අන්තිමේදී යහපාලන ආණ්ඩුව, පොලිස් අත්අඩංගුවේ සිටින සැකකරුවන් ඝාතනය කරන තැන දක්වාම පල්ලම් බැස්සේය.
පොලිස් අත්අඩංගුවට ගත් සැකකරුවන් ඝාතනය කිරීම මහින්ද රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ පාතාල මර්දන විලාසිතාව විය. එය ජනාධිපති හා ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් රාජපක්‍ෂ දෙබෑයන්ගේ් අනුදැනුම හා අනුමැතිය මත එවකට පොලිසිය විසින් පවත්වාගෙන ගිය මිනී මරන ක‍්‍රමයකි. ඒ පොලිස් මිනීමැරුම් සාධාරණය කිරීම සඳහා නිර්මාණය කරන ලද තිරනාටක විසුළුසහගත වූත්, හාස්‍යජනක වූත්, ඒ සියල්ලටමත් වඩා ඉතා බිහිසුණු වූත් ඒවාය. අපේ කාලයේ අපි පාතාලේ නැති කළා කියමින් අද වහසිබස් දොඩවන රාජපක්‍ෂලා පාතාලය නැතිකළේ (ඇත්ත වශයෙන්ම පාතාලය හිටියේත් ඔවුන් එක්කමය.) මෙලෙස පොලිසිය ලවා සැකකරුවන් ඝාතනය කිරීමෙනි.
2015 ජනවාරියේදී ඒ ඒ ජනාධිපතිවරයාත්, ආණ්ඩුවත් පලවාහරින්නට තිබුණු හේතු රාශියක් අතර එක් කාරණයක් නම් මේ ක‍්‍රෑර පොලිස් මිනීමැරුම්ය. අත්අඩංගුවේ සිටින්නන් මේ ජනාධිපතිවරයාත්, අගමැතිවරයාත් පත්කරගත්තේ මහින්ද රාජපක්‍ෂලාගේ ඒ ම්ලේච්ඡු ක‍්‍රමය ආපස්සට හරවන්නටය. එහෙත්, අද සිදුවී ඇත්තේ, මේ අසමත් නායකයන්ටද මහින්ද ගිය ම්ලේච්ඡ මාර්ගයේම යන්නටය.
මාතර කොල්ලය බිහිසුණු වන තරමට, ඊට වගකිව යුතු පුද්ගලයන් කෙරෙහි සමාජය තුළ විශාල වෛරයක් හා විරෝධයක් වගාදිගා වී තිබේ. කොල්ලකරුවන්ට එරෙහිව දිවි නොතකා සටන්කොට ඝාතනය වුණු පොලිස් නිලධාරියා ගැන සමාජය තුළ මහත් ගෞරවයක් මෙන්ම අනුකම්පාවක්ද ජනිත වී තිබේ. මේ ආවේගකාරී හැඟීම් සියල්ලේම එකතුව විසින් කියනු ලබන්නේ, මේ අපරාධකාරයන්ට ඒ අපරාධයේ විපාක විඳින්නට සැලැස්විය යුතු බවය.
එහෙත් එය හිතුමනාපේ කරන්නට බැරිය. යුක්තිය සාධාරණය ඉටුවිය යුත්තේ රටේ නීතියට අනුවය. ඒ නීතියට අනුව, අගතියට පත් පුද්ගලයාට මෙන්ම, අපරාධය කළ තැනැත්තාටද යුක්තිය සාධාරණය ඉටුවිය යුතුය. සැකකරු නියම අපරාධකරුද යන්න සැක හැර දැනගත යුතුය. එය කළ හැක්කේ අධිකරණය ඉදිරියේ පැවැත්වෙන සාධාරණ නඩු විභාගයකදී පමණි. මාතරදී සිදුවුණේ සැකකරුට යුක්තියක් ඉටු නොවීමයි. ඔහු අපරාධකරුදැයි සැකහැර දැන නොගෙනම ඔහුට දඬුවම් පැමිණවීමයි.
පැහැදිලිවම කිවහොත්, මාතර ස්වර්ණාභරණ කොල්ලයේ ප‍්‍රධාන සැකකරුගේ මරණය, පොලිසිය විසින් සැලසුම් සහගතව කරන ලද මිනීමැරුමකි. නිවෙසක සැඟවී සිටියදී සැකකරුවා අත්අඩංගුවට ගත් මොහොතේ පටන්, ඔහුට පොලිසිය සලකන අන්දම රූපරාහමුවලින් දුටු ඕනෑම පුද්ගලයකුට, ඔහුට ඊළඟ මොහොතේ වියහැක්කේ කුමක්දැයි, ඔහුගේ ඉරණම කුමක්දැයි පූර්ව නිගමනය කළ හැකි විය. එනම් මරණයයි. එය එසේම සිදුවිය. එහෙත්, ඒ මහින්ද රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව විසින් ලියන ලද පරණ යල් පැන ගිය තිරනාටකයකටම අනුවය. ‘සැකකරුවා, තමාගේ ඇඳුම් බෑගයක් පෙන්වන්නට කැළෑවකට ගෙනයයි. එහිදි සඟවා තිබුණු අත්බෝම්බයක් පොලිසිය දෙසට දමාගසන්නට ගිය විට පොලිස් නිලධාරියෙකු තැබූ වෙඩි වැදී සැකකරු මියයයි.’ මේ මොන විහිළු කතාවක්ද?
මෙවැනි පොලිස් ඝාතන නිසා, අවමානයට අපකීර්තියට පත්වන්නේ පොලිසිය විතරක් නොවේ. අධිකරණයද ඒ තරමටම හෝ ඊටත් වඩා අවමානයට පත්වෙයි. හේතුව, පොලිසිය කියන ඒකපාර්ශ්වික කරුණු අසාගෙන සිට, මේ ඝාතනය පොලිසියේ ආත්මාරක්‍ෂාව සඳහා කළ ‘යුක්ති සහගත මනුෂ්‍ය ඝාතනයක් ලෙස’ තීන්දු කර අධිකරණ නිලමුද්‍රාව මහේස්ත‍්‍රාත්වරයා තැබීම නිසාය. මේ මිනීමැරුම් කිසිසේත් යුක්ති සහගත නැති බවත්, ආත්මාරක්‍ෂාව සඳහා කළ ඒවා නොවන බවත්, සැලසුම් කර කරන ලද ඝාතන බවත් මේ මහේස්ත‍්‍රාත්වරු හොඳින්ම දනිති. අත්බෝම්බය, පොලිසිය විසින් එතැනට ගෙනැවිත් දමන ලද එකක් බවත් හොඳින්ම දනිති. එහෙත්, අවසානයේ මේ පොලිස් මිනීමැරුම සාධාරණය කරති. රාජපක්‍ෂ පාලන කාලයේ තිබුණේත් මේ විදියට පොලිසියේ අය විතරක් කියන කියන දේ (අනෙක් පාර්ශ්වය වුණු සැකකරු දැන් මියගොස්ය.) අනුමත කරන නිකංම නිකං රබර් මුද්‍රාවක් බවට පත්වුණු ලජ්ජාසහගත අධිකරණයකි. ජනවාරි 8 වෙනසෙන් පසු, අධිකරණය ඒ අපකීර්තිය ක‍්‍රමයෙන් මකා ගනිමින් සිටියේය. එහෙත් දැන් බලන විට අධිකරණය ඒ කුණුවළටම වැටී තිබේ.
රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව ලෝකය පුරා ම්ලේච්ඡ හා ක‍්‍රෑර පාලනයක් හැටියට සැලකෙන්නට එක් හේතුවක් වුණේ 2012 නොවැම්බර් 9වැනිදා රාත‍්‍රියේ වැලිකඩ බන්ධනාගාරයේදී කරන ලද රඳවුවන් 27දෙනකුගේ සමූහ ඝාතනයයි. වැලිකඩදී රඳවුවන් ඝාතනය කිරීම, ලෝකය දැක්කේ සැලසුම්සහගත, ක‍්‍රෑර සමූහ ඝාතනයක් හැටියට මෙන්ම රජයම තමා භාරයේ සිටින රඳවුවන් ඝාතනය කිරීමක් හා ඔවුන්ට ආරක්‍ෂාව සැපයීමට අසමත් වීමක් හැටියටය. යහපාලන ආණ්ඩුව බලයට ආ විගස වැලිකඩ සමූහ ඝාතනය ගැන සොයන්නට කමිටු පත්කොට, වාර්තා ලබාගෙන, දැන් ඒ පිළිබඳ විමර්ශනය කර අවසානයේ විමර්ශන ගොනුව නීතිපතිවරයා වෙත යවා තිබේ. වැලිකඩ එලෙස හෙළාදුටු මේ ආණ්ඩුවට මාතරදී කළ සැකකරු ඝාතනය වැනි දෙයක් කරන්නට කොහොමටත් දේශපාලනික අයිතියක් නැත. කුමන තරමේ අපරාධකරුවකු වුණද, මේ සැකකරු සිටියේ පොලිස් අත්අඩංගුවේය. හෙවත් රජයේ භාරයේය. එවැනි කෙනකු රජයේම නිලධාරියකුගේ වෙඩි පහරින් ඝාතනය කරන්නේ කොහොමද? ඒ අතින් වැලිකඩ ඝාතනය හා මේ මාතර ඝාතනය වෙනස්වන්නේ සංඛ්‍යාවෙන් පමණි. එහෙත්, එවිට මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ මිනීමරු පොලිසිය හා යහපාලන පොලිසිය එක සමාන වෙයි.
තමන් වෙනස් කරන්නට ආ ක‍්‍රමය, තමන් විසින්ම පාවිච්චි කිරීම ගැන ජනාධිපතිවරයාත්, අගමැතිවරයාත්, තමන්ට ඡන්දය දුන් ජනතාවගෙන් ප‍්‍රසිද්ධියේ සමාව ගත යුතුය. වැලිකඩ බන්ධනාගාර ඝාතනය ගැන සෙවීමට කමිටුවක් පත්කළාක් මෙන්, මෙහිදීද නීති විරෝධී දෙයක්, අපරාධයක් සිදුවී ඇත්දැයි සොයන්නට ස්වාධීන පරීක්‍ෂණයක් කළ යුතුය. බලයට පත්වී අවුරුදු තුනක් යන තෙක් සංවිධානාත්මක අපරාධ හා එම කල්ලි මර්දනය කරන්නට අසමත්වීම නිසා එන අපවාදයෙන් බේරීමට අද ආණ්ඩුවට සිදුවී තිබෙන්නේ, ම්ලේච්ඡු රාජපක්‍ෂ ක‍්‍රමයටම පසුබැසීමටය.
පොලිස්පතිවරයා පාලිසිය සැලසුම්කොට මේ අපරාධය කළාදැයි සොයන්නට පරීක්‍ෂණයක් ඇරඹිය යුතුය. එසේ නොවන තාක්, සැකකරුවන්, සිරකරුවන් ඝාතනය කිරීමෙන් රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ අත්වල ලේ ගෑවුණු පරිදිම, මේ ජනාධිපතිවරයාගේත්, අගමැතිවරයාගේත් අත්වල ලේ ගෑවෙනු ඇත. එසේ සිදුවන ආණ්ඩුවක් කිසිසේත් යහපාලන ආණ්ඩුවක් නොවේ. මේ මොහොතේ මේ අයුක්තියට එරෙහිවන්නට ආණ්ඩුවේ කශේරුවක් තිබුණු එකම ඇමතිවරයා වන මංගල සමරවීරගේ වචනයෙන්ම කිවහොත්, දැන් තිබිය යුත්තේ යහපාලන ආණ්ඩුවක් මිස යමපාලන ආණ්ඩුවක් නොවේ.
