සාරධර්ම විභාජනය

2017 වසරේදී චීන කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ දහනව වන ජාතික කොන්ග‍්‍රසය අමතා දීර්ඝ කතාවක් කළ වත්මන් චීන ජනපති ෂි ජිං පින් එරට දේශපාලන පද්ධතිය මුහුණ දෙන බැ?රුම් ගැටලූවක් වශයෙන් දුෂණය හඳුනා ගනී. චීන කොමියුනිස්ට් පක්ෂයේ මිලියන අසූනවයක් තරම් වන දැවැන්ත සමාජිකත්වය ද සමඟ විසිඑක්වන සියවසේ දී ලොව ප‍්‍රමුඛතම රාජ්‍යය බවට පත්වීමට යන ගමන දුෂණය නිසා අඩපණ නොවිය යුතු බව ඔහුගේ කතාව තුළින් අවධාරණය කෙරෙයි.

මෙහිදී අපට පැහැදිලි කරගත හැකි සත්‍යය නම් දෘෂ්ටිවාදීමය දේශපාලනය කුමක් වුවත්, පද්ධතියක පැවැත්ම සඳහා එම පද්ධතියේ ආචාර ධාර්මිකභාවය අනිවාර්ය අංගයක් නැතිනම් එම පද්ධතිය සමඟ අන්තර්බද්ධව ක‍්‍රියාකරන අංගයක් බවට පත්විය යුතු බවයි. ලොව බොහෝ දේශපාලන සංවිධාන ආචාරධාර්මික බව පිළිබඳව බොහෝ විට කතා කරන්නේ එමඟින් සිය දේශපාලන පද්ධතීන්ගේ ශක්තිමත්භාවයට ලැබෙන පිටිවහල නිසාමය.

ඕස්ටේ‍්‍රලියාවේ හරිත පක්ෂය හා කම්කරු පක්ෂය සිය මැතිවරණ ප‍්‍රකාශවලදී වැඩි වශයෙන් අවධානය යොමුකරන අංගයක් වන්නේ ද දේශපාලකයා දුෂණයෙන් හා දුෂිතභාවයෙන් විනිර්මුක්ත කොට තබා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවයි. දේශපාලන සදාචාරාත්මකභාවය, වගවීම හා විවෘතභාවය වැනි සාරධර්ම දේශපාලකයන් තුළ පැවතීම හා දේශපාලකයන් ද සාරධර්ම බිඳ දමන අවස්ථාවලදී දඩුවම්වලට යටත් කරවීමේ හැකියාව පැවතිය යුතු බව එම පක්ෂ විශ්වාස කරයි. මෙලෙසම දේශපාලන විද්‍යාව හා සාරධර්ම අතරද පවතින්නේ අවියෝජනීය පැවැත්මක් බව ඬේවිඞ් ඊස්ටන් විසින් අපට පෙන්වා දී තිබේ. දේශපාලන පද්ධතිය අභ්‍යන්තරිකව දුෂණය වනවා යනු එය බාහිර හා අභ්‍යන්තර තර්ජනයන්ට විවෘතවීමකි. ලාංකේය දේශපාලන පද්ධතිය ආචාරධාර්මික ව්‍යුහයකට අනුගත කිරීමේ අවශ්‍යතාව බොහෝ දෙනා විසින් පෙන්වා දී ඇති කාරණයකි.

එහෙත්, දේශපාලනය ආචාරධාර්මිකත්වයේ මානයට වඩා වඩාත් ළංව ඇත්තේ ‘බලඅරගලයේ’ මානය දෙසටය. කෙසේ හෝ බලය ලබා ගැනීම, කෙසේ හෝ බලය රැක ගැනීම, කෙසේ හෝ බලය යොදා ධනය හා බලය වර්ධනය කරගැනීම හා නීතිය අවභාවිත කිරීම ආදි අසුබවාදීතාවන් නිසා දේශපාලන පද්ධතිය සාරධාර්මිකව පිරිහී ඇති බව අපට පෙනී යයි. ආචාරධාර්මිකබව යනු පද්ධතියක අභ්‍යන්තර ශක්තිය හා ධරණීයතාවට විශාල වශයෙන් අත්‍යවශ්‍ය උපකරණයක් බව නොකිවමනාය. අනෙක් අතට, ආචාරධාර්මිකත්වය පිළිබඳ සාරධර්මය හා දේශපාලන න්‍යාය අතර ද පැහැදිලි සබඳතාවක් පෙන්නුම් කරයි.

ඬේවිඞ් ඊස්ටන් දේශපාලන පද්ධතිය (Political System) පිළිබඳ විග‍්‍රහයේදී පෙන්වා දෙන්නේ දේශපාලන ජීවිතයේ කේන්ද්‍රීයතම භූමිකාව විය හැක්කේ ‘සාරධර්ම විභාජනය’ නැතිනම් ”සාරධර්ම ප‍්‍රතිපාදනය (allocation of values) බවයි. රාජ්‍ය පද්ධතියක් යනු අධිකාරීමය වශයෙන් සාරධර්ම ප‍්‍රතිපාදනය සඳහා සකස් කරගත් යන්ත‍්‍රයකි.

සාරධර්ම ප‍්‍රතිපාදනය කිරීම පිළිබඳව පැවති අර්බුදය නිසාම 1960 දශකයේදී ලිබරල් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී රාජ්‍යය අභාවයට පත්වූ වගට ඔහු තර්ක කරයි. නිදහස, සමානාත්මතාව සහ ජනප‍්‍රිය පාලනය පිළිබඳ දහම සහ ලිබරල් සමාජයේ සැබෑ යථාර්ථයන් අතර පවතින පරතරය නිසා ලිබරල්වාදය දුර්වල වෙමින් පවතී. ඔහුට අනුව අද දවසේ මානව ශිෂ්ටාචාරය මුහුණපාන භයානක ප‍්‍රතිවිපාකයන් යනු ඉතිහාසයේ කිසියම් ම මොහොතක හෝ මුහුණ නොපෑ අන්දමේ බරපතළ තත්වයන්ය.

අපගේ යුගය මුහුණ දෙන සමාජීය සහ බුද්ධිමය අර්බුදය එක් අතකින් විද්‍යාත්මක තර්කනයේ ඵලයන් පිළිබඳ පවතින අසුබවාදය තුළින් මතුවන බවට ඊස්ටන් හඳුනාගනී. දේශපාලන විද්‍යාත්මක සාරධර්ම පිළිබඳව ගැටලූව ගවේෂණය කරන ඊස්ටන්ගේ පැහැදිලි ස්ථාවරයක් වන්නේ සාරධර්ම න්‍යාය (value theory) හා හේතුක න්‍යාය (causal theory) යනු එ්කාබද්ධිත සංකල්පීය රාමුවක් බවයි. එබැවින් සාරධර්මවලින් තොර දේශපාලන භාවිතාවක් හෝ දේශපාලන න්‍යායක් හෝ විචාරයක් පැවතීම යනු ඕනෑම පද්ධතියකට පවතින විශාලතම තර්ජනයයි.

දේශපාලන පද්ධතීන් විප්ලවීය අර්ථයෙන් වෙනස් කිරීම යනු එම පද්ධතිය තුළ සාරධර්ම හා භාවිතාව අතර පවතින අවියෝජනීය බැඳීම හඳුනා ගැනීම හා එය වඩාත් මානුෂීය ආකාරයෙන් සංවර්ධනය කිරීමක් නොවේද? ධනවාදයට එරෙහිව අරගල කිරීම හා සාරධාර්මික සමාජ දේශපාලන පද්ධතියන් නීතියේ පාලනය හා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ස්ථාපිත කිරීමට කටයුතු කිරීම මේ අර්ථයෙන් අරගල දෙකක් නොව එකකි. රාජ්‍ය වනාහි සාරධර්ම විභාජනයේ මූලිකම යන්ත‍්‍රණය නම් එම යන්ත‍්‍රණයට යෙදවුම් එක් කරන්නා වූ පිරිස සාරධර්ම ගරුකරන්නන් විය යුතුය.

අනෙක් අතට දේශපාලන විද්‍යාව අවභාවිත කරමින් ෆැසිස්ට්වාදයට මඟපෙන්වන විචාරකයන්ද ඬේවිඞ් ඊස්ටන්ගෙන් යමක් ඉගෙන ගන්නවානම් මේ රාජ්‍යයේ සාරධර්ම විරෝධී දේශපාලක පංතියේ පැවැත්මට එය නිසැක තර්ජනයක් විය හැක. චීනය සුපිරි බලවතෙකු වීමේ දී සාරධර්ම වෙත ආපසු හැරී බැලීමට එරට මධ්‍යගත පාලන තන්ත‍්‍රයට සිදුවන්නා සේම ලාංකේය රාජ්‍යය ද ඉදිරියේ දී අනුගමනය කළ යුත්තේ ආඥාදායක සාරධර්ම ද නැතිනම් මානුෂීය හා සමාජවාදී සාරධර්ම ද යන්න තීරණය කිරීමේ කාලය එළඹ තිබේ.

අතුල සිරි සමරකෝන්