කත්යානා අමරසිංහ
ඇය ලේඛිකාවකි. මාධ්යවේදිනියකි. පරිවර්තිකාවකි. ඈ ලියූ නවකතා දෙක ‘වණ්ණදාසී’ සහ ‘නිළිවැස්ස’ නම් විය. පරිවර්තන කෘති රැුසක් ඇය කර ඇත. ‘විදුසර’ සඟරාවේ සිට ලක්බිම, රිවිර පුවත්පත්වල මාධ්යවේදිනියක ලෙසත් කටයුතු කර ඇත.
දැන් ඈ ලක්බිම ‘මංජුසාව’ අතිරේකයේ සංස්කාරකවරියයි.
ලිවීම්වලට යොමුවුණේ කොහොමද?
මට මුහුණදෙන්න වුණා අසූඅට අසූනවය භීෂණ වකවානුවට. මට අවුරුදු පහළොවයි. ඒ භීෂණය අපේ තරුණ කාලයේ තිබුණු සිහින, ආශාවන් වෙනම පැත්තකට හැරෙව්වා. දේශපාලනිකව පරිණත වයසක නෙවෙයි මම හිටියේ. ඒත් රුසියානු පරිවර්තන සහ අතට අහුවුණ දේවල් එක්ක මේවා වටහාගන්න උත්සාහ කළා. ඒ කාලයේදීම ලංකාවේ විකල්ප සඟරා, පුවත්පත්, කවි කියවන්න ලැබුණා. ඒවායින් පෝෂණය වුණා. කම්පනය වුණා. ලිව්වෙ ඇයි කියලා අහනකොට දැන් මට දෙන්න තියෙන්නෙ එක උත්තරයක්. රටේ තිබුණු පීඩනය දරාගෙන ඉන්න බැරි තැන තමයි මම ලීවෙ.
ඔබ උසස්පෙළ විද්යා විෂයන් හදාරන්න යොමුවුණා..
සාමාන්යපෙළට ඞී අටක් තිබුණා. ගෙදරින් දැඩි පීඩනයක් එල්ලවුණා විද්යා විෂයන් කරන්න. කලා විෂයන් කරන්න තිබුණු ආසාව යටපත් කරගෙන විද්යා විෂයන් කළා. ඒකත් පීඩනයක්. ඒ පීඩනයත් මම ලිවීම් පැත්තට යොමු කළා. මගේ කවි පත්තරයේ පළවුණාම විද්යා පන්තියේ ගුරුවරයා නැඟිටවලා අපට බැන්නා. ‘කවි ලියලා මෙඩිසින් යන්න හිතන්න එපා’ කියලා. අන්තිමේදී උසස්පෙළින් මම කොළඹ විශ්වවිද්යාලයේ ජීවවිද්යා උපාධියට සුදුසුකම් ලැබුවා. එතැනදීත් ලිව්වා. විශ්වවිද්යාලයේදීම ‘විදුසර’ට සම්බන්ධ වුණා. පස්සේ ලක්බිමට නිදහස් මාධ්යවේදිනියක් විදියට ගියා.
නිතර පත්තරෙන් පත්තරේට මාරුවුණ මාධ්යවේදිනියක් වුණේ ඇයි?
පත්තරවල තිබුණෙ අතිශය දේශපාලනීකරණය වුණ පසුබිම්. ඉතින් මත ගැටුම් ඇතිවෙනවා. අයින් වෙනවා. මෙතැන වුණත් මම කොපමණ දවසක් ඉඳීවිද දන්නේ නැහැ. කොහොම වුණත් මගේ ඔළුවේ තියෙන දේවල් පිට කරගන්නට ජනමාධ්යකරණය කියන්නේ මට ලැබුණු ලොකු අවස්ථාවක්. ඒත් හැමතිස්සේම මම තෘප්තිමත් විදියට වැඩ කරලා නැහැ. ලියන දේවලට සීමා වැටුණා. මේ වෙද්දී නම් නවකථා ලිවීම හරහාත්, ෆෙස්බුක් හරහාත් පත්තරවලට ලියන්නට බැරිවුණ දේවල් ලියන්නට අවස්ථාව ලබාගෙන තියෙනවා.
ජීවවිද්යා උපාධියකින් පසුව ජනමාධ්යකරණයට පැමිණීම ලොකු කැපකිරීමක් වුණාද?
ගෙදරින් සම්පූර්ණයෙන්ම විරුද්ධ වුණා. මුලින්ම විදුසරට ආ ගමන ගෙදර අතෑරලා ආ ගමනක් වගෙයි. කැරැුල්ලක් ගහලායි ආවේ. ඒ කාලයේ හිටපු පේ්රමවන්තයෙක් දැඩිව ජනමාධ්යවලට පැමිණීමට විරුද්ධ වුණා. ඒත් ඒ සියලූ විරෝධයන් ගැන නොතකා හිතුවක්කාර විදියට පත්තරවලට ආවා. උපාධිය අවසන් කරලා පත්තරවලට යද්දී හැමෝම ඇහුවේ ජීවවිද්යා උපාධියක් අතෑරලා පත්තර රස්සාවට ආවේ ඇයි කියලා. පසුකාලයක පෙම්වතෙක් කැමැත්ත විමසුවාම මම අනෙක් පැත්තට දාපු කොන්දේසිය තමයි මට මේ වෘත්තිය කරන්න දෙන්න ඕනෑ කියන එක. ඒ තරම් බැඳීමක්, කැපකිරීමක් මේ වෘත්තිය ගැන මට තිබුණා.
ඒ කැපකිරීමට සරිලන තෘප්තියක් ලැබුණාද?
මෙතැන හැකියාවට අවස්ථාවක් තිබුණේ නැහැ. මම දැක්කා මට තරම් හැකියාවක් නැති, දැනුමක් නැති උදවිය මාව පහුකරගෙන ගිය ආකාරය. අද මම අතිශය කලකිරීමක ඉන්නේ. මේවායෙ ඇතුළේදී හැකියාව හෝ ප්රවීණත්වය වැඩක් නැහැ. අද ඊයේ ආපු කෙනෙකුට වුණත් පත්තරයක කර්තෘකමක් ගන්න පුළුවන්. ඕනෑම කෙනෙකුට ෆෙස්බුක් එකේ නෝට් ලියලා පත්තරවල නමක් හදාගන්න පුළුවන්. කොලම් ලියන්න පුළුවන්. සමහර අය කියනවා, එයාලාට පත්තරයට ලියන්න අඬගහලා ඕනෑ දෙයක් ලියන්න ඉඩ දෙනවාලූ. එහෙත් මම පිටු සංස්කරණය කරද්දී මම සංස්කාරකවරියක් විදියට අතිරේකයේ පළවෙන දේවල් ගැන අවබෝධයෙන් ඉන්න ඕනෑ. 2005ට කලින් ජාතික පත්තරවල අත්දැකීම් තිබුණු කෙනෙක් විදියට මම නම් දැකලා තියෙන්නේ ඒ විදියට පාලනය කරන කර්තෘවරු. ඒ නිසා අපි ඉගෙනගත්තා ලිපියක් වුණත් දෙතුන් පාර ලියන්න සිදුවන බව. මගේ කර්තෘ විදියට හිටපු සුන්දර නිහතමානි ද මැල් මහත්තයා ලිපි ඉරලා විසිකරලා තියෙනවා. සමහර ලිපි මගේ පැත්තට දමාගහලා කියනවා, ඔය ලිපිය ආයෙ කියවලා බලන්න කියලා. ඔය ලිපිය ඔයාගෙ නමින් පළවෙන එක හොඳද කියලා. හොඳ තැන් තියෙනවා. එහෙත් සමස්තයක් විදියට තෘප්තිමත් වෙන්න බැරි තරමට මාධ්ය ක්ෂේත්රය අර්බුදයට ගිහින්.
ගැහැනුන්ට මාධ්ය ලෝකයේදී මුහුණදෙන්න වෙන අත්දැකීම් මොනවගේද?
පොඩි කාලයක් මම පත්තරවලින් ඉවත්වෙලා විද්යුත් මාධ්යවල වැඩ කළා. ඒ කාලයේදී ලබපු අත්දැකීම් තමයි වණ්ණදාසී නවකථාවටත් පදනම් කරගත්තේ. මම දැක්කා ඉලෙක්ට්රොනික් මාධ්යවල ස්ත්රීත්වය පාවිච්චි කරන අන්දම. මම කියන්නේ කාන්තාවන් වින්දිතයන් විදියට සිදුවන සිදුවීම් ගැන නෙවෙයි. ගැහැනුන් තමන්ගේ ගැහැනුකම අවස්ථාවාදී විදියට පාවිච්චි කළ අවස්ථා ගැන. ඒ අයගේ ක්රියා තවත් අහිංසක කාන්තාවක් වින්දිතයෙක් බවට පත් කරන්නටත් හේතුවෙනවා. මොකද හැම ගැහැනියෙක් දිහාම බලන්නේ අර ඇහෙන්. ඉතින්, මාධ්ය ලෝකයේ ගැහැනුන්ට තියෙන ප්රශ්නය පුරුෂයන්ගෙන් පමණක් එන එකක් නෙවෙයි. පුරුෂාධිපත්යය කියන්නෙ අදහස් මාලාවක්. ඒ අදහස් මාලාව නියෝජනය කරන ගැහැනුත් ඉන්නවා.
දරපු දේශපාලන අදහස් එක්ක ඔබට මාධ්ය ලෝකයේදී පීඩනයක් එල්ලවුණේ නැද්ද?
මගේ අදහස්වලට එකඟ නැත්නම් ගැහුවේ මගේ ස්ත්රීත්වයට. මගේ නිවසට පවා ඇමතුම් දීලා පෞද්ගලික මඩගැසීම් කළා. ඒකෙන් දැඩි පීඩාවකට මම පත්වුණා. මම පත්තර කාර්යාල ඇතුළේ ඒ පීඩනය නිසා අඬලා තියෙනවා. ඇත්තටම මට කියන්න බැහැ පෞද්ගලික ජීවිතය පැත්තෙන් මට මොනවද නොකළේ කියලා. සමහරු හිතන්න ඇති එහෙම චෝදනාවකින් දෙකකින් පස්සෙ මම මේවා දාලා දුවයි කියලා. බැරිම තැන බොරු චෝදනා එද්දී මම කිව්වා ‘මගේ චරිතය හොඳ නැහැ තමයි, ඔබට තියෙන ප්රශ්නය මොකක්ද?’ කියලා. මගේ චරිතය මගේ ප්රශ්නයක්. යම් සීමාවක් ඇතුළේ මගේ සැමියාගේ ප්රශ්නයක්. එතැනින් එහා කිසි කෙනෙක්ට ඒක වැඩක් නැහැ. මම ඒ විදියේ ප්රතිචාරයක් දක්වන්න පටන්ගත්තාම බොහෝ අය තේරුම්ගත්තා මෙයාට චෝදනා කරලා වැඩක් නැහැ කියලා.
