පළමු කතාව 1994 ජනවාරියේ එකකි. අවුරුදු 24ක් පැරැුණි ඒ සටහන ලිව්වේ ‘රාවය’ පත‍්‍රයේ එවකට ප‍්‍රවෘත්ති කර්තෘවරයා වශයෙන් කටයුතු කළ නැසීගිය නිව්ටන් සෙනවිරත්න ය.
”වළ කැණීම ඇරඹිණ. පෙරවරු 11.20ට පමණ වළ වටා සිටියෙක් ‘හා…හා…පරිස්සමින්, පරිස්සමින්’යි කෑ ගැසුවේය. මසුත් සමග උඩට ආවේ මස් දියැවී ගිය තරුණ අත් දණ්ඩකි. සියල්ලෝ වළ වටා රොක්වූහ….ඔය තවත් අතක්…..හක්කක්…..අන්න කකුලක්….බෝල් පොයින්ට් පෑනක්….අන්න ඔලූ‍වක්….අර තවත් ඔළුවක්…” (1994 ජනවාරි 9, රාවය)
ඇඹිලිපිටියේ සූරියකන්ද සමූහ මිනීවළ හා සම්බන්ධ මූලික පරීක්‍ෂණ පටන්ගත් මොහොත ගැන ඉහත කී සටහන ලියන ලද්දේ ජනවාරි 03 වැනිදා සිදුකළ පළමු අවිධිමත් කැණීම්වලින් පසු ය. සූරියකන්ද ආශ‍්‍රිත කැණීම්වලින් මතුකරගත් මිනිස් අස්ථි හා සැකිලිමය ශේෂයන් ඇඹිලිපිටිය අධිකරණ පරිශ‍්‍රයේදී ප‍්‍රදර්ශනය කරන ලද්දේ ජනවාරි 10 වැනිදා ය. ඒ පිළිබඳ එවකට පළ වූ පුවත්පත් වාර්තා අනුව ඇඹිලිපිටිය කැටගල්ආර කනිෂ්ඨ විද්‍යාලයේ උපුල් ශාන්තගේ සිරුර ඔහුගේ හිස් කබලේ ඉතිරිව තිබූ වූ නල දතකින් හඳුනාගන්නා ලද්දේ ඔහුගේ පියා සහ මව විසිනි. පනාමුරේ අනිල් වික‍්‍රමසිංහගේ ශේෂයන් ‘දත් ඇන්දට යොදා තිබූ කෘත‍්‍රිම දතක් සහිත ඇන්දෙන්’ හඳුනාගන්නා ලද්දේ ඔහුගේ සොහොයුරිය විසිනි. ඇඹිලිපිටියේ වළල්ලාවිට එච්.ඒ. පේ‍්‍රමසිරිගේ සැකිලි ශේෂයන් සමග තිබූ සරමකින් ඔහුව හඳුනාගන්නා ලද්දේ ඔහුගේ බිරිඳ විසිනි. තවත් ඒ හා සමාන කතා ඕනෑ තරම් ය. මළ සිරුරු ගොඩගැනීමේ කාර්යයට වඩාත් උද්යෝගීමත් දායකත්වය ලබාදුන් අය අතර චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක හා කර්නල් අනුරුද්ධ රත්වත්තේ ද වූ බව මාධ්‍යවේදීහු වාර්තා කළහ.
එයින් හත් මාසයක් ඇතුළත චන්ද්‍රිකා – රත්වත්තේ ආණ්ඩුව බලයට පත් වූ අතර ඒ පාලනය යටතේ 1995-1997 දක්වා කාලය තුළ යාපනය අර්ධද්වීපයේ පමණක් 765 දෙනකු අතුරුදහන් වූ බව ඒ ආණ්ඩුව විසින්ම පත්කළ විශේෂ විමර්ශන කමිටුවක් විසින් 1999 අපේ‍්‍රල් මාසයේ දී කියා සිටියේය. යාපනයේ චෙම්මනි සමූහ මිනීවළ ගැන 1998දී අනාවරණය සිදුවූයේ ඒ අතුරුදහන්වීම් මුල්කොටගෙන ය.
ඇඹිලිපිටියේ ඝාතන සම්බන්ධයෙන් පවරන ලද නඩු විභාගයේ තුන්වැනි විත්තිකාර බි‍්‍රගේඩියර් පරාක‍්‍රම (පැරී) ලියනගේ ශ‍්‍රී ලංකා මලල ක‍්‍රීඩා සංගමයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ උපසභාපතිවරයා හා ජාතික පුහුණුකරු වශයෙන් ක‍්‍රියාකොට අවුරුදු 62ක් ආයු වළඳා 2009 ජූනි මාසයේ දී මිය ගියේය. මලල ක‍්‍රීඩාවේ උන්නතිය සඳහා ඔහු විසින් සිදුකළ අනුපමේය සේවය අගයමින් ලියූ ප‍්‍රවෘත්ති විශේෂාංග කොළඹ පත්තරවල පළ කෙරුණේ කෘතගුණ පළකරනු පිණිස ය. සූරියකන්ද අයත් කොලොන්න ආසනයේ එක්සත් ජාතික පක්ෂ ප‍්‍රධානියා වූ කළුවාදේවගේ නන්ද මැතිව්, අලූ‍ත් ආණ්ඩුවට එක් වී 2015 දක්වාම ඌව පළාතේ ආණ්ඩුකාර ධුරය හෙබවීය. සූරියකන්දේ සමූහ මිනීවළ, සෝමරත්න දිසානායකගේ ගීත කැසට් පටියක් බවටත්, ඇඹිලිපිටියේ ඝාතන, කර්නල් ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ අණින් ඩෝසර් කරන ලද ස්මාරකයක් බවටත් පත් වී දකුණේ සාමූහික මතකයෙන් මැකී ගියේය.
දෙවැනි කතාව 1994 ඔක්තෝබර් මාසයේ එකකි. ඒ කතාවට නිමිති වන්නේ 1989 ඔක්තෝබරයේ දී පැහැරගෙන යාමෙන් පසු අතුරුදහන් වූ සිය පුත‍්‍රයා පිළිබඳ අබේකෝන් මුදියන්සේලාගේ ජෝන් සිංඤෝ නමැති පියකු විසින් මිනුවන්ගොඩ මහේස්ත‍්‍රාත් අධිකරණය හමුවේ පවරන ලද නඩුවකි. එයින් දෙසතියක් ඇවෑමෙන්, නොවැම්බර් 03 වැනිදා, එවකට මිනුවන්ගොඩ මහේස්ත‍්‍රාත් පාලිත බණ්ඩාරනායක විසින් තබන ලද සටහනක මෙසේ දැක් වේ:
”මිනිසුන් 31ක් පමණ මරා වළදමා ඇතැයි සැක කරන දිවුලපිටිය, වල්පිට සමූහ ගොවිපොළ අසළ කැණීම් කටයුතු සඳහා පෙ.ව.10.00ට අධිකරණයෙන් පිටත්ව කොළඹ – කුරුණෑගල මහා මාර්ගයේ සැතපුම් 7ක් පමණ ගොස් වල්පිට අසළ සිද්ධිය වූ ස්ථානයට පැමිණයෙමි……(සමූහ මිනීවළ ඇති* ස්ථානය මැදිවන සේ කැණීම් කටයුතු කිරීමට නියම කරමි….. මේ අවස්ථාවේදී පිළිස්සුණු සිරුරක ඇට කැබලි මතු වූ බව වෛද්‍ය ආනන්ද සමරසේකර මහතා කියා සිටී…. අධිකරණ වෛද්‍ය නිලධාරී ඒවා මිනිස් ඇටකටු බවට හඳුනාගනී….. ටයර් කෑලි කිහිපයක් ද හමුවේ. ඇණ කොක්කක් ද හමුවේ. ඒ අතර උකුල් ඇටයක කොටසක් ද මතුවිය…….. කොඳු නාරටියේ අස්ථියක් ද, පරාල ඇණයක් ද, යටි හක්කේ කොටසක් ද, හිස් කබලේ කොටසක් ද ඉන් අනතුරුව දැකගැනීමට හැකි විය.” (1996 නොවැම්බර් /දෙසැම්බර් ‘හිරු’සඟරාව)
දිවුලපිටිය, හුණුමුල්ලේ සිංහ රෙජිමේන්තු කඳවුර පදනම් කරගෙන සිදුකළ ඝාතන පිළිබඳ අධිකරණ නඩු විභාගය අතරමැද මහේස්ත‍්‍රාත් පාලිත බණ්ඩාරනායක මාරු කර හැරියේය. අනතුරුව, නඩු විභාගය මිනුවන්ගෙ ාඩින් මීගමුවට මාරු කෙරිණි. පැහැරගැනීම් හා ඝාතන පිළිබඳ චෝදනා එල්ල වූ දිවුලපිටිය පොලිස් ස්ථානාධිපති නිමල් ප‍්‍රනාන්දු වෙන්නප්පුව පොලිස් ස්ථානාධිපතිවරයා වශයෙන් නැවත සේවයේ පිහිටුවන ලද බැව් දන්නා මුත්, හුනුමුල්ල කඳවුරේ මේජර් ඞීන්ගේ ඉරණම කුමක් වීදැයි නිශ්චිතව කියන්නට මම නොදනිමි. නමුත් භීෂණ සමයේ දිවුලපිටිය ආසනයේ එක්සත් ජාතික පක්ෂ ප‍්‍රබලයා වූ ආරියරත්න ජයතිලක සියලූ නඩුහබ අවසානයේ දේශපාලන පිල් මාරුවකින් පසු විවේකී සැඳෑ දිවිය සන්සුන්ව ගෙවා, 2015දී මිය ගිය බව මම දනිමි.
අවශ්‍ය නම් තුන්වැනි, හතරවැනි හා පස්වැනි කතා ද සැකෙවින් දැක්විය හැකි ය. ඒ අතරට, 2010දී මළ සිරුරු 75කට වැඩියෙන් සොයාගත් නාච්චිකුඩා සමූහ මිනීවළ ද, 2012දී අවම වශයෙන් සිරුරු 154ක් සොයාගත් මාතලේ සමූහ මිනීවළ ද, 2013දී මළ සිරුරු 82ක් සොයාගනු ලැබූ මන්නාරමේ තිරුකේතීස්වරම් සමූහ මිනීවළ ද අයත් වේ. දැන් මන්නාරමේ සතොස පරිශ‍්‍රයේ කෙරෙන කැණීම් ආශ‍්‍රිතව සොයාගෙන ඇති මිනිස් සැකිලි ශේෂයන් 60කට ආසන්න ප‍්‍රමාණයක් සහිත සමූහ මිනීවළ ඕනෑනම් හයවැනි කතාවකට ද නිමිත්තක් කරගත හැකි ය.
නමුත් උද්වේගයෙන් පිරුණු අපේ දෛනික දේශපාලන සංවාදයන්ට ද, මිතුරු සාද කතාවන්ට ද, දාර්ශනික සම්භාෂණයන්ට ද සියක් සංඛ්‍යාත මිනිසුන් වැළලූ‍ණු සමූහ මිනීවළවල් විසින් කිසිදු දේශපාලන හෝ සදාචාර අභියෝගයක් එල්ල නොකරයි. ඒවායේ මරා වැළලූ නාඳුනන මනුෂ්‍ය පරම්පරාවෝ සිය රහස් සොහොන් ගැබ පලා පොළොවෙන් මතුපිටට විත්, නොතකා හරිනු ලැබ යළිත් නිහඬව වැළලී යති. ඒවා සතියක කාලයක් පත්තර සිරස්තල බවටත්, දෙසතියක කාලයක් සමාජ මාධ්‍ය රසිකයන්ගේ මිනිත්තු දෙකේ සයිබර් මානවවාදය අවුළුවන නිමිත්තක් බවටත් පෙරළී පොදු ජන මතකයෙන් පිසදා හැරේ. මළවුන්ට යුක්තියත්, ජීවත්වන්නන්ට සත්‍යයත් සඳහා සටන් කිරීමට ඇති නොකැමැත්ත අපරාධ යුක්තිය පිළිබඳවත්, දේශපාලන ප්රජාතන්ත්රවාදය පිළිබඳවත්, ශිෂ්ටාචාර ප‍්‍රමිතීන් පිළිබඳවත් අපේ ආකල්ප පරාවර්තනය කරතැයි බොහෝදෙනා නොසිතති. යුක්තිය නොලැබ අනීතිකව වැළලෙන සෑම මනුෂ්‍යයකු විසින්ම අපේ සාමූහික සදාචාර විඥානය ඛාදනය කරතැයි කිසිවකු කම්පා නොවෙයි. ඒ අනුව බලතොත් ඉකුත් තිස් අවුරුද්දක කාලය විමසා බැලීමේ දී ඇතැම්විට කිසිදු යුක්තියක් ඉටු නොවුුණු වැඩිම සමූහ මිනීවළවල් ප‍්‍රමාණයක් සොයාගත් රට ලංකාව වීමට ඕනෑ තරම් ඉඩ තිබේ. ලියන්නට ඉතිරිව තිබෙන මහාවංශයේ මෑතකාලීන පරිච්ෙඡ්ද වෝහාරික විශේෂඥයන්ගේ ‘ෆීල්ඞ් නෝට් බුක්’ සටහන්වලට වැඩිමනත් දෙයක් නොවන්නේ ඒ නිසා ය.
සිංහල බෞද්ධයන් වඳ කිරීමට ෆැෂන් බග් හා නෝ ලිමිට් සාප්පුවලින් ලොසින්ජර බෙදතැයි ඇතැම්හු බියවෙති. නමුත් දෑත් දෙපා හා හිස් තියුණු අවිවලින් කපා වෙන්කොට වැළලූ මිනිස් සිරුරු 154ක් විසි වසකරට පසු මතු වූ සමූහ සොහොන් බිමක් පිළිබඳ දෙසතියක් කල් පවත්නා සදාචාර කම්පනයක් ඇති නොවන ජාතියකට අමුතුවෙන් ‘වඳ ලොසින්ජර’ අවශ්‍ය වන්නේ ඇයිදැයි මට නොවැටහේ.
