තරිඳු
උඩුවරගෙදර
අප දකින සමහර කලාකරුවන්ගේ ජීවිතය සහ කලාව අතර පරතරයක් තිබෙනවා. ඔබේ නිර්මාණ සහ සැබෑ ජීවිතය දෙකක්ද?
මගේ නිර්මාණ සහ භාවිතය කියන්නේ දෙකක් නෙවෙයි එකක්. මම හිතන්නේ කලාකරුවෙක් නිර්මාණවල කතාකරන වටිනාකම් සැබෑ ජීවිතයේ තිබිය යුතුයි.
එහෙත් දැන් ලියැවෙන කවිවල සිටින අසීමිත මානවපේ්රමීන් සැබෑ ලෝකයේ සිටිනවාද?
දැන් ඔය කියන තරම් සංවේදී මිනිස්සු නැති තරම්. ආර්ට් එකයි ප්රැක්ටිස් එකයි අහසට පොළොව වගේ. ඒ දුර්වලතාවෙන් ගැලවෙන්න තමයි මම උත්සාහ කරන්නේ. ඒ නිසා තමයි මම ලියන දේ ගැන සවිඥානිකව එදිනෙදා ජීවත්වෙන්නේ. එදිනෙදා ජීවිතය ගැන සවිඥානිකව ලියන්නේ.
හැබැයි ඔබේ කවි සමාජ ප්රශ්න ස්පර්ශ කරන්නේ අඩුවෙන් නේද?
ආදරය එක්කයි, හැඟීම් එක්කයි මම ගනුදෙනු කරන්න උත්සාහ කරන්නේ. ඒ නිසා පාරේ දිළින්දෙක් වැටිලා හිටියොත් ඒ ගැන කවියක් ලියන්න බැරිවෙන්න පුළුවන්. මට සමාජයේ ලොකු ප්රතිරෝධයන්ට උත්තර දෙන්න අමාරුයි. සමාජය එක්ක හැප්පෙන්න බෑ, මට ඉක්මනින් මහන්සි දැනෙනවා. මම හැකි තරම් මනස ව්යාකූල කරන දේවලින් ඈත්වෙන්න උත්සාහ කරනවා. ඒ මගේ හැටි. ජීවිතය කෙටියි. මට හැකි තරම් නිදහස් වෙන්න ඕනෑ.
නූතන කලාකරුවො ගැන කෙටියෙන් අදහසක් දක්වන්න පුළුවන්ද?
කලාකරුවො තරම් අවිඥානික පිරිසක් මට එදිනෙදා ජීවිතයේදී හම්බවෙලා නෑ. අද සල්ලි ඉවර වෙනකං කල්ලි හැදිලා බොනවා. හෙට ගිහිල්ලා බොනකොට කතා කරපුවා ලියනවා. මිනිස්සු මාර කලාකෘතියක් කියලා ඒක කියවනවා. හෙට ආයේ සෙට් වෙනවා. අපි අහවල් දේ කරමු නේද කියනවා. කරමු කරමු කියලා එකඟ වෙනවා. යාළුවන්ට විචාර ලියනවා.
කවි ලියන මනුස්සයෙක් විදියට ඔබ සමාජයට මුහුණදුන්නේ කොහොමද? මේ මොහොතේ සමාජය ඔබ දකින්නෙ කොහොමද?
මම මිනිස්සු අතර ගැටුණා. පෙම්කළා. පේ්රමය අහිමි වුණා. ලෝකය ගැන, ජීවිතය ගැන කල්පනා කළා. දැන් මං මේ මොහොතේ නැවතිලා ඉන්නවා. මට තේරෙන්නේ නෑ මේ මොහොත මොකක්ද කියලා. මට විශ්වාස කරන්න දෙයකුත් නෑ. දේශපාලනය, ජීවිතය වගේ කිසි දෙයක් ගැන මට විශ්වාසයක් නෑ. මම මාව විතරයි විශ්වාස කරන්නේ. මට තේරෙන්නේ නෑ මිනිස්සු තවම විශ්වාසයන්, දර්ශනවල එල්ලිලා ඉන්නෙ ඇයි කියලා. මම දකින්නේ දේශපාලනඥයන්, කලාකරුවන් ඇතුළු මේ දුගී සමාජයේ සාමාන්ය මිනිස්සුන්ගෙන් පෝෂණය වෙන අය පිස්සු කෙළින එක විතරයි. විවිධ යෝජනා ගෙනෙනවා. හැබැයි අපට පෙනෙන්නෙ බඩගෝස්තරවාදය විතරයි. මේ ගෙවෙන්නේ මගේ ජීවිත කාලය. මට ආයෙ ජීවිතයක් ලැබෙයිද නැද්ද කියලා මම දන්නේ නෑ.
ජීවිතය ගැන ඔබ කී කතාවට අතුරු ප්රශ්නයක්, ඔබ පුනරුත්පත්තිය විශ්වාස කරනවාද?
පුනරුත්පත්තිය මම විශ්වාස කරන්නේ නෑ. මොකද ඒකට මට සාක්ෂි අහුවෙලා නෑ. හැබැයි මම අවිශ්වාස කරන්නේ නෑ. මොකද මට ඒකටත් හේතු නෑ. පුනරුත්පත්තිය වගේ විශ්වාස විතරක් නෙවෙයි. සමහර ආගමික විශ්වාසවලට පවා මම පයින් ගහන්නේ නෑ. මම හැම ආගමකටම ඇහුම්කන් දෙනවා. ඒවට අභියෝග කරන්න යන්නේ නෑ.
නිශ්චිත දර්ශනයක් නැතිව චිත්ර අඳින්න හෝ කවි ලියන්න පුළුවන්ද?
මම නිර්මාණය කරන්නේ හැඟීමක් එක්ක. හැඟීමකට දැවැන්ත දේශපාලන දැනුමක් ඕනෑ නෑ. හැබැයි මගේ නිර්මාණයක් කියවලා ඔබ කාන්තාවක් අතවරයට පත්කරන්න තීරණය කරනවා නම් ඒ මම පැතූ කලාව නෙවෙයි. මට ඕනෑ ඔබේ මනුෂ්යත්වය නිදහස් කරලා දාන්න පුළුවන් හැඟීමක් කලාකෘතියක් ලෙස නිර්මාණය කරන්න. මම පොතපත කියවූ බව ඇත්ත. හැබැයි මිනිස්සුන්ගෙන් තමයි වැඩිපුරම මම පෝෂණය වුණේ. මම බොහෝ දෙනෙක් එක්ක මිත්රශීලී විදියට ඉන්නවා. මහමඟක ඉන්න ඕනෑ කෙනෙක් එක්ක සිගරැුට්ටුවක් බෙදාගන්න මට පුළුවන්. ජීවිතය බෙදාගන්න මට පුළුවන්. ඉතින්, මනුෂ්යත්වය මට අවබෝධ වෙනවා.
ඔබ ඔබේ ආර්ථිකය ගැන සැලකිලිමත් වෙනවාද?
අපේ මිනිස්සු තරම් මානව අයිතිවාසිකම්, දේශපාලනය, සමාජ සේවය ගැන කතාකරන තවත් රටක් තියෙනවාද කියලා මං දන්නේ නෑ. මිනිස්සු අනුන් ගැන කතාකරන්නමයි ඉන්නේ. මට හිතෙනවා මිනිස්සු තම තමන්ගේ පෞද්ගලික ආර්ථිකය ගැන, පෞද්ගලික දියුණුව ගැන විතරක් හිතුවා නම් මේ රට මීට වඩා දියුණුවේවිද කියලා. මම මගේ පෞද්ගලික ආර්ථිකය ගැන හිතනවා. වියපත් වෙලා අනුන් මත යැපෙන්න මම ලෑස්ති නෑ.
ඩොමිනික් විවාහ ජීවිතය ගැන හිතන්නෙ මොකක්ද?
මම විවාහයට විරුද්ධ නෑ. හැබැයි මට විවාහ වෙන්න ඕනෑ නෑ. මට හිතෙනවා ඇයි මම විවාහ වෙන්නේ කියලා. දෙන්නෙක් ලිංගිකව එක්වෙන්න, එකිනෙකාගේ අදහස් හුවමාරු කරන්න, ජීවිතයේ වගකීම් බෙදාගන්න, අනාගතයට දරුවන් නිර්මාණය කරන්න පවුල අවශ්ය වෙන්න පුළුවන්. හැබැයි මට ඒක ඒ තරම් දැනෙන්නේ නෑ. ඕලාරික හැඟීමක් තියෙන්නේ. හැබැයි ආදරය තියෙන්න ඕනෑ. ඒකට සීමාමායිම් නෑ. ඒ නිසාමයි මම අඳින චිත්ර සහ ලියන කවි ඇතුළෙ වැඩිපුරම ආදරය මාතෘකාවක් වෙන්නේ.x
