අපි ආකාශගත අය නෙමෙයි නන්දන විරසිංහය

ඡිවිතය පිළිබඳ ලිවීමට තව නැතක් දේ සිංහල කවියාට ඇත්තේ වුව ඔහු ලියා නැත්තේ ද ඡීවිතය පිළිබඳව ම  බව ඉඟි කරන නන්දන විරසිංහයන්ගේ ‘ක්ෂණ නියාම’ කාව්‍ය එකතුව, අවබෝධයෙන් කවිය විමසන පාඨකයා අතට පත් කර අවසන්ය. මේ, ක්ෂණ නියාම පිළිබඳ විමසීම පාඨක විචාරක පිරිසට පවරා කවිය ගැන එය අධ්‍යයනයෙහි තත්පර කිවියර නන්දන වීරසිංහයන් සමඟ කළ සහෘද සාකච්ඡාවකි.

 ඔබේ නවතම කාව්‍ය කෘතිය ‘ක්ෂණ නියාම’ රචනා කරන විට කවිය පිළිබඳ ඔබ දැරූ ආකල්පය කුමක් ද?

පොදුවේ කවිය පිළිබඳ ආසියාතික සහ බටහිර ඉගැන්වීම් අප්‍රමාණයි. මේ සියල්ල පිළිබඳ තරමක අවබෝධයක් හෝ ලබාගන්න උත්සාහ කරන කෙනෙක් විදිහට වස්තුවිෂය මත නොරැඳී, ඒ වස්තුවිෂයේ නොතිබුණු යම් පමණක් අල්ලා ගන්න දරන තැතක් හැටියට තමයි මම කවිය හඳුන ගත්තේ. අත්දැකීම කියන දේ සාමාන්‍යයෙන් එක්තරා පාදකයක් විතරයි කවියෙකුට. මේ අත්දැකීම වටා රවුමේ යෑම හෝ, අත්දැකීම ම පුන පුනා වචනයෙන් කීම කවිය කියලා හිතන්න අනුබල දෙන උසස් විචාර විධි නැහැ. ඒ නිසා කවියේ තියෙන අත්දැකීම පාදකයක් විතරයි කිසියම් අවකාශයකට නැගෙන්න. එතකොට ඒ ස්වකීය අත්දැකීම ඒ පාදකයෙන් කිසියම් අවකාශයකට එසවීම තමයි මම කවිය කියලා හිතන්නේ. ඒක හරියට පිනුම්කරුවෙක් කරන ක්‍රියාව වගේ. එක තැනක ඉඳලා තව තැනකට යන්න ඔහු ලොකු ඡවයක් ගන්නවා. කවියාත් ඒ වගේ තම අත්දැකීම ඇසුරින් අන් යමක් නිපදවීමට දරන වෑයමක් තමයි මම කවිය කියලා විස්වාස කරන්නේ. එකේදි හැබැයි අපි කවුරුත් අසාර්ථක වෙන්නත් පුළුවන්. කොයි තරම් අවබෝධය තිබුණත්, කොයි තරම් උත්තම නිර්මාණ කියවලා තිබුණත් කවියේ දී අපේ ප්‍රයත්නයන් සීයට සීයක් සාර්ථක වෙන්නේ නැහැ. ලෝකේ ඒක තමයි හැම කවියෙකුම අත්විඳලා තිබෙන ස්වභාවය.ඒ නිසා මූලික වශයෙන් එකක් කියමින් අනිකක් හැඟවීම, අර රොබර්ට් ෆ්රොස්ට් කියනවා වගේ Poetry tries to say the unsayable කියන කාරණය, කිව නොහැකි දේ කිවීමට දරන යතනයක් ය කවිය කියන එක මන් හිතනවා තවත් අප්‍රමාණ කාලයකට වලංගු වෙයි කියලා. ඒ කරුණු කවිය පිළිබඳ මං දරන ආකල්පය මූලික වශයෙන් හැඩගැස්සුවා.

කවියට උචිත හාෂාව පිළිබඳ නිරන්තර අධ්‍යයනය කරන කවියෙක් විදිහට කවියා කවි බස සමඟ කරන ගනුදෙනුව කොයි ආකාරද?

අපි ලියන සියල්ල කවි කියලා හිතනවා නම් ඒක මිත්‍යාවක්. කාව්‍ය ගද්‍ය නෙමයි. හුදෙක් ගද්‍ය ඉක්මවූ තැන අපිට ලැබෙන දේ තමයි කවිය. අපේ ව්‍යවහාරික ඡීවිතයේ දී අපිට ගද්‍ය භාෂාව අවශ්‍ය වෙනවා. එහෙත් අපේ හදවතේ ප්‍රකාශනය සඳහා තමයි කවිය විසින් අපේක්ෂිත බස අවශ්‍ය වෙන්නේ. ඒ බස අපේ ව්‍යවහාරික භාෂාව, පුර වහර, ගැමි වහර ආදී සියල්ලෙන්ම සමන්විත එකක්. පැරණි වාග් කෝෂයේ භාෂාවත් ඕකට එනවා. විවිධ වාග් කෝෂයන්ගේ සම්මිශ්‍රණයක් තමයි කවි බස කියන්නේ. හැබැයි කවියා ඒ බස ගන්නේ අර ගීතයේ දී බස වහරනවා වගේ නෙමෙයි. කිසියම් රිද්මයක් සහිත පද පෙළක් ගොනු කිරීම නෙමෙයි කවියාගේ ප්‍රයත්නය වෙන්නේ. වචන දහස් ගාණක් තමා අබිමුව ගැටුමකට එනවා නිර්මාණකරණයේ දී. ඒවා ඉතාම සුන්දර, ඔපමට්ටම් වූ වචන විය හැකියි. නමුත් කවියා තමාගේ අත්විඳීම සමස්ත මනුෂ්‍යත්වයට මෙහෙ කළ හැකි ලෙස වර්ධනය කිරීමට හැකි වචන කොහොමද භාවිතා කරන්නේ කියන එකයි වැදගත් වෙන්නේ. කවියාම පමණයි ඔහු දරන ප්‍රයත්නය දන්නේ. ඔහු විශාල ගැටුමකට එළඹෙනවා බස එක්ක. කවියේ පද සංඝටනාව කියන එක තමයි ඔහුගේ මූලික අවධානයට හසුවෙන්නේ. සම්මත පද ඝටනාවකට ආවොත් ඒක ගීතයක් වෙන්න පුළුවන්. ඉතින් සම්මත පද ඝටනාවෙන් ඈත් වෙලා ඔහු හිතුවක්කාරී විදිහට බස පාවිච්චි කරනවා. සමහරවිට ඔහු අපේ ව්‍යවහාරයේ නැති වචනයක් ගේන්න පුළුවන්. සමහරවිට කාලයෙන් මැකී ගිය වචනයක් ගේන්න පුළුවන්. කවියා කරන්නේ ප්‍රබල වාග් ව්‍යවහාරයකට ඒමක්.

ඔබ වසර ගණනක් කවිය පිළිබඳ අධ්‍යයනය කළ කවියෙක්. ඒ අධ්‍යයනය කවර විෂය ක්ෂේත්‍ර වෙත පැතිරුණු අධ්‍යයනයක් ද?

මම වසර ගණනාවක ඉඳලා ආධ්‍යාත්මික චින්තකයන්ගේ පොත්පත් කියවන්න උනන්දුවක් දක්වනවා. මගේ විශාල නැඹුරුවක් පසුකාලීනව ඇති වුණා මොවුන් කියන්නේ මොනවද කියන දේ දැනගන්න. මොකද මුලින් අපි භෞතිකවාදී ස්ථාවරයක කටයුතු කළේ. ටිකෙන් ටික අපි හිතන විදිහ වෙනස් වෙනවා. භෞතික ලෝකය ගැන අවධානයක් නැතුව නෙවෙයි. කිසියම් මිත්‍යාවක් කරා යනවත් නෙමෙයි. නමුත් මනුෂ්‍යාට ආදේශ කර ගත හැකි කිසියම් විමතියක් පිළිබඳ කාරණයක් ඒ ආධ්‍යාත්මික චින්තකයන් දේශනා කරනවා. විශේෂයෙන්ම ඕෂෝ සහ ටොලේ කියන චින්තකයන්. ඒ වගේම ශ්‍රී සචිතානන්දන්, ක්‍රිෂ්ණමූර්තිතුමන් වැනි විශිෂ්ඨ ආධ්‍යාත්මික චින්තකයන්ගේ අදහස් ගැනත් මං අවධානයක් දැක්වුවා. නුතනයේ ඔවුන්ගේ අදහස් ගොඩක් ප්‍රචලිත වෙලා තියනවා. මිනිස්සු හිතුවා ඔවුන්ගේ අදහස් කාලෙත් එක්ක යල් පනියි කියලා. නෑ. ඒවා අප්‍රමාණ නවීනයි. ඒවා ගැන මහා ගෞරවයක් තියන මිනිහෙක් විදිහට මං ඒවායින් ලබාපු පුළුල් වීම වචනවලින් කියන්න අමාරුයි. සාමාන්‍ය ලෞකික ඡිවිත ගත කරමින් ම කොහොමද මනුෂ්‍යත්වය සර්වාකාරයෙන් සාර්ථක කරගන්නේ කියන පෙළඹුම ඔවුන් අප තුළ ඇති කරනවා. ඉතින් මේක කවියට උරාගන්න බැරිද කියන කාරණය මට දැනෙන්න ගත්තා. විශේෂයෙන්ම බටහිර ලෝකයට සෙන් දහම පිළිබඳ දැනුම් සම්භාරයක් ප්‍රදානය කළ උගතෙක් තමයි මහාචාර්ය ඩි.ටි.සුසුකි සහ ඇලන් වොට්ස්. මෙන්න මේ වගේ අයගේ දැනුම් සම්පාදනය නිසා ඇමරිකාව, එංගලතය වගේ රටවල ඒ දැනුම කලාවටත් ව්‍යාප්ත වුණා. විශේෂයෙන්ම මූර්ති ශිල්පය, චිත්‍ර ශිල්පය, කවිය වගේ මාධ්‍යන්වලට. සෙන් දහම කුමක් ද කියන දේ මෙයින් අවබෝධ කරගන්න පුළුවන් වුණා. මේවා හදාරනකොට අපිට මේ ඡිවිතය ඇසුරේම ඉතාම සෞන්දර්යකාමි, නොඇලුණු ඡිවිත ගත කරන්න පුළුවන්. අර Purposeless Life කියලා ඔවුන් හඳුන්වන්නේ එය තමයි. ඒවා අරමුණු පෙරදැරි ඡිවිත නොවෙයි. ඒ මොහොතේ ලෝකයට ඇරිලා ලබාගන්න ලෝකය පිළිබඳ සංවින්දනයක් ක්ෂණිකව ලිවිම හෝ හිතේ දරාගෙන ඉඳලා පසුව ලිවිම වැනි දෙයක් තමයි ඔවුන් යෝඡනා කරන්නේ. විශේෂයෙන්ම සෙන් චින්තාව බලපාපු හයිකු කවියන්.මට හිතෙනවා සෙන් දහමේ තියන පරමාර්ථ විරහිත ඡිවිතය කියන්නේ අඳුරු, අවලක්සන දෙකටම නැති ඡිව්තයක් නොවයි. ඒ ඡීවිතයේ පරමාර්ථගරුක බවකුත් තියනවා. නමුත් මෙතරම් ම අරමුණු විරහිත ඡීවිතයක් අපේ කවිවල අපිට ගේන්න අමාරුයි. මොකද අපි ඡිවත් වන සමාඡය ගැනත් අපිට බලන්න වෙනවා. එවැනි චින්තාවල්වලින් යම්කිසි ගතයුත්තක් ගන්නවා මිසක් ඒවා මුළුමනින් ම මෙහෙට අනුරූප කරන්න යනවා නොවෙයි. ඉතින් සෙන් සහ තාවෝ වගේ චින්තන මාර්ගවලින් කවියෙකු ලෙස වැඩීමට අවශ්‍ය චින්තනයක් මා තුළ රෝපණය වුණා.

මම පැරණි ඡාපානයේ ක්‍රි.ව. හාරසිය ගණන්වල සිට එක්දාස් ගණන් දක්වා කළ වකා කාව්‍ය සීයක පමණ පරිවර්තනයක් සකස් කළා. ඒ කවිවල කතෘවරු තමයි හිටපු අධිරාඡ්යවරු, ඔවුන්ගේ බිසෝවරු, මන්ත්‍රීවරු වැනි රඡවාසලට සේවය කළ පිරිස්. ඔවුන්ගේ අදහස් තමයි අර වකා කාව්‍යවල තියෙන්නේ.හයිකුවලත් ඥාති කවි තමයි වකා කවි කියන්නේ. ටන්කා කියලත් කියනවා. ඊටපස්සේ හොක්කු කියලා කවි විශේෂයක් භාවිතා වුණා. හොක්කු කවි කියන්නේ වැල් කවි ඡාතියක්. විශිෂ්ඨ කවීන් දහපහළොස් දෙනෙක් එක් වෙලා තමයි මේ කවිවල පේළි පබඳින්නේ.ඉන්පසු ඒ ඇසුරු කරගෙන හයිකු කවි බිහි වෙනවා. මං මේ කවි අධ්‍යයනය කළා. මේවා ස්වදේශීය කවි නොවෙයි කියලා මගේ කසිම බෙදීමක් නැහැ. අපි එකම මනුස්ස ප්‍රඡාවක්. කාගේත් හර්දයේ තියෙන දේ තමයි එළියට එන්නේ. මම විස්වාස කරනවා ලෝකෙට ඇරීම වැදගත් කියලා. ඒකෙන් කවියන් කරන්නේ ස්වකීය සම්ප්‍රදාය පෝෂණය කිරීමක් හැර වෙන දෙයක් නෙමෙයි. ඒ නිසා පස ඇතුලට මුල් යවනවා වගේම අහසටත් අතු විහිදෙවුවේ නැත්තන් වැඩීමක් නැහැ. මනුෂ්‍යත් එහෙම වෙන්න ඕනි.

ඇමරිකානු සහ බටහිර කවි කියවීම පිළිබඳ මා තුළ විශාල උනන්දුවක් ඇති කළා ආරියවංශ රණවීරයන්. දැනටත් ඇමරිකාවේ වගේ පළවෙන නවීන කවි පොතක් උනත් අපි හැකි ආකාරයෙන් ලබා ගන්නවා. ඒවායින් උනත් වැඩි ප්‍රතිඵල ලැබෙන ආකාරයෙන් යමක් උකහා ගන්න සුදානම් කෙනක් මම. ඉතින් කවියෙකුට මේ වගේ විශාල ආශ්‍රය ප්‍රදේශයක් තියෙන්න ඕනි. විශේෂයෙන්ම තමන්ගේ ඡන සම්ප්‍රදාය ගැනත්, තමන්ගේ සම්භාව්‍ය සාහිත්‍යය ගැනත් ආශ්‍රයක් කෙනෙකුට තියෙන්න ඕනි. දැන් අපේ සංදේශ කාව්‍ය හැම එකකම කුරුල්ලෝ අහසට යැවීමක් තියෙන්නේ කියලා මතයක් තියනවානේ. නමුත් ඒ මතයට එකඟ වෙන්න බැහැ. අපේ සංදේශ කාව්‍ය හරි මනහරයි. මම හරි ආදරෙයි. විශ්ශයෙන්ම මම සැළලිහිණිය අත් පොතක් වගේ පාවිච්චි කරනවා. දවසකට එක කවියක්වත් කියෙවුවේ නැත්තන් මට හරි දුකක් ඇති වෙනවා. අනිත් සංදේශ කාව්‍යවලත් අඩු වැඩි වශයෙන් හරිම විශිෂ්ඨ, රමණීය රචනා රීතීන් හමුවෙනවා. ඒ සිවුපද කාව්‍යවල තියන හර්දයාංගම බව අපි වටහා ගන්නේ ඒවායින්. ගී කාව්‍යයේ නැති සුන්දරත්වයක් අත්විඳිනවා මම සංදේශ කාව්‍යවලින්. අපිට කොච්චර බටහිර ගැති, ඡපන් ගැති කවි ලියන අය කියලා කිවුවත් මේ ස්වදේශීය උරුමයෙන් පෝෂණය නොවුණා නම් අපිට ඒක මෙහෙ ස්ථාපිත කරන්න බැහැ. අපි මේ ආකාශගත අය නෙමෙයි. ඒ නිසා අපි කුමන නිදහස් මාධ්‍යයකින් ලිවුවත් ඒකට මූලික වෙන්න අම්මගෙන් අහපු කවි. අපේ අම්මා ඡන සාහිත්‍යයේ වගේම සම්භාව්‍ය සාහිත්‍යයේ කවි සීය ගණනක් කට පාදමින් දැනගෙන හිටියා. ඇය ගැමි උගත් කාන්තාවක්. ඒ වගේම මගේ සොහොයුරියන්. ඔවුනුත් උගත් අය. විශේෂයෙන් විභාගවලට නිර්දේශ කවි පොත් වුණු අබිනික්මන, මස් ලෙ නැති ඇට වගේ කෘති කුඩා කාලේ ඉඳලම කියවපු නිසා තමයි අපිට ඒ හැකියාව ටික ටික කාන්දු වුණේ. කිසියම් අධ්‍යයන පරිසරයකුත් ගෙදරක තියනවනම් දරුවෙක් හැඩගැහෙනවා.

අමාවතුරේ භාෂාව වගේම පැරණි ගද්‍ය භාෂාව මම අධ්‍යයනය කළා. ඒවගේම මේ සිවුපද කාව්‍ය කෙරෙහි මට ආසාවක් ඇති වුණේ සැළලිහිණිය සහ හංස සංදේශය කියවීමෙන්. අලුත් පරම්පරාවටත් මම කියන්නේ දවසට කවි දෙකක් හරි ඒවා කියවන්න කියලා.මන් දෙපාරක් දොරකඩ අස්න කියවලා තියනවා. ඒ දොරකඩ අස්නේ භාෂා ශෛලිය මට හැමවෙලේම මතක් වෙනවා. ඒකෙන් ව්‍යක්ත ලෙස යමක් උච්චාරණය කරන්න ඉගෙන ගත්තා වගේම ඒ භාෂාවේ තියන රිද්ම ලක්ෂණත් ඉගෙන ගත්තා. තව පනාකඩුව තඹ සන්නසේ තියෙන රචනා ශෛලීය වගේම පැරණි ගද්‍ය ශෛලීන් මේ හැමදෙයක්ම අධ්‍යයනය කළ යුතු වෙනවා. ඒවගේම කබීර් මුනිගේ යම් යම් ගීතිකා තියනවා, තාගෝර්තුමාගේ කවිවල පරිවර්තන තියනවා. විශේෂයෙන්ම ගිතාංඡලී සහ නව සඳ වගේ කෘතිවල පරිවර්තන ආධාරයෙන් කාව්‍යට සුදුසු බසක් සොයාගෙන යන අයට ඒවායින් ප්‍රයෝඡනයක් අත් වෙනවා. ඒ වගේම ඇතැම් පැරණි පද්‍ය ග්‍රන්ථවලට සපයන අරුත් විවරණත් කියවන්න වෙනවා. එතැනින් නොනැවතී නවකතාව සහ කෙටිකතාවත් කියවන්න අවශ්‍යයි. නමුත් මේ සියල්ලම උසස් පරමාර්ථ ඇතුව ඒ සාහිත්‍යාංගයට හානි නොකර කෙරූ නිර්මාණ විය යුතුයි. අප කියවන කොයියම්ම දෙයකින් හෝ පිහිටක් තමයි අපිට ලැබෙන්නේ.මේ ඡිවිත කාලය තුළ හැමදේම ඇසුරු කරන්න ඕනේ. ඒවායින් යමක් ලබා ගන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනි. මේවා යම් පමණකට ඇසුරු කරපු කෙනෙක්ගේ නිර්මාණ කාර්යයේ දී බස කිසියම් කාර්යයක් ඉටු කරනවා ඇති. ඒවා නිර්මාණ කාර්යයේ දී පිටු දෙනවා. ඒ ඇසුර පිහිටට එන ආකාරය හරිම පුදුමාකාරයි. අපි තාමත් මේවා හොයාගෙන යනවා. තවමත් පරිපූර්ණ නැහැ.

ඔබගේ මුල් කාලීන කවිවල සමාඡ දේශපාලන කියවීමක් පැහැදිලිවම දකින්න ලැබුණා. නමුත් පසු කාලීන කවිවල වස්තුවිෂය එයින් වෙනස් මගක් ගන්නවා. ඒ තත්වය පැහැදිලි කරන්න පුළුවන් ද?

මුල් කෘතිය කරන විට කවිය පිළිබඳ මා තුළ තිබුණ හැඟීම අල්පයි. කවිය මෙසේ විය යුතුයි කියලා මා තුළම තිබුණු කිසියම් හැඟීමකින් කාව්‍ය කියන්න කුමක් ද කියලා හඳුන ගත්තා මිසක් කාව්‍ය පිළිබඳ අද තරම් ප්‍රබල වාද විවාද කෙරුණෙත් නැහැ ඒ කාලේ. ඒවගේම අද තරම් දැනුම ඒකරාශී වෙලා තිබුණෙත් නැහැ. ඉතින් එකල පැවතී තත්වය අනුව මම හිතුවා අපි මේ පිටුදීලා ඉන්න සමාඡය දේශපාලන, ආර්ථික වශයෙන් බොහොම වියවුල් සහගත එපා කරපු එකක් කියලා. ඒවගේම මේක අපි ඡයගන්න ඕනේ කියලා. යහපත් සමාඡයක් ගොඩනගන්න ඕනේ කියන හඬ ගෑම ඔය කවි ඇතුලේ අමු අමුවෙන් මන් දැක්කා. ඉතින් ඒවායින් මුක්ත වෙලා ඉන්න බැහැ. ඒක ඒ කාලේ ප්‍රවණතාවක් උනා. ‘හදවත් වෛරයේ බිඡු උණුසුම් කරන නිසි කල දමා ගසනට ලොහු ගුලි ලෙසින’ කියලා ඔය මහවැලි ඉඩම් ටිකක් පිළිබඳ පුවත්පතක දැකලා ලියපු කවියක් මම. නිලධාරීන්ගේ අයුක්තියට ‘අපි එකතු කරලා උඹලට දෙන්නන් වැඩේ’ කියලා තමයි මේ කියන්නේ. නමුත් අද මම මේක පිළිගන්නේ නැහැ. අරගල කරන ඡනතාව එක්ක මගේ කිසිම විරුද්ධත්වයක් නැහැ. අරගල කරන්න ඕනේ භෞතික ලෝකයේ යම් යම් දේවල් දිනා ගන්න. නමුත් අද මං ආධ්‍යාත්මයෙන් නම් එතන නැහැ. දේශපාලන ක්‍රියාකරුවෙක් විදිහට කල්පනා කරන කොට මම එතන ඉන්නවා. නමුත් මගේ කවියේ ආධ්‍යාත්මවාදය නම් ඒක නෙමෙයි. නිර්මාණ කාර්යයට සමාන යම් කියවීමක් ලබා ගැනීමත් එක්ක ස්වාභාවිකම අර සමාඡ දේශපාලන ස්පර්ශයෙන් තොර වුණා කියලයි මට හිතෙන්නේ. මම හිතලම ඒකෙන් වෙන් උනත් නෙමෙයි. මට හිතෙනවා සම්පූර්ණයෙන්ම අපි මේ ඡීවිත පරිධියට යොමු වීම ඊට වඩා හොඳයි කියලා. මේ ඡීවිතයේ අනේකාකාර ප්‍රශ්න තිබෙනවා. මුලු මහත් ඡටිල වූ ඡිවිතය කුමක් ද සහ ඒ ඡීවිතය හසු කර ගත හැකි ප්‍රස්තුතයන් තමයි මට හසු වෙන්නේ ඊටපස්සේ. එතකොට මන් කිසියම් මතවාදයක පාර්ශවකරුවෙක් වෙන්නේ නැහැ. ඒ පාර්ශවයෙන් වෙන් වෙලා සම්පූර්ණ ඡිවිත අවකාශය වෙත විවර වෙන අවස්ථාවක් හදා ගන්නවා. එතකොට ලෝක කවියත් එක්ක බලන කොට මගේ මාර්ගය හරි කියලා මට හිතෙනවා. මොකද මන් මේක යහපත්ය කියලා ඒ මාර්ගය තෝරා ගෙනත් නැහැ. මම කවියෙන් සමාඡය වෙනස් කරන්න හැකිය කියන ආස්ථානයෙත් නැහැ. මං හිතන්නේ ඒක කරන්න බැහැ. ඒ වෙනුවෙන් වෙන් වෙච්ච වැඩ කොටසක් කරන්න පුළුවන් දේශපාලන පක්ෂ, සමිති සමාගම් සහ එන්.ඡී.ඕ තියනවා. ඔවුන්ටත් ඒක සියයට සියයක් කරන්න බැහැ. ඉතින් කවිය ඊට වඩා ඡිවිතය පිළිබඳ විවරණය කළ යුතුයි කියලා මට හිතෙනවා. දේශපාලන හඬ ගෑමක් සහ සමාඡ කතිකාවක් කවිය වෙතින් ඉටුවිය යුතුයි කියලා හිතලා නිර්මාණ කිරීමෙන් කවිය යම්කිසි වර්ගීකරණයකට හසු වෙනවා. මේ හේතුව නිසා අද කවියෝ කොතරම් හොඳ නිර්මාණ කළත් ඒවට නිසි ඇගයුම් එන්නේ නැති තත්වයකුත් තියනවා. ඒ නිසා මේ වර්ගකිරීම් සහ නාමකරණයන්ගෙන් තොරව කටයුතු කිරීමත් නිර්මාණකරුවෙකුගේ පුලුල් වීමට ඉතාම වැදගත්.

 ප්‍රවීණ කවියෙක් විදිහට තරුණ කවීන් ගැන ඔබටත් තියෙන්නේ විවේචනයක් ද?

මම කිසිසේත්ම තරුණ කවියන්ගේ ප්‍රයත්න නිරර්ථක ප්‍රයත්න විදිහට සලකන්නේ නැහැ. මේ යුගයේ මේ පෙළඹීම පවා වැදගත්. නැත්තන් මේ යුගය මහා කරුමක්කාර, කාලකන්නි යුගයක් බවට පත්වෙනවනේ. ඉතින් යම්කිසි ආලෝකයක් ඇති සමාඡ සාහිත්‍යික වටපිටාවක් ඇති කරලා තියෙන්න ඒ තරුණ පිරිස තමයි. ආර්ථික වශයෙන් හරිහම්බ කරගන්න ඕනේ කියන පෙළඹුමක් නැතිව ඉතාම නිස්සරණ ආධ්‍යාශයෙන් කවිය පිළිබඳ ඇති හැඟීමෙන් තමයි ඔවුන් කටයුතු කරන්නේ. ඒවගේම මේ අය, තමා ඒ නියැලෙන සාහිත්‍යාංගය පිළිබඳ තරමක හෝ අවබෝධයක් ලබා ගැනීමට තමන්ට පෙර සිටි කවීන්, ඔවුන්ගේ කාව්‍ය මාර්ග, පෙර තිබූ කවි යුගයන් මොනවාද සහ ඒවායෙන් බැහැර කළ යුත්තේ කුමක් ද, ඒවා ප්‍රතිරූප ලෙස වන්දනා කරනවාද එහෙම නැත්තන්  ප්‍රතිරූප වෙන්න ඔවුන් භාවිතා කළ වඩා යහපත් අංග උරා පෙරාගන තම කවිය පෝෂණය කර ගන්නවද කියන කාරණා නැවත සිතා බැලිය යුතු වෙනවා. එතනදී මම දකිනවා භාෂා විෂයීක වශයෙන් මිට වඩා වැඩි ප්‍රයත්නයක් දරන්න ඕනේ. මොකද වර්තමාන ඡනප්‍රිය එෆ්.එම්. භාෂාව ඇතැමුන්ගේ කවිවල මං දකිනවා. කවියේ දී අවශ්‍ය වෙන්නේ එකක් කියමින් තවෙකක් දනවන බොහොම ව්‍යංඡනා පූර්ව බසක් නේ. ඔහු තෝරා ගන්නා භාෂාව වර්තමාන ඡනප්‍රිය වහරක් වෙන්න පුළුවන්. ඒ වහර කාව්‍යෝපක්‍රමයක් ලෙස කොතරම් වැදගත් වෙනවද කියන එක ගැන අවධානය තියෙන්න ඕනි. හැබැයි දැන් ඉන්න තරුණ කවීන් පෙර තරම් ම කවිය කසියම් සමාඡ දේශපාලන කාර්යයක් සඳහාය කියන පෙළඹුමේ ම නැති එක සතුට දනවන කරුණක්. ඒවගේම රූපකයේම උපලක්ෂණයක් වන සඡිවාත්මරෝපණය කියන කාව්‍යෝපක්‍රමය ඔවුන් අද භාවිතා කරනවා. ඒ කාලේ අපේ කවිවල තියෙන්නේ ගහ කොළ, ඉර හඳ තාරකා පමණයි කියලා දෝෂදර්ශනයට ලක් වුණානේ අපි. ඒත් අද අපි දකිනවා ඇතැම් තරුණ කවි කිවිඳියන්ගේ නිර්මාණ ඇසුරේ අප්‍රාණික වස්තූන් සප්‍රාණික කිරීමක්. ඒවා ගොඩනැගෙන්න ඕනෙ. නව මං සොයාගන්න ඕනෙ ඒ විදිහට. කාව්‍යයේ මුලධර්ම පිළිබඳ අවධානයකුත් තිබිය යුතුයි. ඉන්ද්‍රියරූපී බස ගොඩනගන්නේ කොහොමද කියන කාරණය අධ්‍යයනය කිරීමත් ඉතාම වැදගත්. ඒකට ආරියවංශ රණවීර, එරික් ඉලයප්පාරච්චි වැනි කවියන්ගේ කවි අධ්‍යයනය කළ හැකියි. ඒවගේම තරුණ කවීන් වෙනත් විෂයාන්තර දැනුම ලබා ගන්නත් උත්සාහ කරන්න ඕනේ. ඡිවිතය පිළිබඳ කිසියම් ඇතුලු නුවණක්, තමාටම අනන්‍ය වූ ලෝක දෘෂ්ටියක් ගොඩනගාගන්න ඕනෙ. ඒක එන්නේ කියවීමත් එක්ක. ලෝකය වටහා ගන්න දරන තැත පුළුල් වෙන්න ඕනේ. ඒ හා සමඟම තමන්ගේ නිර්මාණයත් පුළුල් වෙනවා.

කවිය පිළිබඳ ප්‍රාමාණික කියවීමක් සහිතව ලියවුණු ශාස්ත්‍රීය කෘති අඩුයි සිංහල සාහිත්‍යයේ. ඔබ දීර්ඝ කාලයක් කවි ලියපු, කවිය පිළිබඳ අධ්‍යයනය කළ සම්මානලාභී කවියෙක් විදිහට එවැනි ශාස්ත්‍රීය කෘතියක් රචනා කිරීම නූතන කවිය වෙනුවෙන් කරන මෙහෙයක් විදිහට දකින්නේ නැද්ද?

ඔය යෝඡානාව මා වටා ඉන්න විවිධ පිරිස් කරලා තියනවා. නමුත් මං තවම එවැනි අවස්ථාවකට ආවේ නැහැ. යම් යම් අවස්ථාවල පුවත්පත්වලට ලියූ දේ තිබෙනවා. සමහරවිට ඉදිරියේ දී එහෙම දෙයක් සිදු වෙන්න පුළුවන්. නමුත් මට ඇතැම්විට හිතෙනවා මම කවිය පිළිබඳ මගේ අත්දැකීම් ඔසවලා තියන්න, තව කෙනෙකුට ඒකෙන් දෙයක් ගන්න තරම් දෙයක් කියන්න මිනිහෙක් ද කියලා. ඒක මන් මාව අවප්‍රමාණය කර ගැනීමක් නෙමෙයි. ඒක මගේ ස්වභාවය. මම කැපී පෙනෙන්න දරන උත්සාහයක් ද, ඕනවට වඩා වැඩි දෙයක් ද මේ මම කරන්න යන්නේ කියලා මට හිතෙනවා. මම මේ නිර්මාණත් කරලා මේ වගේ ශාස්ත්‍රීය දේත් කරන්න යනවාද කියන දෙගිඩියාව මා තුළ තියනවා. ඒක මම කියන්න ඕනෙනේ. හැබැයි ඉතින් රොබර්ට් ෆ්රොස්ට් වගේ කවියෙක් ගත්තොත් ඔහු කවිය පිළිබඳ මහා විශාල අර්ථකථන සැපයීම් කරන්න ගිහින් නැහැ. මහා පොත්පත් ලියන්න ගිහින් නැහැ. ඔහු පෙනී ඉඳලා තියෙන්නේ ස්වකීය නිර්මාණ මඟින්මයි. නිර්මාණම තමයි කවියා දකින කැටපත් බවට පත් කරලා තියෙන්නේ. ඒ නිසා මම මොන ශාස්ත්‍රීය කෘති ලිවුවත් වැඩක් නැහැ මගේ නිර්මාණ අසාර්ථකයි නම්. මගේ නිර්මාණ ඡිවිතය මුල ඉඳලා අගට විමසා බලන කෙනෙකුට ඒවායේ පරිපාකයක් දැකිය හැකි නම් ඒක මා ලැබූ ඡග්‍රහණයක්. ඒ නැතුව මම පරණ වචන කෝෂයෙන් ම යැපෙන, පරණ අත්දැකීම් ම හෝද හෝද ලියන කවියෙක් වුණා නම් වැඩක් නැහැනේ. ඒ නිසා මගේ කවියෙන් නව ඡීවිත ප්‍රදේශයන් විමසලා තියනවද, ඒ තුළින් සමාඡයට ගත හැකි ප්‍රයෝඡන තියනවද කියන කාරණය තනි තනිව හරි විමසනවා නම් ඒක වැදගත් ශාස්ත්‍රීය දේට වඩා.

නන්දන විරසිංහය