උගතුන් දේශපාලනයට පැමිණීම පිළිබඳ තේමාව, නැවත වරක් අප රටේ දේශපාලන සාකච්ඡුාව තුළ මතුවී ඇත. අප‍්‍රියෙල් මස අගදී පමණ පැවැත්වීමට ඉඩ තිබෙන පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය එම තේමාව යළි මතුවීමේ ආසන්නතම පසුබිමයි. උගතුන් පාර්ලිමේන්තුවට යැවීමේ අලූත් සාකච්ඡුාව මූලික වශයෙන්ම ගොනුවී තිබෙන්නේ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාට සම්බන්ධ ‘වියත්මඟ’ නම් වෘත්තිකයන්ගේ සංවිධානයේ සාමාජිකයන් විශාල ප‍්‍රමාණයකට පාර්ලිමේන්තුවට සහ සමහර විට කැබිනට් මණ්ඩලයටද ඇතුල්වීමට ඇති අපේක්‍ෂා පසුබිම් කරගෙනය.
උගතුන් පාර්ලිමේන්තුවටත්, දේශපාලනයටත් යා යුතුය යන අදහස ලංකාවේ සෑහෙන කාලයක් තිස්සේ පැවති එකකි. එහෙත් වර්තමානයේදී එම අදහස මතුවීමේ විශේෂ දේශපාලන-සමාජ සන්දර්භයක් තිබේ. මේ ලිපියේ අරමුණ එම පැරණි කතාව යළි මතක් කර ගැනීමත්, අලූත් දේශපාලන-සමාජ සන්දර්භයේ විශේෂතා හඳුනාගැනීමත්ය.
අතීතය
නියෝජන ආණ්ඩුක‍්‍රමය ලංකාවේ ආරම්භ වූ විසිවැනි සියවසේ මුල් කාලයේ පටන්ම, මහජන නියෝජිතයන් හැටියට දේශීය සමාජය වෙතින් පැමිණි සියලූ දෙනාම පාහේ උගත්තු වූහ. ඉන් වැඩි දෙනා නීතිඥයෝ, වෛද්‍යවරු සහ වෘත්තිකයෝ වූහ. උගත්කමින් සාපේක්‍ෂ වශයෙන් අඩුව සිටියේ ඞී. එස්. සේනානායක මහතා වැනි අතලොස්සක් පමණි. එම උගත්තු සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් සහ බර්ගර් සමාජවල දේපළ හිමි ප‍්‍රභූ පන්තික කොටස්වලින් පැමිණි අයද වූහ. එකල උගත්කම සහ දේපළ හිමිකමත්, සමාජයේ ප‍්‍රභූ තත්ත්වයත් එකට බැඳුණු සමාජ තත්ත්වයන් විය.
වර්තමානයේ ලංකාවේ දේශපාලන ක්‍ෂෙත‍්‍රයට පැමිණෙන්නට සූදානම්ව සිටින උගතුන් සහ වෘත්තිකයන්ගෙන් සමන්විත සමාජ ස්තරය, පශ්චාත් යටත් විජිත සමාජ පරිවර්තනය තුළින් බිහිවූ වෙනස් හා නව සමාජ ස්තරයකි.
මේ අතර, පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයට උගතුන් සැපයූ ප‍්‍රධානම බලවේගයක් වූයේ ලංකාවේ වමේ ව්‍යාපාරයයි. ලංකා සමසමාජ සහ කොමියුනිස්ට් යන පක්‍ෂ දෙක පාර්ලිමේන්තුවට යැවූ බහුතරය, 1930 ගණන්වල සිටම උගත්තු වූහ. පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන් අතරින් උගතුන් වැඩියෙන්ම, කේන්ද්‍රගත වී සිටියේද වාමාංශික පක්‍ෂවලය. විසිවැනි සියවසේ ලංකාවේ සමාජ-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී සහ ප‍්‍රගතිශීලී සමාජ-දේශපාලන පරිවර්තනයට, මෙම වාමාංශික උගතුන් විසින් ඉටුකරන ලද දේශපාලන සහ බුද්ධිමය දායකත්වය අතිමහත්ය. වර්තමානයේ පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වීමට ලැහැස්ති වන උගතුන් ස්තරය, ලංකාවේ දේශපාලනයේ වමේ ව්‍යාපාරය ආරම්භ කළ බුද්ධිමය සම්ප‍්‍රදායට උරුමකම් කියන්නෝ නොවෙති.
මේ අතර උගතුන් සහ වෘත්තිකයන් නොවන සමාජ ස්තරවල පුද්ගලයන්ට පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයේ දොර විවෘත වීමද, නිදහසින් පසු ලංකාවේ දේශපාලන පරිවර්තනයේ සිදුවූ එක් වෙනසකි. එය මහජන නියෝජනය සමාජමය වශයෙන් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී කිරීමේ ක‍්‍රියාවලිය හා සම්බන්ධය. එම දොර විවෘත කිරීම් අවස්ථා දෙකකදී සිදුවිය. ඒ 1956දී සහ 1977දීය. 1956දී එම දොර විවෘත කිරීම සිදුකෙළේ එස්.ඩබ්ලිව්.ආර්.ඞී. බණ්ඩාරනායක මහතාය. එය ‘පොදු මිනිසාගේ යුගයක්’ ආරම්භ කිරීම සඳහා බණ්ඩාරනායක මහතා පුරෝගාමිත්වය දුන් සමාජ ප‍්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපෘතියේ කොටසක්ද විය. එම අවකාශය ලැබ පාර්ලිමේන්තුවට පැමිණ වෘත්තීය දේශපාලනඥයන් වූ අය අතර ස්වභාෂා උගත් පහළ මධ්‍යම පන්තියේ සමාජ කොටස්වලට අයත් පිරිස් වූහ. පසු කාලයේ ප‍්‍රබල දේශපාලනඥයන්ද බවට පත්වූ ඔවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනා, කොළඹ ප‍්‍රභූ මිෂනාරි ඉංග‍්‍රීසි පාසල්වල අධ්‍යාපනය නොලැබූ, සිංහල, දෙමළ මෙන්ම ඉංග‍්‍රීසි මාධ්‍යවලින් ද්විතීය අධ්‍යාපනය පමණක් ලැබූ, බොහෝ විට වෘත්තීය සමිති සහ ගම්සභා දේශපාලනය වෙතින් දේශපාලන පුහුණුව ලැබූ අයයි. ඔවුහු කන්නන්ගර අධ්‍යාපන ප‍්‍රතිසංස්කරණවලින්ද, සුභසාධන රාජ්‍යය විසින්ද දියත් කරන ලද සමාජ පරිවර්තනයේ නිර්මාණද වූහ.
ජේ.ආර්. සමය
1977දී ජේ.ආර්. ජයවර්දන මහතා පාර්ලිමේන්තුවේ දොර විවෘත කෙළේද මූලික වශයෙන් 1956දී දොර විවෘත කරන ලද දේශපාලනඥයන්ගේ ස්තරයේ සමාජ පසුබිම්වලට සමාන කොටස්වලටය. එහෙත්, එයට සුවිශේෂ පසුබිමක් තිබිණ. එය නම්, බණ්ඩාරනායක මහතාගෙන් පසුව ශ‍්‍රීලනිපයේ නායකත්වයට පැමිණි සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිනිය යටතේ ශ‍්‍රීලනිපය නැවත වරක් ප‍්‍රභූකරණයට ලක්වීමයි. හිටපු ජනාධිපති පේ‍්‍රමදාස මහතා ‘වළව්කරණය’ යනුවෙන් හැඳින්වූයේ ශ‍්‍රීලනිපයේ නායකත්වයේ මෙන්ම පාර්ලිමේන්තු කණ්ඩායමේත් සමාජ සංයුතිය පත්වූ මෙම වෙනසයි. 1970 ගණන්වල මැදභාගයේ පටන් එජාපය දේශපාලන පක්‍ෂයක් ලෙස ප‍්‍රතිසංස්කරණය කර යළි ගොඩනැගීමේ ක‍්‍රියාවලියේදී ජේ.ආර්. ජයවර්දන මහතා, අලූත් සමාජ කොට්ඨාස දෙකක් සඳහා එජාපයේ දොර විවෘත කෙළේය. පළමුවැනි කණ්ඩායම අලූත් පරම්පරාවේ තරුණ උගත්තු සහ වෘත්තිකයෝය. ලලිත් ඇතුලත්මුදලි, ගාමිණී දිසානායක, ගාමිණී අතුකෝරල වැනි අය එජාපයට සම්බන්ධ සාම්ප‍්‍රදායික ප‍්‍රභූ පවුල්වලින් පැමිණි උගත් වෘත්තිකයන් නොව, නව පරපුරේ වෘත්තිකයෝ වූහ. ඔවුහු දේශපාලන වශයෙන් බොහෝ අභිලාෂ සහගත පිරිස්ද වූහ. දෙවන කණ්ඩායම, එජාපයේ ග‍්‍රාමීය මට්ටමේ දේශපාලන බල ව්‍යුහයේ නියෝජිතයන් වූ ව්‍යාපාරිකයෝ, කොන්ත‍්‍රාත්කරුවෝ සහ ප‍්‍රාදේශීය දේශපාලනඥයෝය. මෙම දෙවැනි කණ්ඩායම බොහෝ විට ප‍්‍රාථමික සහ ද්විතීයික පාසල් අධ්‍යාපනයට සීමාවූ, වෘත්තීය සහ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් නොලැබූ, සාපේක්‍ෂ වශයෙන් අලූත් ‘වෘත්තීය දේශපාලනඥයන්ගේ’ ස්තරයයි. මැතිවරණ සහ පක්‍ෂ දේශපාලනය තුළ ග‍්‍රාමීය මට්ටමෙන් ක්රියාත්මක වන දේශපාලන ප‍්‍රචණ්ඩත්වයේ නියාමකයන් වූයේද මේ පිරිසයි.
‘උගතුන් දේශපාලනයට ආ යුතුය’ යන අදහස 1980 ගණන්වල සිට පැතිරෙන්නට සෑහෙන දුරට තුඩුදුන්නේ මෙම ‘චණ්ඩි’ වෘත්තීය දේශපාලනඥ ස්තරය, මැතිවරණ සහ පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනය තුළ ඉටුකළ පරිහාණිදායක කාර්යභාරයයි. ඒ නිසාම, 1977න් පසු එජාපය ‘බුද්ධිමතුන්ට විරුද්ධ’ සහ බුද්ධිමතුන් සතුරන් ලෙස සලකන පක්‍ෂයක් බවට පිළිගැනීමක්ද රටේ ගොඩනැගිණ. එජාපයේ මැර මන්ත‍්‍රීවරයකු නායකත්වය දුන් මැර පිරිසක් මහාචාර්ය සරච්චන්ද්‍ර මහතාට ප‍්‍රසිද්ධියේ පහරදී, ඔහු කතා කළ වේදිකාවෙන් එළියට ඇදදැමීම ජේ.ආර්. යටතේ එජාපය හඳුන්වා දුන් ‘බුද්ධි විරෝධී’ දේශපාලන සංස්කෘතියේ සුප‍්‍රකට නිදසුන ලෙස ඒ කාලයේ සැලකිණ.
1980 ගණන්වලින් පසු
මේ අතර ‘බුද්ධිමතුන්’ පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයට පැමිණීම පිළිබඳ කතිකාව අලූත්වීමේ සිදුවීම් දෙකක් 1980 ගණන්වලදී සිදුවිය. එය නම්, ලිබරල් පක්‍ෂය සහ ශ‍්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග‍්‍රසය බිහිවීමයි. ලිබරල් පක්‍ෂය, මූලික වශයෙන්ම ගල්කිස්සේ සාන්ත තෝමස් විද්‍යාලයේත්, පසුව බි‍්‍රතාන්‍ය විශ්වවිද්‍යාලවලත් අධ්‍යාපනය ලබා, ලංකාවට පැමිණ, 1977න් පසු එජාපයේ අධිකාරවාදී දේශපාලන පරිවර්තනයට එළිපිටම විරුද්ධව කතාකළ පිරිමි තරුණ කණ්ඩායමක් විසින් පිහිටුවන ලද කුඩා දේශපාලන පක්‍ෂයකි. ලිබරල් පක්‍ෂයේ සමාජ ලක්‍ෂණය නම්, එහි සියලූ දෙනාම පාහේ කොළඹ ප‍්‍රභූ පන්තියේ පවුල්වලින් පැමිණි අය වීමයි. එය ජේ.ආර්. ජයවර්දන නායකත්වය දුන් ප‍්‍රභූ පන්තියේම, විසම්මුතික තරුණ කණ්ඩායමක් වීමයි. ශ‍්‍රීලනිපය සහ වමේ පක්‍ෂ දුර්වලව, ජේ.ආර්.ගේ අධිකාරවාදයට අභියෝග කිරීමට නොහැකිව දුර්මුඛව සිටි අවධියක, ලිබරල් පක්‍ෂයේ උගත්, ප‍්‍රභූ තරුණයෝ් ලිබරල් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලන කතිකාවේ ධජය ඉහළටම ඔසවාගෙන සිටියහ.
මේ අතර, 1987-88දී පිහිටුවන ලද මුස්ලිම් කොංග‍්‍රසයේ විශේෂ ලක්‍ෂණයක් වූයේ එය කොළඹින් පිටත, විශේෂයෙන් නැගනෙහිර පළාතේ, අලූතෙන් බිහිවූ ග‍්‍රාමීය මධ්‍යම පන්තියේ උගත් තරුණයන්, එහි නායකත්වයේ සිටීමයි. වෘත්තිකයන්, නීීතිඥවරුන් හා වෛද්‍යවරුන් වූ ඔවුහු අම්පාර, මඩකළපු දිස්ත‍්‍රික්කවල පොහොසත් ගොවි මධ්‍යම (‘කුලැක්’* පන්තියේ දරුවෝ වූහ. කොළඹ සිටි උගත් වෘත්තිකයන්ගෙන් සමන්විතවූ, එජාපයට සහ ශ‍්‍රීලනිපයට සම්බන්ධ, සාම්ප‍්‍රදායික මුස්ලිම් නායකත්වයට ඔවුහු ඍජුවම අභියෝග කළහ. එය විකල්ප මුස්ලිම් නායකත්වයක්ද විය. ඔවුන්ගේ දේශපාලන ව්‍යාපෘතිය වූයේ මුස්ලිම් ජනයාට වෙනම දේශපාලන අනන්‍යතාවක්ද, වෙනම පාර්ලිමේන්තු නියෝජනයක්ද, විකල්ප නායකත්වයක්ද ලබාදීමයි. තමන් ආණ්ඩු බලයට සම්බන්ධවීම තුළින් මුස්ලිම් ජනයාට දේශපාලන පිළිගැනීමක්ද, ආර්ථික ප‍්‍රතිලාභද, දෙමළ පක්‍ෂවලට සමාන්තරව මුස්ලිම් පක්‍ෂවලට දේශපාලන වශයෙන් කේවෙල් කිරීමේ බලයක්ද ලබාගැනීමට ඔවුහු සමත්වූහ.
චන්ද්‍රිකා යුගය
1990 ගණන්වල මුලදී, බුද්ධිමතුන් දේශපාලනයට පැමිණීමේ සිහිනයට නව පණක් ලැබිණ. ඒ ශ‍්‍රීලනිපයේ නායකත්වය චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග මැතිනියට ලැබීමත්, එතුමිය ප‍්‍රබල බලවේගයක් ලෙස දේශපාලනයට සම්ප‍්‍රාප්ත වීමත් සමගය. උගත්, බුද්ධිමත් කෙනකු ලෙස සමාජයේ පිළිගැනීමට ලක්වූ එතුමිය, ලංකාවේ ලිබරල් සහ ප‍්‍රගතිශීලී බුද්ධිමතුන්ගේ මහත් ආකර්ෂණයටද ලක්වී සිටියාය. විශ්වවිදයාල ආචාර්යවරුද, සිවිල් සමාජ කණ්ඩායම්වල නායකයෝද ඒ අය අතර ඉදිරි පෙළින්ම සිටියහ. මහාචාර්ය ජී.එල්. පීරිස් සහ නීතිඥ ලක්‍ෂ්මන් කදිරගාමර් යන දෙදෙනා නව පොදු ජන එක්සත් පෙරමුණට බැඳීමත්, ඔවුන් ආණ්ඩුවේ සහ නව පාර්ලිමේන්තුවේ ප‍්‍රබලයන් ලෙස මතුවීමත් නිසා, ‘ලංකාවේ සියලූ ප‍්‍රශ්න විසඳීමට දැන් ස්වර්ණමය මොහොතක් උදාවී ඇත’ යන මහජන මිථ්‍යාවද මේ කාලයේ ශීඝ‍්‍රයෙන් පැතිරිණ.
සමසමාජ, කොමියුනිස්ට් සහ ශ්රීලනිප පක්‍ෂවල සිටි මන්ත‍්‍රීවරු විශාල පිරිසක්ද පාර්ලිමේන්තුව අලූතෙන් ලක්වූ ‘බුද්ධිමතුන්ගේ පුනරුජ්ජීවනයට’ එක්වූහ. බැටී වීරකෝන්, ඩිව් ගුණසේකර, ජී.එල්. පීරිස්, ලක්‍ෂ්මන් කදිරගාමර්, නීලන් තිරුචෙල්වම්, ආර්. සම්බන්දන් වැනි උගත්, ප‍්‍රබුද්ධ යැයි සමාජ ගෞරවයට පාත‍්‍රවී සිටි මන්ත‍්‍රීවරු, 1977න් පසු පිරිහී ගරාවැටී තිබුණු ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තු සභා ගර්භයට, 1950 ගණන් සහ 1970 ගණන් දක්වා තිබි පැරණි බුද්ධි විභූූතිය යළි ලබාදුන්හ.
වෙනසක් වීද?
1990 ගණන්වල අත්දැකීම වෙතින්, අදටද අදාළ වැදගත් ප‍්‍රශ්නයක් මතු කෙරේ. එය නම් උගතුන්, බුද්ධිමතුන්, වියතුන් දේශපාලනයට පැමිණීම නිසා දේශපාලනයේ ගුණාත්මක වෙනසක් සිදුවූයේද? රටේ ප‍්‍රශ්න විසඳීමට ඔවුන්ට ඵලදායි දායකත්වයක් කළ හැකිවීද? යන්නයි. මේ ප‍්‍රශ්නයට අත්දැකීම විසින් ඉදිරිපත් කරන පිළිතුර නම් ඒ තරම් සතුටුදායක එකක් නොවේ. එනම්, ‘නැත’ යන්නයි. ලංකාවේ ආයතනික වශයෙනුත් භාවිතමය වශයෙනුත් පරිහාණියට පත්වී ඇති පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනය සහ ආණ්ඩුක‍්‍රම භාවිතයන් තුළ, උගතුන්ට කළ හැක්කේ, එම පිරිහුණු, ¥ෂිත බල ව්‍යුහයන්ට අනුගත වී, එහි හවුල්කරුවන් වීමයි.
ආචාර්ය උපාධි සහ මහාචාර්ය ධුර දැරූ උගත් මන්ත‍්‍රීවරුන් සහ ඇමතිවරුන් පිළිබඳ වෘත්තාන්ත දෙස බලන විට, ඔවුන් ඔප්පුකොට ඇත්තේ, ලංකාවේ වෘත්තීය දේශපාලනඥයන් අතර උගතුන්, වෘත්තිකයන් සහ නූගතුන් අතර මූලික වෙනසක් නැති බවයි. වංචාවේ, ¥ෂණයේ සහ බල තණ්හාවේ ආකර්ෂණය ඉදිරියේ උගතුන්ගේ මෙන්ම නූගතුන්ගේද චර්යාව අතර ඇති වෙනස වන්නේ, එක් කොටසක් ටයි-කෝට් හැඳ ඉංග‍්‍රීසි කතා කිරීමත්, අනෙක් කොටස සුදු සරම්-බැනියම් හැඳ සිංහල කතා කිරීමත් පමණක් විය හැකිය.
උගතුන් දේශපාලනයට පැමිණීමේ එම නිශේධනීය පසුබිම ඉදිරියේ, දැනට උගතුන් දේශපාලනයට පැමිණීම ගැන නව කලබැගෑනියක් අප රටේ හටගෙන තිබෙන්නේ මන්ද? එයට ප‍්‍රධාන හේතුව ‘වියත් මඟ’ නම් වෘත්තිකයන්ගේ ව්‍යාපාරයට සම්බන්ධවී සිටින පිරිසක්, ඊළඟ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී, ආසන තරගකර පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වීමට ප‍්‍රසිද්ධියේ දක්වා ඇති කැමැත්තයි. ඔවුන් පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රීවරුන් වීමට අදහස් කරන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාගේ සහාය කණ්ඩායමක් ලෙසය. විධායකය ශක්තිමත් කිරීමට ව්‍යවස්ථාදායකයට තේරී පත්වීම සඳහාය.
නව ස්තරය
මෙම නව ස්තරය වෘත්තිකයන් මෙන්ම උගත්තුද වෙති. ඔවුන් අතර වෛද්‍යවරු, විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරු, නීතිඥයෝ සහ ගණකාධිකාරිවරුද, විශ‍්‍රාමික ආරක්‍ෂක හමුදා නිලධාරීහුද, පුද්ගලික අංශයේ විධායක නිලධාරිහුද සිටිති. මෙම නව උගත්, වෘත්තික ස්තරයේ එක් විශේෂත්වයක් තිබෙන බව කෙනකුට නිරීක්‍ෂණය කළ හැකිය. එය නම්, ඔවුන් ඉදිරියට පැමිණ සිටින්නේ තනි තනි පුද්ගලයන් ලෙසින් නොව, සංවිධිත කණ්ඩායමක් හැටියටය යන්නයි. එයින් ලංකාවේ සමාජ-දේශපාලන පරිවර්තනයේ නව ප‍්‍රතිඵලයක් සහ දිසාවක් පෙන්නුම් කෙරේ. එනම්, උගත් වෘත්තිකයන්, දේශපාලන බලය සඳහා පැරණි වෘත්තීය දේශපාලනඥයන් සමග තරග කිරීමටත්, රාජ්‍යය කළමනාකරණය කිරීමට සාම්ප‍්‍රදායික නිලධරතන්ත‍්‍රය සමග තරග කිරීමටත්, තමන්ට දැන් කාලය පැමිණ ඇතැයි යන ස්වයං-අවබෝධයෙන්ද, දේශපාලන අධිෂ්ඨානයෙන්ද යුතු, දේශපාලන බලයේ හවුල්කරුවන් වීමට අභිලාෂය ඇති සමාජ කොටසක් වීමයි. තමන්ද දේශපාලන බලයේ පරදුපාර්ශ්වකරුවන් (ීඒනැයදකාැරි* යැයි ඔවුහු සිතති. ලංකාවේ දේශපාලනයේ පශ්චාත්-ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී සහ අධිකාරවාදී පරිවර්තනයේදී රාජ්‍යය සහ ආර්ථිකය කළමනාකරණය කිරීමේදී, වෘත්තීය දේශපාලනඥූයන්ට සහ රාජ්‍ය නිලධර තන්ත‍්‍රයට නැති කුසලතා, දක්‍ෂතා සහ ඉදිරි දැක්ම තමන්ට ඇති බව, මෙම ස්තරයේ මතවාදී ප‍්‍රකාශකයෝ නිරන්තරයෙන් අවධාරණයද කරති.
මෙම පසුබිම මත කෙනකුට උපකල්පනය කළ හැකි තවත් දෙයක් තිබේ. එය නම්, පාර්ලිමේන්තුවට පිවිසෙන උගතුන් සහ වෘත්තිකයන්, ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ බල පදනමේ, එනම් පවර් බේස් එකේ, මූලික කණ්ඩායම්ද වනු ඇත යන්නයි.
ජනාධිපතිවරණයෙන් ජය ගත්තද, රාජපක්ෂ මහතාට එක්තරා දේශපාලන අඩුවක් තිබේ. එය නම්, තමාගේම බල පදනමක්, දේශපාලන ව්‍යහුය තුළ ඔහුට නොපැවතීමයි. ඔහු ජනාධිපතිවරණය ජය ගත්තේ තමාගේම පක්‍ෂය හෝ එහි ඡුන්ද පදනම, තම බල පදනම කරගෙන නොවේ. මෙය ජනාධිපති සිරිසේන මහතාටද මුහුණ දෙන්නට සිදුවූ අභියෝ්ගයකි. මූලික වශයෙන් එජාපයේ ඡුන්දවලින් ජනාධිපතිවරණය දිනූ ඔහුට, ජනාධිපති වූ පසු ප‍්‍රත්‍යක්‍ෂ වූයේ තමන්ට තමන්ගේම කියා බල පදනමක් නැති බවයි. සිරිසේන-වික‍්‍රමසිංහ ගැටුමේ එක් ව්‍යුහාත්මක හේතුවක් වූයේ මෙයයි. සිරිසේන මහතාට වඩා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ක‍්‍රියාකාරී ජනාධිපතිවරයකු වීමේ අධිෂ්ඨානයේ සිටින්නෙකි. ලංකාවේ රාජ්‍යයේ ස්වභාවයත්, එහි ආයතනික් බල ව්‍යුහයත් යළි-සකස්කිරීම ඔහුගේ දේශපාලන ව්‍යාපෘතියේ ප‍්‍රධාන උපාංග වෙයි. එසේ නම්, ඔහුට තමාගේම ස්වාධීන බල පදනමක් තිබිය යුතුය. පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය සහ ඉන්පසු මාස කිහිපය තුළ ඔහුගේ නයාය පත‍්‍රයේ ප‍්‍රධාන අවශ්‍යතාවක් වනු ඇත්තේ මෙම බල පදනම ගොඩනගාගැනීමයි. ඔහු වටා පසුගිය අවුරුදු දෙක තුන තුළ ගොඩනැගුණු වෘත්තිකයන්ගේ සංවිධානය මෙම බලපෑම් යාන්ත‍්‍රණයේ වැදගත් ආයතනික ශාඛාවක් වන බව කෙනකුට අනුමාන කළ හැකිය.
උගතුන් සහ වෘත්තිකයන් සංවිධානාත්මකව පාර්ලිමේන්තු දේශපාලනයට එළැඹෙන වර්තමාන ඓතිහාසික මොහොතේ එක්තරා උත්ප‍්‍රාසයක්ද තිබෙන බව සඳහන් නොකරම බැරිය. එය නම්, ලංකාවේ දැනට ගොඩනැගෙන දේශපාලන පරියායට උගතුන්ගේ සහභාගිත්වය ඒ තරම් වැදගත් නොවීමයි. බොහෝ විට පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයෙන් පසුව පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කරන පළමුවැනි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය විසින් ඇතිකරනු ලබන නව පාර්ලිමේන්තුවේ, ආණ්ඩුපක්‍ෂයේ අගත් මන්ත‍්‍රීන්ගේ කාර්යය, එකම ගීතය ගයන්නන්ගේ සහ ඡුන්දය ප‍්‍රකාශ කරන්නන්ගේ කාර්යය බවට ලඝු වීමට බොහෝ විට ඉඩ තිබේ. උගතුන් සංවිධානාත්මකව පාර්ලිමේන්තුවට යන්නට තෝරාගෙන ඇත්තේ වැරදි ඓතිහාසික මොහොතක් බව පෙනේ.
