ලංකාවෙ දේශපාලනය ගැන අසංවේදී විශ්වවිද්‍යාලයේ නීතිය ඉගෙනගන්නා කෙනෙක්ට වුණත් ඉන්න පුළුවන්. කොහොමත් කාන්තා පාර්ශ්වය දේශපාලනයේ යෙදෙන්නෙ අඩුවෙන්. එහෙම නොවී ඔබට දේශපාලනයේ යෙදෙන්න උත්තේජනයක් ලැබුණෙ කොහොමද?
මම දේශපාලන ක‍්‍රියාවලියට සම්බන්ධ වුණේ විශ්වවිද්‍යාලයේ හිටපු කාලයේදි. ඒ කාලයේ ෆුටා අරගලය තිබුණා. එතකොට විශ්වවිද්‍යාලය වැහිලා. ඒ දිනවල මම ඇතුළු කණ්ඩායමක් උද්ඝෝෂණ ඇතුළු ක‍්‍රියාවලට සම්බන්ධ වුණා. දේශපාලන සංවාදවලට සම්බන්ධ වුණා. විකල්ප ධාරාවේ දේශපාලනයට ඒ කාලයෙ සම්බන්ධ වුණා.
කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයට කුරුඳුවත්තෙ මොන්ටිසෝරිය කීවේ ශිෂ්‍ය දේශපාලනය නොතිබුණු නිසා. ඒත් ඔබ විශ්වවිද්‍යාලයේ සිටි කාලයේ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලය ශිෂ්‍ය දේශපාලනය තුළ සක‍්‍රිය වුණා නේද?
කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයට මොන්ටිසෝරිය කියන බව ඇත්ත. දේශපාලනයක් කොළඹ තිබුණා. අපේ සමකාලීනයෙක් වන නජිත් ඉන්දික අන්තරයේ කැඳවුම්කරු වුණා. ඒ කාලයේදී ෆුටා ස්ට‍්‍රයික් එක කොළඹ ක‍්‍රියාත්මක වුණා, ඒකට නායකත්වය දුන් නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ. අපේ පීඨයේ හිටපු ඇතැම් ආචාර්යවරු පවා දේශපාලනය කළා. ඒ කාලයෙ තිබුණු උණුසුම අපව දේශපාලනයට සම්බන්ධ කරන්න හේතු වෙන්න ඇති.
අක්ෂය සාමූහිකය කියලා ටිකක් වෙනස් වාමාංශික කණ්ඩායමක් නිර්මාණය කරනවා.
අක්ෂය සාමූහිකය නිර්මාණය කරද්දී හිටපු කණ්ඩායමේ ගොඩක් අය පෙ.ස.පෙ. හිටපු අය. අපේ අදහස ප‍්‍රකාශ කරන්නට ඉඩක් නිර්මාණය කරන්න හිතුව නිසා තමයි අපි අක්ෂය සාමූහිකය හැදුවෙ. ඒකෙ ප‍්‍රධානම අදහස වුණේ යම් අදහස් තලයේ මැදිහත්වීමක් කරන්නට. උදාහරණයක් කිව්වොත් දෙමළ ජනතාවගේ ප‍්‍රශ්නය, සුළුතර ජනතාවගේ ප‍්‍රශ්නය ගැන වාමාංශය ඉදිරිපත් විය යුතු බව අපි කියනවා. මම වැඩිපුර කරන්නෙ ජනතාව සංවිධානය කිරීම. එහෙත් ඒ අතරේ අදහස් දේශපාලනයක් කරන්න අක්ෂය උදව් වෙනවා.
දේශපාලනය කරන්නට නිර්මාණශිලීත්වය, ආකර්ෂණය මොන තරම් අවශ්‍යද?
අක්ෂය සාමූහිකය හදනකොට අපි සාම්ප‍්‍රදායික වාමාංශික පක්ෂ වගේ නමක් නොදා හිටියා. වෙබ් අඩවිය වුණත් දැක්ක ගමන්ම නවීන විදියට ඉදිරිපත් කරන්න උත්සාහ කළා. අපි වෙබ් අඩවියෙන් පරණ වාමාංශික අදහසුත් කියනවා. සාම්ප‍්‍රදායික විදියටම කියන්න නොගි හින් අලූ‍ත් විදියට ඒක කියන්න උත්සාහ කළා.
වාමාංශිකයා කිව්ව ගමන් ඔළුවට එනවා ටිකක් අපිළිවෙළ, කොණ්ඩ රැවුල් වවාගත්ත විශේෂ ජීවන ශෛලියක් ගෙනයන පිරිසක්. ඒත් අක්ෂයේ අය ඊට වෙනස්.
මෙහෙම ඇන්දොත් ආකර්ෂණය දිනාගන්න පුළුවන් කියලා හිතුවෙ නැහැ. අපි වයසෙ හැටියට ඇන්දා. ඇත්තටම සාමාන්‍ය පුරවැසියෙක්ට වඩා ක‍්‍රියාකාරිකයෙක් වෙනස් වෙන්න බැහැ. මම ගො‍වියෙක්ට, කම්කරුවෙක්ට හෝ බැංකුවක සේවකයෙක්ට කියද්දී ඔබ දේශපාලනය කරන්න කියලා, ඒ කෙනාට දැනෙන්න ඕනෑ මේක කරන්න පුළුවන් දෙයක් කියලා. හැබැයි මම කැමති නැහැ වෙන වාමාංශිකයෙක් අඳින විදියට අගෞරවයක් කරන්න. සමහරවිට වෙන කෙනෙක් එකම ඇඳුම අඳින්නෙ ඇඳුම් නැති නිසා වෙන්න පුළුවන්.
වාමාංශිකයෙක් කියන්නෙ සමාජය දිහා වෛරයෙන් බලන, විනෝදයට අකැමති පිරිසක් කියලා අදහසක් තියෙනවා නේද?
වාමාංශිකයන් කිසි විනෝදයක් නැති අය කියලා කියන්නෙ සාම්ප‍්‍රදායික ජ.විපෙ. ක‍්‍රියාකාරිකයා ගැන අදහස එක්ක. අදටත් ජවිපෙ නොවන වාමාංශිකයන් සාමාන්‍ය මිනිස්සු. එහෙත් ජවිපෙ කට්ටිය යම් සදාචාරයක් නඩත්තු කරනවා. බොන්නෙ නැහැ, පවුල් ජීවිතය වෙනස්. සදාචාර නීතිරීති තියෙනවා. විනෝද වෙන්නෙ නැහැ කියන්නෙ ඒ නිසා වෙන්න ඇති. අපට එහෙම සදාචාර සීමා නැහැ. හැබැයි දැන් කාලයේ නම් වාමාංශිකයන් නොවන අයත් විනෝද වෙනවාද කියන ප‍්‍රශ්නය තියෙනවා. මිනිස්සු කාර් අරගෙන, ගෙවල් අරගෙන, ණය වෙලා ඒ ණය ගෙවාගන්න බැරිව ජීවත් වෙනවා. මම දන්න මගේ සමකාලීනයො ගොඩක් අය උදේට නැගිටලා දවල් වැඩ කරලා නිදාගන්න එක කරන්නෙ. ඒක විනෝදයක් නෙවෙයි.
ජනප‍්‍රිය නොවන තලයක පොදු ප‍්‍රශ්නවලට විරුද්ධව මිනිස්සුන්ව සංවිධානය කිරීමෙන් ඔබට විශේෂ ගෞරවයක් හිමිවෙන්නෙ නැහැ. ඉතින්, තරුණ කාලය වැය කරලා දේශපාලනය කිරීම නිෂ්ඵල දෙයක්ය කියලා වෙහෙසක් දැනෙන්නෙ නැද්ද?
ශාරීරිකව වෙහෙසක් හැමෝටම දැනෙනවා. හැබැයි අපට දිනපතා පෙනෙන ප‍්‍රශ්න පෙනෙනවා නම්. ව්‍යුහාත්මකව පීඩනයකට මුහුණදෙන බොහෝ දෙනෙක් ඉන්නවා. මට වීදි දරුවෙක් දැක්කාම අනේ පව් කියලා හිතෙනවා නම් ඒක වෙන දෙයක්. හැබැයි මම දන්නවා මේ ළමයා වීදියේ ඉන්නෙ පව් කළ නිසා නෙවෙයි කියා. මට අවබෝධයක් තියෙනවා මේ දරුවන් ඉන්නේ ව්‍යුහාත්මක පීඩනය නිසා කියලා. ඉතින් ඒක දැකලා මොකක්වත් නොකර ඉන්නවා නම් මට දැනෙන ශාරීරික වෙහෙසට වඩා මගෙ හිතට ලේසියි මෙහෙම ක‍්‍රියාකාරී වෙන එක. අරුන්දතී රෝයි කියනවා පීඩනයට හුරු වෙන්න එපා කියලා. මේක වෙනස් කළ නොහැකි යථාර්ථයක් කියලා පිළිගන්න බැහැ.
කලින් පරම්පරාවල වාමාංශිකයන් එක්වරම ලොකු කරණම් ගහපු හැටි අපි දැක්කා. ඔබත් දන් වාමාංශික දේශපාලනයක යෙදිලා අනාගතයෙ දවසක අවස්ථාවාදී පීල්ලකට මාරු වේවිද කියලා බයක් දැනෙන්නෙ නැද්ද?
එහෙම බයක් නැහැ. මට ඒ ගැන අදහසක් තියෙනවා. ලංකාවේ වාමාංශය පටන්ගන්නෙ 1935 දී. ඒක පටන්ගන්නකොට සෝවියට් රුසියාව හැදිලා ඉවරයි. ඉන් ටික කාලයකට පස්සෙ චීනය සමාජවාදය පිළිගන්නවා. ඒ කාලයේ සමාජවාදය කියන්නෙ ලෝකයේ දේශපාලන බලයක් සමාජවාදයට තිබුණු කාලයේදී. හැබැයි ඒ වෙනස අනූඑක වෙද්දී වෙනස් වෙනවා. ලංකාවෙ බහුතරයක් සමාජවාදීන් සමාජවාදය අත්හරින්නේ ඒ සිදුවීම් එක්ක. ඔවුන්ට තිබුණු සියලූ හැඟීම් කඩාවැටෙනවා. ඒත් අපේ වයසේ වාමාංශිකයන් වාමාංශික වෙලා තියෙන්නෙ ඒ අදහස බලවත් නිසාම නෙවෙයි. අපි මේ පීඩනයෙ ප‍්‍රකාශනයන්. මේක බලවත්, ජනප‍්‍රිය අදහසක් නිසා නෙවෙයි අපි වාමාංශික වෙන්නෙ. ඉතින්, පීඩනය අවසාන වෙනකල් අපේ වාමාංශික දේශපාලනය අවසන් වේවි කියලා මම හිතන්නෙ නැහැ.
//මට වීදි දරුවෙක් දැක්කාම අනේ පව් කියලා හිතෙනවා නම් ඒක වෙන දෙයක්. හැබැයි මම දන්නවා මේ ළමයා වීදියේ ඉන්නෙ පව් කළ නිසා නෙවෙයි කියා. මට අවබෝධයක් තියෙනවා මේ දරුවන් ඉන්නේ ව්‍යුහාත්මක පීඩනය නිසා කියලා. ඉතින් ඒක දැකලා මොකක්වත් නොකර ඉන්නවා නම් මට දැනෙන ශාරීරික වෙහෙසට වඩා මගෙ හිතට ලේසියි මෙහෙම ක‍්‍රියාකාරී වෙන එක.//
අලුත් බෝතලේ පරණ වයින් ලක්මාලි.