තරිඳු උඩුවරගෙදර
අපේ රටේ ප‍්‍රධාන පක්ෂ තුන බවට පත්ව ඇති එක්සත් ජාතික පක්ෂය, ශී‍්‍ර ලංකා නිදහස් පක්ෂය සහ ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ යන පක්ෂ තුනේම සිටින දේශපාලන නායකයන් තුන්දෙනාම ජනතා අප‍්‍රසාදය ලැබෙද්දී, වියපත් වෙමින් එම තනතුරුවල බලහත්කාරයෙන් රැුඳීසිටින නායකයන් බවට පත්වී ඇත. පක්ෂ දෙකක නිල නායකයන් දැනටමත් රටේ ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැතිවරයා බවට පත්ව දුන් පොරොන්දු නිසියාකාරව ඉටු නොකර වසර තුනක් ගතවී ඇත. අනෙක් පක්ෂයේ නොනිල නායකයා හිටපු ජනාධිපතිවරයාය. ඔහුට දැනටමත් ව්‍යවස්ථාව අනුව ජනාධිපති ධුරයට පත්විය නොහැකිය. ඔහු දෙවරක් ජනාධිපති ධුරයට පත්ව තමන්ට කළ හැකි සීමාව පෙන්වීය. ඔහු ජනතාව විසින් ප‍්‍රතික්ෂේප කර ඇත.
මේ නායකයන් ඉවත් කිරීමට පක්ෂයේ දෙවැනි පෙළ නායකයන්ටවත් හැකියාවක් නැත. ඒ ඒ නායකයන් තමන්ගේ බල ආශාවන් සම්පූර්ණ කරගන්නා තුරුම පක්ෂ නායකත්වය තමන්ගේ ඇපයට තබාගෙන සිටින්නේය. ඒ නිසාම පක්ෂ නායකයන් වයස අවුරුදු 70 ඉක්මවද්දී දෙවැනි පෙළ නායකයන්ද ඒ තරම්ම වියපත් පුද්ගලයන් බවට පත්ව ඇත. දැන් සිටින නායකයන් තුන්දෙනාටම රට පාලනය කිරීමට අඩු වැඩි වශයෙන් අවස්ථාව ලැබුණි. තමන් අවංක දේශපාලන වුවමනාවකින් රට පාලනය නොකරන යටිකූට්ටු දේශපාලනඥයන් බව නායකයන් තුන්දෙනාම දැනටමත් පෙන්වා ඇත. ඉතින් දැන් නායකයන් වෙනස් කිරීමට කාලය බව පැහැදිලිය. එහෙත් එවැන්නක් කරන්නට තරම් මේ පක්ෂ තුනෙන් එකුදු දේශපාලන පක්ෂයකවත් අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ශක්තිමත් නැත.
එජාප නායකත්වය
එක්සත් ජාතික පක්ෂ අභ්‍යන්තරයේ සංවාදය තවම පහව ගොස් නැත. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා පක්ෂ නායකයා ලෙස පත්කරගැනීම පිළිබඳව පමණක් නොව, රවී කරුණානායක මහතා උපනායකයා ලෙස තෝරාග ැනීම පිළිබඳවද පක්ෂය අභ්‍යන්තරයේ ඇත්තේ දැඩි විරෝධයකි. එය පක්ෂයේ පහළ මට්ටමෙන් පමණක් නොව ඉහළ තලයේද දැඩිව සාකච්ඡුා වෙන කාරණයකි. පක්ෂ ව්‍යවස්ථාව අනුව පක්ෂයේ නායකයා විසින් කළ යුතු පත්කිරීමක් වන පක්ෂ මහලේකම්වරයා පත් කිරීම සම්බන්ධයෙන්ද පක්ෂය තුළ ඇත්තේ විරෝධයකි.
මේ සම්බන්ධයෙන් ප‍්‍රසිද්ධියේ කළ අදහස් දැක්වීම් මෙන්ම අප‍්‍රසිද්ධියේ කළ අදහස් දැක්වීම්ද බොහෝය. පසුගිය මැයි 09 වැනිදා පැවති පක්ෂයේ දේශපාලන මණ්ඩල සාකච්ඡුාවකදී රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා එකඟ වී ඇත්තේ පක්ෂ ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කොට ඡුන්දයෙන් නායකයා පත් කිරීම සඳහා ක‍්‍රමයක් ඇතිකරන බවයි. එවැනි පොරොන්දුවක් දී ඇතත් එය සිදු කරන දවසක් ගැන ඔහු කියා නැත. ඒ සමඟම පක්ෂයේ ඉහළ මට්ටමේ කතාබහට ලක්වෙන්නේ පක්ෂ ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කොට සිදු කරනවායැයි කියන මේ වෙනස්කම් නුදුරේදී සිදු නොවනු ඇති බවයි.
මේ එකඟතාවෙහි හරය නම් දැන් පවතින ව්‍යවස්ථාව අනුව පක්ෂ නායකයා ඡුන්දයෙන් පත්කරගැනීමට ක‍්‍රමයක් නොමැති බවයි. එය රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා ඇතුළු පක්ෂ නායකත්වය විසින් ගෙනයන ව්‍යාජ ප‍්‍රචාරයකි. ඇතැම්විට පක්ෂයේ නායකත්වයට ප‍්‍රධාන විකල්පය ලෙස ඉදිරිපත් වන සජිත් පේ‍්‍රමදාස පාර්ශ්වයද දැන් පවතින ව්‍යවස්ථාව අනුව නායකයා ඡුන්දයෙන් පත්කරවාගැනීමට ක‍්‍රමයක් ඇති බව නොදන්නවා විය යුතුය. නැත්නම් පක්ෂය අභ්‍යන්තරයේ සිටින විමතික මන්ත‍්‍රී කණ්ඩායම දැනටත් සැක පහළකර ඇති පරිදි සජිත් පේ‍්‍රමදාස මහතා යම් රහස් එකඟතාවක් මත මේ කාරණය මතු නොකර සිටිනවා විය යුතුය. එහෙත් පසුගිය සතියේ ලියුම්කරු මැතිවරණ කොමිෂන් සභාවෙන් ලිඛිත ඉල්ලීමක් හරහා ලබාගත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මැතිවරණ කොමිසම සතුව ඇති ව්‍යවස්ථා පිටපත අනුව නම් රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා ඡුන්දයකට යා යුතුමය.
එක්සත් ජාතික පක්ෂ ව්‍යවස්ථාවෙහි පක්ෂයේ නිලධාරීන් පිළිබඳ දැක්වෙන 8 වැනි පරිච්ෙඡ්දයෙහි පළවැනි වගන්තියෙහි ඇත්තේ ‘පක්ෂයේ කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලය විසින් පක්ෂයේ නායක, නියෝජ්‍ය නායක, උපනායක, ජාතික සංවිධායක සහ සභාපති යන තනතුරු පත්කර ගැනීමේදී කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලයේ බහුතර එකඟත්වයෙන් එම තනතුරු පත් කරගත යුතු’ බවයි.
ඒ වගන්තිය සමඟම ඇති දෙවැනි වගන්තියෙහි ඇත්තේ ‘පොදු එකඟතාවක් නොමැත්තේයැයි කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලය තීරණය කරන අවස්ථාවක කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලයේ සාමාජිකයන් සහ තත්කාලයේ පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමේ සාමාජිකත්වය දරන එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන් විසින් තීරණය කළහොත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන් විසින් රහස් ඡුන්දයෙන් තෝරා පත්කරගැනීම කළ යුතුය.’ යනුවෙනි.
‘අපේ පක්ෂය තුළ විවිධ මතවාද තියෙනවා. ඒ මතවාදවලට අනුව සමහරු කියනවා අලූ‍ත් නායකයෙක් අවශ්‍යයි කියලා. තවත් සමහරු කියනවා ඉන්න නායකයා ඕනෑ කියලා. විවිධාකාර අදහස් පක්ෂය තුළ තියෙනවා.’ මෑත කාලයේ කතාබහට ලක්වූ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ අභ්‍යන්තර කරුණු පිළිබඳව සොයා බැලීමට පත්කළ කමිටුවේ නායකයා වූ රුවන් විජේවර්ධන මහතා කියන්නේ එසේය.
ඒ වචනවලින්ම කියැවෙන පැහැදිලි අදහස මෙය ‘පොදු එකඟතාවක් නොමැති’ අවස්ථාවක් බවයි. එනම් පක්ෂ ව්‍යවස්ථාව අනුව රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා රහස් ඡුන්දයක් සඳහා එකඟතාව දැක්විය යුතු බවයි. රටක නායකත්වය බලහත්කාරයෙන් තබාගැනීම පිණිස ව්‍යවස්ථාව පිළි නොගනිමින් කටයුතු කිරීම තරම්ම පක්ෂයක නායකත්වය බලහත්කාරයෙන් තබාගැනීම පිණිස පක්ෂයක ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කිරීමද වැරැද්දකි.
රහස් ඡුන්දයකින් තනතුරු පත් කරගැනීම පිණිස ව්‍යවස්ථාවේ වෙනස්කම් සිදුකළ යුතු බවට පසුගිය කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩල රැුස්වීම්වලදී යෝජනා සම්මත වී තිබුණි. එහෙත් මේ වෙද්දීත් එජාප ව්‍යවස්ථාව අනුව පක්ෂ නායකයා ඇතුළු තනතුරු තෝරාගැනීම සඳහා පොදු එකඟතාවක් නැති අවස්ථාවක රහස් ඡුන්දයක් අවශ්‍ය බවට ප‍්‍රතිපාදන ඇත.
එජාප නායකත්වයට රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා නැවත පත්වීම මෙන්ම උපනායකත්වයට
රවී කරුණානායක මහතා පත්වීම පිළිබඳවද පක්ෂයේ පොදු එකඟතාවක් නැති බව රහසක් නොවේ. එවැනි පසුබිමක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතාට රහස් ඡුන්දයක් නොපවත්වා සිටීමේ කිසිදු අයිතියක් නැත.
ජනාධිපතිවරණයට
එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ මීළඟ ජනාධිපති අපේක්ෂකයා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා විය යුතු බවට මේ වෙද්දී මංගල සමරවීර අමාත්‍යවරයා, ලක්ෂ්මන් කිරිඇල්ල අමාත්‍යවරයා ඇතුළු එජාප අභ්‍යන්තරයේ බොහෝ දෙනෙකු අදහස් පළකර ඇත.
පක්ෂයේ ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා තෝරාගැනීම සම්බන්ධයෙන්ද පක්ෂයේ ව්‍යවස්ථාවෙහි ප‍්‍රතිපාදන ඇත. ඒ පක්ෂයේ කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලය විසින් නාමයෝජනා මණ්ඩලයක් පත්කොට ඒ හරහා කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලයේ කැමැත්ත මත ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා තෝරාග ැනීමයි.
රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත්වීම සම්බන්ධයෙන්ද එජාප පාක්ෂිකයන් අතරින් කොටසක් විරෝධය දක්වති. ඒ නිසාම පක්ෂයේ යාන්ත‍්‍රණයට ජනාධිපතිවරණ අපේක්ෂකයා තෝරාගැනීමේ අයිතියද තිබිය යුතුය. අඩුම තරමේ ව්‍යවස්ථාවේ ඇති ප‍්‍රතිපාදන අනුව හෝ සාධාරණ ලෙස කටයුතු කළ යුතුය.
එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායකත්වය සම්බන්ධයෙන් පක්ෂයේ පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායම, කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලය ඇතුළු යන්ත‍්‍රණවල ඇතිවූ විරෝධය සහ එයට නායකත්වයෙන් දැක්වූ යන්ත‍්‍රණය විසින් පෙන්වන්නේ ලංකාවේ දේශපාලන පක්ෂවල අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ තරමය.
එක්සත් ජාතික පක්ෂය පමණක් නොව ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේද තත්වය මෙසේමය. පොදුජන පෙරමුණේ තත්වයද එබඳුය. පක්ෂ නායකත්වය පත්වෙන්නේ සහ ක්රියාත්මක වෙන්නේ කිසිසේත්ම ව්‍යවස්ථාවේ ඇති ප‍්‍රතිපාදන අනුව නොවේ. අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ආරක්ෂා කරගැනීම පිණිස නොවේ.
අපි ශ‍්‍රී ලංකාවට වෙස්මිනිස්ටර් ක‍්‍රමයක පාර්ලිමේන්තුවක් යෝජනා කරන්නෙමු. එය එක් පුද්ගලයෙකු වෙත නොව, පාර්ලිමේන්තුවටම බලය හිමිවන ක‍්‍රමයකි. එම වෙනස සිදු නොවී විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය පවතින පසුබිමක වුව එය වඩා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී කිරීමට නම් පක්ෂවල අභ්‍යන්තර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය තහවුරු විය යුතුමය. ලෝකයේ ඉහළ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයක් ඇති රටක නම් පක්ෂයක අපේක්ෂකයා තීරණය කිරීමටද පක්ෂයේ සාමාජිකයන් අතර ඡුන්ද පවත්වනු ලබයි. ඒ අනුව පාක්ෂිකයන් අතරින් ජනප‍්‍රියම පුද්ගලයා අපේක්ෂකයා බවට පත්වෙයි. ලංකාවේ පාක්ෂිකයන් අතර ඡුන්දයක් නැතත් පක්ෂයේ පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමේ සහ පක්ෂයක මධ්‍යම කාරක සභාව හෝ දේශපාලන මණ්ඩලය හෝ කෘත්‍යාධිකාරී මණ්ඩලය නම්වලින් හැඳින්වෙන බලයලත් මණ්ඩලයේ බහුතර කැමැත්තෙන්වත් අපේක්ෂකයෙකු තෝරාගැනීමේ වගකීමක් පක්ෂයකට ඇත.
‘‘අපේ පක්ෂයේ වැඩ අපි බලාගන්නම්’’යැයි එජාප අභ්‍යන්තර ප‍්‍රශ්න ගැන කතාකරද්දී පක්ෂයේ ඉහළ නායකයන් පිළිතුරු දී ඇති අවස්ථා බොහෝය. එහෙත් රටේ ප‍්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂයකට එසේ උද්දච්චවීමේ අයිතියක් කිසිසේත්ම නැත.
ඒ පිළිබඳව කතාබහ කිරීමේ අයිතිය පාක්ෂිකයන් වුවද නොවුවද සාමාන්‍ය ජනතාව සතුය. ඒ නිසා එක්සත් ජාතික පක්ෂ අභ්‍යන්තර අර්බුදය පිළිබඳ අවධානය යොමු කිරීමේ අයිතියක් සාමාන්‍ය ජනතාවටද ඇත. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා පක්ෂ නායකත්වය බලහත්කාරයෙන් තබාගෙන සිටින බවටද සාමාන්‍ය ජනතාව අතර අදහසක් ඇත. ඉතින් මේ වන විට රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා තීන්දුවක් ගත යුතුව ඇත.
