සංගීතය තුළ දේශපාලනයක් කරන්න උත්සාහයක් නෑ තරුණ ගායක මිහිඳු ආරියරත්න

ඔහුගේ ගැඹුරු කටහඬ මවන්නේ අපූරු පෞරුෂයක්. විරහවේ වේදනාව සියුම් ලෙස කී ‘යන තැනක’ ගීතයේදී මෙන්ම විරහවේ වේදනාව කෑ ගසා කී ‘චකිතය’ වෙනුවෙන්ද ඒ ගැඹුරු කටහඬ මැනවින් ගැළපුණා. වත්මන් තරුණ පරපුරේ ඇති බරසාරම කටහඬ ඔහු සතු වුවත් එය ‘මිසිස් පෙරේරා’ වැනි රෙගේ ආභාසයක් ඇති හාස්‍යමය ගීයකට ගළපාගන්නටත් ඔහුට ප‍්‍රතිභාව තිබුණා.
කොළඹ ප‍්‍රධාන පෙළේ පාසලක අධ්‍යාපනය ලැබූ ඔහු කුඩා කල සිට අගනගරයේම හැදී වැඩුණු කෙනෙක්. උසස්පෙළ අවසාන වෙද්දී නෙමෙසිස් නම් සංගීත කණ්ඩායම සමඟ එක්වෙනවා. ‘චකිතය’ නම් ගීතය කරන්නේ ඒ කාලයේදීයි. ඔහු නෙමෙසිස් සමඟ කටයුතු කරන්නේ අධ්‍යාපන කටයුතු කරන අතරේයි. ගණිතය හා සංඛ්‍යානය වෙනුවෙන් කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ උසස් අධ්‍යාපනය හදාරන්නට පටන්ගත් ඔහු උපාධියෙන් පසුව වසර දෙකක් මාස් හෝල්ඩින්ස් ආයතනයේ වෘත්තියක යෙදුණා. විශ්වවිද්‍යාල සමයේදීම නෙමෙසිස් කණ්ඩායම විසිර ගියා. එහෙත් 2015 පමණ කාලයේදී ඔහු ඒ වෘත්තියෙන් ඉවත්වුණේ ඒ වනවිටත් ජනප‍්‍රියවී සිටි ‘වායෝ’ සංගීත කණ්ඩායමේ අවස්ථාවක් ඔහුට ලැබුණු නිසා. 2018 අපේ‍්‍රල් මාසයේදී ඔහු වායෝ සංගීත කණ්ඩායමෙන්ද ඉවත්වුණේ සංගීතය පිළිබඳව උසස් අධ්‍යාපනය ලබන්නට ඔහුට ඇති ආශාව නිසායි. ඔහු අතිදක්ෂ ගායකයෙක් බව දැනටමත් පෙන්වා ඇතත් ඔහු තමන්ගේ කටහඬ තවත් දියුණු කරගන්නට කැමතියි. ඒ නිසාම ඔහු ඇමෙරිකාවේ සංගීතය පිළිබඳ අධ්‍යාපනය ලැබීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් සිටිනවා. කලාව සහ දේශපාලනය ගැන ඔහුගේ අදහස්වලින් බිඳක් මේ සංවාදයෙහි එනවා.
තරිඳු උඩුවරගෙදර
ලංකාවේදී යම් විශේෂ හැකියාවක් ඇති දරුවෙකුට ඉදිරියට එන්න ලැබෙන අවස්ථාව ගැන ඔබ හිතන්නේ මොකක්ද? ඔබේ ගායන හැකියාව අඳුනගන්න ඔබට අවස්ථාවක් ලැබුණාද?
ඒ සම්බන්ධයෙන් මට තියෙන්නෙ අපූරු අත්දැකීමක්. අපි ඉස්කෝලෙ හයවැනි ශ්‍රේණියේදී සියලූ සෞන්දර්ය විෂයන් ඉගෙනගත්තා. ඒත් හත්වැනි ශ්‍රේණියට යනකොට අපි එක් විෂයක් තෝරගන්න ඕනෑ. අපට හිටපු පෙරදිග සංගීත ගුරුවරිය සියලූ සිසුන්ට කිව්වා ශ‍්‍රී ලංකා ජාතික ගීය ගයලා පෙන්වන්න කියලා. ගායනය අහලා ඇය නම් කළා පෙරදිග සංගීතය කරන්න සුදුසු සිසුන් කවුද කියලා. අර ගීතය ගායනා කළ විදිය අනුව. එතකොට මම වැටුණේ සිංදු කියන්න බැරි කණ්ඩායමට. ඒ වෙද්දී පුංචි මම හිතාගෙන හිටියා මට යම් තරමකට සිංදු කියන්න පුළුවන් කියලා. ඉස්කෝලෙ සංගීත ගුරුවරිය කියන්නෙ මගේ හැකියාව ගැන නිවැරදිම තීන්දුව දෙන්න පුළුවන් කෙනානේ. ඉතින්, මම හිතුවා අනෙක් අයට වඩා ටිකක් හොඳට සිංදු කිව්වත් මම හොඳ ගයන්නෙක් නෙවෙයි කියලා. මම ආසාවෙන් හිටපු පෙරදිග සංගීතය මම ඉගෙනගත්තේ නෑ. මට සිංදු කියන්න පුළුවන්ද බැරිද කියන සැකය හැමදාම මගේ හිතේ තිබුණා. උසස්පෙළ කරද්දී මට ආසාවක් ආවා ගිටාරයක් වයමින් ගීත ගයන්න. ඒ ආසාව නිසා තමයි මම ගිටාර් වාදනය ඉගෙනගන්න ක්ලාස් එකකට ගියේ. ඒ ක්ලාස් එකේ සම්බන්ධතා හරහා තමයි මම ‘නෙමෙසිස්’ බෑන්ඞ් එකට ගියේ. ඒ ගිටාර් වාදකයෙක් වෙන්න බලාගෙන. බෑන්ඞ් එකේ අය තමයි මගේ කටහඬ අහලා මාව ගායකයෙක් කළේ. මම අදත් දන්න අයට කියන්නෙ, කිසි වෙලාවක පොඩි දරුවෙකුට කියන්න එපා ඔයාට අහවල් දේ කරන්න බැහැ කියලා.
ලංකාවේ මිනිස්සු ගැන ඔබට තියෙන අවංක අදහස මොකක්ද?
අපේ මිනිස්සුන්ගේ චින්තනය ගැන මම ගොඩක් සතුටු වෙන්නේ නෑ. මම ඒක කියන්නේ වෛරයෙන් නෙවෙයි. සරලවම හිතලා බලන්න. ලංකාවෙ පාරක ගෑනු ළමයෙක් කොට කලිසමක් ඇඳගෙන ගියොත් මොන තරම් කතා අහන්න වෙනවාද. අපේ චින්තනය පුළුල් වෙන්න ඕනෑ. තමන් කැමති ආගමක් අදහන්න, කැමති විශ්වාසයක් කරන්න, කැමති පෞද්ගලික හැසිරීමක් පවත්වාගෙන යන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනෑ. එතකොට තමයි හොඳ කලාවක් වුණත් ඇතිවෙන්නේ. අපේ මිනිස්සු හොඳයි. ඔවුන්ට පුළුවන් ඒ තත්වයට ළං වෙන්න. සංස්කෘතිය කියන්නෙ වෙනස් වෙන්න ඕනෑ දෙයක්. ඒ නිසා තමයි පටු ගීත රැුල්ලක් එන්නේ.
ලංකාවේ පහුගිය කාලයේ ඇතිවුණ ගීත බොහොමයක කාන්තාවන් අපහාසයට සහ අවතක්සේරුවට ලක් කළා. සමාජයේ පවා නීතිරීති පවා බලාත්මක වුණා කාන්තාවන්ව සීමා කරන. එක් නිශ්චිත කාරණයක් ඇහුවොත් කාන්තාවන්ට මධුවිතක් සඳහා තියෙන අයිතිය ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?
මම පෞද්ගලිකව ලොකුවට මත්පැන්, මත්ද්‍රව්‍ය පාවිච්චි කරන කෙනෙක් නෙවෙයි. හැබැයි යම් මත්ද්‍රව්‍යයක් පිළිබඳ හෝ අනෙක් ඕනෑම දෙයක් කිරීම සඳහා අයිතියක් පිරිමි කෙනෙක්ට තියෙනව නම් ඒ අයිතිය කාන්තාවන්ටත් තියෙන්න ඕනෑ. ඒක යම් විදියකට සීමා කරන්න අයිතියක් නෑ. එහෙම පරණ නීති තියෙනවා නම් ඉවත් කළ යුතුයි.
පරණ නීති ගැන කියද්දී සුළුතර ලිංගික ප‍්‍රජාවන් ගැනත් ඔබේ අදහස විමසන්න හිතෙනවා. ලංකාව ඇතුළු ලෝකයේ රටවල් ගණනාවක් තවම අපරාධ නීති අතර සුළුතර ලිංගික ප‍්‍රජාවන්ගේ ලිංගික ක‍්‍රියා අපරාධයක් විදියට නීතිගත කරලා තියෙනවා. ඒ වගේ දේවල් ගැන ඔබ හිතන්නේ කොහොමද?
හැම ආගමකින්ම වගේ සුළුතර ලිංගික ප‍්‍රජාවන් හෙළා දැකලා තියෙනවා. ඒකට හේතුව ඒ කාලයෙ තිබුණු විශ්වාසයන්. හැබැයි නවීන විද්‍යාව එක්ක තේරුම් අරගෙන තියෙනවා මේවා උපතින් එන දේවල් කියලා. ඇත්තටම ඒවා උපතින් ආවේ නැතත් වැඩිහිටියෙක් පෞද්ගලික තැනක, තව කෙනෙක්ට හානියක් නොවන විදියට කරන කිසිම දෙයක් පිළිබඳව නීති දාන්න අයිතියක් නෑ. මේ වගේ සංකල්ප රැුසක් තියෙනවා. කන්‍යාභාවය පිළිබඳ සංකල්පයත් ඒ වගේ. ඒවා යල්පැන ගිය ඒවා. අපි ඊට වඩා විවෘතව දැන් හිතන්න ඕනෑ.
මිහිඳු ගීතයක් ගයන්නෙ කවුරු වෙනුවෙන්ද? ඔබට ගායනය ගැන තියෙන දේශපාලන අදහස මොකක්ද?
මිනිස්සුන්ට අහන්නයි මම ගීත ගයන්නේ. හැබැයි ගීත තෝරගනිද්දී මගේ නිර්ණායකයන් ටිකක් තියෙනවා. මුලින්ම මට ලැබෙන වචන ටික සහ තනුව මට විඳින්න පුළුවන්ද කියලා බලනවා. මට විඳින්න පුළුවන් නම් මම වැඬේ කරනවා. තව කාරණා දෙක තුනක් තියෙනවා. මම කරන ගීතය මට ගයන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනෑ. මගේම අනෙක් නිර්මාණ සහ සමාජයේ තියෙන නිර්මාණවලට වඩා වෙනසක් තියෙන ගීතයක් ගයන්න මම කැමතියි. හැබැයි එහෙම වෙන්නම ඕනෑ නැහැ. කිසිම ජනවර්ගයකට, ලිංගික ප‍්‍රජාවකට, කුලයකට, දේශපාලන පක්ෂයකට කෙළින්ම අපහාසයක් හෝ හිංසාවක් වන විදියෙ ගීත මම ගායනා කරන්නේ නෑ. මම සංගීතය ඇතුළේ ලොකු දේශපාලනයක් කරන්න උත්සාහ කරන්නේ නෑ. හැබැයි මම දේශපාලනිකව වැරදි දේවල් කරන්නේ නෑ.
මම ලොකු දේශපාලනික අර්ථයක් තියෙන ගීත ගායනා කරලා නෑ. දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරිකයෙක් විදියට වැඩ කරලාත් නෑ. හැබැයි මට දේශපාලන අදහස් තියෙනවා. තවත් දේශපාලනිකව වැරදි නිර්මාණ කරන කිසිකෙනෙකුව වර්ණනා කරන්න හෝ අගය කරන්න කැමති නැහැ. ඒ වගේමයි හොඳ දේශපාලනයක් කරන කෙනෙකුව ෆෙස්බුක් පිටුවෙන් හෝ වෙනත් තැනක අගය කරන්නත් මම පසුබට වෙන්නේ නෑ. මම දේශපාලනය ගැන හරි වැරැුද්ද කියන්න තරම් පුළුල් දේශපාලන දැනුමක් තියෙන කෙනෙක් නෙවෙයි. ඉතින් මම ඒක තීරණය කරන්න හෝ මගේ පෞද්ගලික අදහස් නිතර ප‍්‍රසිද්ධියේ බෙදාගන්න යන්නේ නෑ. මේ සංවාදයේදී ඒවා විවෘතව කතා කළත් ඒවා මගේ විශ්වාසයන්. මගේ කාර්යභාරය ඒවා අනෙක් අය මත පැටවීම නෙවෙයි. ඒක මට වඩා හොඳින් කරන අය ඉන්නවා. මගේ වැඬේ හොඳ රසවත් ගීත ටිකක් කරන එක. මම ඉදිරියටත් ඒක කරනවා.