■ පුරවැසියා
කළ යුත්තේ කුමක්ද හා කළ හැක්කේ කුමක්ද යන්න මේ මොහොතේ රටේ පවතින ආර්ථික සහ සමාජ අර්බුදය සම්බන්ධයෙන් විසඳාගත යුතුව තිබෙන උභතෝකෝටික ප්‍රශ්න බවට පත්වී ඇත. එසේ කියන්නට හේතුව ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු ආණ්ඩුව ගෙදර යැවීම සඳහා කළ යුත්තේ කුමක්ද යන්න හා කළ හැක්කේ කුමක්ද යන්න මේ මොහොතේ විසඳාගත යුතුම අනිවාර්යය ප්‍රශ්න බවට පත්වී ඇති නිසාය. එම ප්‍රශ්න සඳහා පිළිතුරු නොසොයා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු ආණ්ඩුව ගෙදර යැවීම දිනෙන් දින කල් යන එකක් බවට පත්වනවා මිස යථාර්ථයක් බවට පත්වන්නේ නැත.
මේ සඳහා විසඳුම් වශයෙන් දැනට පාර්ලිමේන්තුව තුළින් ඉදිරිපත් වි ඇති යෝජනා හා එය නියෝජනය කරන පාර්ශ්ව වෙතින් ඉදිරිපත් වී ඇති අදහස් ගෙන බැලූ විට ඒ කිසිවක ඒකාත්මික බවක් දැක ගන්නට නැත. ඇත්තේ පරස්පරතාය. විමල් වීරවංශ හා උදය ගම්මන්පිල ඇමති ධුරවලින් ඉවත් කිරීමෙන් පසු විමල් වීරවංශ මාධ්‍ය හමුවක් පවත්වමින් කීවේ ආයේ කිසිදු දිනෙක ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ යටතේ ඇමතිකම් නොදරන බව සහ රාජපක්ෂවරුන් සමඟ ආණ්ඩුවලට සම්බන්ධ නොවන බවයි. එහෙත් ඔඩු දුවා ඇති සමාජ ආර්ථික අර්බුදය හමුවේ ඔවුන් දැන් කියන්නේ කුමක්ද? ජනාධිපතිවරයා ධුරයෙන් ඉවත් නොවිය යුතු බව හා අගමැතිවරයා ඇතුළු කැබිනට් මණ්ඩලය ඉවත් වී අන්තර්වාර පාලනයකට ඉඩදිය යුතු බවයි. එසේ ඇති කරන අන්තර්වාර පාලනයකට සම්බන්ධ වන බව මේ වනවිටත් එම කණ්ඩායම නියෝජනය කරන වාසුදේව නානයක්කාර කියා ඇත. එහි තේරුම වන්නේ කැබිනට් මණ්ඩලයේ ප්‍රධානියාද, ආණ්ඩුවේ ප්‍රධානියාද වන ගෝඨාභය රාජපක්ෂ යටතේ මෙම පිරිස තවදුරටත් කටයුතු කිරීමට සූදානම් බවයි.
ඒ අනුව ඔවුන්ගේ මුල් ප්‍රතිපත්තිමය අදහස් දැක්වීම තවදුරටත් වලංගු නැත. ජනාධිපතිවරයාව ධුරයෙන් ඉවත් කිරීම සම්බන්ධයෙන් අදහස් දක්වමින් විමල් වීරවංශ පැහැදිලි කරන්නේ එසේ කළහොත් රට අරාජික වන බව හා ඊළඟට අනුප්‍රාප්තික ජනාධිපතිවරයකු පාර්ලිමේන්තුවෙන් තෝරා ගැනීමේදී අවශ්‍ය නම් බැසිල් රාජපක්ෂට 113ක් සොයාගෙන ජනාධිපති විය හැකි බවයි. එවැන්නක් බැසිල් රාජපක්ෂට තවදුරටත් කළ හැකිනම් ආණ්ඩුවේ බහුතරය නැති කරනවා හා මේ වනවිටත් ආණ්ඩුවට එරෙහිව 120ක මන්ත්‍රීවරුන් ප්‍රමාණයක් සිටින බවට කියන ඔවුන්ගේ ප්‍රකාශවල සත්‍යතාවක් තිබිය නොහැකිය. ඔවුන් කළ යුත්තේ බැසිල් රාජපක්ෂට එසේ කළ නොහැකි ආකාරයට කටයුතු කිරීමය. මේ තර්කය මෙසේ පිළිගතහොත් අන්තර්වාර පාලනයකින්ද වැඩක් නොවනු ඇත. එම අන්තර්වාර පාලනයද බැසිල් රාජපක්ෂට පාර්ලිමේන්තුවේ 113ක ඡන්දයක් මගින් පරාජයට පත්කළ හැකි නිසාය.
මෙවැනි අන්තර්වාර පාලනයකින් සිදුවිය හැක්කේ මෙම ආර්ථික සහ සමාජ අර්බුදයේ නිර්මාතෘ හා එහි ප්‍රධාන වගඋත්තරකරු වන ජනාධිපතිවරයා එම චෝදනාවලින් නිදොස්කොට නිදහස් කර තවදුරටත් ජනාධිපති තනතුර සඳහා භෞතිස්ම කිරීමය. එසේ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂව ජනාධිපති ධුරයේ භෞතිස්ම කර පවත්වාගෙන යන අන්තර්වාර පාලනයක් මගින් මෙම ප්‍රශ්නවලට යම් විසඳුමක් ලබාදීම හෝ විසඳුමක් ලබාදීමට උත්සාහ කිරීම යනු ඔහුව දේශපාලනික වශයෙන් තවදුරටත් වලංගුභාවයට පත්කිරීමකි. මන්ද ජනාධිපතිවරයා යනු ආණ්ඩුවේ මෙන්ම කැබිනට් මණ්ඩලයේද ප්‍රධානියා වන රටේ නායකයා වන නිසාය. ප්‍රශ්න විසඳීමේ කණ්ඩායමේද නියමුවා අවසානයේ ජනාධිපතිවරයා වන නිසා ප්‍රශ්නය විසඳීමේ ගෞරවයද ඔහු අත්කර ගන්නවා ඇත.
එහෙත් විපක්ෂ නායක සජිත් ප්‍රේමදාසගේ ප්‍රවේශය වෙනස්ය. ඔහු මේ වනවිටත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම ඇතුළු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණවලට අදාල යෝජනා බාරදී තිබේ. ආණ්ඩුවට එරෙහි විශ්වාශ භංග යෝජනාවක් හා ජනාධිපතිවරයාට එරෙහි දෝෂාභියෝග යෝජනාවක් යන තවත් ක්‍රියාමාර්ග දෙකක්ද ඔවුන් සකස් කර ඇති බව කියවේ.
කළ යුත්තේ ජනාධිපතිවරයා ඇතුළු රාජපක්ෂ පවුල් පාලනයම ගෙදර යැවීම නම්, ඒ සඳහා කාර්යයන් ලෙස මේ මොහොතේ පාර්ලිමේන්තුව තුළ ඉතිරිවී තිබෙන්නේ දෝෂාභියෝග යෝජනාවත්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණයත් පමණය. දෝෂාභියෝගය යනු පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක ඡන්දයෙන්ද සම්මත වී ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ විමසුමට භාජනය වී නැවත පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකින් සම්මත විය යුක්තක්ය. එය ලෙහෙසි පහසු නොවන දීර්ඝ ක්‍රියාවලියකි. ඉන් අත්වන ප්‍රතිඵලය වන්නේද දැනට ධුරයේ සිටින ජනාධිපතිවරයා ඉවත් කිරීම පමණය. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අවසන් කිරීමක් ඉන් සිදුවන්නේ නැත.
එහෙත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීමේ යෝජනාව යනු පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක ඡන්දයට අමතරව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තීන්දු කළහොත් ජනමත විචාරණයකටද එය ලක්විය හැකි එකකි. එයද යම් දීර්ඝ ක්‍රියාවලියක් වූවත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරගැනීම වෙනුවෙන් ගන්නා ප්‍රශස්තම උත්සාහයක් වනු ඇත. සෑම ආකාරයකින්ම පීඩාවට පත්වී සිටින මහජනයාද එම පීඩාවන්ගේ අවසානයක් දැකීම සඳහා එවැන්නක් ප්‍රතික්ෂේප නොකරනු ඇත.
ඒ නිසා මේ මොහොතේ කළ යුතුව ඇත්තේ වගඋත්තරකාර ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සමඟ ආණ්ඩු හැදීම නොව ජනාධිපති ක්‍රමය අවසන් කිරීම සඳහා ඉක්මනින් කටයුතු කිරීමය.■
