චරිත හේරත්
මේ ආණ්ඩුව බලයට පත්වෙන විට කියූ එක ප්රධාන තර්කයක් වූයේ පැවති රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවේ පාලනය යහපත් නොවන බවත් ඒ පාලනය වෙනුවට යහපාලනය නම් වූ අලූත් ආකාරයකට මේ රට පාලනය කළ යුතු බවත්ය. එයට අමතරව ඒ තර්කයේ තවත් දිගුවක් ලෙසින් පැවසුණේ මේ කියන යහපාලනය පැමිණි විට මේ රටේ පාලනය යම් ආකාරයකට ‘තිබුණාට වඩා වැඩි’ ප්රජාතන්ත්රවාදි ව්යුහයකට පරිවර්තනය කරන බවත්ය. ඒ අදහස වඩාත් සංවිධිතව අගමැතිවරයා විසින් ඉදිරිපත් කළේ ඔවුන්ගේ අනාගත පාලන ව්යුහය හරියට සමාන වන්නේ ඉන්දියාවේ ‘ලිච්ඡුවී’ ජනපදයේ තිබුණායැයි කියන පළල් ප්රජාතන්ත්රවාදී රාමුවට බවයි.
දැන් මේ රජය පත්වී වසර තුනක් ගතවෙමින් පවතින අතර මේ කියන යහපාලනයේ ශේෂ පත්රය ගැන යම් අදහසක් ලබාගැනීමට මේ කාලය ප්රමාණවත් බව මගේ හැගීමය. මා මේ සටහනින් කථා කරන්නේ ඒ යහපාලනයැයි කියන දෙයෙහි ඇති ප්රජාතන්ත්රවාදය සම්බන්ධ කෙරුවාව ගැන පමණක්ය.
මේ යහපාලන රජය වැඩ පටන් ගත්තේම ජනාධිපති ඡුන්දයෙන් පත් වූ ජනාධිපතිවරයා දිවුරුම් දෙන අවස්ථාවේම රටේ තුනෙන් දෙකක බලයක් සහිත එවකට සිටි අගමැතිවරයා බලයේ සිටිද්දීම ඔහු නෙරපාහැර මන්ත්රීවරුන් පනහකටත් අඩු සංඛ්යාවක් සිටි පක්ෂයේ නායකයා අගමැති තනතුරට ඒ පත්කිරීමෙන්ය. මේ ආකාරයේ පාලනයකට යහපාලනයයැයි කියන්නේ කෙසේදැයි ඒ දවස්වලම අපි විමසූ නමුත් සමාජ අවකාශයේ තිබූ ‘අලූත් දේශපාලනයක්’ සඳහා යන ගමනේ රැුස්වළල්ල නිසා ඒ විමසීම කාගේවත් අවධානයට ලක් වූයේ නැති ගානය. මෙතැන නෛතික වශයෙන් වැදගත්වන තවත් කාරණයක් වන්නේ නව ජනාධිපතිවරයා පත්වුණේ හංසයා ලකුණින් වෙනත් පක්ෂයකින් බවත් මේ කියන මන්ත්රීවරුන් පනහක් සිටි එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඒ ජනාධිපතිවරණයට තරග කළේවත් නැති බවත්ය. අලූත් ජනාධිපතිවරයෙකු පත්වූ බව සැබෑය. ඒ අර්ථයෙන් ජනතාවගේ කැමැත්ත පැවති ජනාධිපතිවරයා වෙතින් හංසයා ලකුණට මාරුවූ බවත් සැබෑය. එහෙත් පාර්ලිමේන්තුවේ එතෙක් බලය හිමි පක්ෂය එදින රාත්රියේම වෙනත් මැතිවරණයක ප්රතිඵල මත වෙනස් කරමින් ජනාධිපතිවරයා පත්වූ පක්ෂයටවත් අයිති නැති අයෙකු අගමැති බවට පත්කිරීම ප්රජාතන්ත්රවාදයදැයි තවම කවුරුවත් අපට පහදාදී නැත. මේ වැනි ‘මහදවල් සිදුකරන දේශපාලන රොබරි’ අප ‘නොදන්නා යහපාලනයට’ ගැළපුණාට අප හොඳින් දන්නා ප්රජාතන්ත්රවාදයට නම් කවදාවත්ම ගැළපෙන්නේ නැති බව විශේෂයෙන් කිවයුතුයැයි මා සිතන්නේ නැත.
දෙවනුව අධානයට ලක් විය යුතු කාරණයක් වන්නේ මේ ආණ්ඩුව කියන අද තියෙන සමගි සන්ධාන රජය පිහිටුවීමම ප්රජාතන්ත්රවාදයේ රීතීන්ටත් නීතියේ සමහර පදනම්වලටත් විරුද්ධ බවය. මේ ආණ්ඩුව ගෙනෙන ලද 19 ආණ්ඩුක්රම ව්යවස්ථා සංශෝධනයට අනුව කැබිනට් මණ්ඩලය 35ට වඩා වැඩිකළ හැක්කේ දෙන ලද මැතිවරණයක පළමුවෙනියාට ජයගත් පක්ෂය හා දෙවෙනියාට වැඩියෙන් මන්ත්රී ආසන දිනූ පක්ෂය අතර ගිවිසුමක් අත්සන් කිරීමෙන් ඒ පක්ෂ දෙක එක්ව ආණ්ඩුවක් සැදීමෙන්ය. එහෙත් මේ යහපාලන දෙගොල්ලන් මේ කාරණයත් වැරදියට තේරුම් ගත්තා සේය. ශ්රීලනිපයේ ලේකම් සහ එජාපයේ ලේකම් ගිවිසුමක් අත්සන් කළ බව සැබෑය. එහෙත් මේ පාර්ලිමේන්තුවේ ශ්රීලනිපයෙන් තරග කර ජයගත් එක් මන්ත්රීවරයෙකුවත් නෛතිකව බැලූවිට ඇත්තේ නැත. ශ්රීලනිපය කියන්නේ මේ පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන පක්ෂයක්වත් නොවන බව නෛතික තත්වයය. ඒ අර්ථයෙන් මේ කියන සමගි සන්ධාන රජය සහ 19 ව්යවස්ථා සංශෝධනය අතර නෛතිකමය වූ ගැටලූ පවතින බව බොහෝ අයගේ මතයය. තුන්වෙනුව හෝ විපක්ෂ නායක ධුරය සම්බන්ධයෙන් මේ රජය ගනු ලබන ස්ථාවරයන් මගින් පෙන්නුම් කරන්නේ තනිකරම ප්රජාතන්ත්ර විරෝධී දේශපාලන තත්වයක්ය. 2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් පසුව හැ¥ දින 100යේ ආණ්ඩුවේ හිටියේ එජාපයත් එජනිස යන පක්ෂ දෙකේ ඇමතිවරුන්ය. ඒ අවස්ථාවේ එජනිස පක්ෂයටම විපක්ෂ නායක ධුරය දිය යුතු යැයි කථානායකවරයාට එජනිසයෙන් දැනුම් දුන් අතර ඒ අනුව නිමල් සිරිපාල විපක්ෂ නායකවරයා වශයෙන් පත්විය. එහෙම වුණේ දුමින්ද දිසානායක, අමරවීර, සියඹලාපිටිය වැනි අය අද වගේම ආණ්ඩුවේ ඇමතිවරුන් ලෙසින් සිටින විටය. දැන් පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්රීවරුන් 70ක් සිටින එජනියේ විපක්ෂ මන්ත්රී කණ්ඩායමට විපක්ෂ නායකධුරය දිය යුතුයැයි ඉල්ලද්දී එජනිස ලේකම්වරයා කියන්නේ එය දිය නොහැකි බවයි. අද ඔහු පෙනීඉන්නේ එද නිමල් සිරිපාලට එය ලබාදීමට ගත් තීරණයට එරෙහිව යමින්යැයි කීමේ වැරැුද්දක් නැත. එක්කෝ එදා නිමල්ට එය දුන් එක වැරදිය. නැත්නම් ඒ විපක්ෂනායක ධුරය දිනේෂ්ට දැන් නොදෙන එක වැරදිය. මේ දෙකෙන් කෝක වැරදිදැයි හරියටම ඒ අය කියන්නේ නැත්තේ යහපාලනය සහ ප්රජාතන්ත්රවාදය යන දෙක එකිනෙකට ප්රතිවිරුද්ධ අදහස් දෙකක් ලෙසින් ඒ අය අතර පිළිගැනීමක් තිබෙන නිසාදැයි මා දන්නේ නැත.
