නාට්‍ය කිරීමම අභියෝගයක්. ළමා නාට්‍යයක් කිරීම කුමනාකාර අභියෝගයක්ද?
චන්දන: ලංකාවේ සමස්ත සමාජය ඇතුළේ ළමා නාට්‍ය කිව්වාම ටිකක් ළාමක වැඩක් විදියට හිතනවා. පේ‍්‍රක්ෂකාගාරය එහෙම හිතද්දී ඒක තමයි අපි ළඟ තියෙන නළුනිළියන් ඇතුළු අයටත් තියෙන අදහස. ඉතින් අපට සිද්ධවෙනවා ඔවුන්ට ඒත්තු ගන්වන්න ළමා නාට්‍යයක් කියන්නේ බුද්ධිමය, භාවමය සහ නිර්මාණශිලී කලාවක් කියලා. අපි එක්ක සම්බන්ධ වෙන නළුනිළියන්ට මේවා ඒත්තු ගැන්විය යුතුයි. සමහරවිට අපි අවුරුදු ගණනාවක් වැඩ කරලාත් සමහර රංගන ශිල්පීන්ට තවම ඒක ඒත්තු ගන්වන්න බැරිවෙලා. දෙවැනි අභියෝගය තමයි ළමා නාට්‍ය කියන්නේ මොකක්ද කියලා සමාජයට ඒත්තු ගන්වන එක. සමහර රූපවාහිනී නාළිකාවල ළමා වැඩසටහන්වල තියෙන්නෙ බිම වැටෙනවා, කෑගහනවා, හූ තියනවා, කනෙන් අදිනවා වගේ දේවල්. ඒවාට ළමයාත් හිනාවෙනවා. හැබැයි ඒවා ළමයාගේ බුද්ධියට කරන නිගාවක් කියලා තමයි අපි දකින්නේ. ළමයා ඊට වඩා බුද්ධිමත්, විචාරශීලීයි. අභියෝග භාරගන්න සූදානම් කෙනෙක්. ඒ නිසා ඒකට ගැළපෙන විදියට තමයි නිර්මාණය සකස් විය යුත්තේ.
ලංකාවේ ළමා නාට්‍යවලට ලොකු සමාජ පසුබිමක් නැහැ නේද?
චන්දන: එහෙත් ලෝකයේ ඊට වඩා තැනක් ළමා නිර්මාණවලට ලැබෙනවා. විශේෂයෙන්ම සෝවියට් දේශය. නැගෙනහිර යුරෝපය ආශ‍්‍රිත රටවල ළමා නාට්‍ය කලාව මහා ඉහළින් විශ්වාස කළා. මම සෝවියට් දේශය කඩාවැටෙන්න කලින් චෙකොස්ලෝවැකියාව වගේ රටවලදී මේ නාට්‍ය බැලූ‍වා. ළමයින්ට වෙනම නාට්‍යාගාර පවා තිබුණා. මොස්කව්වල තිබුණු ළමා නාට්‍ය බලන්න මම ගියා. ඒ නාට්‍ය ශාලාවක ඇතුළට යද්දීම සමනල්ලූ, විවිධ වර්ණවත් රූප තියෙන අය ඉන්නවා. මාපියන්ට තියෙන්නෙ ළමයින්ව යොමු කරන්න. ළමයි දඟලනවා, වැටෙනවා. නාට්‍යය පටන්ගන්න කලින්ම ළමයාට වෙනම අත්දැකීමක් තියෙනවා. ඒ නිර්මාණවල ඉන්නෙ සුප‍්‍රකට නළුනිළියෝ. ළමා නාට්‍යවලදී ශාරීරික සංචලනය ගැන විශේෂ දැනුමක් තියෙනවා. ළමයින්ට නිර්මාණය කරන ඇනිමේෂන් චිත‍්‍රපටිවල ඉන්නේත් හොඳම රංගන ශිල්පියෝ. එඞී මර්ෆි ෂ්‍රෙක් චිත‍්‍රපටියෙ බූරුවාට ඉන්නවා, කුංග් ෆු පැන්ඩා චිත‍්‍රපටියේ ඩස්ටින් හොෆ්මන් සහ ඇන්ජලීනා ජොලී හඬකවනවා. මේ වගේ බොහෝ රංගන ශිල්පීන් ඉන්නවා.
කෞශල්‍යා: ළමා නාට්‍ය කියන්නේ පොඩි ළමයි රඟපාන නාට්‍ය කියලා අදහසකුත් තියෙනවා. එහෙත් ළමා නාට්‍යවල කුඩා දරුවන්ම රඟපාන්නේ නැහැ. සමහරු විහිළුවට වැඩිහිටි නාට්‍යයක් ගුණාත්මකව දුර්වල නම් කියනවා ‘ළමා නාට්‍යයක් වගේ’ කියලා. ඒක මා ඉදිරියේදීත් සමහරු කියලා තියෙනවා. සමහරු හිතන්නේ ළමා නාට්‍ය ගුණාත්මකව දුර්වල, බොළඳ ඒවා කියලා.
රංගන ශිල්පියෙක් ළමයා වෙනුවෙන් රඟපෑමේදී සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනෑ දේවල් මොනවාද?
කෞශල්‍යා: අපි ප‍්‍රධාන වශයෙන් ළමයාගේ මානසිකත්වය අවබෝධ කරගන්න ඕනෑ. කොහොමත් කලාව කරන්න ඕනෑ යම්කිසි නොතිත් ආසාවක් තියෙන කෙනෙක්නේ. ළමා නාට්‍ය කරද්දී ඊටත් වඩා එහා යන්න වෙනවා. ළමයා කියන කෙනා ඉක්මනින් යමක් අත්හැරලා දානවා. ඉතින් ළමයාව පුබුදු කරලා තියාගන්න නම් රංගන ශිල්පියා ජවයක් තියෙන කෙනෙක් වෙන්න ඕනෑ. අම්මා (සෝමලතා සුබසිංහ* කළ නාට්‍යවලදී ළමයාව උද්දීපනය කරලා තියන්න උත්සාහ කරනවා. ළමයාව ප‍්‍රබෝධමත් කරන්න ඕනෑ. ළමයාව විස්මිත කරන්න ඕනෑ. එහෙම තමයි ළමයාට රසවින්දනය දෙන්න ඕනෑ. නලියන ළමයෙක්ව විනාඩි හතළිහක් විතර කළුවර කළ පේ‍්‍රක්ෂකාගාරයක තබාගෙන ඉඳීම පහසු නැහැ. දක්ෂ නළුවෝ ළමා නාට්‍යවල රඟපාන්න එන්නේ නැහැ. අපි සෑහෙන කතාකරලා තියෙනවා. චාන්දනී සෙනෙවිරත්න, නදී කම්මැල්ලවීර, මයුර කාංචන, නාමල් ජයසිංහ, චමිලා පීරිස්, ප‍්‍රියංකර රත්නායක වගේ ගොඩක් නළුනිළියන් ළමා නාට්‍ය රඟපෑමෙන් තමයි රංගනය අවබෝධ කරගත්තේ. හැබැයි දැන් සමහර ශිල්පීන් හිතනවා ළමා නාට්‍ය රඟපෑවාම ආපස්සට යනවා කියලා. හැබැයි ඒක එහෙම නෙවෙයි කියලා ඔප්පු වෙන හොඳම රංගන ශිල්පියෙක් තමයි මයුර කාංචන කියන්නේ. විවිධ චරිත කිරීමේ හැකියාවක් ඔහුට තියෙනවා.
නදී කම්මැල්ලවීර: ළමා නාට්‍ය බොළඳ වැඩක් කියලා ලෝකයේත් අදහසක් තියෙනවා. නළුවෙක් වෙන්න උත්සාහ කරන කෙනෙක් වුණත් ළමා නාට්‍යයකට එන්නේ නැහැ. තමන් ළමා නාට්‍යයවලින් ආ බව කියන්න කැමති නැහැ. සෝමලතා මිස් නිතර කිව්වෙ ළමයි වෙනුවෙන් රඟපෑම විශේෂ හැකියාවන් කිහිපයක් ඉල්ලා සිටින දෙයක් බව. ‘උඹලා හිතන්න එපා ලේසි වැඩක් කියලා.’ මිස් ඉස්සර කිව්වෙ එහෙම. මිස් නිතර කිව්වා ළමා ඕඩියන්ස් එකට බොරු කරන්න බැහැ කියලා. නිර්ව්‍යාජ වෙන්න ඕනෑ කියලා. දෑසින් පවා දේවල් පෙනෙන්න ඕනෑ. මං හිමකුමාරි රිහසල් කරද්දී මගෙ ඇස් දෙකේ ඇත්ත හැඟීම නැහැ කියලා බැන්නා මට මතකයි. ඉතින් රංගනය ගැන මම අධ්‍යාපනය ලැබුවෙ මිස් එක්ක ළමා නාට්‍ය ඉගෙනගත්ත නිසා.
කෞශල්‍යා සහ නදී කම්මැල්ලවීර ප‍්‍රසිද්ධ වෙලා තියෙන්නේ වඩා යථාර්තවාදී චරිත රඟපාන රංගන ශිල්පිනියන් විදියට. ළමා නාට්‍යයක රඟද්දී යථාර්ථවාදී නොවී නාට්‍යරූපී විය යුතුද?
කෞශල්‍යා: ඒක නිර්මාණය මත වෙනස් වෙනවා. අපි කරලා තියෙන්නෙ ටිකක් මායාකාරී ලෝකයක් මැවෙන සංගීතමය නිර්මාණ. ඒ නිසා ටිකක් නාට්‍යරූපීයි. හැබැයි අතිශයෝක්තියක් තිබුණත් ඒක ඇතුළෙ යථාර්ථවාදයක් තියෙන්න ඕනෑ. අපි ගමරාළ නම් ගමරාළම වෙන්න ඕනෑ. ඒ වගේ ඇක්ට් කරන්න බැහැ. මේ ගැන අම්මා කීව සමහර දේවල් තේරුණේ මටත් දරුවෝ ඉපදුණාම.
චන්දන: රංගනයේදී විශේෂයෙන් අවධානය යොමු කළ යුතු දේවල් තියෙනවා. විශේෂයෙන්ම උච්චාරණය නිවැරදිම වෙන්න ඕනෑ. ඊළඟට නිමාව. දැන් සමහර නළුනිළියන් වාක්‍යයක් පටන්ගත්තාම හරියට අවසාන කරන්නෙ නැහැ. හැබැයි ළමයාට එහෙම බැහැ. මොකද ඒ වගේ අඩුවක් තිබුණොත් ළමයා හිතන්න ගන්නවා ඒ ගැන. ඇයි එහෙම වුණේ කියලා. ඊට පස්සෙ නාට්‍යයෙන් එයා ගිලිහෙනවා. ළමයා ව්‍යාකුල වෙනවා.
භාවයන් ළමයින්ට ඉදිරිපත් කිරීමේදී අන්තයට යන්නේ නැතිව ටිකක් මැද තැනකින් කියනවා. අපි හිතමු ලොකු ප‍්‍රශ්නයක් නම් ළමයින්ට තේරුම් යන විදියට කියන්න ඕනෑ. දුක, තරහ, වේදනාව ළමයාට තේරෙන විදියට නිශ්චිත විදියට කියන්න ඕනෑ.
ළමා ලෝකටක් සුදු නම් ලස්සනයි, කළු නම් කැතයි කියන අදහස බොහෝ ළමා නිර්මාණවලින් පෙන්වනවා. එහෙත්, සෝමලතා සුබසිංහගේ නළුනිළිවරණය සාම්ප‍්‍රදායික ළමා චිත‍්‍රපටි, ටෙලිනාට්‍යවල රංගන ශිල්පීන්ට වඩා වෙනස්. පිරුණු සුදු ළමයි නැහැ. උදාහරණයක් ලෙස හිමකුමරිය නාට්‍යයේදී අපි හැමෝගෙම ඔළුවෙ මැවෙන හිමකුමරියන් වගේ සුදු අය නැතිව නදී කම්මැල්ලවීර හිම කුමරියට ගත්තෙ ඇයි?
කෞශල්‍යා: අපේ අම්මාට හිම කුමරිය කියන්නෙ හමේ පාට නිසා නෙවෙයි. හදවතේ ලස්සන නිසා. නදීව තෝරාගත්තෙ හදවතේ ලස්සන නිසා අමාරුවේ වැටෙන, අහිංසක කෙනෙක් නිසා. නදීගේ ඇස් දෙකේ පවා ඒක තියෙනවා. අපි ගාල්ලේ ගිහින් නාට්‍යය පෙන්වුවා. නාට්‍යය ඉවරවුණාම ටීචර්ස්ලා ආවා. ‘‘අපි නම් අහලා තියෙන්නෙ හිම කුමාරි කියන්නෙ හම සුදු කෙනෙක් කියලා.’’ අපට හිනා ගියා. ගුරුවරයෙකුට ඒ ගැන කල්පනා කරන්න බැරිනම්..
චන්දන: ඔය ගැන සෝමලතා මිස් පස්සේ කාලයක කියලා තිබුණා හිම කුමරිය නාට්‍යය අප‍්‍රිකානු රටක කළා නම් හිම කුමරියක් හොයාගන්නෙ කොහොමද කියලා. ඇයට ඕනෑ වුණා ලස්සන කියන දේ සිරුරට පිටින් තියෙන දෙයක් නොවන බව ඒත්තු ගන්වන්න. මේ අදහස සංකේතවත් වෙන ලස්සන සිදුවීමක් තියෙනවා. අවුරුදු ගාණකට කලින් මිස්ට සුජාතා විද්‍යාලයේ නාට්‍යයක් කරන්න ආරාධනා කළා. සඳකිඳුරු ජාතකය තමයි තෝරාගත්තේ. ඒකට හොඳට සිංදු කියන්න ඕනෑ. නාට්‍යවලට කැමති ඔක්කෝම ළමයින්ව ගෙන්වාගත්තා. විවිධ සුදු, ළමයි ඉන්නවා, ලස්සන ළමයි ඉන්නවා..
කෞශල්‍යා: ඒ කාලෙ ජනප‍්‍රිය චිත‍්‍රපටියක රඟපාපු ළමයෙකුත් හිටියා. සුදු ළමයෙක්. ඉතින් හැමෝම යෝජනා කරනවා එයාව නාට්‍යයට ගන්න කියලා. අම්මා තදින් කිව්වා මම තමයි ඒක තීරණය කරන්නේ කියලා. ඔන්න අම්මා ළමයින්ට සිංදු කියන්න කියලා කණ තිය තිය අහමින් යනවා. එහෙම යද්දී හෙමීට සිංදු කියපු, හුඹහෙන් ආපු තලගොයෙක් වගේ කෙට්ටු පුංචි ගෑනු ළමයෙක් ඉන්නවා. අපේ නදී වගේ. එයා සිංදු කියනවා ඇහෙන්නෙත් නෑ. අම්මා ‘ඔයා එන්න’ කියලා එයාට කතාකළා. ළමයා බයවෙලා හිටියේ. ඒ ළමයාත් තමන්ට සිංදු කියන්න පුළුවන් කියලා දැනගත්තේ එදා තමයි. ඒ ළමයාව පුරුදු කරලා සඳ කිඳුරියට ගත්තා. ඒ ළමයා තමයි ප‍්‍රදීපා ධර්මදාස.
නදී: සෝමලතා මිස්ට හොඳ තෝරාගැනීමේ හැකියාවක් තිබුණා. එහෙම තෝරාගන්න මොහොත වෙද්දී ඒ චරිතය රඟපාන්න අවශ්‍ය හැකියාව රංගන ශිල්පියාට නැතිවෙන්න පුළුවන්. හැබැයි චරිතයේ ආත්මය තියෙනවා වෙන්න ඇති. මාව හිමකුමරියට ගනිද්දී ඒ චරිතයට නටන්න තිබුණා. සිංදු කියන්න තිබුණා. මම ඒවාට දක්ෂ නැහැ. මට හොඳට මතකයි මිස් මට උගන්වපු හැටි. මට ලැබුණු ආත්ම ශක්තිය සහ ආලෝකය මට මතකයි.
සූටෝපියා නම් ඇනිමේෂන් චිත‍්‍රපටියක් හොලිවුඩයේ තිරගත වුණා. මේ චිත‍්‍රපටියෙන් ජනවර්ග අතර සැකය පිළිබඳ අපූරු කතාවක් සත්ව ලෝකය ඇසුරෙන් කියනවා. ළමයින්ගේ ඔළුවට මේ ගැන අපූරු හැඟීමක් තියෙනවා. සෝමලතා සුබසිංහ මහත්මියත් රටක තියෙන ජාතික ප‍්‍රශ්න පිළිබඳ ළමා ලෝකයට කතාවක් කියන්න උත්සාහ කරනවාද?
චන්දන: ඔව්. විකෘති නාට්‍යය උදාහරණයක් හැටියට ගන්න පුළුවන්. ඒකෙදී වැරදි කවුද කියන එක ගැන ඇඟිල්ල දිගුවෙන්නේ නැහැ. සිස්ටම් එකේ හැමෝම වගකීමකින් බැඳිලා ඉන්න බව ඒකේ කියනවා. මාපියන් හිතනවා දරුවන්ට හොඳම දේ දෙන්න ඕනෑ බව. වෛද්‍යවරයෙක් වීම ජීවිතයේ ගොඩ යන්න අවස්ථාවක් කියලා හිතන්න පුළුවන්. හැබැයි ළමයින්ගේ ඔළුවේ දොස්තර වීමේ හීනයක් නෑ. මේ දැවැන්ත ප‍්‍රශ්නය ඉදිරිපත් කළේ තරුණයන්ගේ අවධානය ගැනීමේ අරමුණෙන්. හැබැයි එයා කිසිවිටෙක වෛරය ගෙනාවෙ නැහැ. අහවලා වගකිව යුතු බව කීවෙ නැහැ.
කෞශල්‍යා: තොප්පි වෙළෙන්දා නාට්‍යයේ එක් තැනක තොප්පි වෙළෙන්දා කියනවා තොප්පි විකුණලා ජීවත්වෙන්න බැරි බව. ‘පනම් දෙකක් හරි කතාව, හදාගන්න අම්මාට පනම් පහක් වියදම්. ඔහොම තමයි දැන් කාලේ, බොහොම හිඟයි මිනිස්සුන්ට. කොහොම වුණත් උත්සාහය, කෑම වේල පිරිමහන්න. මෙහෙම දේට කොහෙ මුදල්ද, මේවා කාගේ වැරදිද?’
චන්දන: ඔව්, සංකීර්ණ ආර්ථික ප‍්‍රශ්නයක් ළමයාගේ ඔළුවට සරල ලෙස කියනවා.
කෞශල්‍යා: තොප්පි වෙළෙන්දා නාට්‍යයේදී සන්සුන් බුද්ධියෙන් ගහගන්නෙ නැතිව ප‍්‍රශ්න විසඳන හැටි කියනවා. උපක‍්‍රමශීලීව තොප්පි ටික ගන්නේ් කොහොමද කියන එක තමයි ළමයින්ට තියෙන ආදර්ශය. එතැනදීත් මුලින්ම වඳුරන්ට ගහන්න උත්සාහ කරලා පස්සෙ තමයි තේරුම් ගන්නෙ සාමකාමීව මේක විසඳාගන්න පුළුවන් කියලා.
චන්දන: ‘‘සන්සුන් වූ වෙළෙන්දාට, තොප්පි නැවත ලබාගන්න, හොඳ නුවණක් පහළ වුණා.’’ කියලා ඒකේ කවියක් තියෙනවා.
ඇය සැබෑ සුරංගනා කතාවක් හෝ ජනකතාවක් ඇසුරෙන් නිර්මාණයක් කරද්දී මුල් නිර්මාණයේ තියෙන ඇතැම් දේවල් දරුවන්ට ගැළපෙන ලෙස වෙනස් කරනවා නේද?
චන්දන: ඔව්. උදාහරණයක් කීවොත් රතු හැට්ටකාරී කතාවේදී සැබෑ කතාවේදී වගේ නැතිව වෘකයා අන්තිමේදී ආච්චිව වමාරනවා. ආච්චිව ගිලින්නේ නැහැ. වලස් පවුල ගත්තාම, සැබෑ කතාවේදී මනුෂ්‍යත්වයට වඩා පහළින් තමයි වළස්සුන්ව තියන්නෙ. හැබැයි මනුෂ්‍යත්වයට ඉහළින් වළස් පවුල තියන්න අම්මාගේ නිර්මාණයේදී කටයුතු කරනවා.
නදී: වළස් පවුල කතාවේ වෘක මහත්තයාත් නරක කෙනෙක් නෙවෙයිනේ. හාමිනේට උදව්වට කෙනෙක්වනේ හොයන්නේ. ඇත්තටම සුරංගනා කතාවලදී සුදු සහ කළු චරිත හිටියාට මිස් ගොඩනඟන චරිත ඊට වඩා සංකීර්ණයි. නරක වැඩ කරන කෙනෙක්ට වුණත් හොඳ ගතිගුණ පෙන්වනවා. අන්තිමේදී සමාව දෙන්න පුරුදු වෙනවා. දුෂ්ට චරිත සමාව ඉල්ලනවා.
සුරංගනා කතා ලියැවුණේ යුග ගණනාවකට කලින්. ඒවා ලියැවුණු කාලයේදී දියුණු වෙන්න ඇති. හැබැයි මෑත යුගයේදී මේවා ප‍්‍රතිනිර්මාණය කරද්දී දියුණු සංකල්ප එක්ක ඒවා නිර්මාණය කරනවා. ඇන්ජලීනා ජොලී රඟපාන මෙලෆිසන්ට් වගේ චිත‍්‍රපටියක් මෑත කාලයේදී නිර්මාණය වෙන්නෙ කුඩම්මාගේ දෘෂ්ටි කෝණයෙන්. ඇත්තටම බටහිර මෙලෆිසන්ට් චිත‍්‍රපටිය නිර්මාණය වෙන්නත් කලින්ම සෝමලතා සුබසිංහ මහත්මිය මෙලෆිසන්ට් සුරංගනා කතාවට අලූ‍ත් අරුතක් දීලා තියෙනවා නේද?
චන්දන: ඔව්, මිස් ප‍්‍රතිනිර්මාණය කරපු මෙලෆිසන්ට් කතාවේදී අන්තිමේදී කුඩම්මාට දුක හිතෙනවා. ඇත්තටම සමහර වෙලාවට ලෝක සිනමාවේ දැන් ගෙනෙන අර්ථකථන අම්මා කාලයකට කලින් ගෙනෙනවා. උදාහරණයක් විදියට ටෝයි ස්ටෝරි චිත‍්‍රපටියේ එන සෙල්ලම් බඩු මනුෂ්‍ය ස්වරූපයෙන් කතාකිරීම කියන එක අම්මා වලස් පවුල නාට්‍යය ලියද්දී අවුරුදු හතළිහකට විතර කලින් ගෙනෙනවා.
සංගීතය වගේ කාරණා ගැන සෝමලතා සුබසිංහ මොනතරම් සැලකිලිමත් වෙනවාද?
කෞශල්‍යා: ළමා නාට්‍යයක් කරද්දි සංගීතය මොන තරම් බැ?රුම් විදියට සලකනවාද කිව්වොත් අම්මා දවස් ගණන් ඒ වෙනුවෙන් වෙහෙසෙනවා. ඇය කරන්නෙ පැදුරක් දාගෙන නාට්‍ය ප‍්‍රැක්ටිස් කරන තැන නිදාගන්නවා. චූලසිංහ මාස්ටර් බුලත්විට කකා තනු හදනවා. අම්මාව ඇහැරවලා තනුව අහන්න දෙනවා. හොඳ නම් හොඳ කියනවා. ගොඩක් තැන්වල අම්මා තනු නිර්මාණය කරලාත් තියෙනවා.
චන්දන: ගොඩක් තැන්වල අම්මා ගීතයක් ගායනා කරලා පෙන්වනවා. මට මෙහෙම ඕනෑ කියලා. චූලසිංහ සර්, ආ ඒක හොඳයි මිස් කියලා ඒකට තනුවක් නිර්මාණය කරනවා. විකෘති එකේ ‘විභාගේ විභාගේ’ සිංදුව සෝමලතා සුබසිංහ මහත්මිය ගායනා කරලා පෙන්වනවා. සමහර වෙලාවට අපට බනිනවා. මේ මොනාද මේ කරලා තියෙන්නේ කියලා. සමහර වෙලාවට පුංචි කෑල්ලක් අරගෙන ඒක ඇසුරෙන් නිර්මාණය කරන්න කියනවා. සමහර අත්දැකීම් හරි රසවත්. උදාහරණයක් විදියට චූලසිංහ සර් එක්ක සංගීතය කළ හැටි. චූලසිංහ සර්ට බුලත් විට නැතිව මියුසික් එන්නේ නැහැ. මහ ? බුලත්විට ඉවර වෙනවා. ඉතින් මම ගේ ඉස්සරහ පුවක් ගහකින් පුවක් හොයාගෙන, මාමාගේ ගෙදරට පැනලා බුලත් කඩාගෙන එනවා. පුවක් කපලා විටක් හදන්න පැයක් විතර යනවා. ඉවරවුණ ගමන් සංගීතය පටන්ගන්නවා.
ලංකාවේ දරුවන්ට උගන්වන්නෙ තරගකාරී ක්ෂේත‍්‍රවලට යන්න. වෛද්‍යවරු, ඉංජිනේරුවරු වෙන්න. එහෙම අනාගතයක් ගැන හීන දකින ළමයින්ට ළමා නාට්‍ය වැදගත් වෙන්නේ කොහොමද?
නදී: මම විශ්වාස කරනවා කලාව ඇසුරු කිරීමෙන් ළමයින්ට තමන්ව තේරුම් ගැනීමේ සහ ලෝකය තේරුම් ගැනීමේ හැකියාව ලැබෙනවා. වෙන විෂයන්ගෙන් ඒක ලැබෙන්නේ නැහැ. මේ ළමයි තමයි වැඩිහිටියන් වෙලා රටේ ප‍්‍රධාන තැන්වලට යන්නේ. එයාලාගේ පෞද්ගලික ජීවිතත් එයාලා ගතකරනවා. ඒ කාර්යභාරය කරන්න නම් මනුෂ්‍යයන් ගැන, හැඟීම් ගැන අවබෝධයක් ඇතිවෙන්න ඕනෑ. සම්බන්ධතා යහපත් කරන අන්දම තේරුම් ගන්න ඕනෑ. ඒ අවබෝධය ලැබෙන්නෙ කලාව ඇසුරු කිරීමෙන්. මටත් දරුවෙක් ඉන්නවා. විෂයන් ගොඩක් මැද එයාට වැඩිහිටියෙක් වෙලා හොඳ තීරණ ගැනීමේ පුරුද්ද ලබාදෙන්න කලාවට යොමු කරනවා. නාට්‍ය බලන්න, පොත් කියවන්න, මියුසික්වලට යොමු කරන්නෙ මනුෂ්‍ය ජීවියා ගැන ඥානයක් එයාට ලබාදෙන්න. වෛද්‍යවරයෙක් හුදෙක් වෛද්‍ය ඥානයක් තියෙන කෙනෙක් පමණක් නම් ඒක ප‍්‍රමාණවත් නැහැ. රෝගියෙක්ට සුවය ලබාදෙන්න ඖෂධ පමණක් ප‍්‍රමාණවත් නැහැ.
චිත‍්‍රපටියක්, පොතක් කියැවීමට වඩා ළමයෙකු නාට්‍යයක් බලන්න රැුගෙන යෑමේ විශේෂත්වයක් තියෙනවාද?
නදී: නාට්‍යය කලාව කියන්නේ විශේෂ එකක්. ළමයෙකු නාට්‍යයක් බලන්න ගෙනගියාම විශේෂ අත්දැකීමක් ළමයාට ලැබෙනවා. අපි බලන ඞීවීඞී චිත‍්‍රපටියකින් පස්සෙ ඒ නිර්මාණය කළ අයව දකින්න බැහැනේ. හැබැයි නාට්‍යයක් බැලූ‍වාම එතැන හිටපු අයව අල්ලලා බලන්නත් පුළුවන්. නාට්‍යයක අරුමය වගේම ඒ අරුමය නිර්මාණය කළේ මේ අය කියලාත් මම පෙන්වනවා. ළමයි ඒකට කැමතියි. අනෙක පොතක් කියැවීම, චිත‍්‍රපටියක් බැලීම තනිවම කරන දෙයක්. ඒ මාධ්‍ය පවා හොඳයි. මගේ පුතාවත් චිත‍්‍රපටි, පොත්පත්වලට යොමු කරනවා. හැබැයි නාට්‍යයක් බලන්න ගියාම නාට්‍යයත් සාමූහික දෙයක්. පේ‍්‍රක්ෂකාග ාරයේ ඉඳන් නැරඹීමත් සාමූහික වැඩක්. දරුවෙකුට ඒක හරි ලස්සන අත්දැකීමක්. ඒ හරහා කලාවට වටිනාකමකුත් ලැබෙනවා.
කෞශල්‍යා: තවත් පුංචි කාරණයක් තියෙනවා. නාට්‍යයක් කියන්නේ යළි යළිත් ළමා පේ‍්‍රක්ෂකාගාරය ඉදිරියේදී පෙන්වලා ළමයින්ගේ ප‍්‍රතිචාර එක්ක මුවහත් වෙන එකක්. උදාහරණයක් කීවොත් මුලින්ම තොප්පි වෙළෙන්දා නාට්‍යය පෙන්වූවේ රෝයල් කොලේජ් එකේ පළවැනි වසරේ ළමයින්ට. නාට්‍ය අවසානයේදී තොප්පි වෙළෙන්දා වඳුරන්ගෙන් තොප්පි ටික එකතු කරගෙන යනවා. නාට්‍ය අවසාන වෙනවා. හැබැයි ළමයි තුෂ්නිම්භූත වෙලා බලාගෙන හිටියාලූ. අප්පුඩියක්වත් නැහැ. ළමයි දුකෙන්. අම්මා ඇහුවාලූ ඇයි, නාට්‍ය හොඳ නැද්ද කියලා. එතකොට ළමයි ඇහුවාලූ ‘එතකොට වඳුරො?’ කියලා. වඳුරන්ට තොප්පි නැති නිසා ළමයින්ට දුකයිලූ. අම්මා ඊට පස්සෙ ආයෙමත් තොප්පි වෙළෙන්දාව ගෙන්වලා වඳුරන්ට තොප්පි දුන්නාලූ. ළමයි ඊට පස්සෙ අත්පුඩි ගැහුවාලූ. එදා පටන් නාට්‍ය අවසානයේදී වඳුරන්ට තොප්පි බෙදනවා. මුල් නිර්මාණය වෙනස් වෙනවා. හැබැයි චිත‍්‍රපටියක්, පොතක් කවදාවත් ඒ විදියට වෙනස් කරන්න බැහැ.
