අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ විසින් ලියූ කේ. පොයින්ට් නම් නවකථා කෘතිය අගෝස්තු 21 වැනිදා එළිදැක්වීමට නියමිතය. කේ. පොයින්ට් නවකතාව එළියකන්ද වධකාගාරය නමින් ප්‍රසිද්ධ වූ හමුදා කඳවුරෙහි භිෂණ සමයේදී රැඳවුම්කරුවෙකු ලෙස රැඳී සිටිමින් අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ විසින් ලද අත්දැකීම් මත පදනම්ව ලියූ කෘතියකි. අගෝස්තු 21 වැනිදා සවස 3ට ජාතික පුස්තකාල පරිශ්‍රයේදී කෘතිය එළිදැක්වීමේ උළෙලක්ද සංවිධානය කර ඇත. එහිදී නීතීඥ උපුල් කුමරප්පෙරුම, වික්ටර් අයිවන්, විදර්ශන කන්නංගර සහ ගීතිකා ධර්මසිංහ එහිදී අදහස් දැක්වීමට නියමිතය.
තරිඳු උඩුවරගෙදර
නවකථාවට අදාල අත්දැකීම ඔබ වින්දෙ අවුරුදු තිහකට ආසන්න කාලයකට කලින්. නවකතාව පිටවීම මේ තරම් ප්‍රමාද වුණේ ඇයි?
පොත ලියන්න කාලයකට පෙර පටන් උත්සාහයන් දැරුවා. ඒත් ඒ එකක්වත් සාර්ථක වුනේ නැහැ. හිරු පත්තරයේ හිටපු කාලයේදී ඒ අත්දැකීම් සටහන් විදියට ලිව්වා. හැබැයි මට ඕනෑකම තිබුණා ඊට වඩා සාහිත්‍යයකට ඒක ගන්න. මොකද ඒ සිදුවීමම්වල ගැඹුර ස්පර්ශ කරන්න පුලුවන් සාහිත්‍යයකට විතරයි. ප්‍රබන්ධ නොවන මොනවාහරි ලිව්වාම ඒක වාර්තා කිරීමක් විතරයි. ප්‍රබන්ධයකට ගියාම අපට නිදහස තියෙනවා. ඒක ඇතුලෙ ගොඩක් දේවල් නිර්මාණය කරන්න පුලුවන්. අවුරුදු තිහකට විතර පස්සේ මේ විදියට ලියන්න ලැබුණ එක හොඳයි කියලා හිතනවා. සිද්ධියෙන් සම්පූර්ණයෙන් පිටවෙලා ඒක දිහා බලන්න වුණ එක හොඳයි. සිද්ධියත් එක්ක ලිව්වානම් හැඟීම් එක්ක ලියන්නෙ.
ලංකාවේදී මෙවැනි සිදුවීම් ප්‍රබන්ධමය නිර්මාණ විදියට හමුවෙන්නෙ අඩුවෙන්. බොහෝවිට මෙවැනි සිදුවීම් ලියන්නෙ සැබෑ සිදුවීම් වාර්තා කිරිමේ මට්ටමෙන්. මේවා සාහිත්‍යමය නිර්මාණ විදියට ලංකාවෙ දකින්න ලැබෙන්නෙ අඩුවෙන් නේද?
සිදුවීමක් ඩොකියුමන්ට් කරනවා කියලා ලියනවානම් තමන්ගෙ අත්දැකීම් තමන්ට පුලුවන් විදියට ලියන එක හොඳයි. හැබැයි ප්‍රබන්ධයකට ගන්නවානම් ඒකට වෙනම සතතාභයාසයක් තිබිය යුතුයි. මම ලිව්වෙ නවකතාවක්. නවකතාවකට ගන්න නම් නවකතාව ගැන ශිල්පීය ඥාණයක් තිබිය යුතුයි. ඒක ලැබීම ද්විතීය වැඩක්. හැබැයි නවකතාවක් ලියන්න අවශ්‍ය ශිල්පීය ඥාණය මෙවැනි අත්දැකීම් වලට මුහුණදෙන හැමෝටම ලැබෙන්නෙ නැහැ. එහෙම ලබාගන්න පුලුවන්කමකුත් නැහැ. මම ලියන්නෙක් වීම මට ලැබුණු එක්තරා විදියක වාසනාවක් වෙන්න ඇති.
ඔබව රඳවා තැබූ එළියකන්ද ගැන කීවොත්..
එළියකන්ද කියන්නෙ මාතර දිස්ත්‍රික්කයේ මාතර හමුදා සම්බන්ධීකරණය මූලස්ථානය භාරයේ තිබුණු බුද්ධි අංශයේ රහසිගත රැඳවුම් ස්ථානයක්. ඒක එළියකන්ද වධකාගාරය කියලා ප්‍රසිද්ධ වුණා. ඒක වධකාගාරයක් ප්‍රසිද්ධ වුණා. ඒකට ඉතිහාසයකුත් තියෙනවා. සමහර නායකයන් එතැනදී මරාදැමූ බව කියනවා. ඒ ඉතිහාසය එක්ක ප්‍රබන්ධ ගොඩකුත් ඒක සම්බන්ධයෙන් නිර්මාණය වුණා. අනෙක් ප්‍රදේශවලත් මෙවැනි තැන් බොහෝ තියෙන්න ඇති. හැබැයි එළියකන්ද සාහිත්‍යයකට එද්දී වඩා ප්‍රසිද්ධ වුණා. මේක නීතිවිරෝධී විදියට මිනිස්සු සිය ගණනක් රඳවලා තියාගත්තු, ඒ අතරින් බොහෝ දෙනෙක් මරාදාපු ස්ථානයක්. මට කියන්න ඕනෑ නීතියක් නැති එවැනි තැනක සිදුවිය හැකි සිදුවීම් මොන තරම් සීමා රහිතද කියලා. අනෙක් පැත්තෙන් මෙවැනි තැනක ඉන්න හැමෝම මිනිස්සුනෙ. වධ දුන්නෙත් මිනිස්සු. වධබන්ධනයට පාත්‍ර වුණෙත් මිනිස්සු. මම දීර්ඝ කාලයක් ඉඳලා ලබපු අත්දැකීම් තියෙනවා. එතැන ඉද්දී මිනිස්සු එක්ක සම්බන්ධකම් රැසක් ගොඩනැඟෙනවා. තේරුම් ගන්න බැරි දේවල් මිනිස් ජීවිත ඇතුලෙ මම දැක්කා.
කඳවුරේ කණ්ඩායම් දෙකක් හිටියා. සෙබලුන් සහ කැරලිකාර තරුණයන්. ඒ දෙපිරිස ගැන ඔබට තිබුණු ආකල්පය….
තරුණයන් කැරැල්ලට පෙළඹෙන්න කාරණා විමසා බැලිය යුතුව තිබුණා. හැබැයි අනෙක් පැත්තෙත් හිටියෙ තරුණයෝනේ. ඒ තරුණයෝත් කවුද. ඒ දෙපැත්ත ගැනම හිතන්න ඕනෑ බවත් මට අදහසක් තිබුණා මේක ලියනකොට. මට හිතෙනවා සියුම්ව කියෙව්වෝතින් එවැනි සාධක ගොඩක් තියෙන බව.
මනුෂ්‍යත්වය ගැන වෙනම තළයේ සංවාදයක් මෙවැනි නිර්මාණවලදී හමුවෙනවා. ඔබේ අත්දැකීම් ඇතුලෙ මනුෂ්‍යත්වයට ලැබුණු තැන මොකක්ද?
මට මේ කඳවුරේදී එක්තරා පුද්ගලයෙක් ඉන්නවා. පස්සෙ කාලයේදී මට දැනගන්න ලැබුණා මේ චරිතය පාතාලයට සම්බන්ධ වෙලා හිරේ හිටියා කියලා. හැබැයි ඒ කාලයේදී හිරිමල් තරුණයෙක්. ඒ කාලයේදී කෲර හැසිරීමක් තිබුණෙ. නවකතාවටත් ඇතුළු වුණ එක්තරා සිදුවීමක් තියෙනවා. උදල්ලකින් ගහලා දෙන්නෙක්ව මරලා හිස් කඳෙන් වෙන් කරලා වැටෙන් එළියට විසි කරනවා. මේ පුද්ගලයා මගේ ගමේ කියලා මම දන්නවා. මොකද මේ පුද්ගලයාම මට කියලා නිවසට ලියුම් ලියවාගෙන තියෙනවා. බොහෝ අවස්ථාවලදී මම ගමේ එකාය කියලා මට මෘදු සැලකිල්ලක් දක්වලා තියෙනවා. මේ සිද්ධියේදී ඔලු දෙක එළියට විසි කිරීම සම්බන්ධයෙන් ඉහළ නිලධාරියෙකුගෙන් චෝදනාවක් ආවා. එළියේ තිබුණු මිනී ඔලු ගෙන ඇතුලට ගේන්න මට කතාකරලා කිව්වා. මොකද එයාට මාව විශ්වාසයි කියලා. එහෙත් මාව යවන්න ඉහළ නිලධාරීන් ඉඩ දුන්නෙ නැහැ. මේ චරිතය නවකථාවේ තියෙනවා. ඒ චරිතය පසුව නවකථාවේ ප්‍රධාන චරිතයව බේරාගන්නා තැනක් එනවා. ඒ අවස්ථා එක්තරා විදියකට අහම්බ අවස්ථා.
සින්ක්‍රොනිසිටි කියලා සංකල්පයක් තියෙනවා. කාල් හියුම් කියලා ෆ්‍රොයිඩ්ගෙ සමකාලීන මනෝ විද්‍යාත්මක දාර්ශණිකයෙක් තමයි සංකල්පය ඉදිරිපත් කළේ. සරලව කිව්වොත් අහඹු සිදුවීම් පාලනය කරන බලවේගයක් ගැන සංකල්පයක්. ඒ සංකල්පය ජීවිතය සම්බන්ධ වෙන හැටි ගැන මට ඇල්මක් තියෙනවා. ඒ කියන්නෙ සමහර අහම්බයන් තියෙනවා. ඒවා සිද්ධවුණ විදියට නැවත කල්පනා කරද්දී හරිම පුදුමයි. ඒකයි මේකයි එකට ගැලපෙන්නෙ කොහොමද කියලා. මේ කතාවේදි එහෙම සිදුවීම් තියෙනවා.
මෙවැනි කඳවුරු ආශ්‍රිත කතන්දර බොහොමයක් අහන්න ලැබෙනවා. ඒ ජනප්‍රිය කතා ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?
අපි පරෙස්සම් වෙන්න ඕනෑ ජනප්‍රිය ප්‍රබන්ධ ඇතුලෙත් සැබෑව සොයාගන්න. මම දැක්කා ඊයෙ පෙරේදා නාලක ගුණවර්ධන ෆේස්බුක් වලදී අහලා තිබුණා ජේ.වී.පී.යට රහසිගත රේඩියෝ තිබුණාද කියලා. මොකද එල්.ටී.ටී.ඊ.යේ රහසිගත රේඩියෝ තිබුණු නිසා. එයට පිළිතුරු දීලා සමහරු කියලා තියෙනවා එහෙම තිබුණා. අහලා තියෙනවා. අහපු කෙනෙක් කියලා තියෙනවා කියලා. හැබැයි ඔය වකවානුවේ මම ජවිපෙ ප්‍රචාරක අංශයේ හිටියෙ. ජවිපෙට තිබුණු ප්‍රධාන දිස්ත්‍රික්කයක් මාතර කියන්නෙ. එහෙම දෙයක් නොතිබුණු බව මම දන්නවා. තිබුනානම් තියෙන්නෙ අතරින් පතර තිබුණු පර්යේෂණාත්මක මට්ටමේ ඒවා. එහෙත් දැන් ප්‍රබන්ධයක් තියෙනවා ජවිපෙ රේඩියෝ පවත්වාගෙන ගියා කියලා. තවත් කතාබහට ලක්වුණ දෙයක් තමයි ධර්මචක්‍රය කියන වධ බන්ධන ක්‍රමය. හැබැයි මම බොහෝ වධබන්ධන ක්‍රම දැකලා, සමහර ඒවා විඳලා තිබුණත් ධර්ම චක්‍රය දැකලා නැහැ. ඒ අත්දැකීම විඳපු අය මා එක්ක කතාකරලාත් නැහැ. අනෙක් පැත්තෙන් මෑතකදී ඔය වධදීම් ගැන දන්නා කෙනෙක් කීවා ධර්ම චක්‍රය ඒ තරම් තොරතුරු ගන්නට සාර්ථක වධ බන්ධන ක්‍රමයක් නොවන බව. පොලු දැම්මාම යම් වේදනාවක් ඇති. හැබැයි මම දන්න විදියට එහෙම එකක් තිබුණේ නැහැ. හැබැයි මේක විඳපු කෙනෙකුට ඇවිත් කියන්න පුලුවන් මම මේක වින්දා කියලා. හැබැයි මම දන්නා දේ තමයි ජනප්‍රිය ප්‍රබන්ධ බොහොමයක් ඇත්ත නෙවෙයි. එහෙම පසුබිමක යම් සිදුවීම් ගැන ඇත්ත සොයාගැනීම කරන්න ඕනෑ. ඒක එතරම් පහසු නැහැ. ඒත් අපි ප්‍රබන්ධ මත රැඳී ඉන්නෙ නැතිව ඇත්ත හොයන්න ඕනෑ.
කැරළි පසුබිම් කරගත් ප්‍රබන්ධවල නිතරම වීරත්වය මැවෙනවා. මේ නවකථාවෙ වීරත්වය තියෙනවාද?
මේකේ වීරයෙක් නැහැ. ප්‍රධාන චරිතය හෝ සෙසු චරිත අතරේ වීරයෝ නැහැ. හැබැයි වීරත්වයන් මිනිස්සු අතරේ තියෙන්න බැරි නැහැ. අවස්ථාව විසිනුත් වීරයන්ව නිර්මාණය කරනවා. සමහර අයට අවස්ථාවන් නැතිව වුණත් ඒවා පවත්වගෙන යන්න පුලුවන්. මම හිතන්නෙ ඔය කියන අන්දමේ වීරත්වයක් සමඟ මියගිය පුද්ගලයො මේ කැරැල්ල ඇතුලෙ ඉතා දුර්ලභයි. හැබැයි වීරත්වය කියන්නෙ ඔය ප්‍රබන්ධවල තියෙන වීරත්වයම නෙවෙයි. ඉතින් වීරත්වය කියන සංකල්පයම අපි නැවත හිතන්න ඕනෑ.
ලංකාවේ සාහිත්‍යයේදී හොඳ කතා කියන්නෝ හමුවෙන්නෙන නැහැ කියලා හිතෙනවා. කුතුහලය මත ගොඩනැඟෙන කතා ආකෘතියක් ගැන ලංකාවෙ නිර්මාණකරුවො හිතනවා අඩුයි කියලා හිතෙනවා….
මම ඒ ගැන හිතලා තියෙනවා. කලින් ලියපු ශාස්තෲ පොතත් ඒ වගේ. මම කතා කියන්න කැමතියි. මම මගේ ළමයින්ට කතා කියලා ළමයින්ට වඩා සතුටක් ලබනවා. කතාවක් කීමේ විද්‍යාවක් තියෙනවා. ඒකට උපතින් එන හැකියාවකුත් තියෙනවා. මගේ ඇඟේ යම්කිසි ප්‍රමාණයක් හෝ කතා කීමේ හැකියාවක් තියෙන බව මම හිතනවා. ඒක පොත කියවලා තමයි තීරණය කරන්න පුලුවන්. මම හිතන්නෙ කතා රසය ඇතුලෙ තමයි අනෙක් දේශපාලන පණිවුඩය හෝ අනෙක් සියලු කාරණා මතුවෙන්නෙ. අර දේශපාලන කාරණා අමුවෙන් ගහල දැම්මොත් ඒක උඩින් යනවා හබරල කොලේට වතුර වැටෙනවා වගේ.
අපි එක්ක හිටපු ගොඩක් අය අසූනවයෙ කැරැල්ල නිසා අපිව දාලා ගියා. ඒක ජීවිත කාලය පුරාම මගේ හිතේ හොල්මන් කළා. අමතර ජීවත්වීමමක් නේද මේක, හරිනම් මම මැරෙන්න ඕන නේද කියලා. මේ වෙද්දී මාව බොහෝ අය දන්නෙ අන්තර්ජාලයේ කරන වැඩ නිසා. හැබැයි සියල්ල අහිමිවෙලා වෙන යන්න තැනක් නැතිවුණාම තමයි අපි අන්තර්ජාලයට ආවෙ. අපි හිරු පත්තරය කරපු කණ්ඩායමෙන් කැඩිච්ච පිරිසක් විදියට එකතුවෙලා මුලින්ම වෙබ් අඩවියක් කළා. ඒ කාලයේ යුනිකෝඩ් කියවීමත් ඉතාම අසීරුයි. බොහොම සුළු පිරිසක් තමයි වෙබ් අඩවිය කියෙව්වෙ. ඒත් නොලියා ඉන්න බැරි පුරුද්දක් තිබුණු නිසා ලිව්වා. ඊට පස්සෙ පටන්ගත්ත බ්ලොග් එක වන ඩබ්ලිව් ත්‍රී ලංකා බ්ලොග් අඩවියේ මම ලිපි පන්දාහකට වැඩි ප්‍රමාණයක් ප්‍රසිද්ධ කරලා තියෙනවා. මුල්ම වකවානුවේ බොහෝ අය ඒවා කියෙව්වේත් නැහැ. විශාල කාලයක් ඒකට වියදම් කළාට ආදායමක් ලැබුණේත් නැහැ. හැබැයි ලිව්වා. පස්සේ ඒකට ඉල්ලුමක් හැදුණා.
ඔබව දේශපාලන බ්ලොග්කරුවෙක් මිස සාහිත්‍යකරුවෙක් විදියට බොහෝ අය හඳුනන්නෙ නැහැ. ඒ නිසා නවකතාවකට ඉබේ ඉල්ලුමක් හැදෙන්නෙ නැහැ. එහෙම වුණත් පොතක් ලියද්දි ඉල්ලුම වැදගත්……
ලියන දේවල්වලට ඉල්ලුමක් හැදෙන නිසා ඒ ඉල්ලුම ඔස්සේ ගමනක් යනවා. මට ඇත්තටම ශාස්තෲ ලිව්වාම ඔය අත්දැකීමට මුහුණදෙන්න වුණා. ඒක මගේ කර්තෘ ප්‍රකාශණයක් විදියට ප්‍රකාශණය කරපු නිසා මම මාකට් කරන්න උනන්දුවක් දැක්වුවෙ නැහැ. මම පොත් දාහක් ලිව්වාට පස්සෙ දැන් පොත් සීයක් විතර ගෙදර ඉතිරිවෙලා තියෙනවා. ඒ කියන්නෙ පොතේ පිටපත් හෙමින් හෝ බෙදිලා ගිහිල්ලා. මේ සැරේ ඊට වඩා වෙනස්. පොත ප්‍රකාශකයෙක් විසින් මුද්‍රණය කරනවා. ශාස්තෲ ලියද්දී මම වෙළඳපොල ගැන විරෝධයක් තියෙන්න ඇති. දැන් එහෙම එකක් නැහැ. සමහරු කියන්නෙ මම වෙළඳපොල වාදියෙක් කියලානේ. මම මේ සැරේදී වෙළඳපොල පැත්තත් හිතනවා. මොකද අපට ඊළඟ එකක් ලියන්න බැහැ ප්‍රතිචාර නැත්නම්. ඇත්තටම ශෘස්තෲ පොතට ලැබුණු ප්‍රතිචාර වල අඩුව නිසා තමයි මේ පොත ප්‍රමාද වුණේ. මට ලියන්න කතා ගොඩක් තියෙනවා. ඒවා මැරෙන්න කලින් ලියන්න නම් මේ පොතට ලැබෙන ප්‍රතිචාර වැදගත්.
