රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය පසුගි ය වසර තුනක කාලය තුළදී පෙර කවරදාටත් වඩා මාධ්‍යවල මාතෘකාවක් විය. ආණ්ඩු විරෝධී බලවේග අතර ඉදිරියෙන්ම රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය සිටියේය. එය පෙර නොවූ තත්වයකි. 2015ට පෙර දේශපාලන කාරණයක් ගැන විමසද්දී ‘අපි දේශපාලනය කරන්නේ නැහැ’යි කී රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය මේ වෙද්දී තමන්ගේ දේශපාලනය නිරුවත් කොට හෙළිදරව් කිරීම ගැන අප ස්තූතිවන්ත විය යුතුය.
වෛද්‍ය සභාව විසුරුවා හැරීමේ සැලැස්මක් ඇතැයි රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය පසුගිය සතියේ හෙළිදරව්වක් කර තිබුණි. ඔවුන් කියන විදියට ශ‍්‍රී ලංකා වෛද්‍ය සභාවේ හිටපු සභාපති මහාචාර්ය කොල්වින් ගුණරත්න තම තනතුරෙන් ඉල්ලා අස්වීම වෛද්‍ය සභාව විසුරුවා හැරීමේ සැලැස්මක කොටසකි. ඒ සැලැස්ම අනුව කොල්වින් ගුණරත්න මහතා පෙන්වාදෙන වෛද්‍ය සභා පනත අහෝසි විය යුතුය යන කාරණය පදනම් කරගනිමින් වෛද්‍ය සභාව විසුරුවා හැරීමට රාජිත-එන්.ජී. ඕ. හවුලක් උත්සාහ කරන බව ඔවුහු කියති. එසේ වුවහොත් ඉතිහාසයේ දැවැන්තම වැඩවර්ජනය කරන බවටත් තර්ජනය කරති.
රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය තම නිරුවත හෙළිදරව් කරන බව මුලින් ලීවේ ‘එන්ජී ඕ’ වැනි පද යෙදුම්වලින්ම එම සංගමය පසුපස ඇති දේශපාලනය හෙළිදරව් වන නිසාය. එන්ජී ඕ කියන්නේ රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වෙයි. ලංකාවේ රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන බොහොමයක් ඇත. ඉන් එන්ජී ඕ යන යෙදුම එන්නේ මිනිස් අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කතාකරන රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන වෙතය. ඔය එන්ජී ඕ යෙදුම, ඒවායේ කිසිම දුෂණ චෝදනාවක් ඔප්පු වීමෙන් පසුව නිර්මාණය වූවක් නොවේ. ඒ යෙදුම යොදන්නේ දැන් විපක්ෂයේ සිටින දේශපාලන කඳවුර විසින්ය. එම දේශපාලන කඳවුරේ අරමුණ, රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන, මානව අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් වෙහෙසෙන පිරිස එන්ජී ඕ ලේබලය යටතට දමා, ඔවුන් කියන දේට සමාජයේ ඇති අවධානය දියාරු කිරීමට උත්සාහ දැරීමයි. නැතිනම්, ඔවුන්ගේ හඬ සමාජයෙන් අතුගා දැමීමට වෑයම් කිරිමයි. ඊට පසු, තමන්ගේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී හා මානව අයිතිවාසිකම් විරෝධී ක‍්‍රියාකාරිත්වය නිරුපද්‍රැතව පවත්වාගෙන යෑමයි. එය රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයත් එලෙසින්ම පාවිච්චි කිරීම තුළ නිරුත්සාහිකවම ඔවුන්ගේ දේශපාලනයද හෙළිදරව් වන්නේය. එය අතුරු කාරණාවකි.
රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සභාපතිවරයා අනුරුද්ධ පාදෙණිය මහතාය. හැම වතාවකම අනුරුද්ධ පාදෙණිය මහතා ඡුන්දයෙන් ඒ තනතුරට පත්වන ආකාරයත් වෙනම කතාකරන්නට වටින කාරණාවකි. ඡුන්ද පැවැත්වෙන ආකාරයද, ඒවාට ඇති චෝදනාද වෙනම කතාකරන්නට වටින කාරණයකි. වෛද්‍ය සභාවෙන් කොල්වින් ගුණරත්න මහතා ඉල්ලා අස්වීම සම්බන්ධයෙන් මව්බිම පුවත්පතට අදහස් පළකරමින් පාදෙණිය මහතා මෙසේ කියා තිබුණි.
‘වෛද්‍ය සභාවට අප පත්වුණේ ඉතා මෑත කාලයේදීයි. මෙහි හිටපු සභාපති කොල්වින් ගුණරත්න මහාචාර්යවරයා දීර්ඝ කාලයක් එහි කටයුතු කළා. සභාවේ පනත වැරදි බව ඔහු දැන ගත්තේ අප එහි ගියාට පසුවද? මෙපමණ කලක් ඔහු මේ වැරදි දැක්කේ නැත්තේ ඇයි?’
මේ කතාවේ රසවත්ම කොටස වන්නේ, ‘සභාවේ පනත වැරදි බව දැනගත්තේ අප එහි ගියාට පසුවද?’ යන ප‍්‍රශ්නයයි. වෛද්‍ය සභාවේ මෙතෙක් කාලයක් සිටි නිලධාරී මණ්ඩලයද බොහෝවිට රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ වුවමනාව මත පත් වූ බව අපි හොඳින් දැනසිටියෙමු. එහෙත් අවසාන වතාවට වෛද්‍ය සභාවට නිලධාරීන් පත්කළ ඡුන්දයේදී රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ බලවත්තු ඍජුවම ඡුන්දයට ඉදිරිපත් වූහ. වෛද්‍ය සභාවේ වැරදි දැක්කේ අප ගියාට පසුවද යන පාදෙණිය මහතාගේ පැනයට කොල්වින් ගුණරත්න මහතා පිළිතුරු දී ඇත. ඔහු කාලයක පටන් මේ අඩුපාඩු පෙන්වාදුන් අයෙකි. කොල්වින් ගුණරත්න මහතා සභාවේ සභාපතිධුරය ලබාගැනීමට අදිමදි කර තිබුණේද ඒ කාරණා නිසාය. වෛද්‍ය සභාව මෙන්ම රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය පිළිබඳවද කලෙක පටන් නිරීක්ෂණයක සිටින අපේ පැත්තෙන් කියන්නට ඇත්තේ වෛද්‍ය සභාවේ වැරැුද්ද හොඳින්ම පෙනුණේ, දේශපාලනික වෘත්තිය සමිතියක් එළිපිටම වෛද්‍ය සභාවේ බලය ඇල්ලූ මොහොතේදී බවය.
වෛද්‍ය සභාව කුමක්ද? අප මුලින්ම විමසා බැලිය යුත්තේ වෛද්‍ය සභාව යනු කුමක්ද යන්නයි. වෛද්‍ය සභා ආඥා පනත කොල්වින් ගුණරත්න මහතා කී ආකාරයටම පැරණි එකකි. ඒ පනත සම්මත කරද්දී වෛද්‍ය සභාවේ අරමුණ කුමක් වුවද නූතනයේදී වෛද්‍ය සභාව පැවතීමේ අරමුණ වන්නේ රෝගීන්ට උපරිම සහනය ලබාදීමය.
ලංකාවේ තිබෙන්නේ රෝගීන් කේන්ද්‍රීය සෞඛ්‍ය සේවාවක් නොව වෛද්‍යවරුන් කේන්ද්‍ර කරගත් සෞඛ්‍ය සේවාවක් බව ප‍්‍රතිපත්ති අධ්‍යයන ආයතනය තමන්ගේ වාර්තාවක සඳහන් කර තිබුණි. ඒ නිසා රෝගීන් මුදල් ගෙවා පෞද්ගලික රෝහලක වෛද්‍යවරයෙකුගේ වෙලාව වෙන් කරගත්තද වෛද්‍යවරයා පැමිණෙන තුරු රෝගීන්ට විශාල කාලයක් රැුඳී සිටීමට සිදුවෙයි.
එතැනිනුත් එහා ගොස් වෛද්‍යවරුන් ප‍්‍රමුඛ සෞඛ්‍ය සේවකයන්ගේ වැරදි නිසා රෝගීන්ට මුහුණදෙන්නට සිදුවන අපහසුතා පිළිබඳව පැමිණිලි කිරීමට තිබෙන මධ්‍යස්ථ ආයතනය විය යුත්තේ වෛද්‍ය සභාවය. අනෙක් අතට සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයන්ගේ වෘත්තීන් නියාමනය කළ යුත්තේ වෛද්‍ය සභාවය. වෛද්‍ය සභාවේ නිලධාරීන් 25කි. වෛi සභා නීතිය අනුව, සභාපතිවරයාත්් සමග අනෙක් නිලධාරීන් 24 දෙනාම වෛද්‍යවරුන් විය යුතුය. එයින්ද 16ක් පමණ සිටින්නේ රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සාමාජිකයන් සහ ප‍්‍රකට හිතවතුන්ය. එහි සංයුතිය වෛද්‍යවරුන්ට මිස සියලූ සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයන්ට ගැළපෙන අයුරින් සැකසී නැත. මේ පිළිබඳව අනිද්දා සමඟ අදහස් දැක්වූ රජයේ හෙද නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ සභාපති සමන් රත්නප‍්‍රිය මෙසේ කීය.
‘වෛද්‍යවරු, හෙද, පරිපූරක වෛද්‍ය සහ අතුරු වෛද්‍ය වෘත්තියට අදාළ සමහර අංශ වෛද්‍ය සභාවෙන් පාලනය වුණා. එහෙත් ඒ සියලූ වෘත්තිකයන්ට සාධාරණය ඉෂ්ට වෙන විදියට නෙවෙයි වෛද්‍ය සභාව හැදිලා තියෙන්නේ. එක වර්ගයකට අයත් පිරිසක් අනෙක් වෘත්තිකයන් ගැන තීරණ ගන්නවා.’
එසේ තීරණ ගැනීම බරපතළ ප‍්‍රශ්නයක් වන්නේ වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් බොහෝවිට සෞඛ්‍ය සේවය තුළ තමන්ගේ වෘත්තියෙහි ආධිපත්‍යය ආරක්ෂා කරගැනීමට කටයුතු කරන නිසාය. ඒ නිසාම අනෙක් වෘත්තිකයන්ට සෞඛ්‍ය සේවයට තම උපරිම දායකත්වය ලබාදීමට අපහසු වී ඇති බව අනෙක් වෘත්තිකයන්ගේ පැමිණිල්ල වී ඇත. උදාහරණයක් ලෙස සෞඛ්‍ය පරිපාලනයේ කටයුතු කරන්නට හැකියාව ඇත්තේ වෛද්‍ය වෘත්තිකයන්ටය. පරිපාලන හැකියාව ඇති හෙද නිලධාරියෙකුට අවශ්‍ය අධ්‍යාපන සුදුසුකම් සපුරා පරිපාලන සේවයට එක්වීමට ඉඩකඩ නැත.
‘වෛද්‍ය සභාවෙන් හෙද නිලධාරීන්ට ඉඩ නොලැබීම නිසා, 1984 දී හෙද නිලධාරීන්ට වෙනම සභාවක් වෙනුවෙන් පනතක් සම්මත වුණා. ඒත් ඒක ක‍්‍රියාත්මක වුණේ නැහැ. 2005 දී ඒක සංශෝධනය කළා. 2012 දී හෙද නිලධාරීන්ට කවුන්සිලයක් පිහිටුවාගත්තා. ඒකෙන් යම් තාක් දුරකට හෙද නිලධාරීන්ගේ ප‍්‍රශ්නය අවසන්. එහෙත් අනෙක් කණ්ඩායම් තවම ඉන්නේ වෛද්‍ය සභාව යටතේ. ඔවුන්ට සාධාරණයක් නැහැ.’ සමන් රත්නප‍්‍රිය මහතා වැඩිදුරටත් කීවේය.
‘වෛද්‍ය සභාව යටතේ ඉන්න සියලූ වෘත්තිකයන්ට නියෝජනයක් ලැබෙන විදියට මේක සංශෝධනය වෙන්න ඕනෑ. ඒ විතරක් නෙවෙයි සෞඛ්‍ය ක්ෂේත‍්‍රයට අයිති නැති ජනතාවගේ නියෝජිතයන්ටත් මේකේ නියෝජනයක් ලැබෙන්න ඕනෑ.’ ඔහුගේ මතය එයයි.
‘එංගලන්තයේ කවුන්සිල් එකේ ඉන්නේ 12 දෙනෙක්. එතැන 6ක් වෛද්‍යවරු. ඉතිරි 6 දෙනා පිට අය. එතැන දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිකයෙක්, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන නියෝජිතයෙක් පවා ඉන්නවා. මහජනයාගේ අදහස පිළිබිඹු වන ආකාරයට ඒ ව්‍යුහයන් හැදිලා තියෙන්නේ. වෛද්‍ය සභාව යටතේ පාලනය වන්නේ වෛද්‍යවරු ඇතුළු වෘත්තිකයන් වුණාට ජනතාව තමයි සේවාව ලබන්නේ. ඔවුන්ට ගැළපෙන විදියට මේක හැදෙන්න ඕනෑ, එහෙම නැතිවුණාම මිනිස්සුන්ට සේවාව ඉටුවෙන්නේ නැහැ. වෛiවරයකු නොසැලකිල්ලෙන් වම් කණ වෙනුවට දකුණු කණ කැපුවාට කිසිම පරීක්ෂණයක් නැතිවෙන්නේ එතකොට. කොල්වින් ගුණරත්න මහාචාර්යවරයා තමන්ගෙ අත්දැකීම් එක්ක කියන බරපතළ කාරණයක් තියෙනවා. ඔහු කියන විදියට වෛද්‍යවරුන්ට විරුද්ධව ආ පරීක්ෂවලට හරිහැටි විමර්ශනයක් වෙලා නැහැ. ඒ පරීක්ෂණ කිරීම වෛද්‍යවරුන්ටම පැවරෙනවා නම් එතැන ලොකු ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවා.’
වෛද්‍ය ආඥා පනත
වෛද්‍ය සභා ආඥා පනතට අමතරව වෛද්‍ය සභා ආඥා පනත නම් පනතක්ද ඇත. 2017 වර්ෂය අගදී එම පනත සංශෝධනය සඳහා ආණ්ඩුව විසින් සංශෝධන කෙටුම්පතක් ඉදිරිපත් කර තිබුණි. එහෙත් එම කෙටුම්පත සකස් කොට තිබුණේ වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් හැර අනෙක් වෘත්තිකයන්ගේ අදහස් විමසීමකින් තොරවය. ශ‍්‍රී ලංකා වෛද්‍ය රසායනාගාර විද්‍යා සංගමයේ සභාපති රවී කුමුදේශ් වෛද්‍ය ආඥා පනත සංශෝධනය කිරීමේ උත්සාහය ගැන මෙසේ අදහස් දැක්වීය.
‘වෛද්‍ය ආඥා පනත අවුරුදු අසූවක් විතර පරණයි. මේක හදලා තියෙන්නේ යටත් විජිත කාලයේ ලෝකයේ තිබුණු සෞඛ්‍ය සේවාවට සාපේක්ෂව. දැනට පවතින සෞඛ්‍ය සේවාවයි ඒ කාලයේ සෞඛ්‍ය සේවාවයි අතර බරපතළ පරස්පරයක් තියෙනවා. මොකද ඒ කාලයේ තිබුණු සේවාවන් කාලය සමඟ විකසනය වුණා. ඒ අනුව තමයි පරිපූරක වෛද්‍ය සේවාව වගේ නව සේවාවන් එන්නේ. ඒ නිසා අපි අවුරුදු දහයක් තිස්සේ ඉල්ලීම් කරලා තියෙනවා වෛද්‍ය ආඥා පනත හැම වෘත්තියකටම සාධාරණ වෙන විදියටත් රටේ මහජනතාවට අදාළව සාධාරණය වෙන විදියටත් සංශෝධනය කරන්න කියලා. ඒ කාරණා එහෙම තියෙද්දී පහුගිය දවසක හිටි හැටියේම වෛද්‍ය ආඥා පනතට සංශෝධනයක් ගෙනාවා. ඒ ජනතාවට සහ වෘත්තිකයන්ට සාධාරණයක් වෙන විදියට නෙවෙයි.
දැනට මේ යෝජිත සංශෝධන හරහා බරපතළ කරුණු රැුසක් සිදුකිරීමට බලාපොරොත්තු වෙනවා. ගැටලූ රැුසක් අතරින් සරලවම වැටහෙන කාරණා පෙන්වාදිය හැකියි.
ඒ අතරින් බරපතළම කාරණාවක් තමයි, අනෙකුත් සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයන්ට සිදුවන අසාධාරණය. වෛද්‍ය ආඥා පනත හරහා පශ්චාත් වෛද්‍ය උපාධි ආයතනයට පිළිග ැනීමක් ලැබෙනවා. ඒ හරහා ලංකාවේ සියලූ‍ම සෞඛ්‍ය සේවා වෘත්තීන් සම්බන්ධයෙන් අධ්‍යාපන මට්ටම තීරණය කිරීමේ බලය ඇතුළු වෘත්තිය සම්බන්ධ විවිධ තීරණය ගැනීමේ බලයක් පශ්චාත් වෛද්‍ය උපාධි ආයතනයට පැවරෙනවා. එහෙම වුණත් ඒ ආයතනය වෛද්‍යවරුන්ගේ පශ්චාත් උපාධිය තීරණය කරන ආයතනයක්. සෞඛ්‍ය සේවා වෘත්තීන් අතර වෛද්‍යවරු නොවෙන වෘත්තිකයන් ඉන්නවා.
ඒ අතරින් අපි නියෝජනය කරන පරිපූරක වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් සඳහා ලංකාවේ පේරාදෙණිය, රුහුණ, ශ‍්‍රී ජයවර්ධනපුර, යාපනය, විවෘත විශ්වවිද්‍යාලය, කොතලාවල වගේ හැම තැනකම උපාධි පාඨමාලා සහ පශ්චාත් උපාධි ආයතන තියෙනවා. එතකොට ලංකාවෙ පරිපූරක වෛද්‍ය වෘත්තිකයෙකුගේ මට්ටම තීරණය වෙන්න ඕනෑ ඒ ආයතනයකින්. ඒවාත් රජයේ ආයතන. එතකොට ඒ ආයතනවලින් ලබන උපාධිය රජයට පිළිගන්න පුළුවන්. වෛද්‍යවරුන්ගේ පශ්චාත් උපාධි ආයතනවලින් ආයෙමත් පිළිග ැනීමක් ලබන්නේ මොකටද? ඒකෙන් වෙන්නේ වෛද්‍යවරුන්ගේ ආධිපත්‍යය තහවුරු වීම.
ඒ එක්කම තනතුරු ලබාගැනීමේදී වැදගත් වන නිර්ණායකය විදියට වෛද්‍යවරුන්ගේ සේවා ව්‍යවස්ථාව පිළිගැනීමට වෛද්‍ය ආඥා පනතේ අලූ‍ත් සංශෝධන හරහා පියවර ගන්නවා. එහෙත් ගැටලූ‍ව වෙන්නේ රටේ නීතිය වගේ නෙවෙයි, වෛද්‍යවරුන්ගේ සේවා ව්‍යවස්ථාව වෛද්‍යවරුන්ට වෙනස් කරගන්න පුළුවන්. එයාලාට ඒ හරහා අලූ‍ත් සේවාවන් හඳුන්වාදෙන්න පුළුවන්.
උදාහරණයක් විදියට වෛද්‍යවරුන්ගේ සේවා ව්‍යවස්ථාවෙ එයාලා හදනවා පෝෂණවේදී වෛද්‍ය කියලා සේවාවක්. ඒකට ගැළපෙන සුදුසුකම විදියට වෛද්‍ය පශ්චාත් උපාධි ආයතනයේ තියෙන පෝෂණවේදී උපාධියක් නම් කරනවා. එයාලා පෝෂණවේදී වෛද්‍ය කියන තනතුර යටතට පවරාගන්නවා වෛද්‍ය ආඥා පනත යටතේ මෙතෙක් ලියාපදිංචි වෙලා හිටපු පෝෂණවේදියාගේ වගකීම්. පෝෂණවේදී කියන්නේ පරිපූරක වෛද්‍ය වෘත්තියක්. එහෙත් ඒ පරිපූරක වෛද්‍ය වෘත්තිකයාට තියෙන අවස්ථාව අර වෛද්‍යවරුන් අතරින් එන අලූ‍ත් වෘත්තිකයා නිසා අහිමි වෙනවා.
අවස්ථා අහිමි වීම ගැටලූ‍වක් නෙවෙයි. ගැටලූ‍ව වෙන්නේ මහජනතාවට සිදුවන පාඩුව. වෛද්‍යවරයෙක් බිහි කරන්න ලක්ෂ 45ක් විතර වියදම් යනවා. වෛද්‍ය උපාධියෙන් උගන්වන්නේ වෙනත් දේවල්. පෝෂණවේදී උපාධියකින් උගන්වන්නේ වෙනත් දේවල්. දැන් උත්සාහ කරන්නේ බිහිකරන වෛද්‍යවරයා හරහා වෛද්‍ය වෘත්තිය නොකර වෛද්‍ය වෘත්තිය නොවන රසායනාගාර, පෝෂණවේදය වැනි අනෙක් වෘත්තිකයන්ගෙ රාජකාරී ඉටු කරන්න. එක පැත්තකින් පෝෂණවේදියාගේ කාර්යය පෝෂණවේදියා තරම් හොඳට වෛද්‍යවරයාට කරන්න බැහැ. දෙවැන්න අර වියදම් කරපු මුදල අපතේ යනවා.’
රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය නූතන ඉතිහාසය තුළ රටේ විශාල බලයක් හිමි කරගත් කල්ලියක් බවට පත්වෙමින් තිබෙන්නේය. බලය වැඩිවෙද්දී ඒ බලය තව තවත් වැඩි කරගැනීම රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයේ අරමුණ බව පැහැදිලි කාරණයකි. දැන් ආණ්ඩුවලට විරුද්ධව කෑගසන රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය 2014 දී හිටපු ආණ්ඩුව සමඟ එක්ව සෞඛ්‍ය වෘත්තීන් වන හෙද, පරිපූරක වෛද්‍ය හා අතුරු වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් සඳහා වූ උපාධි පාඨමාලාවල කාලසීමාව සීමා කර තිබුණි. ඒ වෙනත් සෞඛ්‍ය වෘත්තිකයන්ට ඉහළ මට්ටමේ පාඨමාලාවක් ලැබීමෙන් වෛද්‍ය වෘත්තිකයන්ගේ ආධිපත්‍යය අහිමි වන නිසාය.
වෛද්‍යවරුන් උත්සාහ කරන්නේ තමන්ගේ වෘත්තීය ආධිපත්‍යය තබාගන්නටය. රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමය උත්සාහ කරන්නේ එතැනිනුත් එහා ගොස් දේශපාලනයක යෙදෙන්නටය. ජනතාවට අවශ්‍ය වන්නේ ඉහළ සෞඛ්‍ය සේවයක් ලබාගැනීමය. ඒ නිසා වෛද්‍ය සභා ආඥා පනතේ සහ වෛද්‍ය ආඥා පනතේ වෙනසක් ඉල්ලා සිටීම මහජන අවශ්‍යතාවක් වන්නේය.
