නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
මා ජූලි 27 වන දා ලියූ ලිපියේ දී සාකච්ඡුා කළේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකත්වය පිළිබඳව මා ඉදිරිපත් කරන අදහස් අරභයා මගේ මිත‍්‍ර දයාපාල තිරාණගම ඉදිරිපත් කර ඇති විවේචනයක් පිළිබඳවයි. ඒ ලිපියට දයාපාල සහෝදරයා නැවතත් ප‍්‍රතිචාරයක් දක්වා ඇත. එය අනිද්දා පුවත්පතේ පළ නොවූයේ මන්දැයි මම නොදනිමි. එ‍සේ වුව ද ඒ ලිපිය දැන් සමාජ මාධ්‍ය හරහා ප‍්‍රසිද්ධ වී ඇත. කෙසේ වෙතත් දයාපාලගේ ප‍්‍රතිචාරයේ ඇති ප‍්‍රධානම ගැටලූ‍ව වන්නේ එමගින් මා ඉදිරිපත් කරන අදහස්වලට මූලික වශයෙන් වශයෙන් අභිමුඛවීමක් සිද්ධකෙරී නොතිබීමයි.
ගෝඨාගේ අපේක්ෂකත්වය සම්බන්ධව මා ගොඩනගන කතිකාව පිළිබඳ දයාපාල ඉදිරිපත් කරන නිගමනය මෙයයි:
‘නිර්මාල්ගේ විවාදාත්මක ගෝඨා 2020 යෝජනා ක‍්‍රමය ඔහු ගෙන ආවේ ජවිපෙ අනුර කුමාරට 2020 පාර කැපීමේ යෝජනා ක‍්‍රමය සාක්ෂාත් කර ගැනීමේ උපාය මාර්ගයක් ලෙස යයි මම විශ්වාස කරමි.’
මේ නිගමනයට දයාපාල එළඹෙන්නේ කෙසේද යන්න මා තුළ විමතිය දනවයි. 2020දී අනුර කුමාරගේ (හෝ ජවිපෙ) ව්‍යාපෘතියට සැලකිය යුතු මහජන සහයෝගයක් ලබාගැනීම සඳහා අවකාශයක් ඇතැයි මම කිසිසේත් නොසිතමි. දයාපාල මගේ කතිකාව තේරුම් ගන්නේ මේ නිගමනය මත නම් මට ඒ තේරුම් ගැනීම පිළිබඳ බරපතළ ප‍්‍රශ්නයක් ඇතිවේ. කෙසේ වෙතත් ඒ පිළිබඳව වැඩිදුර සාකච්ඡුා නොකර මූලික ප‍්‍රශ්නයට යොමුවෙමු.
මගේ මුල් ලිපිය තුළ මා මතුකළ ප‍්‍රශ්නය වූයේ මෙයයි: රාජපක්ෂ ව්‍යාපෘතිය සම්බන්ධව අප තුළ ඇති නිෂේධාත්මක දැක්ම සහ ඒ කෙරෙහි, මූලික වශයෙන්ම, සිංහල-බෞද්ධ ජනයා අතර ඇති ආකර්ෂණය අතර ඇති අතිවිශාල පරතරය පියවන්නේ කෙසේද? මේ ප‍්‍රශ්නයට අදාළව දයාපාල සිය ලිපියේ අවසානයට යෝජනා කරන දෙය දෙස බලමු.
‘ජනතාව පීඩාවට ලක්වීමේදී ඇතිවන විනාශය සහ පසුබෑම ඉන් ජනතාව ඉගෙන ගන්නා වටිනාකම්වලට වඩා හානිකරය, දුෂ්කරය, කටුකය. එය ජනතාවගේ විමුක්තිය දශක ගණනාවක් ආපස්සට ගෙන යනු ඇත. එබඳු වූ ව්‍යසනයක් අධිෂ්ඨාන කිරීම අපේ සදාචාරයට ගැළපෙන්නේ නැත. අපේ සදාචාරය සංයුක්ත වන්නේ මැටි බළලාගෙන් හෝ මීයන් අල්ලා ගැනීමක් මත නොවේ. අප කළ යුත්තේ මිනිස් සදාචාරයේ අඛණ්ඩතාව රැකගනිමින් විමුක්ති මාර්ගයේ ජනතාව සමග ගමන් කිරීමයි.’
මේ දැක්ම සම්බන්ධයෙන් මට ඇති ගැටලූ‍ව වන්නේ මෙහිදී දයාපාල සහෝදරයා ඉදිරිපත් කරන යෝජනාව ක‍්‍රියාවට පෙරළන්නේ කෙසේ ද යන්නයි. දයාපාල සහෝදරයා ‘අපේ සදාචාරය’ යැයි ප‍්‍රකාශ කරන විට එහිදී ඔහු අදහස් කරන දෙයට මාද එකඟ වන්නේ යැයි උපකල්පනය කරමු. එවිට අප ඉදිරියේ ඇති අභියෝගය වන්නේ ‘අපේ සදාචාරය’ සහ (සිංහල-බෞද්ධ) ජනයාගේ (රාජපක්ෂ ව්‍යාපෘතිය නැවත බලයට පත්කරගැනීම හරහා සාක්ෂාත් කරගැනීමට ප‍්‍රාර්ථනා කරන) ‘සදාචාරය’ අතර ඇති පරතරය පියවන්නේ කෙසේද යන්නයි. මෙහිදී මට තවත් ප‍්‍රශ්නයක් ඇසිය හැක. මා සිතන ආකාරයට දයාපාල සහෝදරයා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ව්‍යාපෘතිය පසුපස ඇති ‘සදාචාරය’ දිගට පවත්වාගෙන යාමට ද එකඟතාවක් නොමැති වීමට ඉඩ තිබේ. එසේම අනුර කුමාරගේ ‘සදාචාරයටද’ එකඟතාවක් නොමැති බව පෙනේ. එම නිසා ප‍්‍රශ්නය තවත් සංකීර්ණ වේ. රාජපක්ෂවාදී ‘සදාචාරයට’ විරුද්ධව සිටගැනීමට දයාපාල සහෝදරයාට ඇති භූමිය ඉතාම කුඩා එකකි. එනම් දයාපාල සහෝදරයාගේ (හා මගේ) පරිකල්පනය හා යථාර්ථය අතර ඇති පරතරය බෙහෙවින් විශාලය. මේ පරතරය පියවන්නේ කෙසේද? විශේෂයෙන් ජනවාරි 8 අත්හදාබැලීමේ අත්දැකීම් අප ඉදිරියේ තිබියදී මේ ප‍්‍රශ්නයට දයාපාල සහෝදරයා මුහුණදෙන්නේ කෙසේද?
දයාපාල සහෝදරයා ප‍්‍රකාශ කරන ආකාරයටම ගෝඨාගේ අපේක්ෂකත්වය පිළිබඳව රාජපක්ෂ කඳවුර තුළම සැකසංකා මතුවී ඇති බව සත්‍යයකි. නමුත් එය මගේ ප‍්‍රවේශයට අදාළ වන්නක් නොවේ. මගේ මූලික තර්කය වන්නේ ගෝඨා ව්‍යාපෘතියට ඇති ජනතා ආකර්ෂණය තුළින් පිළිබිඹු වන්නේ සිංහල-බෞද්ධ දේශපාලන පරිකල්පනයේ මූලික ගතිලක්ෂණ බවයි. එම නිසා ගෝඨා ව්‍යාපෘතිය ඵලදායී ලෙස ප‍්‍රශ්න කිරීමට නම් එක්කෝ ඊට වඩා ජනයාට ආකර්ෂණශීලීී විකල්පයක් ඉදිරිපත් කිරීමට අප පොහොසත් විය යුතුය. එසේත් නැතිනම් එම ව්‍යාපෘතියේ සීමාවන් ඒ පරිකල්පනය සාක්ෂාත් කරගැනීමට දරන උත්සාහය තුළින්ම එම ජනයාට අභිමුඛ වීම තුළ අපගේ ව්‍යාපෘතිය ස්ථානගත කිරීම පිළිබඳව සිතිය යතුය. මා දෙවන මාවත යෝජනා කරන විට දයාපාල සහෝදරයා උනන්දු වන්නේ පළමු මාවත පිළිබඳව නම් එය සාක්ෂාත් කරගන්නේ කෙසේද?x
