තමාගේ දැනුමේ හා ලෝකාවබෝධයේ දිග පළල අනුව වැඩි හොඳක් කරන්නට ගොස්, අස්ගිරි අනුනායක වෙඬරුවේ උපාලි හිමියන් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා හිට්ලර්ට සමාන කිරීමත් සමග සාම්ප‍්‍රදායික මාධ්‍ය හා සමාජ ජාලාවල ඇතිවුණු කතාබහ නිසා, පිටිය සකසන්නටත් පෙර රේස් දුවන්නට ඇවිත් සිටි ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාට එල්ලවුණේ නැවත කෙළින් සිටිය නොහැකි තරමේ ප‍්‍රහාරයකි. බූමරංගයක් සේ ආ උපාලි හිමියන්ගේ කතාවෙන් සිදුවුණු හානිය මකන්නට ගොස්, ඔහු වටා සිටියවුනුත්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂත් ඉඳුරුවේ ආචාරියාට වුණු දේම කරගත්හ. එනම් එකක් වෙනුවට දෙක තුනක් කඩතොලූ හදාගැනීමයි. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ පාර්ශ්වය දැන් ඉන්නේ ‘මේ කඩාපාත් වුණේ මොන හෙණයක්දැ’යි වික්‍ෂිප්තවය. මුසුප්පුවය. ඒ නිසා, හැකි හැම කෙනෙකුම ගෝඨාභය ගලවාගන්නට ඉදිරිපත්වී කියන විවිධ කතාවලින්, ගෝඨාභයම තව තවත් දේශපාලනයේ කුණුමුල්ලට තල්ලූ වෙමින් සිටියි. ගිය සතියේ අමෙරිකානු තානාපතිවරයාගේ ප‍්‍රකාශයෙන් වැදුණු පහරෙන් අන්දමන්දව සිටින ගෝඨාභයට ළඟ ළඟ එල්ලවුණු මේ පහරත් නිසා ගොඩ ඒම නම් පහසු නැත.
හානිය මකාගන්නට උදව් කරන්නට හිතූ ඩලස් අලහප්පෙරුම මන්ත‍්‍රීවරයා කීවේ, ගෝඨාභය උම්බලකඩ කෑල්ලක්වත් කන්නේ නැති, යහපත් පවුල් ජීවිතයක් ගතකරන, සීලගුණෝපේත (අවධාරණය ලියුම්කරුගේය.) අයෙකු බවය. ඒ කතාවද හැරෙන තැපෑලෙන් බූමරංගයක් වුණේ, ලෝකයේ ප‍්‍රකටම ‘උම්බලකඩ කෑල්ලක්වත් කන්නේ නැති, යහපත් පවුල් ජීවිතයක් ගතකළ, සීලගුණෝපේත පුද්ගලයා’ ඇඩෝල්ෆ් හිට්ලර් නම් ලක්‍ෂ හැටක මිනිස් ජීවිතවල ඝාතකයා වීම නිසාය. ඒ අනුව ඩලස් කීවේ ගෝඨාභය හිට්ලර්ට සමාන වෙන තවත් විදියකි. උපාලි හිමියන්ගේ කතාව ප‍්‍රඥාවන්තයන්ට පමණක් තේරෙන බවත්, එනිසා තමා එය තේරුම් ගත් බවත් ගෝඨාභය කීවේය. ඒ් අනුව රටේ අලූත්ම සොයාගැනීම, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ප‍්‍රඥාවන්තයකු හැටියට ආසනාරූඪ වී ඇති බවයි. පුදුමයකුත් නැත. ‘වියත් මඟ’ බැනරය යටතේ, රටේ වියතුන් හැටියට තමන් හඳුන්වාගන්නා පිරිසක් ගෝඨාභය වැන්නකුගේ වහලූන්ව සිටින ආකාරය පෙනෙන විට, මෙලෙස නිල් හට්ටියක වැටුණු සිඟාලයකුගේ තත්ත්වයට ගෝඨාභය පත්වීම අහම්බයක් නොවේ.
එහෙත්, ප‍්‍රශ්නය එය නොවේ. ඒකාධිපතියකු ඉල්ලන්නේ වෙඬරුවේ උපාලි භික්‍ෂුව පමණක් නොවීමය. උපාලි හිමියන් දන්නා කාලයක සිටම, රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ වහලකු වන්නට ඉතසිතින් සුදානමින් පසුවන්නකු බැවින් එහිමියන්ගේ කතා බරසාර සේ නොගත යුතු වුණත්, ජනවාරි 8වැනිදා දේශපාලන වෙනස සඳහා දායකවුණු සමහරුත්, මේ දිනවල ‘රට හදන්නට නම්, තද පාලකයකු වුවමනා බව’ මනුවර්ණ වැන්නන් සමගම කියන විට, එය හුදු ප‍්‍රලාඵයක් සේ නොසලකා හිටින්නට බැරිය. ජනවාරි 8වැනිදා, එතෙක් පැවැති ඒකාධිකාරී, හිතුවක්කාර පාලනය වෙනස් කිරීම සඳහා දායකවුණු මේ ඇතැම් පිරිස්, දැන් එවැනිම පාලනයක් යළි ඉල්ලන්නේ ඇයි? බැ?රුම් ලෙස සාකච්ඡුා කළ යුතු ගැටලූව ඇත්තේ එතැනය.
එහෙත්, උත්තරය සරලය. පැහැදිලිය. එනම්, ‘ජනවාරි 8වැනිදා, ඒකාධිපතියකු වෙනුවට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාලනයක් ශපථ කළ අය අද වන විට ප්රජාතන්ත්රවාදය පිහිටුවීමට අසමත්වීමත්, ඔවුන් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීන් වීමට අසමත් වීමත්’ යන්නය.
ජනවාරි 8 බලයට පත්වුණු නායකයන් දෙදෙනාට, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලන ගනුදෙනුවක් කිරීමේ පරිචයක් තිබුණේ නැත. දෙන්නා ගනුදෙනු කළේ, මුහුණෙහි හිනාවකුත්, පිටුපසට කරගත් අතේ පිහියකුත් තබාගෙනය. ‘මම ජනාධිපති වුණු පසුත්, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහත්තයාට ‘සර්’ කියන්නෙමි කියු මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා, අද වන විට වික‍්‍රමසිංහ මහතාගේ ප‍්‍රධාන සතුරා වන විට, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පසුගිය කාලය පුරාම ගතකළේ, තමන් ලදැයි කියන, එහෙත් කොහේවත් නැති, දේශපාලන ජයග‍්‍රහණයක් ගැන ස්වයං මෝහනයට හා උඩඟුභාවයට පත්ව. හැකි සෑම අවස්ථාවකදීම ජනාධිපති සිරිසේන නොතකා, නොසලකා හරිමිනි. තමා අයත් සමාජ පන්තියේ පාරට්ටුව තුළ ගැලවෙන්නට බැරි හිරකරුවකු වි සිටින වික‍්‍රමසිංහ මහතා පොළොන්නරුවේ ගොවියා පුත්ට සැලකුවේ නොසැලකිල්ලෙනි. ලිච්ඡුවි රාජධර්ම උඩින් පල්ලෙන් කියා දමා, ඊට හාත්පසින්ම වෙනස් දේශපාලන භාවිතයක නියැලූණු, අන් කිසිවකුගේ අදහසකට යෝජනාවකට ගරු නොකරන රනිල් වික‍්‍රමසිංහගේ චර්යාව විසින්ම ජනාධිපති සිරිසේන ඉතාම වේගයෙන් රනිල්ගේ හා එජාපයේ සතුරකු බවට පත්කළේය. අද ඉන්නේ, ස්වාභාවික සිරිසේන පමණක් නොවේ. රනිල් විසින්ම නිර්මාණය කරන ලද පසමිතුරෙකි.
පිරුණු රාජතාන්ත‍්‍රිකයන් වෙත කවදාවත් නොතිබුණායැයි කිව හැකි මේ සිල්ලර ලක්‍ෂණ නිසා, එක්ව ගමනක් යනවා වෙනුවට, අනෙකා බිම දමාගන්නට කකුල් මාට්ටු දමන්නට පාදය සූදානමින් තබාගෙන සිටින සතුරන් දෙදෙනකු බවට අගමැතිත්, ජනාධිපතිත් ඉක්මනින් පත්වූහ. ප‍්‍රතිඵලය, එක්ව තීරණ ගෙන කළ යුතු හැම දෙයක්ම නොසිදුවීමයි. නැතිනම්, එකකු අනිකාගේ වැඩවලට හැකි වෙර යොදා බාධා කිරීමයි. තනි පුද්ගලයකුට බලයක් නැති, පාර්ශ්ව කිහිපයකට බලය ඇති ආණ්ඩුවක සාමාන්‍යයෙන් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ලක්‍ෂණ ඉස්මතු වී, මහජන බලය ඉහළට ආ යුතු ව තිබුණත්, මෙහිදී සිදුවුණේ ඊට හාත්පසින්ම වෙනස්ව, ඒකාධිපතියනුත් නැති, එහෙත් කිසිවක් සිදුනොවන, එමෙන්ම මහජන බලයද නොතකන තත්ත්වයක් ඇතිවීමයි. මේ වනවිට රට පුරා පැතිර ඇති අවුල් සහගතභාවය එහි ප‍්‍රතිඵලයයි. තමා කොන්ද පණ නැති අයකු හැටියට සමහරුන් හඳුන්වන බවට ජනාධිපතිවරයාම ප‍්‍රසිද්ධියේ කියන විකාර සහගත තත්ත්වයක් ඇතිවීමයි.
මිනිසා, කෙතරම් දියුණුයැ’යි කීවත්, නෛසර්ගිකවම තමා මත අනුන්ගේ පාලනයක් ඉල්ලා සිටින්නෙකි. තම ඉරණම තමා විසින්ම මෙහෙයවනවාට වඩා අනෙකකු විසින් මෙහෙයවනු ලැබීම දකින්නට කැමැත්තෙකි. එවිට, තමාට වගකීමක් නැත. තමා කළ යුතු කිසිවක්ද නැත. වගකීම් විරහිතය. ඒ නිසා, හැම මිනිසකු තුළම මේ අනුන්ගෙන් පාලනය වීමේ හැඟීම නිදන්ගතව පවතියි. තමන්ගේ ජාතියට, ආගමට ඇති දැඩිතර බැඳීමත් ඒ වාගේය. හැම මිනිසකු තුළම ජාතිවාදයේ අංශුවක්, ආගම්වාදයේ අංශුවක්, අන්තවාදයේ අංශුවක් හෝ තිබිය හැකිය. එහෙත්, ලෝකය ගැන අවදිවුණු සිහියෙන් සිටින්නා, ලබාගන්නා ලෝකාවබෝධය හා ශිෂ්ටත්වය හේතුවෙන් තම තම ශරීර තුළ නිදන්ගතව ඇති ජාතිවාදය, ආගම්වාදය, අන්තවාදය වැනි දේ මැඬපවත්වා ගනියි. ඉවසීම පුරුදු පුහුණු කළවුන් ක්‍රෝධය, ද්වේෂය මැඬපවත්වා ගන්නාක් මෙනි.
මහින්ද රාජපක්‍ෂ ආමන්ත‍්‍රණය කළේ ශ‍්‍රී ලාංකිකයන් තුළ නිදන්ව ඇති මේ දුර්ගුණයන්ටය. ඔහු ජාතිකවාදය වෙනුවෙ න්, ආගම්වාදය වෙනුවෙන්, හැකි සෑම අවස් ථාවකදීම අන්තවාදයන් වෙනුවෙන් පෙනීසිටියේය. ඊට අමතරව, තමන් පාලනය කරනු ලැබීමේ මිනිස් ආශාවටද ආමන්ත‍්‍රණය කරමින් එහි දැඩිතර පාලකයා බවට තමාම පත්විය. එය ඉතා සැලසුම්කර ක‍්‍රියාවට නංවන ලද්දකි. මහින්දගේ ශාරීරික භාෂාව, පෞරුෂය ඒ කාරියේදී යමක් කළා වුණත්, සමහරුන් කියන විදියට, එනිසාම පමණක් ඒ ආධිපත්‍යය මහින්දට ලැබුණේ නොවේ.
මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනටත්, රනිල් වික‍්‍රමසිංහටත් ඒ කැරිස්මැටික ස්වභාවය තිබුණේ නැත. එහෙත්, මහින්ද රාජපක්‍ෂට නැති වාසියක් ඔවුන් වෙත තිබුණේය. එනම්, ඔවුන් වටා සිටි තීරණාත්මක සමාජ ස්තරය (සියල්ලන් නොවේ) තමන්ව පාලනය කරනු ලැබිය යුතුයැයි සිතන අන්දමේ වහල් මනසක් හිමියවුන් නොවීමයි. එක්තරා විදියකට සමාජයේ මතවාදී ආධිපත්‍යය දැරුවෝ ඔවුහුය. ඒ නිසා රැුවුල් වවාගෙන, වේදිකාවට පැන අසුන්ගෙන, උදේට ජොගින් හා ව්‍ය ායාම කොට ඒ මහජනයා අල්ලාගන්නට වුවමනාවක් මේ නායකයන් දෙදෙනාට තිබුණේ නැත. ඒ වෙනුවට මිනිසුන් ඔවුන්ගෙන් බලාපොරොත්තු වුණේ වෙනත් න්‍යාය පත‍්‍රයකි. ඒ න්‍යාය පත‍්‍රයේ තිබුණේ, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයත්, මිනිස් නිදහසත්, මානව ගරුත්වයත් ඉදිරියට ගෙනයන පොරොන්දුය.
එහෙත්, ජනවාරි 8න් පසු සුක්කානම භාරවුණු නායකයන් දෙදෙනාටම, ඒ න්‍යාය පත‍්‍රය ඉල්ලූමේ පරිදි සපුරාලන්නට නොහැකි විය. නැතහොත් ඒ සඳහා අවශ්‍ය වන කැපකිරීමත්, දේශපාලන අධිෂ්ඨානයත් ඔවුන්ට නොවීය. ඒ වෙනුවට මේ නායකයන්ට තිබුණේ සිල්ලර කාරණා විසඳීමේ වුවමනාවකි. හරියට, සිංහරාජයේ අලි දෙන්නකු ඇල්ලීම ගැන ජනාධිපතිවරයා මැදිහත් වනවාක් මෙනි.
තමන් කිසිවක් නොකිරීමත්, අනෙකා එය කරන්නට නොදෙන බව කීමත්, සිදුවන කිසිවක් තමා නොදන්නා බව කීමත් හරහා නායකයෝ දෙපළම තමන්ගේ වගකීම පැහැර හැරියෝය. අලූත් ව්‍යවස්ථාව ගැන වේවා, හොරු ඇල්ලීම ගැන වේවා, රටේ ආර්ථික ප‍්‍රතිපත්ති ගැන හෝ වේවා, බදු අයකර ගැනීම ගැන හෝ වේවා වගකීමක් ගෙන කර දෙන ප‍්‍රතිපත්තියකින් දෙදෙනාම දැනුවත්ව බැහැර වූහ.
ඉතින් ප‍්‍රතිඵලය කුමක්ද? රටේ ආණ්ඩුවක් නැති බව මහජනතාවට වැටහී යෑමයි. පෙර කීවාක් මෙන් භයානක තත්ත්වය නම්, ජනවාරි 8 වෙනසට දායකවුණු සමහරුන්ද ඒ මතයට පැමිණ තිබීමයි. එහි ප‍්‍රතිඵලය තවත් ඒකාධිපතියකු ජනතාව ඉල්ලා සිටීමයි. අවාසනාවට, රටේ නායකයෝ දෙදෙනා ඒ තරම් ආපස්සට යළිත් රට ඇදගෙන යනවාට එරෙහිව දැන් කළ යුතු දේ ගැන එකඟතාවක් හෝ වැඩපිළිවෙළක් හෝ ඇතිකරගන්නේ නැතිව, තනි තනියෙන් අනාගත ඒකාධිපතියා පැරදවීමට පිටපොට ගසමින් සිටිති.
