කුරාම් ෂෙයික්, භාරත ලක්‍ෂ්මන් හා මහින්දගේ ඇම්නීසියාව

ඇම්නීසියාව යනු මොළයට සිදුවුණු හානියක් නිසා හෝ, රෝගයක් නිසා හෝ මනෝවිද්‍යාත්මක ක්‍ෂතියක් නිසා ඇතිවන මතකය නැතිවී යෑමේ තත්ත්වයකි. සිදුවු හානිය මත මතකය සම්පූර්ණයෙන්ම හෝ අඩ වශයෙන් හෝ නැතිවී යා හැකිය.
ඇම්නීසියාව ගැන හොයන්නට සිදුවුණේ, පසු ගිය දිනවල මහින්ද රාජපක්‍ෂ, විමල් වීරවංශ, උදය ගම්මන්පිල හා නාමල් රාජපක්‍ෂ යන මහත්වරු රත්මලානේ, ඝාතනය වුණු රංජන් ද සිල්වා නාගරික මන්ත‍්‍රීවරයාගේ ගෙදර සිට දුන් ‘වොයිස් කට්’ ඇසූ දුටු විටය. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා එහිදී කිව්වේ, ඝාතනය වුණේ ලංකාවේ ක‍්‍රිකට් කණ්ඩායමේ කී‍්‍රඩකයකුගේ තාත්තා බැවින්, මේ ඝාතනය ගැන ලෝකය පුරා ආරංචි පැතිරී ලංකාව අපකීර්තියට පත්වනු ඇති බවය. ගම්මන්පිල මහතා කිව්වේ, මහජන සේවකයකු පවා ඝාතනය කරන තරමට අමේ ආණ්ඩුව යටතේ පාතාලය ශක්තිමත්වී ඇති බවය. මේ ඇම්නීසියාමය කතා ගැන කතාකරන්නට පෙර, ඝාතනය හා වින්දිතයා ගැන කතා කරමු.
පසුගිය සතිඅන්ත සිංහල පුවත්පත් කියවූවකුට, ඝාතනය වී ඇති රංජන් ද සිල්වා මහතා ගැන හොඳ අවබෝධයක් ලැබෙන්නට ඇත. ඔහු පාතාලයත් සමඟ ඍජු සම්බන්ධකම් පැවැත්වූවෙකි. රත්මලාන, ගොනාකෝවිල, දෙහිවල ප‍්‍රදේශවල රජකරන පාතාල කණ්ඩායම්වලින් එකක් සමග සමීපව කටයුතු කිරීම නිසා හා සමහර විට, එක් පැත්තක සාමාජිකයන් ඝාතනය කිරීමට සැක පුද්ගලයන්ට ආරක්‍ෂාව දීම නිසා, රංජන් ද සිල්වා මහතා පාතාලයේ ඔහුට විරුද්ධ පාර්ශ්වයක වෛරයට බඳුන්වී සිටියේය. රංජන් ද සිල්වා සම්බන්ධවූ පාතාල ක‍්‍රියාකාරකම් වසර ගණනක් පුරා දිගින් දිගටම සිදුවී තිබුණි. ඔහු ඉතා හොඳ සල්ලිකාරයෙක්ද වීයැයි කියනු ලැබේ. ඒ සියල්ලටමත් වඩා, පාතාලය සමග මේ තරම් සම්බන්ධකම් පැවැත්වූවායැයි කියන රංජන් ද සිල්වා මහතා, පසුගිය පළාත් පාලන ඡුන්දයේදී පොදු ජන පෙරමුණේ සභිකයකු වශයෙන් දෙහිවල ගල්කිස්ස මහ නගර සභාවට තේරී පත්වුණ බවද අමතක නොකළ යුතුය.
මහින්ද රාජපක්‍ෂට, වීරවංශට හා ගම්මන්පිලට අමතක වී ඇති වැදගත්ම කාරණයක් නම්, රත්මලාන ප‍්‍රදේශයේ පාතාලය සමග ඍජු සම්බන්ධකම් පැවැත්වූ පුද්ගලයකු තමන්ගේ පොදුජන පෙරමුණේ පළාත් පාලන සභිකයකු වීමය. එතකොට පාතාලය පෝෂණය කර ඇත්තේ කවුද?
ඝාතනය වුණේ ලෝක ප‍්‍රකට ක‍්‍රිකට් කීඩකයකුගේ පියා නිසා, ඝාතනය ප‍්‍රචාරය වී රට අපකීර්තියට ලක්වේයැයි මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා මහත් බැරැරුම් ලෙස කීවේය. එසේ කියන විට ඔහුට අමතක වී ඇති අනෙක් වැදගත්ම කාරණයක් නම්, 2011 නත්තල් දා තමාගේ ගම් ප‍්‍රදේශයේදීම එංගලන්ත ජාතික කුරාම් ෂෙයික් ඝාතනය වූ අන්දමයි. ඒ එක්කම කුරාම් ෂෙයික්ගේ රුසියානු ජාතික පෙම්වතියද දුෂණය කළ අන්දමයි. ඒ සියල්ලටම වගකිව යුතු මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ තංගල්ල ප‍්‍රාදේශීය සභාවේ සභාපති සම්පත් චන්ද්‍රපුෂ්ප විදානපතිරණ ඇතුළු මැරයෝ අදත් ඒ අපරාධයට හිරගෙදර හිරබත් කති. කුරාම් ෂෙයික් ඝාතනය කැරුණේ, වෙනත් දෙපිරිසක් අතර ඇතිවුණු ආරවුලක් සංසිඳවන්නට ගොසින්, තංගල්ල හෝටලයකදී, චන්ද්‍රපුෂ්ප ඇතුළු මැරයන්ගේ ප‍්‍රහාරයට ලක්වීමෙනි. සිද්ධියෙන් පසු ඔහුගේ පෙම්වතිය ඇඳුම් රහිතව බිම වැටී සිටින අන්දම දක්නට ලැබුණි. ඒ චන්ද්‍රපුෂ්ප ඇතුළු මැරයන් විසින් දුෂණය කරනු ලැබීම නිසාය. මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ පක්‍ෂයේ ප‍්‍රාදේශීය සභාපති මැරයෝ, විදේශිකයකු අමුඅමුවේ ඝාතනය කළා පමණක් නොව, ඔහුගේ පෙම්වතියද දුෂණය කළහ.
කුරාම් ෂෙයික් ඝාතනය, ලංකාව පිළිබඳ අපකීර්තිය ලෝකය පුරා ගෙනගියේය. නිරායුද සංචාරකයන් ඝාතනය කරන රටක් හැටියට පමණක් නොවේ. ඔවුන්ගේ ගැහැනුන් දුෂණය කරන රටක්ද හැටියටය. නඩු විභාගය අවසන් වන තුරු එංගලන්තයේ මෙන්ම අනෙකුත් යුරෝපීය රටවලද මාධ්‍ය හරහා කුරාම් ෂෙයික් ඝාතනය ගැන නිතිපතා විශාල ප‍්‍රසිද්ධියක් ලැබුණු අතර, නඩු විභාගය වාර්තා කිරීම සඳහා විදෙස් මාධ්‍යවේදීහු නොකඩවා පැමිණියහ. එක්සත් රාජධානියේ විදේශ සේවා නියෝජිතයකු හැමදාම නඩුව නිරීක්‍ෂණයට ආවේය.
දැන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාට අමතකවී ඇත්තේ තමා රජවූ කාලයේ සිදුවුණු ඒ අතිශය අමානුෂික, ම්ලේච්ඡු අපරාධයේ කතාවයි. එය ඇම්නීසියාවේ ලක්‍ෂණයක්ද?
මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාට අමතක වුණු තවත් සිද්ධියක් නම්, භාරත ලක්‍ෂ්මන් පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර ඝාතනයයි. ජනාධිපති හැටියට තමාගේම කම්කරු සබඳතා උපදේශක හැටියට සිටි පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර මහතා සහ තුන්දෙනකු 2011 ඔක්තෝබර් 8 වැනිදා, (කුරාම් ෂෙයික් ඝාතනය වුණේ ඊට මාස දෙකකට පසුය.) මුල්ලේරියාවේදී ඝාතනය වුණේ තමන් ඇතුළු රාජපක්‍ෂ පවුලේ සුරතලකු හැටියට සැලකුණු දුමින්ද සිල්වා අතින් ම වීම, රාජපක්‍ෂ මහතාට දැන් ඇති ‘අමතක වීමේ’ රෝගයේ ලක්‍ෂණයකි. පළාත් පාලන මැතිවරණයක් පැවැති දා, මහ දවාලේ පාර මැද දුමින්ද සිල්වා ඇතුළු පිරිසගේ වෙඩිපහරට ලක්ව පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර මහතා මියගියේය. රංචු ගැසී ඝාතනයට එක්වුණු දුමින්ද සිල්වාගේ කණ්ඩායම තුළ, පාතාල සාමාජිකයන් සිටි බව මහාධිකරණ නඩු විභාගයේදී ඔප්පු විය. අනෙක් අතට, පේ‍්‍රමචන්ද්‍ර ඝාතනය කළායැයි සැකකෙරුණු දුමින්ද සිල්වාට ලැබුණු රජ සැලකිලි කෙසේ අමතක කරමුද? ජයවර්ධනපුර රෝහලට සියලූ ආරක්‍ෂාව සහිතව ඇතුළු කර, සැත්කමකට භාජනය කොට දින දෙකතුනක් තුළ සිංගප්පූරුවට යන්නට සියලූ අවස්ථා හා පහසුකම් සලසා දුන්නේ කවුදැයි මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ආපස්සට හැරී ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගෙන් ඇසිය යුතුය. ඔහුගේ, බාල සහෝදරයා, එනම් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ දුමින්ද සිල්වා තුවාල ලබා රෝහලේ සිටින විට ඔහු බලන්නට ප‍්‍රසිද්ධියේම රෝහලට ගියේය. දුමින්ද සිල්වා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශයේ අධීක්‍ෂක මන්ත‍්‍රීවරයාද විය. ඒ කාලයේ මේ පාතාලයන් රැුකගෙන, සහෝදරකම් පවත්වමින් ඔවුන් දැඩි කළේ පෝෂණය කළේ රාජපක්‍ෂවරුන් හැර වෙන කවුරුහරිද?
මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා ජාත්‍යන්තර අපකීර්තිය ගැන වොයිස් කට් දෙද්දී, කුරාම් ෂෙයික් ගැන හෝ භාරත ලක්‍ෂ්මන් ගැන අසන්නට ස්වාධීන මාධ්‍යවේදියකු ඒ තැන්වල සිටියේ නැත්තේ ඔවුන්ද සාමූහික ඇම්නීසියාවකින් පෙළන නිසාය.
රාජපක්‍ෂ කී තවත් කාරණයක් නම්, පසුගිය කාලයේ රට හැර ගොස් සිටි පාතාල නායකයන් නැවත ලංකාවට පැමිණ ප‍්‍රසිද්ධියේ මිනීමරන බවය. මේ කතාව තුළ තවත් සැඟවුණු කතාවක් තිබේ. ඇත්ත, ඒ කාලයේ පාතාලයෝ කොහොම කොහොම හරි බෝට්ුවෙන් ඉන්දියාවට ගොස් ආරක්‍ෂක ස්ථාන කරා පලාගියහ. ඊට හේතුවක් තිබේ. එනම්, රාජපක්‍ෂවරුන් පාතාලය මර්දනය කළ ආකාරයයි. රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ සාමාන්‍ය රීතිය වී තිබුණේ හැකි තරම් පාතාලයන් ඝාතනය කිරීමය. පසු ගියදා පිලිපීනයේ ජනාධිපති ඩුටර්ටේ අනුගමනය කළේද රාජපක්‍ෂ පාතාල මර්දනයේ වැඩිදියුණු කරන ලද ප‍්‍රවර්ගයකි. වැදගත් වන්නේ, රාජපක්‍ෂවරුන් පාතාලය මර්දනය කළ අන්දමයි. ඒ උපක‍්‍රමය අනුව, අත්අඩංගුවට ගන්නා සෑම බරපතළ අපරාධකරුවෙක්ම, පාතාල සාමාජිකයෙක්ම, නඩු නොඅසා, උසාවියට ඉදිරිපත් නොකර, තමන්ගේ, ඒ කියන්නේ ආණ්ඩුවේ හිතුමනාපේ ඝාතනය කරන ලද්දාහ.
මේ පාතාලයන් ඝාතනය කළේ, එක්කෝ පොලිස් ජීප් රථය තුළ මාංචු දමා සිටියදී, ඒ මාංචුවලින් පොලිස් නිලධාරියකුගේ ගෙල සිර කිරීමට ගියායැයි බොරුවක් හදමිනි. නැතිනම් ජීප් රියෙන් පැන පලායන්නට තැත්කළ බවට බොරුවක් ගොතමිනි. නැතිනම්, ‘ආයුධ පෙන්වන්නට ගොස්, සඟවා තිබුණු ආයුධයක් ගෙන පොලිසියට වෙඩි තබන්නට ගිය විටදී’ය. නැතිනම් ‘බෝම්බයකින් පොලිසියට දමා ගසන්නට හැ¥ විට’ය. මේ හැම ඝාතනයක්ම, පොලිසිය විසින් ‘ආත්මාරක්‍ෂාවේ අයිතිය’ පාවිච්චි කිරීමට ගොස් සිදුවුණු යුක්ති සහගත මනුෂ්‍ය ඝාතනයක් බව හැම මහේස්ත‍්‍රාත්වරයෙක්ම නිගමනය කළෝය. ඒ හැම අධිකරණ නිලධාරියෙක්ම පොලිසියේත්, ආණ්ඩුවේත් පාතාල ඝාතන චේතනාව දැනගෙන සිට ඊට ගැළපෙන තීන්දු ප‍්‍රකාශයට පත්කළෝය. එහෙත්, මේවා පැහැදිලිවම පොලිස් මිනීමැරුම් විය. පාතාලය මර්දනය කිරීමේ එවකට ආණ්ඩුවේ වැඩපිළිවෙළ අනුව ක‍්‍රියාවට නංවන ලද නීති විරෝධී මනුෂ්‍ය ඝාතන විය. රට අපකීර්තියට පත්වීම ගැන තොලේ කටේ නොගෑවී අද කතාකරන මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාට, මෙවැනි නීතිවිරෝධී ඝාතන ගැන එදා එක්සත් ජාතීන්ගේ සාකච්ඡුා මණ්ඩපවල, සමුළුවල කතාකළ අන්දමත්, ඒවායේ ප‍්‍රතිඵල හැටියට ලංකාව ම්ලේච්ඡයන්ගේ දේශයක් හැටියට හා අත්අඩංගුවේ සිටින තමන්ගේ පුරවැසියන්ට ආරක්‍ෂාව දෙන්නට බැරි රටක් හැටියට ලෝකය පුරා අවමානයට පත්වූ අන්දමත් අමතකවී ඇතිවා විය යුතුය.
මේ තිරිසන් ඝාතන වැල නැවතුණේ 2015 ජනවාරි 8 වෙනසට පසුය. එදා සිට අද දක්වා, එවැනි පොලිස් මිනීමැරුම් සිදුනොවීමෙන් පැහැදිලිව පෙනෙන්නේ, ආණ්ඩු මාරුව තුළ පොලිසියේ ක‍්‍රියාකාරිත්වයද වෙනස්වුණු බවයි. එකම පොලිසියක්, ආණ්ඩු දෙකක් තුළදී කටයුතු කරන්නේ දෙවිදියකටය. පොලිසියද ආණ්ඩුවට ඕනෑ දේ ඉටුකර දීමට හොඳින් දනියි. නඩු නැතිවම පාතාලයන් දුටු දුටු තැන ඝාතනය වනු දුටු ජනසමාජයද, හොඳවැඬේ කියමින් මේ නීතිවිරෝධී ඝාතන ඉවසූහ.
මහින්ද රාජපක්‍ෂටත්, විමල් වීරවංශටත්, උදය ගම්මන්පිලටත්, නාමල් රාජපක්‍ෂටත් අමතකවී ඇත්තේ, තමන් විසින්ම පෝෂණය කර ගොඩනංවන ලද ඒ භයානක අතීතයයි.