතන ජාතික රාජ්‍යයක් ලෙස ගොඩනැගුණේ ධනේශ්වර මධ්‍යම පංතීන්ගේ නැගීමට පෙර පැවති ජුන්කර් පාලනය තුළයි. ඒ අනුව (ලිබරල්) ප්රජාතන්ත්රවාදය යනු ආර්ථික නිශ්චයක් නොව දේශපාලනික සංවිධානගත වීමකි.
විදර්ශනකන්නන්ගර
