තරිඳු උඩුවරගෙදර
මේ වන විට රටේ වර්තමාන දේශපාලන තත්වය ගැන සාකච්ඡුාව අත්හැරලා 2020 ජනාධිපතිධුර අපේක්ෂකයා ගැන සංවාදයක් දක්වා රටේ දේශපාලන සංවාදය වෙනස් වෙලා. ඉදිරි වසර දෙක ගැනත් කතාකෙරෙන්නේ නැති තරම්. ඒ තත්වය ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?
ජනාධිපතිවරණය ගැන එන සාකච්ඡුාව මට දැනෙන්නේ මේ මොහොතේ රටේ දේශපාලන නායකත්වය නිසා රට මුහුණදුන් ලොකුම ඛේදවාචකයක් විදියට. 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී ඉදිරිපත් වුණ ප‍්‍රධානම යෝජනාවක් වුණේ ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීම. දැන් ඒ සියල්ල අමතක කරලා ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයක් ගැන කතාකරනවා. නැවතත් සියලූදෙනා හදන්නේ කවුරුහරි පොදු අපේක්ෂකයෙක්ව හොයාගන්න. ඒ අතරේ ජාතිකවාදී කඳවුරෙන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉදිරිපත් වෙන එක නවත්වන්නත් සමහරු උත්සාහ කරනවා. මේ සියල්ලෙන් ඔප්පු වෙන්නේ 2015 පත්වුණ ආණ්ඩුවේ අසාර්ථක බව. එක්කෝ ඔවුන්ට ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කරන්න තිබුණා. නැත්නම් ආණ්ඩුව සාර්ථකව කරලා එයාලාගේ ඇතුළෙන් කවුරුහරි නායකයෙක් ඉදිරියට ගෙනෙන්න තිබුණා. හැබැයි මේ වෙනවිට කාගේවත් ඔළුවේ නැහැ, ආණ්ඩුවේ නායකයන් වන රනිල් වික‍්‍රමසිංහ හෝ මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන 2020දී පත්කරගන්න ඕනෑ කියලා. හැමෝම හොයන්නේ වෙන කෙනෙක්ව. 2020 ජනාධිපතිවරණ සංවාදයෙන් මේගොල්ලන්ගේ අසාර්ථකභාවය හොඳින්ම නිරූපණය වෙනවා. අනෙක් අතට මේ දේශපාලන තත්වය තුළ අපට නායකත්වයක් නැහැ කියන එක ඔප්පු වෙනවා. මේක හරිම ලැජ්ජා සහගත දෙයක්.
අඩු තරමේ රටේ ආර්ථිකය සංවර්ධනය කරන්නත් එක්සත් ජාතික පක්ෂය අසමත් වෙලා තියෙන බව පෙනෙනවා. 2015දී ඔවුන් රටේ ආර්ථික සංවර්ධනය ගැන විස්මයජනක පොරොන්දු ඉදිරිපත් කළා නේද?
එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ ප‍්‍රධාන පෙළේ ඉන්න අය සහ කොළඹ ඉහළ පන්තියේ ජනතාව හිතාගෙන ඉන්නේ යූඇන්පීයට තමයි ආර්ථිකය කරන්න පුළුවන් කියලා. ඒක මිථ්‍යාවක් බව දැන් පෙනෙනවා. යූඇන්පීයේ සහ එහි වත්මන් නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහගේ ආර්ථික ප‍්‍රතිපත්තියට අමතක වෙලා තියෙන කොටස තමයි දේශපාලනය. රනිල් හිතන්නේ නිලධාරියෙක් හැටියට. දේශපාලනඥයෙක් හැටියට නෙවෙයි. ඉතින්, පිරිසිදු ආර්ථික සංකල්ප අනුව විතරක් වැඩ කළොත් ආර්ථිකයට හරියාවි කියලා තමයි ඔහු හිතන්නේ. හැබැයි ආර්ථිකය කියන එක දේශපාලනයෙන් හෝ සමාජ ක‍්‍රියාකාරීත්වයෙන් අයින් කරන්න බැරි දෙයක්. ආර්ථිකය අනෙක් සමාජ කාරණා එක්ක බැඳිලා තියෙනවා. ඒවා එක්ක අන්තර් ක‍්‍රියාකාරීත්වයක් තියෙනවා. ආර්ථික තීරණ කියන්නේ දේශපාලන තීරණ. ඒක යූඇන්පීයේ ඉන්න ආර්ථික විශේෂඥයන්ට තේරෙන්නේ නෑ. එක පැත්තකින් මේක නවලිබරල්වාදී ප‍්‍රතිපත්තියේ ලක්ෂණයක්. ආර්ථිකය දේශපාලනයෙන් වියුක්ත විශේෂ තැනකට අරගෙන කළමනාකරණය කරන්න පුළුවන් කියලා ඔවුන් හිතනවා. හැබැයි ලෝක ඉතිහාසයේ වුණත් නව ලිබරල්වාදී දෘෂ්ටියට අනුව නව ලිබරල්වාදය සාර්ථකව ක‍්‍රියාත්මක කළ මාග‍්‍රට් තැචර්, රොනල්ඞ් රේගන් වගේ නායකයන් ආර්ථික සංකල්ප අනුව විතරක් වැඩ කළේ නැහැ. ඔවුන් හොඳ දේශපාලන නායකත්වයක් දුන්නා. ඇත්තටම ජේ.ආර්. ජයවර්ධන වගේ අයත් මේක තේරුම් ගත්තා. හැබැයි දැන් ඉන්න එජාප විශේෂඥයන්ට කරගන්නට බැරි ඒ දෙය. එජාපයේ ඛේදවාචකයත් ඒක. ඔවුන්ට දේශපාලනය තේරෙන්නේ නෑ. ඒ දේශපාලනය හරිම ළදරු දේශපාලනයක්. ඒක ඔවුන්ගේ නොදැනුවත්කමට වඩා ඔවුන්ගේ අහංකාරකම සහ ඔවුන් ජනතාවගෙන් දුරස්ථ වීම නිසා ඇතිවුණ තත්වයක්.
පළාත් පාලන මැතිවරණයෙන් සියලූ දේශපාලන කණ්ඩායම්වල ජනප‍්‍රියත්වය අඩුවී තියෙන බව පෙනුණා. ප‍්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ විදියට කාලයක් පැවතුණු ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය, එක්සත් ජාතික පක්ෂය සහ දෙමළ ජාතික සන්ධානය දුර්වල වී ඇති බව පැහැදිලිව පෙනුණා. මේ තත්ත්වය ගැන අදහස මොකක්ද?
අපට අදහසක් තිබුණා, ශ‍්‍රීලනිපය මෙවැනි පක්ෂයක් කියලා. දැන් ඒ පක්ෂය ඉවරයි. එදා අපි දැකපු ලක්ෂණ දැන් ඔවුන්ට නෑ. දැන් ශ‍්‍රීලනිපය අටවාගත්, පාවෙන කණ්ඩායමක් විතරයි. යම් ආකර්ෂණයක් හෝ තියෙන්නේ පොහොට්ටුවට. හැබැයි ඒ ආකර්ෂණය මහින්ද රාජපක්ෂ වටා තියෙන දෙයක් විතරයි. මහින්ද රාජපක්ෂ සිටින තුරු පමණක් පොහොට්ටුව පවතීවි.
ශ‍්‍රීලනිපය හැදුණේ එජාපයට විකල්පයක් විදියට. හැබැයි දැන් එහෙම විකල්පයක් නෑ. එජාපය තුළ වුණත් ස්ථීර ප‍්‍රතිපත්තියක් පෙනෙන්නේ නැහැ. අනෙක් අතට ආර්ථික ප‍්‍රතිපත්ති අතින් මේ පක්ෂ දෙක අතර ලොකු වෙනසක් නෑ. දෙමළ ජාතික සන්ධානයටත් වෙමින් යන්නේ මේ හා සමාන දෙයක්. දෙමළ ජාතික සන්ධානයේ බලාපොරොත්තු එජාපය සහ ජනාධිපතිවරයා සමඟ ගැටගැහිලා තිබුණා. ඒ දෙපාර්ශ්වය අසාර්ථක වීමත් සමඟ දෙමළ ජාතික සන්ධානයට නියෝජනය කරන්න පුළුවන් වුණ විකල්ප ඉඩකඩ නැතිවුණා. ඔවුන් විරුද්ධ පක්ෂයක් නෙවෙයි. ඔවුන් දෙමළ ජනතාවට මොනවා හරි ලබාගන්න බලාගෙන ආණ්ඩුවේ එල්ලිලා ඉන්නවා මිසක් විකල්ප දේශපාලන මාර්ගයක් හෝ විකල්ප දේශපාලන අදහසක් පෙන්වන්නේ නෑ. අඩු තරමේ දෙමළ ජනතාවටවත් විකල්පයක් පෙන්වන්න ඔවුන්ට බැරිවෙලා. එජාපය ගැන කලින් කතාකළා. තව ටික කාලයකින් එජාපයටත් ශ‍්‍රීලනිපයට අත්වුණ ඉරණම අත්වෙන්නයි නියමිත.
ලෝක දේශපාලනයේ නව දේශපාලන ව්‍යාපාර නැඟීඑන බව පෙනෙන්න තියෙනවා. ඒ අතර වාමාංශික දේශපාලන ව්‍යාපාර වගේම දක්ෂිණාංශික ව්‍යාපාරත් තියෙනවා. ලංකාවේ ප‍්‍රධාන දේශපාලන ව්‍යාපාර ජනප‍්‍රියත්වයෙන් අඩුවෙද්දී ජනප‍්‍රිය දේශපාලන ව්‍යාපාරයකට ඉඩකඩ තියෙන බව පෙනෙනවා නේද?
අපේ ලොකු රික්තයක් එතැන තියෙනවා. මම හිතන විදියට අපේ රටේ ඒ රික්තකය පුරවන්න පුළුවන් ශක්තිමත් වාමාංශික ව්‍යාපාරයකට. ලංකාවේ එහෙම තැනකට ළඟාවීම ගැන අපට අනුමාන කළහැකි පක්ෂ වන පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂය හෝ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වගේ වාමාංශික ව්‍යාපාරවල තියෙන අඩුපාඩු නිසා ඒ රික්තකය ඔවුන් අල්ලාගෙන නෑ. එහෙත් ඒක අල්ලාගන්න ලොකු අවස්ථාවක් ඔවුන්ට තියෙනවා. ඒක කරන්න නම් සමාජවාදය ගැනත් අලූත් විදියට හිතන්න වෙනවා. නූතන යුගයේ තියෙන සංකීර්ණ සමාජමය තත්වයන්ට ගැළපෙන ආකාරයට සමාජවාදයක් සහ පොළොවේ තියෙන ප‍්‍රශ්න හඳුනාගෙන ඒ හරහා දේශපාලන සංවිධානගත වීමක් අවශ්‍යයි. ඒක හරියටම වෙලා නැහැ.
ලෝක දේශපාලන ප‍්‍රවණතා අනුව යමින් ලංකාවටත් ජනප‍්‍රිය, ශක්තිමත් නායකත්වයක් අවශ්‍ය බවට යෝජනා ඉදිරිපත් වෙනවා. සමහරු කියන්නේ රටට ආදරය කරන ඒකාධිපතියෙක් ඕනෑ කියලායි. ඒ විදියට යෝජනා වෙන නම් අතර ඉදිරියෙන්ම තියෙන නාමය තමයි
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ. මේ තත්වය ගැන අදහස මොකක්ද?
ශක්තිමත් නායකයෙක් අවශ්‍ය බව කියන්නේ ලංකාවේ පමණක් නොවෙයි. ලෝකයේ හැම තැනම එහෙම රැුල්ලක් පෙනෙනවා. ශක්තිමත් නායකයෙක් විතරක් නෙවෙයි. සාම්ප‍්‍රදායික දේශපාලනඥයෙක් නොවන නායකයෙක් අවශ්‍ය බව තමයි ඒ රැුල්ලට අනුව කියැවෙන්නේ. ඩොනල්ඞ් ට‍්‍රම්ප්, එම්මානුවෙල් මැක්‍රොන් වැනි නායකයන් එවැනි අය. නවසීලන්තයේ නව අගමැතිනිය ජෙසින්ඩා ආඞ්න් සාම්ප‍්‍රදායික පක්ෂයකින් පැමිණියත් ඇය සාර්ථක වුණේ ඇයගේ නවීන බවක් තිබුණු නිසා. සාම්ප‍්‍රදායික වියළි දේශපාලනය වෙනුවට අලූත් යමක් ඇය සතුව තිබුණා.
ලංකාවේත් දැන් හැමෝම වෙනසක් හොයනවා. ශක්තිමත් නායකයෙක් අවශ්‍යයි කියන හැඟීම එනවා දේශපාලන අවිනිශ්චිතතාවයක් උග‍්‍ර වෙද්දී. දැන් කතාකරන හැමෝම කියන්නේ රටේ මොකක්වත් වෙන්නේ නැහැ කියලා. තීරණයක් ගන්න බෑ. තීරණයක් අරන් පැය විසිහතරක් යද්දී ඒ තීරණය වෙනස් කරනවා. ඒ නිසා සාම්ප‍්‍රදායික රාමුවෙන් පිට අලූත් නායකයෙක් ගැන යෝජනාව මිනිස්සු අතරෙ තියෙනවා. එතැනදී තමයි ගෝඨාභය මතුවෙන්නේ. හැබැයි මම හිතන්නේ නෑ ගෝඨාභයට මැතිවරණයේදී ශක්තිමත් විදියට ඉදිරියට එන්න පුළුවන් කියලා. දැන් ගෝඨාභය රාජපක්ෂව අපට ශක්තිමත් විදියට පෙනෙන්නේ ඔහු තවම මැතිවරණයට ඉදිරිපත් නොවුණ නිසා. මහින්ද රාජපක්ෂ හෝ වෙනත් කෙනෙකුගේ සම්පූර්ණ සහාය ලැබුණොත් මිස ගෝඨාභය රාජපක්ෂට තනිවම ඉදිරියට එන්න බැහැ. ඒකාබද්ධ විපක්ෂය ඇතුළේ තියෙන අභ්‍යන්තර කාරණා එක්ක ගත්තාම මහින්ද රාජපක්ෂගේ සම්පූර්ණ සහයෝගය ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ලැබේවි කියලා විශ්වාස කරන්නත් අමාරුයි.
