No menu items!
19.9 C
Sri Lanka
29 March,2024

ගෝඨාභය කියවන විට අලි සබ්රි ලියාගත් විස්ස

Must read

 

අපට සිතිය හැක්කේ, 20 යනු ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා කියවන විට අලි සබ්රි මහතා ලියාගත් ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතක් හෙවත් ‘කියවන විට ලිවීමක්’ හැටියටය.

ජනාධිපති නීතිඥ මනෝහර ද සිල්වා, පසුගිය සතියේ පැවැති රූපවාහිනී සාකච්ඡාවකදී ඇසුවේ, ‘කවුද විස්ස හැදුවේ’ කියාය.

ඉතා පැහැදිලිව පෙනෙන කාරණය නම්, 20න් පිළිබිඹු වන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ චින්තනය බවයි.

 

20 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන කෙටුම්පත, විරුද්ධ පක්‍ෂයට පිබිදීමට අවස්ථාවක්ද (එසේ පිබිදේවිදැයි සැකසහිතය) ආණ්ඩු පක්‍ෂයට බෙදීමට අවස්ථාවක්ද ලබා දී ඇති බව පෙනේ.

ආණ්ඩුවේ ජාතිකවාදී පාර්ශ්ව, 20 වැනි සංශෝධන කෙටුම්පත ගැන දැඩි සේ කෝපයට පත්ව තිබේ. එම පාර්ශ්වයේ ප්‍රමුඛ මතවාදී නායකයකු වන ජනාධිපති නීතිඥ මනෝහර ද සිල්වා, පසුගිය සතියේ පැවැති රූපවාහිනී සාකච්ඡාවකදී ඇසුවේ, ‘කවුද විස්ස හැදුවේ’ කියාය.

ඒ සාකච්ඡාව පැවැත්වුණේ විසිවැනි සංශෝධන කෙටුම්පත කැබිනට් මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කරන්නට පෙර දිනයේදීය. එහිදී ඔහු අවධාරණය කළේ, විසිවැනි සංශෝධනය කෙසේ සකස් විය යුතුදැයි නිර්දේශ කිරීම සඳහා ඇමති කමිටුවක් පත්කර ඇති නමුත්, හෙට ඇමති මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් වන්නට නියමිත විසිවැනි සංශෝධනයට ඔවුන්ගේ අදහස් විමසා නැති බවය. අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් කෙටුම්පත් කිරී සඳහා අලුත් කමිටුවක් පත්කරන්නට නියමිත නමුත්, ඒ වන විට එයද පත්කර නැති බවත්ය. ඒ අනුව ඇමති අනුකමිටුවේවත්, අලුත් ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පත් මණ්ඩලයේවත් අනුදැනුමකින් තොරව 20 වැනි සංශෝධන කෙටුම්පත සකස් වී ඇති බව ඔහුගේ අදහස විය. ඔහු වැනිම ජාතිකවාදී පාර්ශ්වයේ අනෙකුත් මතවාදී නායකයන්ද සිටින්නේ 20 වැනි සංශෝධනය කාගේ දරුවෙක්දැයි හරිහැටි නොදැනය. මේ තත්වය, අවුරුද්දක්වත් ගෙවී නැති රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ පාලනයට හා පොදු ජන පෙරමුණේ පාලනයට ආරම්භයේදීම කඩාපාත් වුණු හෙණගෙඩියක් හැටියට හැඳින්වූවත් වරදක් නැත.

ඒ අතරම, එම කෙටුම්පතේ ඇති සමහර දේවලවලට ඉහත කී පිරිස  ප්‍රසිද්ධියේම අකමැත්ත පළකරති. ද්විත්ව පුරවැසියන්ට ජනපති, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී විය හැකි වීම, පනත් කෙටුම්පතක් ගැසට් කළ දා සිට දවස් හතක් ඇතුළත එය පාර්ලිමේන්තුවේ න්‍යාය පුස්තකයට ඇතුළත් කිරීම, ජනාධිපති ධුරයට තරග කළ හැකි වයස අවුරුදු 30 දක්වා අඩුකිරීම, ඇමති මණ්ඩලයේ සාමාජිකයන් සංඛ්‍යාව පිළිබඳ සීමාව ඉවත් කිරීම වැනි කාරණා බොහොමයක් ගැන ඔවුන්ගේ විරුද්ධත්වය ප්‍රසිද්ධියේ මෙන්ම අප්‍රසිද්ධියේද පළවෙමින් තිබේ. මේ මතවාදී නායකයන් මුහුණ දී සිටින බලවත්ම ප්‍රශ්නය වන්නේ, තමන් අකමැති නැතහොත් විරුද්ධ, තමන්ගේ දායකත්වයකින් තොරව සකස් කරන ලද ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් වෙනුවෙන් මාධ්‍යවල පෙනීසිටිමින් එය ආරක්‍ෂා කරන්නට සිදුවීම ගැනය. එවැනි එක් මාධ්‍ය සාකච්ඡාවකදී එම පිලේ ප්‍රමුඛ පෙළේ නීතිඥවරයකු 20 වැනි සංශෝධනය හැඳින්වූයේ ‘ව්‍යසනකාරී පනත් කෙටුම්පතක්’ හැටියටය. මේ වන විට ජාතික සංවිධාන එකමුතුව වෙනුවෙන් ගුණදාස අමරසේකර මහතාද, ඉතාමත් දැඩි ස්වරයකින් යුක්ත ලියුමක් ජනාධිපතිවරයා වෙත යවා තිබේ.

මේ අයගේ අදහස කඩිමුඩියේ විස්සක් ගෙන ඒම කුමන්ත්‍රණයක් විය හැකි බවයි. කුමන්ත්‍රණය වන්නේ, අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් නිර්මාණය කිරීමේ ප්‍රයත්නය දුර්වල වී යාමයි. අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යස්ථාවක් හැකි ඉක්මනින් ගෙන ආ යුතු බවට ඔවුහු දැඩිව අවධාරණය කරති. ඊට ප්‍රධාන හේතුව නම්, පහු පහු වෙනකොට ආණ්ඩුවට තිබෙන තුනෙන් දෙකේ බලය දියාරුවී යා හැකි බවට ඔවුන්ට තිබෙන සැකයයි.

20වැනි සංශෝධනය සම්මත කරගැනීමට යාමෙන් අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් පිළිබඳ ක්‍රියාවලිය පස්සට යන බව ඔවුහු කියති. අනෙක් අතට, 20හි වුණත්, අනිවාර්යයෙන්ම අන්තර්ගත විය යුතු වැදගත් දේවල් අඩංගු වී නැති බවද ඔවුහු කියති. උදාහරණයක් හැටියට, 13වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් නීතිගත කරන ලද පළාත් සභා දැඩි ලෙස දියාරු කිරීම හෝ අහෝසි කිරීම ඔවුන්ට අවශ්‍යය. 16 වැනි සංශෝධනයෙන් නීතිගත කරන ලද, සිංහල පරිපාලන භාෂාව හැටියට, උතුරු-නැගෙනහිර පළාත් හැර අනෙක් පළාත්වලට පමණක් බලපෑ යුතුය යන විධිවිධානය ඉවත් කොට එම පළාත් දෙකටද සිංහල පරිපාලන භාෂාව විය යුතුයැයි කියන විධිවිධානයක් ඔවුන්ට අවශ්‍යය. ඒ ව්‍යවස්ථා වෙනස්කම් භයානක මෙන්ම ප්‍රායෝගිකව කළ නොහැකි ඒවා වීම වෙනම කාරණාවකි.

19 වැනි සංශෝධනය ඉවත් කිරීම ඔවුන්ට අවශ්‍ය වන්නේ ඒ සියල්ලටම පසුවය. ඒ අතින් බලන විට, 13න් හා 16න් ඇතිකරන ලද වෙනස්කම් ආපස්සට හරවන්නේ නැතිව ගෙනෙන 20 වැනි සංශෝධනයකින් අත්‍යවශ්‍ය මූලික ක්‍රියාවලිය පැහැර හැරෙන්නේ යැයි ඔවුහු තර්ක කරති.

මේ කතාවලින් ගම්‍ය වන්නේ, 20 වැනි සංශෝධන කෙටුම්පත ඇමති මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් වන තුරු එහි ප්‍රභවය ගැන කිසිවකු නොදත් බවයි. (දැනුත් දන්නේ නැත.) පසුගිය බදාදා ඇමති මණ්ඩලයට 20වැනි කෙටුම්පත ඉදිරිපත් වුණේද ඒ ගැන කිසිම සංවාදයක් කිරීමට ඉඩ ලබාදෙමින් නොවේ. බැරෑරුම් නීති කෙටුම්පතක් ඇමති මණ්ඩලයේ සාකච්ඡාවට ගැනෙන විට, එම රැස්වීමට සතියකට, අඩුගණනේ දින කිහිපයකට පෙර අදාළ නීති කෙටුම්පතේ පිටපත් ඇමතිවරුන්ට ලබාදීම සාමාන්‍ය පුරුද්දයි. එසේ නොකොට, ඇමති මණ්ඩලයට යම් පනත් කෙටුම්පතක් ඉදිරිපත් වන විටදීද, එය අධ්‍යයනය කොට අදහස් දැක්වීම සඳහා ඇමතිවරුන්ට අවස්ථාව ලබාදීම හෝ ඇමතිවරුන් ඒ සඳහා කාලය ඉල්ලීම සාමාන්‍ය පුරුද්දයි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් පිළිබඳ කෙටුම්පතක් සම්බන්ධයෙන් වන විට ඉහත අවශ්‍යතා තවත් වැදගත් වන බව අලුතෙන් කිව යුතු නැත. එහෙත්, විස්ස එක දිනකදී ඇමති මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කර, එදිනම අනුමැතිය ලබාගැනීම ජනාධිපතිවරයාගේ වුවමනාව විය. තහවුරු නොකළ  ආරංචි මාර්ග පවසන්නේ, කෙටුම්පත් පිටපතේ, මෙය අනුමැතිය සඳහා මිස සාකච්ඡාව සඳහා නොවේයැයි විධානයක් අඩංගුව තිබුණු බවයි. මේ විදියට ඇමති මණ්ඩලයේ ප්‍රමාණවත් සාකච්ඡාවක් නැතිවම විස්ස අනුමත කර ගැනීමද ඉහත ජාතිකවාදීන්ගේ නොසතුටට හේතු වි තිබේ. එසේ අවස්ථාවක් තිබිණි නම්, 20 ගැන විවේචනාත්මක අදහස් පළකරන්නට සමහර ඇමතිවරුන් අවස්ථාව ලබාගන්නා බවද ඔවුන්ගේ අදහසයි. කෙසේ වෙතත්, 20 දැන් ඇමති මණ්ඩලය විිසන් අනුමත කරනු ලැබ තිබේ. එසේ තිබියදී, සමහර ඇමතිවරුන් එළියට පැමිණ දැන් 20 ගැන කරන ඤරුඤුරුගෑම් එක පැත්තකින් ඇමති මණ්ඩල සාමූහිකත්වය කඩකිරීමකි. අනෙක් පැත්තෙන් වගා පාළු කළාට ගෙදර තියෙන මුවහමට තඩිබෑමකි.

මේ අතර, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්‍ෂයේ ලේකම් රෝහණ ලක්‍ෂ්මන් පියදාස මාධ්‍යට කියා තිබුණේ, 20වැනි සංශෝධනය සැකසීමේදී සිය පක්‍ෂයේ අදහස් විමසුවේ නැති බවයි.

එසේ නම් විස්ස කාගේද? එය ඉදිරියට ආවේ කාගේ දායකත්වයෙන්ද?

මේ ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු ලැබෙන්නේ, අධිකරණ ඇමති අලි සබ්රි 20 වෙනුවෙන් කරන දායකත්වය දැකීමෙනි. සාමාන්‍යයෙන් ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතක් ඇමති මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කරන්නේද පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරන්නේද අධිකරණ ඇමතිවරයාය. එනයින්, මෙය ඔහුගේ රාජකාරිය හැටියට සැලකිය හැකිය. එහෙත්, ඊටත් වඩා ඔබ්බට ගොස්, ඔහු විස්ස දැඩි ලෙස ආරක්‍ෂා කරයි. 19හි විධිවිධාන එක එකක් ලෙස ගෙන කල් ගතකරමින් වෙනස්කරනවාට වඩා, මුළුමනින්ම 19 ඉවත්කිරීම තෝරාගත් බව ඔහු කියයි. දැනටමත් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගේ ධුර කාලයෙන් මාස 10ක් පමණ ගෙවීගොස් ඇති නිසා, අලුත් ව්‍යවස්ථා සාකච්ඡා කරමින් හද හදා කාලය ගතකිරීම අවශ්‍ය නැති බවද සබ්රි මහතාගේ අදහසයි. 20 වෙනුවෙන් ඔහු පෙනීසිටින ගැඹුර හා දැඩිබව බලන විට පෙනෙන්නේ, 20 කෙටුම්පත් කිරීමේ කාර්යභාරය බොහෝ විට ඔහු විසින් කෙරෙන්නට ඇති බවයි.

එහෙත්, ඔහුට ඒ සඳහා අනුමැතියක් ලැබිය යුතුය. එය ලැබෙන්නේ, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයාගෙන් යැයි සිතිය හැකිය. මන්ද යත්, අලි සබ්රිට මේ ආණ්ඩුවෙන් සමීප එකම නායකයා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ පමණක් වන නිසාය. ඒ නිසා අපට සිතිය හැක්කේ, 20 යනු ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා කියවන විට අලි සබ්රි මහතා ලියාගත් ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතක් හෙවත් ‘කියවන විට ලිවීමක්’ හැටියටය.

ඒ අනුව, නුදුරු අනාගතයේදී අලි සබ්රි මහතා නියෝජනය කරන ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා නායකත්වය දෙන පිලත්, ජාතිකවාදී පිලත් අතර නොසන්සුන්කම වැඩිවනු ඇතැයි සිතිය හැකිය. ආණ්ඩුවේ ජාතිකවාදී කණ්ඩායමේ සාමාජිකයන් දැනටමත් තැන තැන කරන කතාවලින් පැහැදිලි වන්නේ, ඔවුන්ගේ විරෝධයේ නාභිය අලි සබ්රි මහතා බවය.

ඉන්දියාවේ ලංකා මහකොමසාරිස් හැටියට මිලින්ද මොරගොඩ මහතා පත්කිරීම ගැන විශාල නොසන්සුන්කමක්ද ආණ්ඩුවේ ජාතිකවාදී පිල තුළ ඇතිවී තිබේ. ජාතිකවාදී පිල කීවාට, ඒ තුළ අන්තවාදීන්, උග්‍ර ජාතිවාදීන්, ජාතිකවාදීන් වැනි කාණ්ඩ කිහිපයක් සිටිනු නිරීක්‍ෂණය කළ හැකිය. එහෙත්, ඒ නොසන්සුන්කම් හෝ නොගැළපීම් නිසා විස්ස සම්මත කර ගැනීමට අවශ්‍ය 150ක ඡන්ද ප්‍රමාණය පාර්ලිමේන්තුවෙන් එකතුකර ගන්නට ඔවුන්ට නොහැකි වේදැයි ගණන් හදන්නට තවමත් කල් වැඩිය.

මැතිවරණ දෙකකදී ලත් බලවත් පරාජය නිසා, පැත්ත වැටී සිටින විපක්‍ෂයට හිතුවාට වඩා කලින් පිබිදීමට අවස්ථාවක්ද විසි වැනි සංශෝධනය විසින් ලබාදී තිබේ. තවමත් එය වේගවත් හා බලපෑම් සහගත ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගන්නා බවක් විපක්‍ෂය පෙන්වා නැත. සමගි ජන බලවේගය, සිවිල් සංවිධාන නියෝජිතයන් හා එක්ව, 19 රැකගන්නා බවට ප්‍රතිඥාවක් පසුගිය අඟහරුවාදා පාර්ලිමේන්තුව අසළ මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමි ස්මාරකය අසල පැවැත්වුවත්, එහි සාර්ථකත්වය පෙන්වනු ඇත්තේ ඉදිරියට ගන්නා අනෙක් ක්‍රියාමාර්ග මතය.

තිබෙන විදියට 20 පාර්ලිමේන්තුව තුළදී පරාජය කිරීම තරමක් උගහට කාරණයකි. ඒ නිසා විපක්‍ෂයට ඇත්තේ, 19හි වැදගත්කමත්, එහි ඇති අත්‍යවශ්‍යතාවත් මහජනතාවට කියා දෙන වැඩපිළිවෙළකට යාමය. 20වැනි සංශෝධනය නිසා අනාගතයේ ඇතිවන බලවත් අවුල් තත්වය, සංසන්දනය කරගත හැකි වන්නේ 19 ගැන අවබෝධයක් මහජනතාවට තිබේ නම් පමණකි. ඒ නිසා විපක්‍ෂයේ ප්‍රමුඛ වගකීම විය යුත්තේ, 19 ගැන මහජනතාව දැනුවත් කිරීමේ ව්‍යාපාරයක් අරඹා ඒ හරහා විස්සට විරුද්ධ මහජන මතයක් සමාජය තුළ නිර්මාණය කිරීමය. එය මහපාරේ කළ යුතු වැඩකි. එහෙත් දැන්ම එය පටන්ගතහොත්, තවත් මාසයක පමණ කාලයකින් 20 සංශෝධන කෙටුම්පත පාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත කරන්නට බලාපොරොත්තු වන දිනය වන විට සැලකිය යුතු විරෝධයක් අවුළුවන්නට විපක්‍ෂයට හැකිවනවා ඇත. 19වැනි සංශෝධනය සම්මත කරවා ගැනීම සඳහා පුරවැසි බලවේග විසින් රාජගිරියට ආයුර්වේද වටරවුමේ සිට පාර්ලිමේන්තුව දක්වා ගිය දැවැන්ත මහජන සහභාගිත්වයක් තිබුණු පාගමන මෙහිදී අමතක කළ නොහැකි දෙයකි. සමගි ජන බලවේගයට ඒ ආකාරයෙන් පාරට බහින්නට තරම් හයියක් යළි ගොඩනගා ගත හැකිද? (තවමත් එවැන්නක් නැති බව යථාර්ථයකි.)

එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයත්, ජාතික ජන බලවේගයත්, සමගි ජන බලවේගය තරම්වත් ක්‍රියාන්විතයක් තවමත් පෙන්වා නැත. නායකයන්  වරින්වර මාධ්‍ය සාකච්ඡා තබනවා මිස, ඇඟට ගත යුතු පරිමාණයෙන් 20ට එරෙහි විරෝධයක් ඔවුන් පෙන්වන්නේ නැත.

ඉතා පැහැදිලිව පෙනෙන කාරණය නම්, 20න් පිළිබිඹු වන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ චින්තනය බවයි. එනම්, ජනාධිපති වන තමාට, ලක්‍ෂ 69ක ජනතාවක් ඡන්දය දී තිබෙන නිසා, රටේ සියලු පාලන ආයතන රිසි සේ පාලනය කිරීමට බලය තිබිය යුතු බවයි. 20 එන්නට පෙර වුවද, ගෙවුණු මාස දහයක පමණ කාලය තුළ, වරින් වර රජයේ නිලධාරීන් ගෙන්වා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා කියූ දේවල්වලින් පැහැදිලි වන්නේ ඔහුට තිබෙන ඒ අධිකාරවාදී මනසයි. ‘මට ජනතාව බලය දීලා තියෙනවා මේ රට වෙනස් කරන්න. ඒක කරන්න බැරි නම් ඔබතුමාලා අයින් වෙන්න ඕනෑ’ය කියන සාධාරණීකරණය ඔහු දිගින් දිගටම පාවිච්චි කරයි. එහි ප්‍රතිඵලය වී ඇත්තේ, නිලධාරීන් ඇතුළු කිසිවකුගේ මැදිහත් වීමෙන් තොර, තනි ගෝඨාභය පාලනයක් පවත්වාගෙන යෑමට ඔහුට ඇති වුවමනාවයි. 20න් ප්‍රකාශ වන්නේ ඒ වුවමනාවයි.

20 අතිශය භයානක, ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ අවසානය ආරම්භ කරන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් බව පැහැදිලිව කිව යුතුය. එයින් ජනාධිපතිවරයා, නීතියට ඉහළින් ඔසොවා තබා, රටේ අනෙක් සියලුම පාලන ආයතන පාලනය කිරීමේ බලයක් ඔහුට ලබා දෙයි. වඩාත් භයානක වන්නේ, ඔහුගේ එම බලය අත්තනෝමතික ලෙස පාවිච්චි කරන්නේ නම්, ඒ ගැන අධිකරණය ඉදිරියට ගොස් ප්‍රශ්න කිරීමට තිබුණු බලයද 20න් කටුගා දැමීමයි. මේ නිසා ජනාධිපතිධුරය තිරිංග නැති බුල්ඩෝසරයක තත්වයකට පත්කර තිබේ.

20න් ජනාධිපතිවරයාට, විධායකයේ අනෙක් කොටස් දෙක වන අගමැති ප්‍රමුඛ ඇමති මණ්ඩලයත්, රාජ්‍ය සේවයත් සම්බන්ධයෙන් දැඩි බලපෑම් කළ හැකි භයානක තත්වයක් ඇතිකර තිබේ. අගමැතිවරයා පත්කිරීම, ඉවත් කිරීම ගැන බලය සීමා රහිතව අත්තනෝමතික ලෙස පාවිච්චි කිරීමට හැකිවන සේ ජනාධිපතිවරයාට පවරා තිබේ. අමාත්‍යාංශ ප්‍රමාණය හා වර්ග තීරණය කිරීම, ඊට ඇමතිවරුන් පත්කිරීම, ඇමතිවරුන් ඉවත් කිරීම, අවශ්‍ය වේලාවට ඇමතිවරුන්ගේ විෂයන් වෙනස් කිරීම ආදි ඇමති මණ්ඩලයට අදාළ සියලු බලතල ජනාධිපතිවරයා වෙත තනිව පවරා තිබේ. ඒ දැනටමත් තිබෙන, අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන් පත්කිරීමට ජනාධිපතිට ඇති බලයට අමතරවය.

ව්‍යවස්ථාදායකය හෙවත් පාර්ලිමේන්තුව සම්බන්ධ අවසාන බලයද ජනාධිපතිට පවරා ඇත. මහජනතාවගේ ව්‍යවස්ථාදායක බලය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා පත්කරගන්නා පාර්ලිමේන්තුව තමා හිතුමනාපේ ඕනෑම මොහොතක විසුරුවා හැරීමට 20න් ජනාධිපතිට බලය පැවරෙයි. අවුරුද්දක කාල සීමාවකට පසුව විසුරුවා හළ යුතුය යන්න සඳහන් වුණත්, ඒ අවුරුද්දක සීමාව ඇත්තේ, ඊට පෙර පැවැති පාර්ලිමේන්තුව සිය ධුර කාලය අවසන් වන්නට පෙර ජනාධිපතිවරයා විසින් විසුරුවා හරින ලදුව, එහි ප්‍රතිඵලය ලෙස මහමැතිවරණය පැවැත්වූවා නම් පමණය. අප කවුරුත් දන්නා පරිදි, සාමාන්‍යයෙන් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් එළැඹෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුවක ධුර කාලය අවසන් වුණු විටදීය. ඒ තත්වය යටතේ, ඊළඟ පාර්ලිමේන්තුව, පත් වී පැය විසි හතරක් තුළ වුවද විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිට බලය තිබේ. වෙනත් විදියකින් කිව්වොත්, පාර්ලිමේන්තුව පත්වුණු විගසම, ජනාධිපතිගේ කඩුව එහි ඉහළින් ලෙළදෙන්නට පටන් ගනියි. එය පාර්ලිමේන්තුවේ ගෙල මතට පතිත කළ යුතු කොයි වේලාවේදැයි තීරණය ජනපතිට පමණක් බාරය. එය ජනතාවගේ ව්‍යවස්ථාදායක බලයට කොයිතරම් හානිකරද යන්න අලුතෙන් පැහැදිලි කළ යුතු නැත.

අගමැති යනු පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක විශ්වාසය දිනාගත් මන්ත්‍රීවරයාය. ඒ අගමැති වුවමනා වේලාවක ධුරයෙන් පහකිරීමට ජනාධිපතිට බලය දීමෙන්, බරපතළ හෑල්ලුවකට ලක් කර ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තුවම, ඒ හරහා ජනතාවගේ ව්‍යවස්ථාදායක බලයම, නොවේද?

අධිකරණය කෙරෙහි 19 සංශෝධනයෙන් ඇතිකරන ලද ස්වාධීනත්වය සඳහා වූ ප්‍රතිපාදන, 20න් සම්පූර්ණයෙන්ම ආපස්සට හැරවෙයි.

මෙතෙක් කලක් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ මැදිහත් වීමෙන් සිදුකළ ඉහළ අධිකරණවල විනිසුරුවරුන් පත්කිරීම 20ට අනුව, ජනාධිපතිගේ තනි කැමැත්තට සිදුවෙයි. පාර්ලිමේන්තු සභාවක් නමැති රූකඩ සභාවකින් එහිදී නිරීක්‍ෂණ ලබාගත යුතකුයැයි ව්‍යවස්ථාවේ දැක්වෙතත්, ඒ නිරීක්‍ෂණ කුණු කූඩයට දමා තමාට වුවමනා පත්කිරීම් කරන්නට ජනාධිපතිට හැකිය. පාර්ලිමේන්තු සභාවට බලා සිටිනවා හැර කරන්නට දෙයක්ද නැත. මේ විදියට අගවිනිසුරු ඇතුළු සියලුම ඉහළ විනිසුරු තනතුරු පත්කිරීම් ජනාධිපතිම කරයි. පහළ අධිකරණ විනිසුරුවරුන් පත්කිරීම, විනය පාලනය, ස්ථාන මාරු හා ඉවත් කිරීම බාරව සිටින අධිකරණ සේවා කොමිසමට, 19න් සාමාජිකයෝ තුනක් පත්වෙති. නිලබලයෙන් පත්වන අගවිනිසුරු සභාපතිවරයාය. ඉතිරි සාමාජිකයෝ දෙදෙනා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ ජ්‍යෙෂ්ඨත්වයෙන් වැඩිම විනිසුරුවරු දෙදෙනාය. 20න් කර ඇත්තේ කුමක්ද? මේ සාමාජිකයන් දෙදෙනා, ජනාධිපති කැමති, ඕනෑම ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන් දෙදෙනකු බවට පත්කිරීමය. ඒ දෙදෙනා තමාගේ ලියුමකින් පමණක් ධුරයෙන් ඉවත් කිරීමේ බලයද ජනාධිපතිට තිබේ. ඉතින් කොමිසමේ ස්වාධීනත්වය කොයිබක යනු ඇද්ද?

ද්විත්ව පුරවැසිභාවය, ජනාධිපති වීමේ වයස, පනත් කෙටුම්පතක් ගැසට් කළ යුතු කාලය අඩුකිරිම ආදි වැරදි ගණනාවක් මේ කෙටුම්පතේ තිබේ. එහෙත්, ඒ සියල්ලටම වඩා උඩින් තැබිය යුත්තේ, මේ සංශෝධනය හරහා ජනාධිපතිවරයාට පවරන අත්තනෝමතික බලතල ප්‍රමාණය ගැන සාකච්ඡාවයි. ඒ බලය විසින් ලංකාවේ මෙතෙක් පවත්වාගෙන ආ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය හා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආයතන සියල්ලම නැතිබංග කර ඒකාධිපති පාලනයක් නිර්මාණය කිරීමට පාර කපනවා නිසැකය. ■

- Advertisement -

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -

අලුත් ලිපි