ළමා මව්වරු මුස්ලිම්ද?

ලංකාවේ විවාහක කාන්තාවන් 1000ක් අතරින් 30 දෙනෙකු පළමු දරුවා ලබා ඇත්තේ වයස අවුරුදු 19දී හෝ ඊට පෙරය.

ලංකාව ළමා දරු උපත් පිළිබඳ කනගාටුදායක දත්ත ඇති රටකි. ලංකාවේ විවාහක කාන්තාවන් 1000ක් අතරින් 30 දෙනෙකු පළමු දරුවා ලබා ඇත්තේ වයස අවුරුදු 19දී හෝ ඊට පෙරය. මෙය 1981දී තිබුණු 36 දෙනෙකුගෙන් හතරක් පමණක් අඩු කරගැනීමකි.
ජනලේඛන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තුව සිදුකළ 2016 වර්ෂයට අදාළ ජන විකාසනය හා සෞඛ්‍ය පිළිබඳ සමීක්ෂණය හරහා ළමා මව්වරුන් පිළිබඳ දත්ත පෙන්වා ඇත්තේය. එම සමීක්ෂණ වාර්තාවට අනුව වයස අවුරුදු 15 සහ 19 අතර කාන්තාවන්ගෙන් 6%ක ප‍්‍රතිශතයක් විවාහක, එකට ජීවත්වෙන සහ විවාහයෙන් වෙන්වූ කාන්තාවෝ් වෙති. සමීක්ෂණයක් සිදුකරන්නේ තෝරාගත් නියැදියක් ඇසුරෙනි.

එහෙත් සමස්ත දත්ත එකතුව ලෙස සලකන 2012 ජන සංගණනයට අනුව වයස අවුරුදු 15-19 අතර කාන්තාවන්ගෙන් 10%ක් විවාහ වී ඇත. එය 1981 ජන සංගණනයෙහි එම වයස් සීමාවේ විවාහ ප‍්‍රතිශතය වී තිබුණු 9.7% ක ප‍්‍රතිශතය අඩු කරගැනීමක් නොව ඉහළ යෑමකි. බොහෝවිට මේ විවාහ වයසට දිළිඳු වීම, ධනවත් වීම, අධ්‍යාපනය සහ සමාජ ආරක්ෂාව වැනි කාරණාද සැලකිල්ලට ගනු ලැබෙයි.
ළමා විවාහ පිළිබඳ මාතෘකාව දැන් සැබෑ තත්වයට වඩා වෙනස්ව විකෘති වූ සංවාදයක් බවට පත්ව ඇත. මේ වෙද්දීත් අළු යට ගිනි මෙන් පවතින ජනවර්ග අතර පීඩනයෙහි ප‍්‍රතිඵලයක් ලෙස තවමත් ළමා විවාහ, ළමා මව්වරුන්ගේ මාතෘකාව මුස්ලිම් ජනවර්ගය සමඟ සම්බන්ධ කරන්නට සංවාදවලදී උත්සාහ ගැනෙයි. වෙනස් විය යුතු යල්පැන ගිය නීතියක් වන මුස්ලිම් විවාහ නීතිය පැවතුණද, අධ්‍යාපනයක් ඇති ලාංකේය මුස්ලිම් ජනතාවද තමන්ගේ දියණියන් බාල වයසේදී විවාහ කරවීම වෙනුවට උසස් අධ්‍යාපනයට යොමු කිරීම පිළිබඳව අවධානය යොමුකරන බව මුස්ලිම් ජනතාවගේ මතයයි. පහතින් පෙන්වා ඇත්තේ 2016 ජන විකාසනය හා සෞඛ්‍ය පිළිබඳ සමීක්ෂණයෙහි දත්ත මත පදනම්ව වයස අවුරුදු 15-19 අතර මව්වරුන්ගේ සංඛ්‍යාව දිස්ත‍්‍රික් වශයෙන් බෙදීගොස් ඇති ආකාරයයි.

නියැදියට ගෙන තිබුණු ළමා ගැබිණියන් සහ ළමා මව්වරුන් ලෙස සැලකෙන වයස අවුරුදු 15-19 අතර මව්වරුන්ගේ සංඛ්‍යාව 3,744කි. ඒ අතරින් 450 දෙනෙක් නාගරික ළමා මව්වරුය. බහුතරය වූ 2538 දෙනෙක් ග‍්‍රාමීයව පදිංචිව සිටිති. වතුවල පදිංචියැයි සැලකෙන 266 දෙනෙක් වූහ.

ඒ අතරින් කොළඹ දිස්ත‍්‍රික්කයෙහි 2,272ක් ළමා මව්වරුන් නියැදියට ගෙන තිබුණි. කොළඹ හැරුණුකොට මුස්ලිම් ජනතාව වැඩි වශයෙන් ජීවත්වෙන දිස්ත‍්‍රික්ක දෙක වන්නේ නුවර සහ අම්පාර දිස්ත‍්‍රික්ක වෙයි. අම්පාර දිස්ත‍්‍රික්කයේ ළමා මව්වරු 231ක් වෙති. ඒ දිස්ත‍්‍රික්කයේ වැඩි අගයක් ගනියි. එහෙත් මහනුවර දිස්ත‍්‍රික්කයේ ළමා මව්වරු 69කි. මඩකළපු දිස්ත‍්‍රික්කයේ 89කි. පුත්තලම් දිස්ත‍්‍රික්කයේ 88 කි.
කොළඹ හැරුණුකොට වැඩිම ළාබාල මව්වරුන් පිළිබඳ දත්ත ඇත්තේ මාතලේ දිස්ත‍්‍රික්කයේය. ඒ සංඛ්‍යාව 616කි. මාතලේ දිස්ත‍්‍රික්කයේ සිංහල ජනතාව 2,81,004ක් වෙසෙති. මුස්ලිම් ජනතාව 26,265කි.

හම්බන්තොට දිස්ත‍්‍රික්කයේ ළමා මව්වරුන්ගේ සංඛ්‍යාව 531කි. හම්බන්තොට දිස්ත‍්‍රික්කයේ සිංහල ජනතාව ලක්ෂ 4ක් ජීවත්වෙද්දී ඉස්ලාම් ජනතාව සිටින්නේ 9,000ක් පමණි. කුරුණෑගල දිස්ත‍්‍රික්කයේ ළමා මව්වරුන් 318කි. කුරුණෑගල දිස්ත‍්‍රික්කයේ සිංහල ජනතාව ලක්ෂ 10ක් ජීවත්වෙති. මුස්ලිම් ජනතාව 64,112 කි. රත්නපුර දිස්ත‍්‍රික්කයේ ළමා මව්වරුන් 399ක් නියැදියට හසුව ඇත. රත්නපුරයේ සිංහල ජනතාව 675,785ට මුස්ලිම් ජනතාව සිටින්නේ 15,576 කි.

මේ දත්තවලින් මෙන්ම ළමා දරු උපත් පිළිබඳව සිදුකළ පිළිගත් සමීක්ෂණ හරහාද පෙන්වන්නේ අඩු වයසින් විවාහ වීමට සහ ළාබාල මව්වරුන් බිහිවීමට හේතුව ආගම නොව, වෙනත් කාරණා බවයි. අප පිළිතුරු සෙවිය යුත්තේ ඒ ගැටලූ‍වටයි. සිංහල ජනතාව අතරද දිළිඳුකම, අධ්‍යාපනයේ අර්බුද ඇතුළු ගැටලූ‍ වැඩි වෙද්දී මේ අර්බුදය ඉහළ යන බව අවබෝධ කරගත යුතුය.

ළමා විවාහ, ළමා දරු උපත් සිදුවන්නේ මුස්ලිම් ආගම හෝ මුස්ලිම් ජනතාව අතරයැයි කීම, සැබෑ ගැටලූ‍ව විකෘති කරමින් තවමත් එදිනෙදා පාවිච්චි කෙරෙන කැත බොරුවක් මිස අන් යමක් නොවේ.