පසුගිය මාසයක පමණ කාලය තිස්සේ ඉහත සඳහන් තත්වය ලංකාවේ දේශපාලන කරළිය තුළ රැුව්දුනි. මේ දෙක, එනම් ගෝඨා සහ හිට්ලර් එක පැත්තකත්, විජයකලා සහ ප‍්‍රභාකරන් තව පැත්තකත් හිටියත්, ඒ දෙකම අධ්‍යාහාරයෙන් ගත් විට එකම තැනක් නොවේ ද යන ප‍්‍රශ්නයත් මතු වෙයි. අනිත් පැත්තෙන් ගත් විට, මේ දෙක එකිනෙකින් වෙනස් තත්වයන් දෙකක් නොවේද යන ප‍්‍රශ්නයත් කෙනෙකුට මතු කළ හැකිය.
උතුරේ විග්නේශ්වරන් ඇතුළු දැඩි මතධාරී ජාතිකවාදී නායකයන් පෙරටුව ගොඩනැගෙමින් පවතින බලවේග, ප‍්‍රභාකරන්ව හිට්ලර්ගෙන් වෙන් කොට හඳුනා ගැනීමට වැඩි කැමැත්තක් දක්වනු ඇත. ඔව්, තමා නොවන සියලූ ජාතීන් සහ සියලූ රටවල් විනාශ කොට, තමාගේ ජාතියේ සහ තමාගේ රටේ අණසක යටතේ මුළු ලෝකයම හීලෑ කිරීමට හිට්ලර් උත්සාහ කළ අතර, ප‍්‍රභාකරන් තමාගේ ජාතිය සහ තමාගේ භූමිය සතුව ඇතැයි විශ්වාස කළ රාජ්‍ය අයිතියක් ලබා ගැනීම සඳහා මධ්‍යම ආණ්ඩුවට එරෙහි විනාශකාරී බලවේගයක් ගොඩනැගුවේය. ප‍්‍රමාණාත්මක විනාශය (ලෝකය සහ ලංකාව) පිළිබඳ ගණනයකදී මේ දෙදෙනා අහස පොළොව තරමට වෙනස් වන බව සැබවි. ඊට අමතරව, ගුණාත්මක වෙනසකුත් ඒ දෙදෙනා තුළ ඔවුන් දකිනු ඇත. එක් අයෙකු (හිට්ලර්) ජාතික පාරිශුද්ධතාවක් මත පිහිටා ඒ ජාතියට මුළු ලෝකයම යටත් කර ගැනීමට බැලූවේය. එය දැවැන්ත ව්‍යාපෘතියකි. අනෙකා (ප‍්‍රභාකරන්*) ජාතිකත්වයක දේශපාලනික අයිතියක් ප‍්‍රාදේශීය මට්ටමකින් තම ජනයාට තහවුරු කර දීමට බැලූවේය. කලින් කී දැවැන්ත අරමුණ සඳහා ගෙවිය යුතු මිල සහ පසුව කී ‘ක්ෂුද්‍ර’ අරමුණ සඳහා ගෙවිය යුතු මිල අතර ප‍්‍රමාණාත්මක වෙනසක් ද, අනිත් අතට, අරමුණේ ස්වභාවය අනුව ගුණාත්මක වෙනසක් ද ඇති බව ඔවුන් පෙන්වා දෙනු ඇත. එහෙත් මේ දෙන්නාම අනුගමනය කෙළේ, විනාශකාරී සහ අමානුෂික බලයක හයියෙන් තමන්ගේ අරමුණ ජය ගැනීමට යාමේ ප‍්‍රතිපත්තියකි.
අරමුණක් තුළ පැවතිය හැකි උත්තුංගත්වයක් මත පමණක්ම එම අරමුණ ජය ගැනීම සඳහා භාවිත කරන මාර්ගය යුක්ති සහගත කර ගත හැකි ද යන ප‍්‍රශ්නය, නූතනත්වය තුළ තවමත් නොවිසඳී පවතින ප‍්‍රශ්නයකි. අරමුණ උතුම් නම් සහ නිවැරදි නම්, ඒ අරමුණ සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා අනුගමනය කරන මාර්ගය කුමක් වෙතත් ප‍්‍රශ්නයක් නැත් ද යන්න එහි දළ අර්ථයයි. මෙය අපි උදාහරණ දෙකකින් සලකා බලමු. දෙවැනි ලෝක යුද්ධය නිමාවට පත්කර ගැනීමේ ‘අරමුණින්’ යුතුව ඇමරිකාව විසින් ජපානයට පරමාණු බෝම්බ දෙකක් අතහරින ලදි. යුද්ධය නිමා කර ගැනීමේ අරමුණ යහපත් එකක් වුවත්, ඒ සඳහා පරමාණු බෝම්බ දෙකක් රටක වෙසෙන සිවිල් ජනයා මතට අතහැරීම නිවැරදි ද යන ප‍්‍රශ්නය මතුවෙයි. තව ද, කාම්බෝජයේ පොල්පොට් නැමැති මාක්ස්වාදී පාලකයා, තමන්ගේ රට සමානාත්මතාවෙන් යුත් සමාජයක් වශයෙන් ගොඩනැගීම පරමාර්ථ කරගෙන රටේ ජනගහනයෙන් හතරෙන් පංගුවක්ම ඝාතනය කෙළේය. අරමුණ උත්තුංග නම්, එය ප‍්‍රචණ්ඩත්වයෙන් අත්පත් කරගත්තත් කමක් නැතැයි අදහන අය ද සිටිති. ඇතැම් රැඩිකල් විප්ලවවාදීන් සහ වාර්ගික/ආගමික අන්තවාදීන් අයත් වන්නේ ඒ පිරිසටයි. මෙතරම් අන්තයකට නොයන මුත්, මේ තර්කයම ගොඩනැගෙන තවත් උදාහරණයක් වශයෙන්, මවගේ ජීවිතය බේරා ගැනීම සඳහා ගබ්සාවක් කර ගැනීමට (කුසේ සිටින දරුවා නැති කර ගැනීමට) ගැහැනියකට ලැබෙන අයිතිය අපට සලකා බැලිය හැකිය. නූපන් දරුවාගේ ජීවිතයට වඩා ජීවත්ව සිටින මවගේ ජීවිතය උතුම් ය යන ප‍්‍රතිපත්තිය මත පිහිටා එකී ගබ්සා අයිතිය දෙනු ලැබේ.
එහෙත්, අරමුණ කෙතරම් උත්තුංග එකක් වුවත්, ඒ සඳහා යොදාගන්නා මාර්ගය අවිහිංසාවාදී නොවේ නම්, එම අරමුණ සමගම එම මාර්ගයත් එක විට ප‍්‍රතික්ෂේප කරන පිරිස් ද සිටිති. ඒ පිරිස සමන්විත වන්නේ, ගාන්ධිවාදීන් ඇතුළු සැබෑ හෝ ඊනියා අවිහිංසාවාදීන්ගෙන් සහ හාන්සිපුටු ප‍්‍රතිසංස්කරණවාදීන්ගෙනි. මේ ආස්ථාන දෙකම, ඉතිහාසයේ විවිධ උපමා ගෙනහැර දක්වමින් එක විට ‘ඔප්පු’ කළ හැකිය. මගේ විශ්වාසය වන්නේ, මේ පිළිබඳ සාර්වත‍්‍රික හෝ සර්ව-භෞමික, අනම්‍ය නියාමයක් ඇති කරගත නොහැකි බවයි. අරමුණේ බර සහ ඒ සඳහා දැරිය යුතු වියදම අතර යථාර්ථවාදී සැසඳීමක් කිරීමේ අවශ්‍යතාව මෙහිදී පැනනගි න අතර, එය කාලයෙන් කාලයට සහ සිද්ධියෙන් සිද්ධියට වෙනස් විය හැකිය.
මෙය අවස්ථාවාදියෙකුගේ ආස්ථානයක් බව කෙනෙකු කිව හැකිය. කන්නට අවශ්‍ය විටකදී, කබරගොයෙකුව තලගොයෙකු කර ගැනීමේ හැකියාව සලසාලන ආස්ථානයකැයි තවත් කෙනෙකු කිව හැකිය. එහි යම් සත්‍යයක් තිබේ. එසේ වෙතත්, මීට අදාළව, එනම්, මාර්ගය විසින් අරමුණ යුක්ති සහගත කෙරේ ද නැත් ද යන්න ගැන නිශ්චිත පූර්ව නිගමනයක සිටීමේ හැකියාවක් මගේ බුද්ධිමය සීමාව තුළ මට සැපයෙන්නේ නැති බව පමණක් මෙහි සඳහන් කර තැබීමට කැමැත්තෙමි.
විජයකලා පෙනී සිටින්නේ, ප‍්‍රභාකරන්ව නැවත බලයට ගෙන ඒම සඳහා නොව, තව ප‍්‍රභාකරන් කෙනෙකු බිහි වීම වැළැක්වීම සඳහා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ වැන්නෙකු බලයට පත්කිරීම සඳහා වන බව ඇගේ කතාවට සවන්දෙන කෙනෙකුට ඉතා පහසුවෙන් වැටහෙයි. කොටි පාලන සමය තුළ උතුරේ අද මෙන් ස්ත‍්‍රී දුෂණ, ළමා අපචාර, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම් සහ මංපැහැරීම් ආදි සමාජ-විරෝධී ක‍්‍රියා නොතිබුණු බවත්, අද වන විට, විශේෂයෙන් දේශපාලනඥයන්ගේ අනුදැනුමෙන් යුතුව මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම ජයටම එම පළාතේ සිදුවන බවත් ඇය පෙන්වා දෙයි. ඇයට අවශ්‍ය කරන්නේ, මේ තත්වය වර්තමාන ආණ්ඩුව ලවා වෙනස් කරවා ගැනීමටයි. මේ අතර, කොටි සංවිධානය යළි ගොඩනැගීම පිළිබඳ ව්‍යාපෘතියක ඇය නිරතව සිටින බවට කිසි සාක්ෂියක් මේ දක්වා අපට ලැබී නැත. එබැවින්, ඇගේ ප‍්‍රකාශයේ ඇතුළත් කොටි සංවිධානය පිළිබඳ සඳහන සැලකිල්ලට ගත යුත්තේ ඇගේ ආසන්නතම අරමුණ සමග එකට ගෙන සලකා බලමිනි.
දැන් වෙඬරුවේ උපාලි හිමියන්ගේ හිට්ලර් පිළිබඳ කතාවත් අප සැලකිල්ලට ගත යුත්තේ, ඒ ආකාරයෙන්ම උන්වහන්සේගේත් ආසන්තම අරමුණ සමග එකට ගෙන සලකා බැලීමෙන් නොවේද යන ප‍්‍රශ්නය මෙහිදී කෙනෙකු මතු කළ හැකිය. ඇත්ත වශයෙන්ම, තමන් අදහස් කෙළේ එවැන්නක් නොවන බවත් උන්වහන්සේ පසුව සඳහන් කොට තිබුණි.
විජයකලාගේ ප‍්‍රකාශය ප‍්‍රතික්ෂේප කිරීමට, ප‍්‍රභාකරන් කෙනෙකු අද ජීවතුන් අතර නැත. එහෙත්, උපාලි හිමියන්ගේ ප‍්‍රකාශය ප‍්‍රතික්ෂේප කිරීමට ගෝඨාභය කෙනෙක් සිටී. තමා හිට්ලර් කෙනෙකු වීමට අදහසක් නැති බව හෝ, උපාලි හිමියන් එසේ තමාගෙන් ඉල්ලා සිටීම ගැන තමන් කනගාටු වන බව හෝ එම ඉල්ලීම තමන් තරයේ ප‍්‍රතික්ෂේප කරන බව හෝ කියා සිටීමට මේ දක්වා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කිසි පියවරක් ගෙන නැත. උපාලි හිමියන්ගේ ප‍්‍රකාශය හිට්ලර් කෙනෙකු සඳහා නොවිය හැකි වෙතත්, ඒ පිළිබඳ යම් සැකයක් හෝ සමාජය තුළ ජනිතව ඇති තත්වය තුළ, තමා ඒ ප‍්‍රකාශය පිළිකුලෙන් යුතුව ප‍්‍රතික්ෂේප කරන බව කීමේ දේශපාලනික වගකීමක් ගෝඨාභයට තිබේ.
හිට්ලර්ගේ කාලයේ තමන්ගේ මතවාද ප‍්‍රතික්ෂේප කළ, විශේෂයෙන් බුද්ධිමතුන්ව ඝාතනය කිරීම හෝ නිහඬ කරවීම හිට්ලර්ගේ ප‍්‍රතිපත්තියක් විය. අද සරත් වීරසේකර සහ කමල් ගුණරත්න වැනි හිටපු හමුදා නිලධාරීන්, මේ රටේ මානව හිමිකම් කොමිසමේ සභාපතිනිය වැනි පුද්ගලයන්ව අනාගතයේ දවසක එල්ලා මැරිය යුතු බව ප‍්‍රසිද්ධියේ කියා සිටී. වරක් මේ සරත් වීරසේකර, එක් රූපවාහිනී වැඩසටහනකදී, ජෙහාන් පෙරේරා සහ මා වැන්නන්ව, අනාගත පාලනයක් තුළ ගෝල්ෆේස් පිටියට ගෙනැවිත් එල්ලා මැරිය යුතු බව ප‍්‍රසිද්ධියේ ප‍්‍රකාශ කෙළේය. මේ පුද්ගලයන් දෙන්නා, අද ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ අනාගත දේශපාලන ආගමනයක් වෙනුවෙන් ඇපකැපව කටයුතු කරන ප‍්‍රධාන චරිත දෙකකි. එසේ තිබියදී, (ප‍්‍රභාකරන් මෙන් නොව) තවම ජීවතුන් අතර සිටින ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, මේ ප‍්‍රකාශවලට තරයේ සිය විරෝධතාව පළ කළ යුතුව තිබුණි. එහෙත්, අද දක්වා එවැනි ප‍්‍රකාශයක් ඔහුගෙන් අපට අසන්ට ලැබී නැත.
තමන්ගේ ප‍්‍රකාශයෙන් පසු විජයකලා කළ සියලූ පැහැදිලි කිරීම් මධ්‍යයේත්, ඈ සිය අමාත්‍ය ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වූවාය. එසේ තිබියදී, ඉහත කී හිමියන්ගේ සහ හිටපු හමුදා නිලධාරීන්ගේ ප‍්‍රකාශ කිසිවක් ගෝඨාභය අඩු වශයෙන් වචන මාත‍්‍රයෙන්වත් මේ වන තෙක් ප‍්‍රතික්ෂේප කොට නැති තත්වය තුළ, සැබෑ අනතුරක සම්භාවිතාවක් තිබේ. උපාලි හිමියන්ගේ ප‍්‍රකාශය සහ විජයකලාගේ ප‍්‍රකාශය තුළ පැවතිය හැකි අරමුණ (අහිංසක?) එකක් විය හැකි වෙතත්, ගෝඨාගේ සම්ප‍්‍රාප්තිය පිළිබඳ පවතින ශක්‍යතාව හෙවත් හැකියාව ශීඝ‍්‍ර යථාර්ථයක් බවට පත්වෙමින් තිබීම අඩුවෙන් තක්සේරු කළ යුතු නැත.
ඊළඟට, තමන්ගේ පාලන කාලය තුළ සිදු වූ, හිට්ලර් පන්නයේ කිසි අපරාධයක් (ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග, ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ, තාජුඞීන්, කීත් නොයාර්, පෝද්දල ජයන්ත හෝ උපාලි තෙන්නකෝන්) සම්බන්ධයෙන් මේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ එදා නීතිය ක‍්‍රියාත්මක නොකළා පමණක් නොව, අද ඒ සම්බන්ධයෙන් ක‍්‍රියාත්මක වන නීතියත් නීතිමය මාර්ගයන්ගෙන්ම මර්දනය කොට තබා ගැනීමට වලිකනවා මිස, ඒ සිදුවීම් සම්බන්ධයෙන් තමන් දැන් කනගාටුවට පත්වන බවක් හෝ අනාගතයේ එවැනි සිදුවීම් ඇති නොවීමට තමන් වගබලා ගන්නා බවට හෝ රටට ප‍්‍රතිඥාවක් දී නැත. ඒ වෙනුවට ඔහු කරන්නේ, හමුදාවන්ට සම්බන්ධ අපරාධකරුවන්ව, ‘රණ විරුවන්’ වශයෙන් සලකමින්, ජාතිවාදී දේශපාලනයක් ගෙන යාමයි.
මේ රටේ ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙකම අප විසින් විසඳා ගත යුතු ජාතික ප‍්‍රශ්නයක් ඇති බව ප‍්‍රතිපත්තිමය වශයෙන් පිළිගනී. ප‍්‍රභාකරන් නැමැති චරිතය බිහිවන්නේ, කවුරුත් පිළිගන්නා ඒ ප‍්‍රශ්නයට විසඳුමක් දීමට දරන ප‍්‍රචණ්ඩ ප‍්‍රයත්නය තුළිනි. අනිත් අතට, හිට්ලර් නැමැති චරිතය බිහි වුණේ, කවුරුත් පිළිගන්නා ප‍්‍රශ්නයක් පදනම් කරගෙන නොව, ඔහු මිස වෙන කිසිවෙකු නොපිළිගන්නා ප‍්‍රශ්නයක් පදනම් කරගෙන ය. එනම්, (ඔහු සිතන ආකාරයේ) පාරිශුද්ධ ජාතියකගෙන් පමණක් ලෝකය සමන්විත විය යුතුය යන්නයි. මේ නිසා, ප‍්‍රභාකරන්ව ඉල්ලා සිටින කෙනෙකු තමන්ගේ ජාතික අයිතියක් පිළිබඳ අභිප‍්‍රායෙන් කටයුතු කරන අතර, හිට්ලර්ව ඉල්ලා සිටින කෙනෙකු කටයුතු කරනු ඇත්තේ, සකල ලෝකවාසී සියලූ ජාතීන්ගේ අයිතීන් ප‍්‍රතික්ෂේප කිරීම වෙනුවෙනි.
කරුණු එසේ වෙතත්, උපාලි හිමියන් සහ විජයකලා යන දෙදෙනා අතර, කාරණා දෙකක් නිසා, සාම්‍යත්වයක් පවතින බව මගේ හැඟීමයි. එකක් වන්නේ, ඔවුන් දෙන්නාම වර්තමාන යහපාලන තන්ත‍්‍රයේ අසාර්ථකත්වය පෙන්නුම් කරන සමාන කැඩපත් දෙකක් වීමයි. හෙවත්, එම අසාර්ථකත්වය භයානක ආකාරයකින් නියෝජනය කරන්නන් වීමයි. උපාලි හිමියන්, මේ ආණ්ඩුවේ අසාර්ථකත්වය පිළිබඳව නැගී එන දකුණේ අප‍්‍රසාදය තමන්ගේ අනාගත දේශපාලන ව්‍යාපෘතියක් සඳහා පාවිච්චියට ගැනීමට තැත් කරන අතර, උතුරේ දෙමළ ජනයා අතර වර්තමාන ආණ්ඩුව කෙරෙහි ඇති කරගෙන තිබෙන අප‍්‍රසාදය, විජයකලා සිය අනාගත දේශපාලනික වුවමනාවන් වෙනුවෙන් ප‍්‍රයෝජනයට ගැනීමට බලයි. ඔවුන් දෙන්නා සමාන වන දෙවැනි කාරණය වන්නේ, ඔවුන් දෙන්නාගේ ම අභිලාෂය යම් හෙයකින් හෝ සාක්ෂාත් වීම, මොන ලෙසකින්වත්, වර්තමාන අසාර්ථකත්වයට ඈතින්වත් පිළියමක් නොවන බවත්, එය කබලනේ ළිපට වැටීමක් පමණක් වන බවත් යන කාරණය, දැනුවත්ව ජනතාවගෙන් වසං කිරීමට, දෙන්නාම තැත් කිරීමයි.
