ලසන්ත රුහුණගේ
මාතෘකාව අමාත්‍ය රාජිත සේනාරත්න බවට පත්වී ඇත. රාජපක්‍ෂවාදී කළු සල්ලි මාධ්‍යවලට ඊට වඩා වැදගත් වූ තවත් කටගැස්මක් කාලෙකින් හමුවී නැති ගාණය. බැලූ බැල්මට විකුණාගෙන කා හැකි හුදු ජනපි‍්‍රය දෙයක් ලෙස එය පෙනුණද ඇත්ත වශයෙන්ම එහි ඇත්තේ ජාතියද ආගමද මුල්කරගත් නිර්ලජ්ජිත මාධ්‍ය භාවිතයකි. මේ රටේ බහුතරයක් වූ සිංහල ජනතාවගෙන් ඔවුන්ගේ ජාතියේ අභිමානයට කුමක්ද සිදු වූයේ යන ප‍්‍රශ්නය අසන රාජපක්‍ෂවාදී බාල ප‍්‍රචාරණයේ නිමග්නවීමකි.
එදා මැයි මස 16 දින පැවති කැබිනට් තීරණ දැනුම්දීමේ ප‍්‍රවෘත්ති සාකච්ඡුාවේදී අමාත්‍ය රාජිත සේනාරත්න විසින් සිදුකරනු ලැබූ මහා ජාතිය පාවාදීමේ ප‍්‍රකාශය කුමක්ද? සිය හාම්පුතුන්ගේ කළු සල්ලි න්‍යාය පත‍්‍ර මෙන්ම වෘත්තීය ජනමාධ්‍යවේදියෙකු විසින් අත්‍යන්තයෙන්ම අභ්‍යාස කළ යුතු අපක්ෂපාතීබව පිළිබඳ සළුපිළි ඉරාගත්, මාධ්‍යවේදීන්යැයි හදුන්වාගන්නා කුලීකරුවන් කිහිපදෙනකු විසින් මැයි 18 දින උතුරු පළාත තුළ සිදුවීමට නියමිතව තිබූ සිදුවීමක් පිළිබඳව දිගින් දිගටම සිදුකරනු ලැබූ ගොන් ප‍්‍රශ්න කිරීමය.
එම දිනයේදී උතුරු පළාත් සභාව ජනසංහාර දිනයක් ලෙස නම්කර සැමරුම් පැවැත්වීමට යන බවත් ඒ පිළිබඳව රාජිත සේනාරත්න අමාත්‍යවරයාගේ අදහස කුමක්ද යන්නත් පළමු ප‍්‍රශ්නය විය.
ඊට පිළිතුරු දෙමින් රාජිත සේනාරත්න අමාත්‍යවරයා විසින් ආරම්භයක් ලබා ගනිමින් සිදුකරනු ලැබූ ‘මහා භයානක ප‍්‍රකාශය’ නම්, ‘එය ප‍්‍රශ්නයක් නොවන බවත්, ජවිපෙද විරු සැමරුම් පවත්වන බවත්, උතුරේ මැරුණේ තමිල්නාඩුවේ පිරිසක් නොවන බවත්, මේ පැත්තේ මෙන්ම ඒ පැත්තේද මැරුණේ අපේ දරුවන් බවත්, අප දැන් පෙන්වන්නට යන්නේ පිටරට ආක‍්‍රමණිකයෙකු පැරැුද්දුවා වැනි දෙයක් හැටියට බවත්ය.
විශේෂයෙන්ම ගැටුම් සංවේදී මාතෘකාවක් ගැන කථාකිරීමේදී ජනමාධ්‍යවේදියෙකු තුළ තිබිය යුතුමයැයි කියන අපක්ෂපාතීත්වය මෙහිදී කෙළෙසාගන්නා අපේ ප‍්‍රධාන ප‍්‍රවාහයේ මාධ්‍ය එම පිළිතුර ආක‍්‍රමණශීලී ආකාරයෙන් ප‍්‍රශ්නකරන්නේ ඉන් අනතුරුවය.
එල්ටීටීඊය ත‍්‍රස්තවාදී සංවිධානයක් බව එම මාධ්‍ය කියයි. ඇමතිවරයාගේ පිළිතුර වන්නේ, ජවිපෙ කුමක්ද, එයද ත‍්‍රස්තවාදී සංවිධානයක් බවය. එවිට, එල්ටීටීඊය තහනම් සංවිධානයක් බව මාධ්‍ය කියයි. ජවිපෙද තහනම් කර තිබුණු බව අමාත්‍යවරයා කියයි. තවදුරටත් පිළිතුරු දෙමින් අමාත්‍යවරයා කියන්නේ, උතුරේ තරුණයන් අපට ත‍්‍රස්තවාදීන් වූවාට, ඔවුන් උතුරේ මිනිසුන්ගේ අම්මලා, තාත්තලා, අක්කලා, නංගිලා, පුතුන් හා දුවරුන් බවය.
වෘත්තීය ජනමාධ්‍යවේදියකු නම්, වාර්තාකරණයේදී පමණක් නොව ප‍්‍රශ්න කිරීමේදී පවා නොතිබිය යුතු, තමාගේ ජාතිය වර්ගය පිළිබඳව වූ හැ`ගීම ඉස්මත්තට පැමිණෙන්නේ මේ ආකාරයටය. ‘ජාතික රණවිරු සතියක් ප‍්‍රකාශයට පත්කරලා මැයි දහඅට හැම ගෙදරකම පොල්තෙල් පහනක් පත්තු කරලා අපි රණවිරුවන් සැමරුවා. දැන් උතුරේ එහෙම කරද්දී අපි මොනවද කරන්නේ.’
සහජීවනය සඳහා ආණ්ඩුව එම හමුදා සංදර්ශනය අත්හිටුවූ බව අමාත්‍යවරයා ප‍්‍රකාශ කළද ප‍්‍රශ්න අසනු ලැබූ මාධ්‍යයේ ආශාව සංසිඳෙන්නේ නැත. අනතුරුව ප‍්‍රශ්න කෙරෙන්නේ, එම යුද්ධයේදී එල්ටීටීඊ සංවිධානයේ සාමාජිකයන් හැර වෙනත් අයත් ඝාතනය වූවාද කියාය. අමාත්‍යවරයාගේ පිළිතුර වන්නේ, යුද්ධයකදී සාමාන්‍ය ජනතාවද මිය යා හැකි බව ඕනෑම අයෙකු දන්නා බවය. හැත්තෑ එකේදී හා අසූඅට අසූනවයේදී ඝාතනය වූ සියල්ලන් ජවිපෙ සමාජිකයන්ම නොවන බවය.
ජවිපෙ වගේ නොවේ, එල්ටීටීඊ එක තහනම් වූ ත‍්‍රස්තවාදී සංවිධානයක් බව එවිට මාධ්‍ය කියයි. ‘ඇයි ජවිපෙ සිංහල, එල්ටීටීඊ දෙමළ නිසාද මේ ප‍්‍රශ්න කරන්නේ’ කියා අමාත්‍යවරයා අසයි. ඔහු තවදුරටත් අසන්නේ, විජේවීර මහතාගේ හා ප‍්‍රභාකරන් මහතාගේ වෙනස කුමක්ද කියාය. ඔවුන් විසින් ඝාතන සිදුකරනු ලැබූ අයුරු හා අපරාධ සිදුකරනු ලැබූ අයුරු පිළිබඳ වෙනස, එකක් ‘හොඳ’ සහ එකක් ‘නරක’ වන්නේ කෙසේදැයි තමාට පැහැදිලි කර දෙන ලෙසද ඇමතිවරයා ඉල්ලයි.
කැබිනට් තීරණ දැනුම්දීමේ මාධ්‍ය හමුවේදී ඉහත ආකාරයට සිදුවූ සංවාදයේදී, ‘උතුරේද මියගියේ අම්මලා, තාත්තලා, අක්කලා, නංගිලා, දුවරුන්, පුතුන්ය’ යන්න මෙන්ම ‘ප‍්‍රභාකරන් මහත්තයා’ යැයි ප‍්‍රකාශවීමද, දකුණේ මාධ්‍යවලට මෙන්ම රාජපක්‍ෂවාදී දුෂණ චෝදනාවලින් කප් ගැසූ හොර දේශපාලන නඩයටද ඉවසුම් නොදෙන්නක් වී ඇත.
මේ ප‍්‍රශ්න කිරීම් සිදුකරන අය සිතන්නේ, උතුරේ වේවා, නැගෙනහිර වේවා, මධ්‍ය කඳුකරයේ වේවා වෙසෙන සිංහල ජාතියේ නොවන අය මේ රටේ පුරවැසියන් නොවන ආකාරයටද? එම ප‍්‍රශ්නයට පිළිතුර ‘ඔව්’ නම් එහි අර්ථය වන්නේ මේ රටේ සිංහල නොවන අනෙකුත් ජාතීන්ට හෝ වර්ගයන්ට අයත් මිනිසුන්ට ප‍්‍රශ්නයක් ඇති බව හෙවත් වෙනස් ආකාරයට සලකන බව අප පිළිගන්නා බවය.
ප‍්‍රකට කියමනකින් පැවසෙන්නේ උණහපුළුවාටත් උගේ දරුවා ලස්සන බවය. ඒ අනුව ත‍්‍රස්තවාදියෙකු වුවද, හොරෙකු වුවද, මංකොල්ලකාරයෙකු වුවද, ස්තී‍්‍ර දුෂකයෙකු වුවද එම පුද්ගලයාගේ දෙමාපියන්ට ඔහු තමන්ගේ දරුවාය. සහෝදර සහෝදරියන්ට ඔහු තමන්ගේ සහෝදරයා හෝ සහෝදරියය. දුපුතුන්ට ඔහු හෝ ඇය, අම්මා හෝ තාත්තාය. අනෙකුත් අයට ඔහු තමන්ගේ ඥාතියාය. නැත්නම් අසල්වැසියා හෝ මිතුරාය. එම බැඳීම් කිසිවකුටවත් නැවැත්විය නොහැකිය. මේ මොන ආකාරයේ හංවඩුවක් සමාජය විසින් ගසා තිබුණද, ඉහත කී ආකාරයේ අයවලූන් පිළිබඳව ඔවුන්ගේ සමීපතමයන් ඉහත ආකාරයට මෙන්ම වෙනත් ආකාරයන්ටද, ඉතිහාසය පුරාම සැමරුම් සිදුකරන්නේ ඒ නිසාය.
සිංහල බහුතරය මෙසේය. රටේ දකුණේ මීට ඇති හොඳම නිදසුන වන්නේ, හැත්තෑඑක හා අසූඅට, අසූනවය ජනතා විමුක්ති පෙරමුණු සන්නද්ධ කැරැුලිය. එම අවස්ථා දෙකේදීම ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ උත්සාහ ගන්නේ මහජන ඡුන්දයෙන් තේරීපත්වූ ආණ්ඩු දෙකක් ආයුධ සන්නද්ධව පෙරලා දමා ආණ්ඩු බලය අතට ගැනීමටය. ඒ අවස්ථා දෙකේදීම දසදහස් ගණනින් මේ රටේ ජනතාව මරණයට පත්වීමය. ඊට ජවිපෙ සන්නද්ධ කි‍්‍රයාකාරීහුද, යුදහමුදා හා පොලිසියේ සමාජිකයෝද, අනෙකුත් දේශපාලන පක්ෂවල කි‍්‍රයාකාරීහුද, මේ කිසිවකට අයත් නැති පිරිසක්ද ගොදුරු වූහ. එම ගැටුම්වලින් පසු ජනතා විමුක්ති පෙරමුණත් ඔවුන්ගෙන් කැඞීගිය අනෙකුත් කණ්ඩායමුත් අද දක්වාම හැත්තෑඑකේ කැරැුල්ලේදී මියගිය සන්නද්ධ කැරලිකරුවන් සිහිකිරීම පිණිස අපේ‍්‍රල් විරු සමරුවද, අසූඅට අසූනවය කැරැුල්ලේදී මියගිය නායකයා වූ රෝහණ විජේවීර ඇතුළු පිරිස සිහිකිරීම පිණිස ඉල්මහ විරු සමරුවද පවත්වන්නේය.
එම සැමරුම් දකුණේ ජනමාධ්‍ය අද දක්වාම ප‍්‍රශ්නකර නැත. රාජිත අමාත්‍යවරයා, එදා ප‍්‍රශ්නගත මාධ්‍ය සාකච්ඡුාවේදී ප‍්‍රශ්න නගන මාධවේදීන්යැයි කියාගත් පිරිසෙන් ඇසූ පරිදි, ඒ අය දෙමළ හා මේ අය සිංහල වීම නිසාද යන්න ඒ අනුව බැහැර නොවේ. එමෙන්ම හැත්තෑ එකේ කැරැුල්ල පරාජය කරන ලද දිනය හා අසූඅට අසූනවය කැරැුල්ල පරාජය කරන ලද දිනයන් සමරන්නට යැයිද, එහිදී මියගිය ආරක්ෂක හමුදාවල හා පොලීසියේ සාමාජිකයන් විරුවන් ලෙස උත්කර්ෂයට නංවා පහන් පත්තු කරන ලෙසද මොවුන් ඉල්ලන්නේ නැත.
හැත්තෑ එක ගැන ලියුම්කරුට මතකයන් නැතත් අසූඅට අසූනවය ගැන නම් හොඳ මතකයක් තිබේ. එදා දකුණේ එම කැරැුල්ලට සම්බන්ධවූ තරුණ තරුණියන්ගේ අම්මලා, තාත්තලාට සහෝදර, සහෝදරියන්ට, ඥතීන්ට හා සගයන්ට අනුව සන්නද්ධ හමුදාවල හා පොලිසියේ සාමාජිකයන් ‘විරෝදාර රණවිරුවන්’ වූයේ නැත. ඔවුහු, සිය දරුවන්, සහෝදර සහෝදරියන් හෝ සගයන් ජීවග‍්‍රහයෙන් අල්ලා ගෙනගොස් මරාදැමූ හෝ අතුරුදන් කරන ලද ‘ද්‍රෝහීහු’ වූහ. එදා කැලණි ග`ග අසල වෙරළ තීරයට පැමිණ එහි වෙරළේ ගොඩගසා ඇති මළසිරුර සිය පුතණුවන්ගේදැයි විමසා බලන මව්වරුන්ගේ දසුන සුලබ එකක් විය. මළසිරුරවත් නොදැක මියගියායැයි සැලකුම් ලැබූ එම සමයේ් අතුරුදන්වූ පිරිස අතිවිශාලය. එදා මාතලේ ප‍්‍රදේශයේ හමුදා කඳවුරක සේවය කළ නිලධාරියෙකු වූ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂද දකුුණේ සිංහල අම්මලා, තාත්තලා, අක්කලා, නංගිලා, අයියලා, මල්ලිලාට හා දුරු පුත්තුන්ට අනුව ‘ද්‍රෝහියෙක්’ විය.
ඒ නිසාම රටක හමුදාව ගැන අප තේරුම්ගත යුත්තේ මේ ජනපි‍්‍රය කියවීම අනුව නොවේ. රටක හමුදාව යනු පාලකයාගේ අණ අනුව කි‍්‍රයාකරන යන්ත‍්‍රණයක් පමණය. එහි ‘ඉයස්සර්’ මිස ‘නෝසර්’ සංස්කෘතියක් නැත. අණ ලැබෙන්නේ පැළයක් අනෙක් අතට සිටවන්නටද, එය එසේ සිදුකළ යුතුය. කලාතුරකින් පමණක් අපරාධ ගණයේ අණදීම්වලට විරුද්ධවිය හැකි පිරිස් සිටිය හැකි වුවද ඔවුන්ගේ ඉරණමද එම හමුදාවන් විසින්ම බොහෝ විට විසඳනු ලබන්නේය.
වෘත්තීයමය හමුදාවක් ලෙස ශී‍්‍ර ලංකාවේ හමුදාව කටයුතු කළේ නම් හැත්තෑඑක හා අසූඅට අසූනවයේදී ජීවග‍්‍රහයෙන් අත්අඩංගුවට ගත් ජවිපෙ කැරලිකරුවන්ද එහි නායක රෝහණ විජේවීරද අත්අඩංගුවේ සිටියදී මියයන්නට හෝ අතුරුදහන් වන්නට බැරිය. යුද්ධයක හෝ ආයුධ සන්නද්ධ අරගලයක ඇති ප‍්‍රධානතම කොන්දේසිය වන්නේ ජීවග‍්‍රහයෙන් අල්ලාගත් හෝ බාරවූ අයෙකු ඝාතනය කළ නොහැකි බවය. කැරලිකරුවන්ට හෝ ත‍්‍රස්තවාදීන්ට කෙසේ වෙතත් එම වගකීම විශේෂයෙන්ම රටක නිල හමුදාවන්ට පැවරෙන්නේය. එහෙත් අප හැත්තෑඑකේදී, අසූඅට අසූනවයේදී හා උතුරු නැගෙනහිර සන්නද්ධ ගැටුමේදී දුටුවේ එම වගකීම නිසියාකාරයෙන් ඉටුනොවීමේ සිදුවීම් රාශියක්ය. කහබළල්ලූ, කළුබළල්ලූ, සුදුවෑන් සංස්කෘතිය යනු ඒ පිළිබඳ නිදර්ශන කිහිපයක් පමණය.
එල්ටීටීඊය ගම්මානවලට පැන ප‍්‍රහාර එල්ලකිරීමේදී, ක්ලේමෝ බෝම්බ පිපිරවීමේදී, පාර්සල් බෝම්බ පිපිරවීමේදී හා මිනිස් බෝම්බ පිපිරවීමේදී අහිංසක වැසියන් මියයන්නේත්, හමුදා මල්ටිබැරල් ප‍්‍රහාර එල්ල කිරීමේදී අහිංසක වැසියන් මියයන්නේත් එකම ආකාරයකටය.
විජේවීර මහත්මයාගෙයි, ප‍්‍රභාකරන් මහත්මයාගෙයි වෙනස කුමක්දැයි එහිදී රාජිත සේනාරත්න අමාත්‍යවරයා ප‍්‍රශ්න කරන අතර, ඔවුන්ගේ අපරාධ හා මිනිසුන් මැරූ ආකාරය පිළිබඳව වෙනස කියන්නයැයි තවදුරටත් කියයි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණද සිය සන්නද්ධ අරගලවලදී යුද හමුදා හා පොලිස් සාමාජිකයන්ද, රජයේ නිලධාරීන්ද, ආණ්ඩුවේ දේශපාලනඥයන්ද වෙනත් විරුද්ධ දේශපාලන කණ්ඩායම්වල සාමාජිකයන්ද ඝාතනයට ලක්කළ බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. අප හිතනා ආකාරයට මේ නායකයන් දෙදෙනා අතර තිබුණ වෙනස වූයේ, ප‍්‍රභාකරන් ආයුධ සන්නද්ධ අරගල මගින් රටේ උතුරු හා නැගෙනහිර පළාත් අල්ලා ගැනීමට උත්සාහ කිරීමත්, විජේවීර මුළු රටම අල්ලාගැනීමට උත්සාහ කිරීමත්ය.
ප‍්‍රභාකරන් මහත්මයායැයි රාජිත අමාත්‍යවරයා කීම ගැන පරලව විහිළු සපයමින් සිටින උදය ගම්මන්පිළ වැනි අයගෙන් අසන්නට ඇත්තේ, 2005 ජනාධිපතිවරණ සටන ජයග‍්‍රහණය කිරීම සඳහා ප‍්‍රභාකරන් සමග මහින්ද රාජපක්‍ෂ වෙනුවෙන් ඞීල් දැමීමට ගිය ජෙයරාජ් පුනාන්දු පුල්ලේ, ලලිත් වීරතුංග ඇතුළු පිරිස එම සාකච්ඡුාවේදී ප‍්‍රභාකරන් ආමන්ත‍්‍රණය කළේ කෙසේද යන්න පිළිබඳව දැනට තමන් සමීපයේ සිටින ලලිත් වීරතුංගගෙන් අසා දැනගන්නා ලෙසය. එදා එම ඞීල් එක ගැන විස්තර පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරනවායැයි කියූ, මහින්ද රාජපක්‍ෂගෙන් ගැලවුණු ශී‍්‍රපති සූරියආරච්චිට එය හෙළිකිරීමට නොහැකි වූයේ, එම ප‍්‍රකාශයට පෙර අබිරහස් ලෙස වාහන අනතුරකින් ඔහු මියගිය නිසාය. ශී‍්‍රපති පසුපස සිටි ටිරාන් අලස්ටද අනතුරකින් බේරීමට හැකිවූයේ ඉන්පසු රාජපක්‍ෂ සරණ යෑම නිසාය. සුනාමි නිවාස ව්‍යාපෘතියකටයැයි කියමින් කැබිනට් මණ්ඩල අනුමැතිය සහිතව එල්ටීටීඊ සංවිධානයේ ඒජන්තයන්ට රාජපක්‍ෂ පාලන සමයේ රජයේ මුදල් ලබාදුන්නේ කෙසේදැයි, මේ තරම් සමීප මහත්වරුන් මහින්ද රාජපක්‍ෂගෙන්ම අසා දැනගැනීම නැවත රට ගිනි තැබීමට වඩා හොඳය.
ඒ අව්අස්සේ උතුරු සැමරුම් පිළිබඳව රාජිත සේනාරත්න අමාත්‍යවරයාගේ ප‍්‍රකාශය රාජපක්‍ෂ කඳවුරේ කසකාරයන් දෙදෙනෙකු වන වාසුදේව නානායක්කාර හා චන්ද්‍රසිරි ගජධීර ද අනුමත කර තිබේ. ඒත් ඒ පිළිබඳව නම්, රාජපක්‍ෂ කඳවුරේ වංචා දුෂණවලින් කප් ගසා අධිකරණයට යෑම දිනචරියාවම කරගෙන සිටින අයගේ කටවල් තවම ඇරී නැත. ඔවුන්ට නිපන්දු දමා දෙන මාධ්‍යයේ පන්දු යැවීමද තවම අරඹා නැත.
අප සාකච්ඡුා කරමින් පවතින මේ කාරණයේදී වඩා වැදගත් කාර්යභාරයක් පැවරෙන්නේ දකුණේ සන්නද්ධ කැරලි දෙකක් මෙහෙයවා සිය අනුගාමිකයන් දසදහස් ගණනින් අමිහිකරගෙන, ඒ අය සමරමින් සිටින ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට හා ඔවුන්ගෙන් කැඞීගොස් සිටින පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයට හා අනෙකුත් කණ්ඩායම්වලටය. ඔවුන් දකුණේ සිංහල සමාජයට උතුරේ එම සැමරුම්වල ඇති යෝග්‍ය අයෝග්‍යභාවය පිළිබඳව සිය අදහස පැහැදිලි කළ යුතුය. එමගින් වුව දකුණේ සිංහල ජනයා කුපිත කිරීමට උත්සාහ කරන මාධ්‍ය හෙංචයියන්ගේ හා දේශපාලන අවස්ථාවාදීන්ගේ සංහිඳියා විරෝධී ප‍්‍රචාර බොහෝ දුරට අඩපණ කළ හැකිය.
