නිර්මාල් රංජිත් දේවසිරි
ඉදිරි ජනාධිපතිවරණය සඳහා රාජපක්ෂ කඳවුරේ අපේක්ෂකයා ලෙස ගොඨාභය රාජපක්ෂ ඉදිරිපත් කිරීම වෙනුවෙන් දියත් වූ ව්‍යාපාරය තදබල පරාජයකට මුහුණ දෙන ආකාරයේ සිදුවීම් මාලාවක් පසුගිය දින කීපය තුළ දක්නට ලැබුණි. ඒ රාජපක්ෂ කඳවුරේ ප‍්‍රබල ප‍්‍රකාශකයන් දෙදෙනෙකු, එනම් වාසුදේව නානායක්කාර හා කුමාර වෙල්ගම, ගෝඨාගේ අපේක්ෂකත්වයට විරුද්ධව එළිපිටම අදහස් දැක්වීමත්, මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ද එම විරෝධයන්ට පක්ෂපාතිත්වයක් දක්වන ආකාරයේ හැසිරීම් පෙන්නුම් කිරීමත් නිසාය. සති කීපයකට පෙර අතිසාර්ථක ආකාරයකින් දියත් වී ඉහළම ජනප‍්‍රියත්වයක් අත්පත් කරගනිමින් තිබූ ගෝඨාගමන ව්‍යාපාරයට මේ මගින් දැඩි ප‍්‍රචාරකවාදී පසුබැසීමක් අත් වී ඇති බව පෙනී යන අතරම, මේ නව තත්වය රාජපක්ෂ විරෝධීන්ගේ අමන්දානන්දයට ද හේතු වී තිබේ.
කෙසේ වෙතත් මගේ අදහස වන්නේ නාටකය තවම අවසන් නොමැති බවයි. දැනට පෙනෙන තත්වය අනුව මහින්ද රාජපක්ෂ හැරුණු විට රාජපක්ෂ කඳවුරට සිටින ආකර්ෂණීය ම අපේක්ෂකයා වන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂයි. ඇතැම් අංශවලින් බලන කල සිංහල-බෞද්ධ වාර්ගික ජාතිකවාදයේ දේශපාලන අභිලාෂ තෘප්ත කිරීම පැත්තෙන් ගත් කල, ඒ සඳහා මහින්ද රාජපක්ෂට වඩා සුදුසුකම් ඇත්තේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂටයි. මේ සම්බන්ධයෙන් ගත් කල මහින්ද රාජපක්ෂගේ මූලික නුසුදුසුකමක් ඇත. එනම් සිංහල-බෞද්ධ නොවන ජනකොටස්වල ඉල්ලීම් සම්බන්ධයෙන් සාපේක්ෂ වශයෙන් වැඩි නම්‍යශීලීත්වයක් දැක්වීමට තිබෙන හැකියාවයි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ තුළ ඒ නම්‍යශීලීත්වය දක්නට නොලැබේ. එපමණක් නොව දැනට ගෝඨා වටා සංවිධානය වී සිටින හිටපු හමුදා නිලධාරීන්, ඉහළ මට්ටමේ ව්‍යාපාරිකයන් වැනි පිරිස් සිංහල-බෞද්ධ වාර්ගික දේශපාලන විඥානයේ අභිලාෂ සමඟ වඩා කිට්ටුවන්තකමක් දක්වයි. විශේෂයෙන්ම මහින්ද රාජපක්ෂ යටතේ වාසුදේව නානායක්කාර වැනි අයට ලැබීමට නියමිත (සීමිත හෝ) අවකාශයට සාපේක්ෂව බැලූ කල්හි මේ තත්වය හොඳින් අවබෝධ කරගැනීමට පුළුවන. කෙසේ වෙතත් මෙහි තවත් පැත්තක් දක්නට පුළුවන. ගෝඨා ජනාධිපතිවරණ තරඟයෙන් යම් හෙයකින් ඉවත් වුවහොත් සිංහල-බෞද්ධ වාර්ගික ජාතිකවාදී දේශපාලනය ”ජනාධිපති ගෝඨා” යටතේ මුහුණ දීමට නියමිත දැඩි අර්බුදයකින් ගැලවීමට ඒ හරහා එයට ඉඩ ලැබේ. මේ අර්බුදය වනාහි ගෝඨා ව්‍යාපෘතිය හරහා සිංහල-බෞද්ධයා සිය දේශපාලන මනඃඍෂ්ටියේ භයානක සැබෑවට අභිමුඛ වීමට ඇති ඉඩකඩ ඉහළ වීමයි. එසේ අභිමුඛවන අවස්ථාවක සිංහල-බෞද්ධ වාර්ගික ජාතිකවාදී දේශපාලනට පලායාමට ඇති මාවත් අතිශයින් සීමිත වීමට ඉඩ තිබේ.
දෙමළ ජාතිකවාදී දේශපාලනය ඊළාම් යන මිථ්‍යාව පසුපස හඹා යන ආකාරයෙන්ම, සිංහල-බෞද්ධ වාර්ගික ජාතිකවාදය ද මිථ්‍යාවක් පසුපස හඹායයි. සිංහල-බෞද්ධ වාර්ගික ජාතිකවාදී මිථ්‍යාව දෙමළ ඊළාම් මිථ්‍යාවටත් වඩා මිථ්‍යා ප‍්‍රබන්ධමය ගුණයෙන් ඉහළ වේ. එම නිසා මෙම මිථ්‍යා නඩත්තු කිරීමට ඇති හැකියාව රඳාපවතින්නේ එය සාක්ෂාත් නොවීම තුළ ය. මේ සම්බන්ධයෙන් ගෝඨාගමනයේ ඇති භයංකාරීත්වය වන්නේ සිංහල-බෞද්ධ වාර්ගි ක ජාතිකවාදය තම දේශපාලන ලූ‍බ්ධිය මුළුමනින්ම පාහේ ගෝඨාගමන ව්‍යාපෘතිය තුළ ආයෝජනය කරමින් සිටින බවක් පෙනෙන බැවිනි. සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදයේ ඇතැම් පිරිස් ගෝඨාගමන ව්‍යාපෘතිය කෙරෙහි සුළු දුරස්ථභාවයක් නඩත්තු කරගෙන යන අතර ඊට සහාය දීමට උත්සාහ කරමින් සිටින නමුත් ගෝඨාගමන ව්‍යාපෘතිය ප‍්‍රබල මහජන දේශපාලන ව්‍යාපෘතියක් බවට පත්වන අවස්ථාවේ දී එම දුරස්ථභාවය පවත්වාගැනීම අතිශයින් දුෂ්කර වනු ඇත.
කෙසේ වෙතත් (සිංහල-බෞද්ධ වාර්ග ික ජාතකවාදී ව්‍යාපෘතියට දේශපාලන වශයෙන් විරුද්ධ* වාමාංශිකයන් හා ඊනියා සිවිල්-සමාජ-වාදී ලිබරල්වාදීන් මේ ගෝඨාගමන ව්‍යාපෘතියේ මේ පාර්ශ්වය සැලකිල්ලට ගෙන එය ඉවසීමට සූදානම් නැති බව පෙනී යයි. ඊට හේතුව වන්නේ එවැනි ව්‍යාපෘතියක් රාජ්‍ය බලය අත්පත්කර ගැනීම මගින් සමාජයට ගෙවීමට සිදුවිය හැකි මිල බෙහෙවින් ඉහළ විය හැකි ය යන අදහස තුළ ඒ අය පදනම් වී සිටීමයි.
මගේ අදහස වන්නේ ගෝඨාගමනය සම්බන්ධයෙන් දක්වන මේ ආන්තික භීතිය තරමක් දුරට ව්‍යාජයක් බවයි. ඒ තුළ ප‍්‍රචාරකවාදී වැදගත්කමකට වඩා යමක් ඇත්නම් ඒ ඉතාම අඩුවෙනි. 2010 දී සරත් ෆොන්සේකාගේ ජනාධිපතිවරණ ව්‍යාපාරයට විරුද්ධව ඉදිරිපත් කළ ඉඩි අමින් සංසන්දනය මෙන් ම ගෝඨා ව්‍යාපෘතියට විරුද්ධව ගෙන එන හිට්ලර් සංසන්දනයද ඒ ආකාරයෙන්ම අධිතක්සේරුවකි.
