අතුල සිරිසමරකෝන්
කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ මහාචාර්ය යෝගරාජා පසුගිය ජූලි දාහතර වෙනිදා මහරගම තරුණසේවා සභාවේ දී සිදුකළ කතාව ඓතිහාසික එකකි. ජාතික විද්වත් සංවිධානය කැඳවා තිබුණු ජාතික ප‍්‍රතිපත්ති පිළිබඳ කතිකා සභාව අමතමින් ඔහු සංහිඳියාව පිළිබඳ දසවැදෑරුම් ප‍්‍රතිපත්තියක් නැතිනම් දසපනතක් ඉදිරිපත් කළේය. එය ජාතික සංහිඳියාව පිළිබඳ දස පනත වශයෙන් සූත‍්‍රගත කිරීමට ද හැකිය.
නිදහසින් පසු ගෙවී ගිය දශක හතම ශ‍්‍රී ලාංකේය ජාතිය පිළිබඳ ප‍්‍රබල පරිකල්පනයක් අප තුළ ඇති නොකළා සේම, එය ජාතීවාදී ලේ වැගිරීම්වලින් ගහන සමයක් විය. යුද්ධය අවසන් වුවද තාමත් අතරින් පතර මතුවන ජාතිවාදී දුමාරය තුළින් වර්ගවාදී ගින්න නිවී නොමැති බව අපට පසක් වෙයි. මෙවන් පසුබිමක් තුළ එක් ජාතියක්, නොබෙදුණ ශ‍්‍රී ලංකාවක් බිහිකර ගැනීමට සාමාන්‍ය ජනතාව වන අප කළ යුත්තේ කුමක්ද? යෝගරාජාගේ සූත‍්‍රය තුළින් කළ යුත්තේ කුමක්ද යන ගැටලූවට විසඳුමක් සොයා ගැනීමට වෙහෙසෙමු.
යෝගරාජා මහාචාර්යතුමාට අනුව, පළමුව කළ යුත්තේ අප සැවොම පැවතිය යුතු බව පිළිගැනීමයි. සිංහල ජාතිය, දෙමළ ජාතිය හා මුස්ලිම් ජාතිය ආදි වශයෙන් අපි විවිධ ජාතීන් වෙමු. අප එකිනෙකාට ඇත්තේ විවිධ සංස්කෘතික චර්යාවන්ය; අප අතර සුහදතාව වැඞීමට නම් සියලූ දෙනාම සියලූ දෙනාගේ එක හා සමාන පිළිගැනීමට ලක්විය යුතු වෙමු. එ් හැර ස්වෝත්තමවාදී භාෂාව වෙත හැරුණහොත් අප අතර ඇතිවන්නේ අර්බුදයක්ම පමණි.
දෙවනුව, අපගේ අමිහිරි අතීතයන්, අතීතය තුළම වළලා දැමීමට අප පුරුදු විය යුතුව තිබේ. අතීතය ස්මරණය කිරීම අප සිදුකළ යුත්තේ අනාගතය සඳහා වන පාඩම් ඉගෙනීමට මිස එකිනෙකාට පහර ගසා ගැනීමට නොවෙයි. සමාව දීමේ පුරුද්ද හා වරද පිළිබඳ සබුද්ධික වටහා ගැනීමක් ඇතිකර ගැනීමට නම් අතීතය පිළිබඳ සාකච්ඡුාව සංහිඳියාවට පදනමක් විය යුතුය. තෙවනුව, මහාචාර්ය යෝගරාජා පෙන්වා දෙන්නේ ආගමික අනන්‍යතාව පිළිගැනීම පිළිබඳ කාරණයයි. සියලූ ආගමික නියෝජිතායතනවලට යුද්ධය නැවත ඇතිවීම වැළැක්වීමට හා සාමාන්‍ය ජනයා ජාතිවාදයෙන් ගළවා ගැනීමටත් වගකීමක් තිබේ. සිව්වෙනුව, ප‍්‍රාදේශීය අනන්‍යතාවන් එක සේ පිළිග ැනීමට ලක්විය යුතු බව යෝගරාජා අපට පෙන්වා දෙයි. උඩරට නැටුම සේම පහතරට නැටුමද එක ලෙස සුන්දර බව අප පිළිගත යුතුය. පස්වෙනුවට, අප ජාතිවාදී නායකයන් වෙනුවට ජාතික නායකයන් බිහිකරගත යුතු බව යෝගරාජා යෝජනා කරයි. සමස්ත ලාංකේය ජාතියම නියෝජනය කළ හැකි නායකයන් අද දවසේ අප වෙත ඇති ප‍්‍රධානතම අවශ්‍යතාවකි.
සයවෙනුව, එක් එක් ජාතීන් මත අලවා ඇති, එකිනෙකා පහත්කර සැලකීම පිළිබඳ ලේබලයන් ගලවා දැමීමේ අවශ්‍යතාව අප වෙත පවතී. ‘සිංහලයා මෝඩයා’ හෝ ‘මුස්ලිම් මිනිසා කපටියා’ හෝ ‘දෙමළා සතුරා වීම’ යනු අපගේ අවිඥානය තුළට සමාජය ඇතුල්කළ ව්‍යාජ විඥානයක් මිස යථාර්ථය නොවේ. යථාර්ථය තුළ අප හැම දෙනාටම ඇත්තේ ආදරය ලැබීමට හා අනන්‍යතාව පිළිගැනීමට ලක්වීම පිළිබඳ අවශ්‍යතාවයි. අප සියලූ දෙනාටම ඇත්තේ එකම කුසගින්නක් හා ජිවීතය පිළිබඳ අවිනිශ්චිතතාවන් සමූහයක් පමණි.
සත්වෙනුවට, විවිධ ජනවර්ග වශයෙන් අප එකිනෙකා වෙත නම්‍යශීලි වීමේ අවශ්‍යතාව පවතී. නම්‍යශීලි ලෙස අනෙකාට සවන් දීමට, අනෙකාගේ අවශ්‍යතා හඳුනාගැනීමට නොහැකි නම් අපට මනුෂ්‍යයන් බවට පත්විය හැකිද?
අටවෙනුවට, ජාතියක් ලෙස ආධ්‍යාත්මිකව බලගතු වීමේ අවශ්‍යතාව පවතී. ආගමිකව බෙදීම වෙනුවට ආධ්‍යාත්මික නායකයන් බිහිකර ගැනීම සේම, අපගේ අධ්‍යාත්මය තුළින් අනෙක හඳුනා ගැනීමට ද අපි වෙහෙස විය යුතු වෙමු. අධ්‍යාත්මික වර්ධනය සඳහා තවත් කාරණා කිහිපයක්ම ප‍්‍රගුණ කිරීමට හුරුවිය යුතුව තිබේ. ආදරය කිරීම, සමාව දීම, සරල ජීවන රටාවක් ගතකිරීම, බෙදාහදා ගැනීම, යුක්තියට හා සාධාරණයට ගරු කිරීම එ් පිළිවෙත් වෙයි.
නවවෙනුව, අප එකිනෙකා වෙත පවතින බිය හා සැකය තුරන් කිරීමේ අවශ්‍යතාව පවතී. බියෙන් තොරව හිස කෙළින් තබාගෙන සිටීමට නම් ‘අනෙකා’ට අප පිළිබඳව පවතින බිය තුරන් කිරීමට අපට හැකිවිය යුතුය. මුස්ලිම් මිනිසා සිංහලයාටද, සිංහලයා දෙමළාට ආදි වශයෙන් පවතින බිය හා සංකාවන් තුරන් කිරීමේ වැඩසටහන් වැඩි වශයෙන් දියත් කිරීම, ජනමාධ්‍ය හා අධ්‍යාපනය එ් සඳහා යොදවා ගැනීම අත්‍යවශ්‍ය වෙයි.
දසවෙනුව, යෝගරාජා මහාචාර්යතුමා අපට පෙන්වා භාෂාවන්ගේ වැදගත්කම පිළිබඳවයි. සිංහල ජනයා දෙමළද, දෙමළ ජනයා සිංහල ද, මේ දෙපිරිස ම ඉංග‍්‍රිසී ද ඉගෙනීම අප අතර සන්නිවේදනය වර්ධනය කරගැනීම සඳහා අතිශය වැදගත්ය.
යෝගරාජා මහාචාර්යතුමා අප වෙත ඉදිරිපත් කරන දස පනත තුළ නව්‍යතාවක් නොපවතින බවට නිද්‍රාශීලී මනසකට පෙනීයා හැක. එහෙත් ශ‍්‍රී ලංකේය ජාතීයක් ගොඩනැගීමට අවශ්‍ය නම් මෙම දස පනත ප‍්‍රායෝගිකව භාවිත කිරීමත්, එය නිවැරදිව අපගේ දෛනික ජිවිතය හා බද්ධකර ගැනීමත් අප විසින් වහා කළ යුතුව තිබේ.x
