ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස්
(පසුගිය සතිය හා සබැඳෙයි.)
මේ ලියන මොහොත වන විට මහින්ද රාජපක්ෂ කඳවුරේ ඒකායන අපේක්ෂකයාය පෙනෙන ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ලංකාවේ ජනාධිපති පදවියට පත් වන්නේ නම් එළඹිය හැකි අවස්ථා අපි පසුගිය සටහනෙන් යම් පමණෙකට සාකච්ඡා කළෙමු. මේ සටහන ජාත්‍යන්තර හා කලාපීය කාරණා සැලකිල්ලට ගෙන කෙරෙන එහි යම් මට්ටමක දිගුවකි.
පෙර සටහනෙහි සඳහන් කළ අයුරින්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ජනාධිපති පදවියට පත් වන්නේ නම් ඒ සඳහා ඉන් පෙර අනිවාර්යයෙන්ම සැපිරිය යුතු අවශ්‍යතා රාශියක් වේ. එකින් එක සඳහන් නොකළත් ලේඛකයා මේ ප‍්‍රවේශයට යොමු වන්නේ ඒවා සැපිරේය යන උපකල්පනය මතය. උදාහරණයක් හැටියට සුළුතරයන්ගේ සහාය ලබා ගැන්ම මේ අවස්ථාව වන විටද ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මුහුණ දෙන ලොකු ගැටලූවකි. ඔහු බේරුවල ඉෆ්තාර් සැමරීමේ උත්සවයකට සහභාගි වන්නේ ඒ ගැටලූව විසඳා ගැන්මේ ආරම්භයක් ලෙසිනැයි සිතිය හැකිය. එය ඔහුගේ අන්ධානුගාමිකයන් සිතන ආකාරයේ සරල ප‍්‍රශ්නයක්ද නොවේ. කෙසේ වෙතත් මාස දහ අටක් යනු සාපේක්ෂව දිගු කාලයකි. මේ වසර එකහමාර තුළ බොහෝ දෑ සිදු විය හැක්කේය. අපි පහසුව පිණිස සැකයේ වාසිය ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට ලබා දී පටන් ගනිමු.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති පදවියට පත්වන්ට අත්‍යවශ්‍ය සාධකයක් වන්නේ චීනය ඔහු වෙනුවෙන් කරන්ට කැමැති මූල්‍ය හා දේශපාලනික ආයෝජනයයි. පශ්චාත් යුද්ධ සමයේ මහින්ද රාජපක්ෂ රජය දිනා ගත් ජනප‍්‍රියතාව පසුපස වූ දැවැන්ත සංවර්ධනයද චීනයේම නිර්මාණයකි. චීනයේ උදු ආධාරයකින් තොරව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රටේ නායකත්වයට පත් වේය හෝ රට පාලනය කරාවිය හෝ සිතීම අසීරුය. අනෙක් අතට චීනය ඔහුට සැලකිය යුතු මට්ටමකින් නියත විවරණ සූදානම් නම් දිගු ගමනෙකට ඔහුට වරම් ඇත්තේය.
චීනය බොහෝ කාලයක පටන් ලොව ජනගහනය අතින් විශාලතම රාජ්‍යයයි. වත්මන් චීන ජනගහනය බිලියන 1.4 කි. අනුපාතයක් සේ හැම ලාංකිකයෙකුටම චීන්නු 70 කි. භූමි ප‍්‍රමාණයෙන් ලොව තෙවැනි තැන ගන්නා මහජන චීන සමූහාණ්ඩුව වර්ග කිලෝමීටර මිලියන 9.6ක් පුරා පැතිර පවතියි. වෙනත් වචනවලින් කිව්වොත් ලංකාව ප‍්‍රමාණයේ රටවල් 150ක් චීනය තුළට එබ්බවිය හැකිය. 1976 දී සිදු වූ ආර්ථික ප‍්‍රතිසංස්කරණවලින් අනතුරුව වසරකට 6%කට වැඩි නියත වර්ධන වේගයක් අත් කොට ගත් එරට පසුගිය වසර වන විට ඇමෙරිකාවට පමණක් දෙවැනිව ආර්ථික යෝධයෙක් විය. (ගෝඨාභය රාජපක්ෂම වියත් මගෙහි ප‍්‍රකාශ කළ ආකාරයට 2030 දී චීනයෙහි ආර්ථිකය ඇමෙරිකාවෙහි මෙන් දෙගුණයක් වන්ට නියමිතය.) චීනය ලොව විශාලතම අපනයනකරුවාද දෙවැනියට විශාලතම ආයනයනකරුවාද වේ. මිලියන 2.3ක චීනයේ යුද බලය ලොව විශාලතමය. ලොව දෙවැනි විශාලතම මිලිටරි බජට්ටුව ඇමෙරිකන් ඩොලර් මිලියන 151ක් හෙවත් ලංකාව නැමැති පුංචි රටේ දළ ජාතික නිෂ්පාදිතය සේ දෙගුණයකි. හැත්තෑ ගණන්වල ලංකාවට වඩා දුප්පත් රටක් වූ චීනයේ ඒක පුද්ගල දළ ජාතික ආදායම පවා අද ලංකාවේ මෙන් දෙගුණයකි. වචන නාස්තියකින් තොරව කියතොත් චීනය අද ලොව එක් ජාත්‍යන්තර බල කඳවුරක පෙර ගමන්කරුවාය. එය ශීත යුද්ධ සමයේ සෝවියට් දේශයට වඩා බෙහෙවින් බලගතුය.
මේ සා දැවැන්ත හා බලවත් රටක් හුණ්ඩුවක් බඳු ලංකාව කෙරෙහි උනන්දුවක් ඇති කොට ගන්නේ නම් එය අපේ වාසනා මහිමයකි. ලංකාවේ ඈත ඉතිහාසය දෙස බැලීමේදී පවා පෙනී යන කරුණක් නම් අප ලොව බලවතුන්ගේ අවධානයට බඳුන් වූ අවස්ථාවන්හි බලපොරොත්තු නුවූ ආකාරයේ දැවැන්ත සංවර්ධන ඇතිව ඇති බවයි. පොළොන්නරු රජ සමයේ පරාක‍්‍රමබාහු යුගයේ අපි චෝළයන්ට එරෙහිව පාණ්ඩ්‍යයන් හා යුද වැදුණෙමු. මේ නිසා පාණ්ඩ්‍යයන්ට අප වැදගත් විය. මේ යුගයේ වාර්තාගත සංවර්ධනයට පාණ්ඩ්‍යයන්ගෙන් ලද මූල්‍යාධාරයක් හේතු වූවා විය හැකියි. පෘතුගීසි, ලන්දේසි හා බි‍්‍රතාන්‍ය යුගවලදී මේ තුන් ජාතීන්ගේම අවධානයට බඳුන් වන්ට තරම් වැදගත් නාවුක මර්මස්ථානයෙක අපි ස්ථානගත වූයෙමු. නිදහස ලබා ගැන්මෙන් පසු පළමු වරට මහින්ද රාජපක්ෂ යුගයේ යළි චීනයේ අවධානයට බඳුන්ව සාපේක්ෂව විශාල සංවර්ධනයක් තුළින් ඒක පුද්ගල දළ ජාතික නිෂ්පාදිතය සිව් ගුණයෙකින් ඉහළ නංවා ගතිමු. චීනයේ ආධාර නිසා නොවේ නම් හම්බන්තොට මාගම්පුර වරාය, මත්තල ගුවන් තොට පමණක් නොව අධිවේගී මාර්ග පවා අපට හුදු මැදියම් වසන්ත සිහිනම වනු ඇත්තේය.
මේ චීන ලොකු අයියා හා ලංකා චූටි නංගිගේ අපූරු චිත‍්‍රයෙහි ඇති ලොකුම අඩුව ලංකාවට චීනය ‘මට ඔබ විතරක් වුණාට, ඔබට ඉන්නෙ මං විතරද?’ වීමය. චීනය සිය ආර්ථික හා දේශපාලනික අරමුණු තකා දැවැන්ත ආයෝජනයන්හි යෙදෙන එකම රට ලංකාව නොවේ. දකුණු ආසියාවෙහි පමණක් එය ඉන්දියාවට යම් පමණෙකට එරෙහිව පාකිස්ථානයෙහිද, බංග්ලාදේශයෙහිද දැවැන්ත ආයෝජන සිදු කළේය. මීට අමතරව බොහෝ ආසියානු හා අප‍්‍රිකානු රාජ්‍ය චීනය සිය දැවැන්ත චෙස් පෙතෙහි ඉත්තන් කොට ගෙන සිටියි. ඒ සිතියමෙහි අපට උරුම වන්නේ දංකුඩ කන බල්ලාගේ මට්ටමට පොඩියක් උඩින් මට්ටමක් විය හැකිය. හැබැයි රටෙහි විශාලත්වය හා සසඳන කල එය වුව ප‍්‍රමාණවත් ස්ථානයකි. චීනයට සුළුදිය බින්දුවක් සේ පෙනෙන ආයෝජනයක් වුව අපට මහමෙරකි.
ලක්-චීන ආර්ථික දේශපාලනික සබඳතා යළි ගොඩ නැංවීමෙහි සමත් එකම පුද්ගලයා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ විය හැකිය. බැසිල් රාජපක්ෂ හෝ රනිල් වික‍්‍රමසිංහ, ඔවුන්ගේ නව ලිබරල් ප‍්‍රවේශ නිසා චීනය විසින් හඳුනා ගනු ඇත්තේ ඇමෙරිකානු ගැත්තන් ආකාරයටය. ගෝඨාභය තවමත් ඇමෙරිකානු පුරවැසියකු වුවද යුද්ධයට ඔහුගේ උදු දායකත්වය මත ඇමෙරිකාවෙ උදහසටද ලක්වූවෙකි. එසේම චීනයට වාර ගණනාවක්ම ගොස් එරට දෙවැනි පෙළ නායකයන් සමඟ හොඳ සම්බන්ධතා ගොඩනඟා ගත්තෙකි. චීනය ඔහු විශ්වාස නොකරන්නේ නම් විශ්වාස කරන්නේ කවරකුද? මෙහෙයින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති අපේක්ෂකයකු වන්නේ නම් චීනය ඔහුට මූල්‍යමය හා දේශපාලන වශයෙන් ආධාර කරතැයි සිතිය හැක. එය ගෝඨාභය රාජපක්ෂට දැවැන්ත ශක්තියක් වන බැව් නොකිවමනාය.
ලෝකයේ තියෙන්නේ චීනය හා ලංකාව කියන රටවල් දෙක පමණක් නම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉතාම කැමැති වනු ඇත්තේය. එසේ නම් ඔහුට මෙය ඉතාම සුන්දර අවසානයක් ඇති කථාන්තරයකි. ඔහුගේ අවාසනාවට ඉන්දියාව නමින් රටක්ද, ඇමෙරිකාව නමින් රටක්ද චීනයට නොකැමැති තවත් රටවල් ගණනාවක්ද ඇත්තේය. චීනය ලංකාව තුළින් දකුණු ආසියාවේ ඔවුන්ට පහසුවෙන් රිමෝට් කන්ට්‍රෝල් කළ හැකි බල ලක්ෂ්‍යයක් ගොඩ නඟා ගැන්ම ඉන්දියාවට සේම ඇමෙරිකාවටද තර්ජනයකි. එය වළක්වනු පිණිස ඔවුන් බොහෝ දුර යනු ඇතැයි සිතිය හැක්කේය. ඇමෙරිකාව කෙළින්ම රනිල් වික‍්‍රමසිංහ ප‍්‍රමෝට් කරනු ඇත. ඉන්දියාව ඊට අමතරව මෙරට 11%ක ඓන්ද්‍රිය දෙමළ ප‍්‍රජාවද 4%ක ඉන්දියානු දෙමළ ප‍්‍රජාවද වික‍්‍රමසිංහ හිතැති බලවේගයකට ගොනු කරනු ඇත්තේය. යූ.ඇන්.පී. සිංහල බ්ලොක් වෝට් එක ජනගහනයෙන් 25-30% අතර ඇතැයි උපකල්පනය කරන්නේ නම් මේ 15%න් වැඩි කුට්ටියක් කඩා ගෙන, ජනගහනයෙන් 10%කට කිට්ටු මුස්ලිම් ඡුන්දවලින් 6-7%ක් පමණ ප‍්‍රමාණයක් ඩැහැ ගත්තද වික‍්‍රමසිංහ පහසුවෙන් මුළු ඡුන්ද ප‍්‍රමාණයෙන් 46-47%ක් කිට්ටුවට එයි. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරණයේදී රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පරදවාලන්ට ගෝඨාභය රාජපක්ෂට හැකියාව ලැබුණද මහ මැතිවරණයකදී පවත්නා සමානුපාතික ඡුන්ද ක‍්‍රමය යටතේ (වෙනස් වේය සිතන්ට ඉඩක් නැත.* ගෝඨාභය රාජපක්ෂට තනිව සරල බහුතරය ලබා ගැනීමේ වරම වත් නොලැබේ.
මේ සියල්ල නැවත නැවතත් අප යොමු කරන්නේ ‘ජාතික ආණ්ඩු’ විකෘතිය වෙතය. ජනතාව ඉදිරියේ බෙලි මිරිකාගෙන සටන් වැද පදවි බෙදා ගන්නා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මැතිවරණවලින් පසු වටහා ගනු ඇත්තේ දෙපිළ එක්වීම කොයිතරම් නම් චෝයි විසඳුමක්ද යන්නයි. එයින් දෙපාර්ශ්වයේම ප‍්‍රශ්න යම් මට්ටමකට විසඳේ. (19 වැනි සංශෝධනය යනු, ප‍්‍රධාන පක්ෂ දෙකේම ප‍්‍රබලයන්ට වාසිදායක වන සේ, මේ විකෘතිය ඕනෑකමින්ම ඇති කරන්ට හඳුන්නා දුන් මෙවලමකි.) ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිද, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ අගමැතිද වන මංඤ්ඤං ආණ්ඩුව ගොඩ නැගෙනු ඇත්තේ එසේය. ඊනියා ‘ජාතික ආණ්ඩු’වලට යම් පමණෙකට හුරු ලාංකිකයා මේ ජාතික ආණ්ඩුවද මුලදී පිළිකුළෙකින් වුව බාර ගෙන පසුව ක‍්‍රමක‍්‍රමයෙන් ඊට හුරු වනු ඇත්තේය.
ඊනියා ‘ජාතික ආණ්ඩු’ද, ශ‍්‍රී ලංකා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී සමාජවාදී ජනරජයේ ව්‍යවස්ථාවද සම්බන්ධව අපට මෙතෙක් ඇති අත්දැකීම්වලට අනුව එක දෙයක් කිව හැකිය. එනම් මෙසේ ඇති කරගන්නා ඊනියා ජාතික ආණ්ඩුවක් පස් වසක් නියත ලෙස පවතින බවය. මීට හේතු ගණනාවකි. මැතිවරණ දෙකකට සාක්කු හිස් වන තුරු වියදම් කොට සිටින අපේක්ෂකයන්ට තවත් මැතිවරණයකට පෙනී සිටින්ට තරම් මූල්‍ය ශක්තියක් නැති වීම, නැවත මැතිවරණයක් තිබුණද, ප‍්‍රතිඵලය වෙනස් නොවීම, හැමදෙනාම පෙරළුණු පිටෙහි හොඳම දැකීම වැනි කාරණා ඉන් ප‍්‍රධානය.
අපට සිතාගන්ට අපහසු කාරණාව වන්නේ චීනය සේම ඉන්දියාවද මෙවන් ‘ජාතික ආණ්ඩුවක්’ දකින්නේ මොන ආකාරයකින්ද යන්නයි. ආයෝජන පැත්තෙන් නම් එය කොයි පැත්තෙනුත් දරුණු පරාජයකි. ඉන්දීය රජය කොහොමටත් ලංකාවේ ලොකු ආයෝජන නොකරයි. චීන රජයට මෙන් ඉන්දීය රජයට ඊට ශක්තිය නැත. ඉන්දියාවෙන් එනවා නම් එන්ට ඉඩ තියෙන්නේ පෞද්ගලික ආයෝජකයන්ය. මෙවැනි විකෘති බල තුලනයක් ඔවුන් අනිවාර්යයෙන්ම අධෛර්යමත් කරයි. ඉන්දීය පෞද්ගලික ආයෝජකයන් කැමැති නාමල් රාජපක්ෂ වැනි ප‍්‍රබලයකු සයිඞ් එකෙන් සෙට් කරගෙන තමන්ගේ කාර්යය කර ගන්ටය. චීන රජයද ජාතික ආණ්ඩුවකට සිය සහාය ලොකුවට පළ කරැුයි සිතනු අසීරුය. මේ නිසා වර්තමානයෙහි ඇත්තාක් සේම පතෝල ආණ්ඩුවක් බිහිවනු ඇත. මේ කියන්නේ එවැන්නක් නරකම බව නොවේ. හැබැයි එවැන්නක් රට ලොකුවට ඉදිරියට ගෙන නොයයි. එසේම බොහෝ දෙනාගේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සම්බන්ධයෙන් වන සොඳුරු ආඥාදායකයාගේ සුන්දර සිහිනය අනිවාර්යයෙන්ම බිඳ වැටෙයි.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉදිරියේ ඇති වෙනත් විකල්ප අපි පසුව සලකා බලමු. රැඳී සිටින්න!
