රණවිරුවා සහ ත්‍රස්තවාදියා අතර වෙනස හඳුනා ගන්නට අපේ ආණ්ඩුවේ දේශපාලනඥයන්ට පවා බැරි වී ඇතැZයි ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන කියන්නට පෙර කළ යුතු ව තිබුණේ මඳක් පසුපසට හැරී, තමා පිටුපස සිටි යුද හමුදාපතිවරයාගෙන් ඒ දෙක අතර වෙනස කුමක්දැයි ඇසීම ය.
යුද හමුදාපතිධුරයට පත් වුණ දිනයේ ම, මාධ්‍ය අමතමින් යුද හමුදාපතිවරයා කීවේ, රණවිරුවා සහ අපරාධකාරයා (ඔහු යෙදූ වචනය මිනීමරුවා ය) අතර වෙනස තමා හොඳින් හඳුනන බව ය. මිනීමරුවන්ට රණවිරුවන් විය නොහැකි බවත්, රණවිරුවන්ට මිනීමරුවන් විය නොහැකි බවත් එදා හමුදාපතිවරයා කීවේ ය. ඔහු යුද බිමේදී දක‍ෂ සොල්දාදුවකු හැටියට ප්‍රකට ය. එවැනි යුද බිමේ අත්දැකීම් ඇති සොල්දාදුවකු, රණවිරුවන් හා මිනීමරුවන් අතර වෙනසක් ඇති බව දකිද්දී ජනාධිපතිවරයාට, තවමත් ඒ ගැන හරි අදහසක් නොවීම කනගාටුදායක ය.
එහෙත්, ජනාධිපතිවරයා රණවිරුවන් හා ත්‍රස්තවාදීන් අතර වෙනසක් තිඛෙන නොදැන ඉන්නට කිසි ම ඉඩක් නැත. රණවිරු වේශයෙන් සිටියත්, ත්‍රස්ත වැඩ කරන, අපරාධ කරන, මිනී මරන අය සිටින බව ජනාධිපතිවරයා හොඳින් දනියි. එහෙත්, ඒ දන්නා දෙයට වඩා වෙනස් දෙයක් ඔහු කියන්නේ, ඉදිරියේ දී තමා ලබා යුතු ඡන්ද ටික ගැන සිතා විය හැකි ය.
වර්තමාන ආණ්ඩුව මුහුණ දී තිඛෙන එක් ඛේදවාචකයක් නම්, ඡන්දය බලා ගෙන යුක්තිය ඉෂ්ට කිරීම පැහැර හැරීම ය. උදාහරණයක් හැටියට, කප්පම් ගැනීම සඳහා තරුණ ශිෂ්‍යයන් පස්දෙනකු ඇතුළු එකොළොස් දෙනකු පැහැර ගෙන ගොස්, නාවුක හමුදා කඳවුරක රඳවා තබා ගෙන සිට පසුව ඔවුන් ඝාතනය කොට, මළසිරුරු මුහුදට විසි කිරීම ගැන චෝදනා ලබා ඇත්තෝ නාවුක හමුදා නිලධාරීහු ය. ඒ චෝදනාව මත, හිටපු නාවුක හමුදාපති වසන්ත කරන්නා ගොඩ ද අත්අඩංගුවට ගැනීමට අවශ්‍ය වුණත්, ඒ අත්අඩංගුවට ගැනීම ගැන තමාගේ සතුටක් නැති බව කියා, එය වළක්වා ගෙන ඉන්නේ ජනාධිපතිවරයා ය. ඔහු සිතනවා ඇත්තේ, එවැනි ඉහළ හමුදා නායකයකු අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් තමාට අනාගතයේ දී හමුදා පවුල්වලින් ලබා ගත හැකි ඡන්ද ලක‍ෂ දහයක් පමණ අහිමි වී යා හැකි බව ය. ජනාධිපතිවරයා සිය ඡන්ද ලක‍ෂ දහයක් ගැන සිතයි. තම දරුවන් කප්පම්කාරයන්ගේ අතින් පැහැර ගැනීමට ලක් වුණු අම්මලා, තාත්තලා ඒ දරුවන් වෙනුවෙන් යුක්තිය අහිමි ව මුළු ජීවිතය ම අඳුරේ ගත කරති.
එබැවින්, රණවිරුවා හා ත්‍රස්තවාදියා අතර, වෙනස ඕනෑකමින් ම අමතක කර ඇත්තේ ජනාධිපතිවරයා ය.
ලංකාවේ හමුදාවල අය යුද අපරාධ කර නැති බවට ද එදා ජනාධිපතිවරයා සහතිකයක් නිකුත් කළේ ය. ඒ ද ඡන්දය ගැන හිතා කී දෙයකි. එහෙත් ඇත්ත නම් කුමක් ද? ඕනෑ ම යුද්ධයක දී මෙන් ම, මේ යුද්ධයේදී ද නීතියෙන් පිට අපරාධ සිදු වුණ බව ය. ඒවා ගැන සාක‍ෂි සහිත චෝදනා ඕනෑ තරම් තිබේ. අත්අඩංගුවට ගෙන ඝාතනය කළ ප්‍රභාකරන්ගේ ළාබාල දරුවා ඇතුළු දහස් ගණනකගේ මරණ සම්බන්ධයෙන් ලංකාවේ හමුදාවලට එල්ල වන චෝදනා තිබේ. ජනාධිපතිවරයකු නැතැයි කී පමණින් ඒ චෝදනා වාෂ්ප වී යන්නේ නැත. එවැනි චෝදනා වැරදි නම්, එය ඔප්පු කළ හැක්කේ ඒ ගැන පවත්වන සාධාරණ පරීක‍ෂණයක් මත පමණකි. සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා එවැනි පරීක‍ෂණයකට ද විරුද්ධ ය.
එහෙම හිතන විට, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා 1971 වන විට අගමැති ධුරයේ සිටියේ නම්, ප්‍රේමවතී මනම්පේරි සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් නඩු විභාගයක් පැවැත්වෙන්නේ නැත. 1989 වන විට ඔහු ජනාධිපති ධුරයේ සිටියේ නම්, රෝහණ විෙජ්වීර ඇතුළු ජවිපෙ නායකයන්ගේ තිරිසන් ඝාතන කට පුරා සාධාරණය කරනවා ද ඇත.
රණවිරුවන්ට මුදුනත් දී වැන්දාට කමක් නැත. එහෙත්, අපරාධකරුවන් අපරාධකරුවන් හැටියට දකින්නට අසාරෙච අසාර දස්සිනො පිළිවෙත හුරු කර තිබිය යුතු ය. •
