මහාචාර්ය සරත් විජේසූරිය
රටේ අනාගතය සම්බන්ධව ජනතාවගේ බලාපොරොත්තු බිඳ වැටී තිබෙන අන්දම අතිශයින් කනගාටුදායකය. කප්පිත්තෙකු නැතිව මහ මුහුද මැද අතරමංව තිබෙන නෞකාවක තත්වයට ලංකාව පත් වුණේ කෙසේ ද? වත්මන් නායක දෙපළම ජනතා අධිකරණයක් අබිමුව වරදකරුවෝය. ඔවුන් අඩු වැඩි වශයෙන් රාජ්‍ය පාලනයේ අසමත්කම් මනාව පෙන්නුම් කර හමාරය. රටේ අනාගත අභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් විශ්වාසය තැබිය හැකි නායකයෙකු ඉතිරිව සිටින්නේ ද? නීතිය මත රට පාලනය කිරීමට විභවතා තිබෙන නායකයෙකු පේන තෙක් මානයක දකින්නට නැත.
මහජන වරම
ලංකාවේ පවතින මැතිවරණ ක‍්‍රමයෙන් මහජන වරමක් හිමි කර ගැනීමට විශාල ධනයක් ආයෝජනය කළ යුතුය. එ් සඳහා කාට වුව අත හිත දෙන්නේ කළු සල්ලිකාරයන්ය. ලංකාවේ පවතින මැතිවරණ ක‍්‍රමය දුෂණයට මඟ පාදන්නක් බව පෙන්වා දුන් අය අතර කැපී පෙනෙන්නේ ද මැති ඇමතිවරුන්ය. දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ රටේ මැතිවරණ ක‍්‍රමය වෙනස් විය යුතුය යන සංවාදය පැවතුණි. අභාග්‍යය නම් රටේ අනාගතය වෙනුවෙන් අවශ්‍ය නීති සෑදීමේ බලය තිබෙන්නේ දුෂිතයන්ට, නූගතුන්ට සහ අපරාධකාරයන් බහුතරයක් සිටින පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන තැනැත්තන්ටය. ඔවුන්ට රටේ යහපත ගැන කැපවීමේ සැබෑ උවමනාවක් නැත. තතු කෙසේ වුව මැතිවරණ ක‍්‍රමය සංශෝධනය කිරීමට යහ පාලන ආණ්ඩුව පියවරක් තැබුවේය. එහෙත් ඉන් තුවාලය තවත් අසාධ්‍ය වූ බවය විද්‍යමාන වන්නේ.
මැතිවරණ ක‍්‍රමය සංශෝධනය කරන විට මූලික වශයෙන් අවධානය යොමු කෙරුණේ දේශපාලන පක්ෂවල බලය තහවුරු කර ගන්නේ කවර පදනමකින් ද යන කාරණාවට ය. එ් වූකලි ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය බලය කොල්ලකෑමට අවශ්‍ය ක‍්‍රමවේදය නිර්මාණය කර ගැනීම විය. ප‍්‍රාදේශීය දේශපාලනය දෙගුණයකටත් වඩා වැඩි පිරිසකට මාවත් හෙළිපෙහෙළි වන්නේ පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන දේශපාලන පක්ෂවල නායකයන්ගේ ඉහවහා ගිය බල ලෝභය හේතුවෙනි. රටට හිතකර අන්දමට කිසිම දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණයක් සිදු කිරීමට පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින මහජන නියෝජිතයන් කැප නොවන තත්වයකි කාලයක් තිස්සේ පැහැදිලිවම දක්නට ලැබෙන්නේ.
මහජන වරමක් ඉල්ලා සිටින බොහෝ දෙනාට රාජ්‍ය පාලනයට දායක වීමට අවශ්‍ය අවම සුදුසුකම් පවා නැත. එහෙත් එ් බොහෝ දෙනෙකුට මැතිවරණයක දී ජන වරමක් ලබා ගැනීමට පුළුවන. එබැවින් දේශපාලන ක්ෂේත‍්‍රය තුළ නිසි තත්වයක නායකයන්ට බිහිවීමට සුදුසු පසුබිමක් නැත. නායකයන් ලෙස පෙනී සිටින පුද්ගලයන් මෙන්ම නායකයන් වීමට වෙර දරන පුද්ගලයන් ද නායකත්ව ගුණාංග හඳුනන්නේ නැත. එ්වා නොවැදගත් බවය කාලයාගේ ඇවෑමෙන් බොහෝ උදවිය පසක් කරගෙන සිටින්නේ.
මහජනතාව අද මැතිවරණයක දී තම ඡුන්දය ලබා දෙන්නේ තමන්ට එ් එ් අවස්ථාවේ ලැබෙන දේවල් සලකාගෙනය. මහජන වරමක් ඉල්ලා සිටින ප‍්‍රාදේශීය දේශපාලනඥයාගේ සිට ජනාධිපතිවරයා දක්වාම කල්පනා කරන්නේ ජනතාවට අල්ලස් ලබා දීමටය. එ් අල්ලස පල දැරූ විට පෙරලා එ් ඔස්සේ සිය දහස් ගුණයකින් අල්ලස් ලබා ගැනීමට හැකි බව ඔව්හු දනිති. මේ තත්වය වෙනස් කිරීමට කිසිවෙකුට අවශ්‍යතාවක් ද නැත.
2015 ජනාධිපතිවරණයේ දී කිසියම් හේතුවක් නිසා රටේ බහුතරයක් ඡුන්දදායකයන් අල්ලසට යට වුණේ නැත. රට පාලනය කිරීමට අවංක, නීති ගරුක, නිර්භීත නායකයෙකු තෝරා ගැනීමට අවස්ථාවක් උදා වූ බවය බහුතර ජනතාවක් විශ්වාස කළේ. එහෙත් එය මහ දවල් හීනයක් බවට අල්ලස් නොදී මහජන වරමක් ලබා ගත් නායකයා පත් කළේ රටවැසියන් මංමුළා කර දමමිනි. එජාපයේ නායකයා මොන අන්දමින් හෝ රැුකගෙන සිටි යම් ප‍්‍රතිරූපයක් වී නම් ඔහුම ඊට ගිනි තබා ගත්තේය.
මහජන වරමක් ඉල්ලා සිටින විට විවෘතව පවසන සෑම සියලූ දෙයක්ම බලය අතට ලැබුණ පසු සෑම කෙනෙකුම අලූයම ඉවතලන කෙළ පිඬක් සේ කාලයක් තිස්සේ ඉවතලන්නේ ඇයි? මැතිවරණයක් එක්තරා අන්දමක සූදුවක් බවට පත්ව තිබෙන නිසා නොවේ ද? මහජන වරමක් ලබන්නෙකු ජනතාව වෙනුවෙන් වගකිව යුතු නැති තත්වයට පත් වීමට නිර්භීතය. ඊට හේතුව මැතිවරණයකින් යම් ඡුන්ද ප‍්‍රතිශතයක් ලබාගත්ත ද එ් කිසිවෙකුට ජනතාව ගැන සැබෑ හැඟීමක් නැතිකමය. එ් ඔවුන් නායකයන් නොවන බැවිනි. ජන වරමක් ලබන බොහෝ දෙනා විලක පිපුණ නෙළුම් නොව, විලක කෝටු සිටුවා එ්වා මත සවි කරන කෘති‍්‍රමව සෑදු නෙළුම්ය.
අපේ රට නායකයන් නැති මුඩු බිමක් බවට පත් කළේ කවුරුන් ද? නායකයන් ලෙස යම් යම් අවකාශයන්හි ජනතාව පිළිගත් පුද්ගලයන්ම මිස අන් කවරෙකුවත් නොවේ.
බලය උදෙසා බලය
ලංකාව පාලනය කිරීමට මහජන වරමක් ඉල්ලා සිටි සෑම නායකයෙකුම දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ මහ හඩින් ප‍්‍රතිඥා ලබා දුන්නේ විධායක ජනාධිපති පදවිය අහෝසි කරන බවටය. එ් ප‍්‍රතිඥාවට මහජන වරමක් ලැබුණ විට එය ඉවත දමන්නේ මහජන වරමට අකෘතඥ ලෙස පිටුපාමිනි. මෙවර එ් ප‍්‍රතිඥාව පිටු දැක තිබෙන්නේ එ් සඳහා ජන වරමක් නැත යන වරය අධිකරණයෙන් ලබා ගනිමිනි.
ජනාධිපතිවරණයක දී රට වැසියන් අබිමුව තබන ලද ප‍්‍රතිඥාවන්ට පිටුපෑමට හැකි වී තිබෙන්නේ බලය උදෙසා ජන වරම උරුම කර ගත් පසුව නිශ්චිත කාලයකට ජනතාව බෙලසුන් වන නිසා ද? ගැඹුරින් කරුණු සලකා බලන විට මේ වූකලි ලංකාව ශීලාචාර රටක් බවට පත් කිරීමට අධිකරණය සතු වගකීම හා වගවීම සම්බන්ධ ප‍්‍රශ්නයක් නොවන්නේ ද?
අධිකරණය සෑම විටම තීන්දු ලබා දෙන්නේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ප‍්‍රතිපාදන සැලකිල්ලට ගනිමින් බව සැබෑවකි. එනමුත් නීති ගරුක පුරවැසියන්ට නිතරම මතුවෙන සාධාරණ ප‍්‍රශ්නය වන්නේ ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ සියලූ ප‍්‍රතිපාදන බලාත්මක වන්නේ ජනතාවගේ පරමාභිලාෂයන්ට පටහැනි හේතු සාධක වෙනුවෙන් ද යන්නයි.
රටක පරමාධිපත්‍ය බලය හිමි වන්නේ ජනතාවට නම්, රටේ නීතිය කි‍්‍රයාත්මක විය යුත්තේ ජනතා පරමාධිපත්‍යය සුරැුකෙන අන්දමට නොවේ ද? එය එසේ නොවන්නේ අපරට තුළ පවතින නීති ක‍්‍රමයේ ෙදා්ෂයක් නිසා ද? එසේ නැත්නම් නීතිය කි‍්‍රයාත්මක කිරීමට වරම් හිමි පුද්ගලයන්ගේ ෙදා්ෂයක් නිසා ද?
සැබවින්ම අපේ පාලකයන් දුෂිතයන් වීමට බිය නැත්තේ අධිකරණයෙන් තමන්ට රැුකවරණය සලසා ගත හැකිය යන පරම විශ්වාසයක් තිබෙන නිසා බව පෙනේ.
සුනාමි ව්‍යසනය අවස්ථාවේ රටට ලැබුණ ආධාර මංකොල්ලකෑමට එරෙහිව අධිකරණයට ගිය පුද්ගලයාට දඬුවම් විඳින්නට සිදු වුණ අතර, මංකොල්ලකරුවාට අධිකරණයෙන් ලැබුණ රැුකවරණය සුපිරිය. එය කුප‍්‍රකට රහසකි. උත්ප‍්‍රාසය නම් එ් තීන්දුව ලබා දුන් පුද්ගලයාම තමා ලබා දුන් තීන්දුව සාවද්‍ය බව ප‍්‍රසිද්ධියේ පිළිගැනීමය. මෙබඳු සාධකවලින් මතුවන ගැටලූ වන්නේ අධිකරණය තීන්දු ලබා දීමේ දී නිරතුරුවම ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ප‍්‍රතිපාදන නිසි ලෙස ආරක්ෂා කරන්නේ ද යන්නය. රටේ පිළිගත් නීති මත පිහිටන්නේ ද යන්නය.
බලය අතැති පුද්ගලයාට බලය උදෙසා බලය ඉවහල් කර ගැනීමට හැකි තත්වය පාලනය කිරීමේ වගකීම හා වගවීම අධිකරණය සතුය. එ් වෙනුවෙන් අධිකරණය පෙනී සිටින විට ඉන් රටට අත්වන්නේ යහපතකි.
වත්මන් ජනාධිපතිවරයා තම ධුර කාලය දීර්ඝ කර ගැනීමට අධිකරණයෙන් වරයක් අපේක්ෂා කළේය. එහෙත් එ් වරය අධිකරණයෙන් නොලැබිණි. එ් තීන්දුව ගැන නීති ගරුක පුරවැසියන් තුළ ඇති වූයේ අපමණ ගෞරවයකි. එවැනි තීන්දු ලබා දීම අධිකරණයෙන් ජනතාව අපේක්ෂා කරන්නේය. ඊට හේතුව නීතිය යනු කුමක් ද යන්න ගැන රටේ ජනතාවට ද අවබෝධයක් තිබීමය. අද සියලූ රටවැසියෝ එදා මෙන් බබුන්ලා නොවෙති. රටේ නීති ගරුක පුරවැසියන්ට විචාර බුද්ධියක් තිබේ. ඔවුන් රටේ පවතින නීතිය ගැන දැනුවත්ය. ඔවුන්ට අදහාගත නොහැක්කේ නීතිය කි‍්‍රයාත්මක වන අන්දමය. එබැවින් ජනතාවට සංවේදී කාරණා විෂයෙහි අධිකරණය නිතරම නීතිය මත පිහිටා තීන්දු ලබා දෙන්නේ නම් එය බලය උදෙසා බලය පරිහරණය කිරීම පාලනය කිරීමට හේතු වනු ඇත. එ් ඔස්සේ පාලකයාට රටේ නීතියට යටත්වීමට හැම විටම සිදු වන්නේය.
දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ පාලකයාට අධිකරණයට බලපෑම් කිරීමට හැකිවීම හේතුවෙන් සිදු වූ බරපතළම අනර්ථය වන්නේ නීතියට ගරු කරන පාලකයන් රටට බිහි නොවීමය.
බලය තමන් සන්තක කර ගැනීම උදෙසා මෛතී‍්‍රපාල සිරිසේන මහතා පූර්වාදර්ශයට ගත්තේ මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාවයි. එහෙත් එය ව්‍යර්ථ විය. මින් ගම්‍ය වන්නේ නීති ගරුක පාලකයෙකු නිර්මාණය කිරීමේ වගකීම හා වගවීම තිබෙන්නේ මහජනතාවට නොව අධිකරණයට බව නොවේ ද?
එ්කාධිපතියෙකු දැකීම
යුක්තිය හා සාධාරණත්වය ඉටු නොවන බව පෙනී යන විට පෘථග්ජනයාගේ සොබාව වන්නේ ආවේගකාරී වීමය. දෙමළ චිත‍්‍රපටිවල නිරූපිත චණ්ඩියා මේ සම්බන්ධව බොහෝ කරුණු කාරණ පහදා දීමට සමත්ය.
ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට අනුරූප සම්ප‍්‍රදායන් ඔස්සේ ලංකාවේ රාජ්‍ය පාලනය උදෙසා පාලකයන් තෝරා ගන්නේ කාලයක සිටය. මහජනතාවගෙන් වරමක් ලබන පාලකයන් ඉතිහාසය පුරාම ජනතාව මුළා කළ බවට බරපතළ සාධක අප‍්‍රමාණය. අද වන විට දේශපාලනඥයා යනු ජනතාවගේ අවමානයට සෑම විටම ලක් වන්නෙකි. ජනතාවගේ වරමින් රාජ්‍ය පාලනයට වරමක් ලබන කිසිවෙකුටත් අද ජනතාව අතරට නිදහසේ යන්නට තත්වයක් නැත. පොදු ප‍්‍රවාහනය තමන්ට නොව, තමන්ගේ අඹුදරුවන්ට හෝ නිදහසේ පරිහරණය කිරීමට නොහැකිය.
බොරුවෙන් මුළා කළ ජනතාවක් තුළ බුර බුරා නැෙඟන ආවේගය කොතරම් වුව ඔවුන් ඉතා අසරණය. එ් අසරණභාවය නිසා පවසන කිසිම කිසි දෙයක් සම්බන්ධව වගකීමක් ඔවුන්ට නැත. යමෙකු තමන්ට අසාධාරණයක් කළ හෝ, වරදක් කළ කෙනෙකුගෙන් පළිගන්නට මිනීමරුවෙකුගේ පිහිට පැතුව ද ඉන් ඔහුට යහපතක් සිදු වන්නේ නැත. ඔහුට සිදු වන්නේ බරපතළ ව්‍යසනයකට මැදිවීමටය.
මෙහි තවත් පැත්තක් තිබේ. එ් කුමක් ද? මධ්‍යම පන්තිය නියෝජනය කරන දැන උගත් පුද්ගලයෝ ද දිගින් දිගටම රැුවටීම හේතුවෙන් කම්පාවට පත්වී සිටින්නෝය. ඔවුන් පළි ගැනීමේ චේතනාව වෙත තල්ලූ වීමක් එළිපිට දක්නට නැතත් යම් ආවේගයකින් මඬනා ලද්දවුන් බවට පත්වීම සිදු වේ. එ් අනුව ඔවුන් අද මුමුණන්නේ මේ රට හදන්න පුළුවන් එ්කාධිපතියෙකුට පමණයි යන්නය. එ් අදහස පැවසීමට මුල් වී තිබෙන්නේ කුමක් ද?
ජන වරමක් ලත් නායකයන් කියූ දේ නොකිරීමය. ඔවුන් ජනතාව රැුවටීමය, වංචා කිරීමය. අවසිහියෙන් මෙන් පල්වල ඉහගෙන කෑමය.
තතු කෙසේ වුව කිසිම රටක් පාලනය කිරීමට එ්කාධිපතියෙක් සුදුසු නැත.
නූතන ලෝකය තුළ මනුෂ්‍යයා නිදහස සොයන්නෙකි. නිදහස පතන්නෙකි.
නිදහස පතන සෑම මනුෂ්‍යයෙකුටම වැදගත් වන්නේ රටක නීතියේ ආධිපත්‍යය පැවතීමය.
එ්කාධිපතියෙකුට නීතිය වැදගත් නැත. ඔහු නීතියට යටත් වන්නෙක් ද නොවේ. එ්කාධිපතියාට තමන්ට අභිමත අන්දමට අවශ්‍ය ඕනෑම දෙයක් කළ හැකිය.
නීතිය පසෙකට දමා බලය පරිහරණය කරන පුද්ගලයාට යම් කෙනෙකුට උදව් උපකාර කළ හැකිය. වරදාන ලබා දිය හැකිය. ඉහළට ඔසවා තැබිය හැකිය. මනුෂ්‍ය ඝාතනයක් සිදු කළත් නීතියෙන් බේරා ගත හැකිය. මේ මොන තරම් භයානක තත්වයක් ද?
රටක් පාලනය කිරීමට නිර්භීතභාවය අවශ්‍ය වේ. පාලකයා නිර්භීත විය යුත්තේ හෘදය සාක්ෂියට අනුව කටයුතු කිරීමෙන්ය.
මෛතී‍්‍රපාල සිරිසේන මහතා භාවිතයෙන් තමා නායකයෙකු නොවන බව විදහා පෑවේ නිර්භීතව තීන්දු තීරණ නොගැනීම නිසාය. එ් සඳහා අවශ්‍ය ශක්තිය නැතිකම යනු නිවටකමේ මූලික ලක්ෂණය වන්නේය. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා දීර්ඝ කාලයක් සිය පක්ෂයේ නායකයා වුව ඔහු නායකයෙකු නොවන බව විදහා පෑවේ සැම විටම අර්බුදයක දී කුමන්ත‍්‍රණවලින් බලයේ රැුඳී සිටීමෙනි.
මේ නායකයන් දෙදෙනා නායකයන් ලෙස කැමැත්තෙන් දිවි නසා ගැනීම හේතුවෙන් අසරණව ආවේගයට පත්ව සිටින පුද්ගලයන් ඉල්ලන්නේ කියන දේ කරන නායකයෙකි. එහෙත් මහජනතාව ප‍්‍රාර්ථනා කරන අන්දමට කියන දේ කරන නායකයෙකු වීමට ගෝඨාභය රාජපක්ෂට කිසිම කිසි සුදුසුකමක් නැත.
ඔහු හමුදා නිලධාරියෙකි. එහෙත් රටේ යුද්ධය තිබෙන අවස්ථාවේ ඔහු රට හැර ගිය කෙනෙකි. එපමණක් නොව ඔහු ඇමෙරිකාවේ පුරවැසිභාවය ද ලබන්නෙකි. ඔහු පෙරළා රටට එන්නේ සිය සහෝදරයා රටේ නායකයා වූ බැවිනි. ඔහු රාජ්‍ය ආරක්ෂක ලේකම් පදවිය ලබන්නේ ඊට අවශ්‍ය අධ්‍යාපන සුදුසුකම් ඉවහල් කරගෙන නොවේ. දේශපාලනඥයන් රටේ සියලූ සම්ප‍්‍රදායන් විනාශ කර දමා තිබුණ අවකාශයෙන පල නෙළාගනිමිනි ඔහු ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම්වරයා වන්නේ.
ආරක්ෂක ලේකම් ලෙස ඔහු කටයුතු කරන්නේ නීති රෙගුලාසිවලට අනුකූලව නොවේ. ඔහු යටතේ සේවය කළ උසස් නිලධාරීන් වහලූන් ලෙස තමන්ට දෙන අණ කි‍්‍රයාත්මක කිරීමය නිතරම සිදු කළේ. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හමුදා පුහුණුවක් ලත් කෙනෙකු නිසා ඔහුට සිවිල් පරිපාලනය ගැන අවබෝධයක් නැත. ඔහුගේ අණ කි‍්‍රයාත්මක වීම හේතුවෙන් අගතියට පත්වුණ පාර්ශ්වයෝ් බොහෝ වෙති. එවැනි පුද්ගලයෙකු රට පාලනය කිරීමට වරමක් උරුම කර ගතහොත් රටට අත්වන ඉරණම කුමක් ද? මේ කාරණය ගැන ගෝඨාභය නීතියෙන් බේරා ගැනීමට උත්සුක වන කවුරුත් සංවේදී විය යුතුය.
ඔහු මට උදව් කළ නිසා මම ඔහුට උදව් කරමි යන න්‍යාය විනාශ කරන්නේ රටක පැවතිය යුතු ශිෂ්ටත්වය වන්නේය. මේ වන විටත් ශිෂ්ට සම්පන්න තත්වයක් අහිමි කරගෙන තිබෙන රටක් පාලනය කිරීමට නීතියට අවනත නොවන පාලකයෙකු සමත් වුවහොත් එ් රට අනාගතයක් නැති රටක් බවට පත් වනු ඇත.
මේ කාරණය ගැන ගැඹුරින් කරුණු විමසා බැලිය යුත්තේ රටේ අධිකරණ ක්ෂේත‍්‍රය නියෝජනය කරන සියලූ නීති ගරුක පුරවැසියන්ය.
අධිකරණය සහ නායකයෝ
දේශපාලනඥයන්, පාලකයන් නීතියට ඉහළින් සිටීමට සමත් වුවහොත් ලංකාව නීතිය මත පාලනය වන රටක් බවට පත් කිරීමට හැකි පාලකයන් මතුවට ද බිහි වෙනු නැත. මේ හා සම්බන්ධ යථාර්ථය රටේ විනිසුරුවරුන්ගේ අවධානයට ලක් විය යුතුය.
ලංකාව නායකයන් නැති රටක් බවට පත්ව තිබෙන සැටි ගැඹුරින් වටහා ගැනීමට අවශ්‍ය ශක්තිය හොඳටම තිබෙන්නේ විනිසුරුතුමන්ලාට ය. එමෙන්ම කිව යුත්තේ ලංකාව නීතිය මත පාලනය වන රටක් බවට පත් කිරීමට අවශ්‍ය පසුබිම නිර්මාණය කිරීමේ බලය අධිකරණය සතුව තවමත් හොඳින් තිබෙන බවය. එ් වෙනුවෙන් අධිකරණය වත්මනෙහි කටයුතු කළහොත් එහි ප‍්‍රතිඵල මතුවට උදාවනු නිසැකය.
යහ පාලන ආණ්ඩුව බලයට පත්වුණ දා සිට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වෙනුවෙන් අධිකරණයෙන් ලැබෙන තීන්දු සැබවින්ම නීතියට අනුකූල ද යන්න ගැන සාධාරණ සැකයක් නීති ගරුක පුරවැසියන් තුළ පවතී. අධිකරණය ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ළැදියාවක් දක්වන බව විද්‍යමාන වීම අධිකරණයේ ගෞරවය පළුදුවීමට හේතු නොවන්නේ ද? ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ නඩු අසන්නට විනිසුරුවරුන් නැති තත්වයක් ගැනය අසන්නට ලැබෙන්නේ. මෙවැනි තතු පවසන්නේ ලංකාව නීති ගරුක පුරවැසියන්ට ජීවත්වීමට නුසුදුසු රටක් බව නොවේ ද?
ගෝඨාභය රාජපක්ෂට පසු ගිය කාලයේ සිදුවුණ සාපරාධී මනුෂ්‍ය ඝාතන සම්බන්ධව ඇඟිල්ල දිගු වී තිබේ. පසු ගිය කාලයේ වල දමා තිබුණ අපරාධ හා සම්බන්ධව රහස් පොලීසිය පරීක්ෂණ සිදු කොට අධිකරණයට කරුණු වාර්තා කර තිබෙන අන්දම ජනමාධ්‍ය ඔස්සේ වාර්තා වී ඇත. එහෙත් අදාළ කිසිම පරීක්ෂණයකට අනුව අධිකරණමය කි‍්‍රයා මාර්ග ගන්නා බවක් දක්නට නැත. සියල්ල කිසියම් තැනක ගල් වෙන බවකි දක්නට තිබෙන්නේ. බැලූ බැල්මටම පෙනී යන්නේ නීතිය කාටත් එක හා සමාන අන්දමින් ඉටු නොවන තත්වයකි. යුක්තිය පසිඳලීමේ සාධාරණත්වය නොපවතින තත්වයකි. ලංකාවේ සිටින සුපිරි ගණයේ නීතිඥයන් වැඩි දෙනෙකු සේවය කරන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වෙනුවෙනි. ජීවිත අහිමි වුණ අහිංසක පුරවැසියන් ගණනාවක් වෙනුවෙන් යුක්තිය ඉල්ලා වැළපෙන අඹුදරුවන් අසරණය. මේ කාරණය ගැන මැදහත් සිතින් විමසා බැලීිමට අධිකරණය සමත් විය යුතු නොවේ ද?
අධිකරණයෙන් ලැබෙන රැුකවරණය ඉවහල් කරගෙන ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රටේ නායකයා වීමට උත්සුක වී සිටියි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සම්බන්ධ නඩු විභාග නොකොට, ඔහුට අදාළ නඩු පසෙකට කරමින් ඔහු රටේ නායකත්වයට පත් කිරීමේ ප‍්‍රයත්නයක් තිබෙන්නේ නම් එ් අවසරයෙන් ලංකාව පාලනය කිරීමට වරම් ලබන්නේ මොන අන්දමක පුද්ගලයෙක් ද?
මනුෂ්‍ය ඝාතනවලට වගකිව යුත්තෙකු ලෙස චෝදනා ලබා සිටින්නෙකු, රාජ්‍ය මුදල් බරපතළ අන්දමට, සාපරාධී ලෙස අවභාවිත කළ බවට චෝදනා ලබා සිටින්නෙකු, සිය සහෝදරයා රටේ නායකයා වූ නිසා ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් පදවිය දැරීමට සමත් වුණ පුද්ගලයෙකු, අනාගතයේ රටේ නායකයා බවට පත් වන්නේ අධිකරණයෙන් ලැබෙන යම් රැුකවරණයක් ඔස්සේ නම් ලංකාව මනුෂ්‍ය වාසයට සුදුසු රටක් වන්නේ ද?
