තරිඳු උඩුවරගෙදර
පළාත් සභා ක‍්‍රමය ඇතිකළේ උතුර කේන්ද්‍ර කරගත් දේශපාලන ගැටලූ‍ව හේතුවෙනි. ඒ අසූ ගණන්වලදීය. එහෙත් පළවැනිම උතුරු – නැගෙනහිර පළාත් සභාව පිහිටුවා ටික කාලයකින්ම එය විසුරුවාහරින්නට මධ්‍යම ආණ්ඩුව කටයුතු කළේ පළමු උතුරු පළාත් මහඇමතිවරයා විසින්ම එය දෙමළ ඊළාම් රාජ්‍යය ලෙස නම් කිරීමෙන් පසුවය. ඒ හරහා යුද්ධය පවතින තෙක්ම පළාත් සභා නොපැවති අතර විශාල යුද ව්‍යාපාරයකින් පසුව 2009 සිට උතුරු පළාත් සභාව වසර හතරක් තිස්සේ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව පිහිටවනු නොලැබීය. අවසානයේදී 2013 පළමු උතුරු පළාත් සභා මැතිවරණය පවත්වනු ලැබීය. පළාත් සභා ක‍්‍රමයෙහි වැදගත්ම අවස්ථාවක් ලෙස එය සැලකිය හැකිය. පළමු වතාවට උතුරු පළාත් සභාව ධුර කාලයක් අවසාන කිරීමට මේ වසර අගදී නියමිතය. ගෙවුණු වසර පහක කාලයේදී පළාත් සභා ක‍්‍රමය පාවිච්චි කරමින් උතුරු පළාත් සභාව ක‍්‍රියාත්මක වූ ආකාරය පිළිබඳව උතුරු පළාත් සභාවේ වත්මන් විපක්ෂනායකවරයා සමඟ කළ සංවාදයකි මේ.
උතුරු පළාත් සභාව සතුව තිබුණු බලතල සහ ඒවා වත්මන් මහඇමතිවරයා විසින් පාවිච්චි කළ ආකාරය පිළිබඳව අදහස මොකක්ද?
දහතුන්වැනි සංශෝධනයෙන් පසුව පළාත් සභාවලට විෂයන් 37ක් තිබුණා. පොලිස් බලතල සහ ඉඩම් බලතලත්, සමගාමී ලැයිස්තුවේ සමහර විෂයන් කිහිපයකුත් හැර අනෙක් බලතල රැුසක් පැහැදිලිවම නිර්වචනය වෙලා තිබුණා. අධ්‍යාපනය, පරිසරය වගේ බොහෝ ක්ෂේත‍්‍රවල බලය පැහැදිලිවම තියෙනවා. පළාත් සභා පිළිබඳ ආර්. පේ‍්‍රමදාස ජනාධිපතිවරයාගේ කාලයේ ඇති කරගත්ත පනතක් තියෙනවා. පළාත් සභාවලට බලය ලබාදීලා, ඒ බලය පාවිච්චි කරමින් ප‍්‍රඥප්ති සම්මත කරගන්නට පළාත් සභාවලට කාලයක් අවශ්‍යයි. ඒ කාලය ගත වෙනතෙක් ඒ ඒ ක්ෂේත‍්‍ර අඩාල නොවී පවත්වාගෙන යන්නට තමයි මම මේ කියන පනත සම්මත වුණේ. ඒ හරහා උඩින් කීව විෂය ක්ෂේත‍්‍ර පිළිබඳව බලය මධ්‍යම ආණ්ඩුව සතුව තියෙනවා. ඒ පළාත් සභාව විසින් අදාල ක්ෂේත‍්‍රය පිළිබඳව නීති සම්මත කරගන්නා තෙක්. ඒ නීති සම්මත කරගෙන පළාත් සභාවට අවශ්‍ය වෙලාවක අර කීව ක්ෂේත‍්‍රයක් පිළිබඳ පනතක් සම්මත කරලා ඒ පිළිබඳ බලය ලබාගත හැකියි. ඉන්පසුව අර මධ්‍යම ආණ්ඩුවේ පනතේ අදාල ක්ෂේත‍්‍රය පිළිබඳ බලය අදාල පළාත් සභාවට ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නෙ නැහැ.
ඒවා සම්මත කරන්නට පළාත් සභාවට පහසුකම් තිබුණාද?
පළමු අවුරුදු දෙකේදී ඒ වගේ කිසිම ප‍්‍රඥප්තියක් සම්මත කළේ නැහැ. පළවැනි අවුරුදු දෙකේදී මහ ඇමතිවරයාව මුණගැහිලා ඒ ගැන අහද්දී එයා කිව්වේ අපට නීතිමය සහය දෙන්න ආයතනයක් නැහැ ඒක කෙටුම්පත් කරන්න කියලා. ඒත් මාස අටකට පමණ කලින් අපේ පක්ෂ සියල්ලේම නියෝජිතයන් ස්විස් රජයේ නියෝජිතයන් විසින් මුණගැහුණා. දේශපාලන ප‍්‍රශ්න කතාකරන්න. එතැනදී ඇහුවා ඔයාලාව ජනතාව විසින් බලයට පත් කරගත්තාම ඔයාලා මුලින්ම කළ යුතුව තිබුණේ මේ ප‍්‍රඥප්ති පාස් කරගන්නා එක. මොකද පළාත් සභාව දැනට තියෙන බලය යටතේ අපේ රජය විසින් ඒ සඳහා මූල්‍යාධාර දීලා තියෙනවා. ලංකාවේ ඉන්න හොඳම ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පත් විශේෂඥයන් ලවා ඒ කෙටුම්පත් කළ හැකියි කියලා ඒ නියෝජිතයන් කිව්වා. මෙහේ කාටවත් උත්තර නැහැ. මම දන්නා විදියට ලංකාවේ ඉන්න හොඳම නීති විශේෂඥයන් ලවා මේක කරගන්න තිබුණා. මා එක්ක ඒ අය කතාකළා. ඔවුන් මහඇමතිවරයාට කෝල් කරනවාලූ. මහඇමතිවරයා ආන්සර් කරන්නේ නැහැලූ. ලේකම්ට කතාකළාම මහඇමතිට කියන්නම් කියලා පොරොන්දු වෙනවාලූ. ඒත් ඒ අයගේ උපදෙස් ලබාගෙන මේක කළේ නැහැ කියලා. ප‍්‍රඥප්ති තුන්සීයක් විතර සම්මත කළොත් තමයි දැනට පවතින ව්‍යවස්ථාව අනුව පළාත් සභාව උපරිම ශක්තිමත් වෙන්නේ. ඒ සියල්ල සම්මත නොකළත් අඩු ගානේ විස්සක් තිහක් සම්මත කරගත යුතුව තිබුණා. ඒක කරන්නට නොහැකි වීම ඔහුගේ අකාර්යක්ෂමතාව පිළිබඳ ප‍්‍රධාන කරුණු දෙකෙන් එකක්.
අනෙක් කාරණය මොකක්ද?
ඔහුට තිබුණා උතුරේ සංවර්ධන ව්‍යාපෘති ඇතිකරන්නට පහසුකම් හදන්න. ඔහු ආණ්ඩුව සල්ලි දෙන්නෙ නැති බව කියනවා තමයි. උතුරු පළාත් සභාවේ ජනගහනය ආසන්න වශයෙන් මිලියන 1.2යි. පිටරට සිටින දෙමළ ඩයස්පෝරාව මිලියන 12ක්. කැනඩාවේ තමයි වැඩිපුරම ඉන්නේ. එංගලන්තය ඇතුළු තවත් අය ඉන්නවා. ලංකාවෙන් ඔරිජිනලි ගිය අය මිලියන අටක් පමණ ඉන්නවා. අනෙක් අය ඒ අයගේ දරුවන්. ඒ ඩයස්පෝරාවෙන් සීයට අසූවක් ආර්ථික වශයෙන් හොඳින් ඉන්නවා. එයාලා සල්ලිකාරයන් නෙවෙයි. ඒ රටවල මධ්‍යම පන්තික සහ දිළිඳු ප‍්‍රජාව. එහෙත් ඔවුන්ගේ සහ අපේ මූල්‍ය ඒකකකවල වෙනස නිසා ඒ අයගෙන් එක ඩොලරය, එක පවුම බැගින් ගත්තත් උතුර ගොඩනඟන්න පුළුවන්.
පළාත් සභාවට මේ විදියට මුදල් ලබාගැනීමේ හැකියාව තිබුණාද?
මම කියන්නේ නැහැ කෙළින්ම පළාත් සභාවට සල්ලි ගන්න කියලා. යුද්ධයෙන් දහස් ගණන් මියගියා. දහස් ගණන් අනාථ වුණා. දහස් ගණන් දුක් විඳිනවා. එහෙත් දහස් ගණනක් යුද්ධයෙන් රට අත්හැර ගිහින් ආර්ථික වශයෙන් යහපත් තත්වයෙන් ඉන්නවා. තමන්ගේ රට අහිමිවීම ගැන ඔවුන්ගේ වේදනාව පැත්තකින් තිබ්බොත් ඔවුන් හොඳින් ඉන්නවා. නැවත උතුර ගොඩනඟන්න ඔවුන්ගේ උදව්ව පාවිච්චි කරන්න පුළුවන්. එංගලන්තයේ පැවති මැතිවරණයකට පවුම් මිලියනයක් දෙමළ ඩයස්පෝරාව විසින් ආධාර ලබාදුන්නා. ඒ තරම් බලයක් ඔවුන්ට තියෙනවා. මම කිව්වා වගේ ඒ අයගෙන් මුදල් නොගෙන ඒකට මාර්ගය නිර්මාණය කළ යුතුයි. මහඇමතිවරයා ඒක කරන්න අසමත් වුණා. මම පළාත් සභාවේදී ඒක ඇහුවා. මහඇමතිවරයා
දුෂිත පුද්ගලයෙක් ලෙස නරක නාමයක් ලබාගත්ත කෙනෙක් නෙවෙයි. ඔහු ඉතාම ගෞරවනීය නමක් ඇති පුද්ගලයෙක්. අනෙක් පැත්තෙන් ඔහු මහඇමතිවරයා. ඉතින් ඔහුට පුළුවන් පහසුවෙන් ආයෝජන ගෙන්වාගන්න ඉල්ලූ‍ම් කරන්නට. ඔහු හරහා ආයෝජන විදියට ලංකාවට මුදල් ඒවි. නැතිනම් රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන හරහා මුදල් ගෙන්වාගන්න පුළුවන්. ඒත් මහඇමතිවරයා කියන්නේ එහෙම සල්ලි ගෙනාවොත් රජය විසින් ඒක අත්පත් කරගනීවි කියලා.
තව අවුරුදු දහයක් යද්දී ඊළඟ පරම්පරාව ඒවි. එයාලාට ලංකාවේ ප‍්‍රශ්නය ගැන ලොකු අවබෝධයක් නැහැ. එයාලා ඕන ෑනම් සංචාරකයන් විදියට තමන්ගේ පරම්පරා භූමිය බලන්නට ඒවි. එච්චරයි. එහෙත් මෙතැන විශාල ධනයක් තියෙනවා. එල්.ටී.ටී.ඊය දිව්වේ ඒ සල්ලිවලින්. ඉතින් මහඇමතිවරයා ඉල්ලූ‍වා නම් උතුර සංවර්ධනය කරන්නට, දුප්පත් ජනතාවට උදව් කරන්නට මේ මුදල් ඉවත් කරන්නට තිබුණා.
ඔහු ඩයස්පෝරාවෙන් ආධාර ගත්තේ නැතිවා පමණක් නෙවෙයි. ඔහු උතුරට ආපු ආධාර පවා ලබාගන්න වුවමනාවක් පෙන්වුවේ නැහැ. මුලින්ම යූඑන්ඞීපිය ආවා. ඒ ආධාර ගන්න නම් එයා යූඑන්ඞීපීයේ තනතුරක් ඔහු දන්නා කෙනෙකුට ලබා දී මේ අරමුදල් මෙහෙයවන්නට ඉල්ලූ‍වා. යූඑන්ඞීපීය ඒකට එකඟ වුණේ නැහැ. ඒ ගැන පළාත් සභාවේදී විමසද්දී ඔහු යූඑන්ඞීපීයට බැණවැදුණා. මේ සියල්ල අවසානයේදී යූඑන්ඞීපීයේ මුදල් චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක ප‍්‍රධානත්වය දරන ඔනූර් සංවිධානයට දුන්නා.
මධ්‍යම ආණ්ඩුව එක්ක ඔහුගේ ගනුදෙනුව ගැන අදහස මොකක්ද?
එයා මධ්‍යම ආණ්ඩුව එක්ක හැප්පුණා. මුදල් ලබාගන්නට සාකච්ඡුා කළේ නැහැ. එයාලා දෙන්න ඕනෑ කියමින් උද්දච්චකමින් හිටියා. මේ උද්දච්චකම උතුරට අවශ්‍ය දේවල් නොකර සීමා කළා. මම එයාලාගෙන් හිඟමන් යදින්නෙ නෑ. ඔහු නිතර කීවා. මම කීවේ යදින්න ඕනෑ නැහැ. ඔයා ගනුදෙනු කරන්න ඕනෑ. ඒක රාජ්‍යතාන්ත‍්‍රිකභාවය. මට විශ්වාසයි මහඇමතිවරයා සංවර්ධන ව්‍යාපෘති කළා නම් මේ ආණ්ඩුවවත් හිටපු ආණ්ඩුවවත් ලොකුවට විරුද්ධ වෙන්නේ නැහැ.
ඔබ හිතන විදියට ඔහු මේ දේවල් නොකරන්නේ ඇයි?
මගේ අදහස නම් ඔහු පරිපාලනය ගැන කිසිවක්ම දන්නෙ නැහැ. රාජ්‍යතාන්ත‍්‍රිකභාවය ගැන කිසිවක් දන්නෙ නැහැ. ඔහු කරන්නෙ දෙමළ ජාතිකවාදය ගැන කතා පවත්වමින් ක්ෂණික ජනප‍්‍රියත්වය සොයායෑම. පළාත් සභාව පාවිච්චි කළේත් ඒ වෙනුවෙන්. පළාත් සභාව පන්සිය ගණනක් පමණ යෝජනා සම්මත කරගත්තා. ඒවා කිසි දෙයක් හරහා වැඩපිළිවෙළක් යෝජනා කෙරුණේ නැහැ. නිකන්ම වාගාලාප විතරක් වුණා. එක්කෝ සටන්පාඨයක්. නැත්නම් ජනසංහාරයක් වුණ බව, ශෝක දින ප‍්‍රකාශයට පත් කිරීම, මානව හිමිකම් ගැන යෝජනා පමණයි. ඒවා පහුවදා පත්තරේ පළවුණා පමණයි. මේ යෝජනා සම්මත කරගන්න පළාත් සභාවක් ඡුන්දයෙන් පත් කරගන්න ඕනෑ නැහැ. ස්වාධීනව කණ්ඩායමක් එකතුවෙලා මේවා කරන්න තිබුණා. අපේ මාධ්‍යයත් ඒ වගේම අකාර්යක්ෂමයි. එයාලා මේවා වාර්තා කළා පමණයි. අනෙක අහවල් නිලධාරියාව පත්කිරීම, අහවල් ගුරුවරයාව පත්කිරීම වගේ පරිපාලන වැඩ ටික කළා. ඒකට පළාත් සභා ඕනෑ නැහැනේ. ඒක මධ්‍යම ආණ්ඩුවටත් කරන්න තිබුණ දේ.
උතුරු පළාත් සභාව පළාත් සභා ක‍්‍රමය ඊළඟ මට්ටමට පුළුල් කරන්නට සමත්විය යුතු ආයතනය වුණා. අනෙක් පළාත් සභාවලිනුත් ඒ බව බලාපොරොත්තු වෙන්න ඇති. එහෙත් හොඳම පළාත් සභාව බවට පත්වෙන්නවත් උතුරු පළාත් සභාවට බැරිවුණා නේද?
ඇත්තටම වෙනත් පළාත් සභාවල මහඇමතිවරුන් සහ විපක්ෂනායකවරුන් මුණගැහිලා සාකච්ඡුා කළ අවස්ථා තියෙනවා. නැගෙනහිර හැර අනෙක් පළාත් සභාවල මහඇමතිවරු හැමෝම ශ‍්‍රීලනිපයේ අය. එවැනි අවස්ථාවල වෙනත් මහඇමතිවරු කියනවා, අපි බලාගෙන ඉන්නවා අපටත් වැඩ කරන්නට පූර්වාදර්ශයක් උතුරු පළාත් සභාවෙන් සපයයි කියලා. කාර්යක්ෂම, වේගවත්ම පළාත් සභාව උතුරු පළාත් සභාව වේවි කියලා. ඒත් කිසිදෙයක් වෙන්නෙ නැහැ කියලා. මොකද අනෙක් පළාත්සභාවලට ඒවා කතාකරන්න බැහැ. ශ‍්‍රීලනිපය බලය බෙදීම ගැන වෙනස් අදහසක් දරන නිසා. ඉතින් බලය බෙදිම සාධාරණ කරන්නට නම් තියෙන බලය පාවිච්චි කළ යුතුයි. ඒකට උතුර පෙරමුණ ගත යුතුයි. උතුරු පළාත් සභාව බිහිවෙනවාට අනෙක් පළාත් සභාවල හිටපු අයත් කැමති වුණේ ඒ නිසා.
මහඇමතිවරයාගේ අරමුදලක් පිහිටුවන්න ඔහුට ඕනෑ වුණා නේද?
ඕනෑම අරමුදලක් එන්නෙ පළාත් සභාවට. ඒවා අපි හැමෝගේම වාද විවාද මැද විවිධ ක්ෂේත‍්‍රවලට යෙදවිය හැකියි. කවුන්සිලය විසින් අනුමත කිරීම හෝ වෙනස් කිරීම මත ඒ මුදල් වියදම් කරනවා. ඒ හරහා මේ මුදල්වලට වගකීමක් තියෙනවා. ඒ අස්සෙ මහඇමතිවරයාට ඕනෑ වුණා තමන්ගේම අරමුදලක් හදන්න. ඒ කියන්නේ තමන්ට ඕනෑ විදියට වියදම් කරන්නට. මේ මුදල් විගණනය කළ හැකියි. ඒත් වියදම් කරද්දී සාකච්ඡුා කරන්නේ ඔහුට ඕනැ විදියට. ජනාධිපති අරමුදල වගේ එකක් ඔහුට ඕනෑ වුණේ. මම ඒකට විරුද්ධ වුණා. මේ හරහා සංවර්ධනය කරන්න බෑ. ඕනෑනම් ඒ සල්ලි ජනාධිපති අරමුදලෙන් වගේ එක එක අයට මුදල් දෙන්න පුළුවන්. ටකරම් ගන්න, ගෙවල් හදන්න. ඒක නෙවෙයි ඔහු කරන්න ඕනෑ. සංවර්ධන ව්‍යාපෘති ඇතිකිරීම.
