No menu items!
26.1 C
Sri Lanka
28 March,2024

වාසු කිව්වා අඬු පස්සේ කඩාගත්තහැකි දැන් පියවර ගන්න – මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරික බි්‍රටෝප්‍රනාන්දු

Must read

කඩවුණු පොරොන්දුව චිත්‍රපටියේ ඉඳලා, සිනමාවේ රංගනයෙන්, තිර රචනයෙන්, ගායනයෙන්, පද රචනයෙන් සහ සංගීතයෙන් විශාල කාර්යභාරයක් කළ හියුගෝ ප්‍රනාන්දු ඔබේ තාත්තා. ඔබ කලාවට නොගියේ ඇයි?
අපේ තාත්තා නිතරම කියපු දෙයක් තමයි කලාකාරයා කොළා විතරයි කියලා. එයා කිව්වා ඒ නිසා බත්වලට කවදාවත් කලාව තියාගන්න එපා කියලා. තේවලටයි සිගරැට්වලටයි විතරක් තියාගත්තාට කමක් නෑ කියලා. කලාව අමතර දෙයක් විදියට කරන්න බලාගෙන, වෙන ප්‍රධාන දෙයක් කරන්න කියලයි ඔහු කිව්වේ. ඒ නිසා මාත් ඇතුළු ඔහුගේ දරුවන් හයදෙනා කලාවට යොමු කළේ නෑ. ලොකු අයියා පමණක් කාලයක් හෘදය වස්තුවේ සැත්කමක් කරපු හින්දා විජය ස්ටුඩියෝ එකට අරගෙන ගිහින් සංස්කරණ වැඩවලට දැම්මා. වෙන රස්සාවක් කරන්න බැරි නිසා. අවුරුදු පහක් විතර අයියා ඒකේ හිටියා. එච්චර තමයි හියුගෝ මාස්ටර්ගේ දරුවන් කලාවට යොමු වුණේ.

නැත්නම් ඔබටත් කලා හැකියාවක් තියෙන්න ඇති..
අපේ පවුලේ හැමෝටම හොඳට ගායනා කරන්න පුළුවන්. අපේ ගෙදර සර්පිනා එකක් තිබුණා. අන්තිම අමාරු කාලයේ තාත්තා විකුණනතුරු. ඕවා වාදනය කරන්න අපට හැකි වුණා. ගිටාරය, ඩෝලය වාදනය කරන්න පුළුවන් වුණා. මට සර්පිනාව සහ ඕගනය යම් ප්‍රමාණයකට පුළුවන්. මගේ අයියා කෙනෙක් කැලිප්සෝ බෑන්ඩ් එකක හොඳ වාදකයෙක් විදියට වැඩ කළා. මම පල්ලියේ ගීතිකා කණ්ඩායමේ ගායනා කළා.

හියුගෝ ප්‍රනාන්දු ඒ කාලෙ ලංකාවේ ජනප්‍රියම චිත්‍රපටි ලියලා, ගීත ගයලා හිටියත් අමාරු කාලයක් තිබුණාද?
හැට ගණන්වල ඉඳලා සිනමාස් සමාගමේ රුපියල් දාහක මාසික පඩියට තමයි ඔහු වැඩ කළේ. ඒක ස්ථීර රැකියාවක්. ඒ වැටුපට පොත්පත් ලීවා, නළු නිළියන් පුහුණු කළා, ගායනා කළා. ඒ නිසා අපට යහපත් ආදායමක් තිබුණා. ඒ කාලේ අපේ පාරටම ටෙලිෆෝනයක් තිබුණේ අපටම විතරයි.
හැත්තෑවේදී හෙළ නළු නිළි හවුල කියා එකක් හැදුවා. අපේ තාත්තා ඒකේ උප සභාපති කෙනෙක්. එයාලා අදහසක් ගෙනාවා චිත්‍රපටි බෙදාහැරීම සංස්ථාවක මැදිහත්වීමෙන් කරන්න ඕනෑ බව. ඒ කියන්නේ චිත්‍රපටි සංස්ථාව. මේක සිනමාස් සමාගමට අභියෝගයක්. තාත්තා ඒ සමාගමේ වැඩ කරන අතරතුරේම චිත්‍රපටි සංස්ථාව ඉල්ලන යෝජනාවට කරගැහුවා. ඔවුන් දේශපාලන නායකයන් මුණගැහුණා. සිරිමා බණ්ඩාරණායක මැතිණිය විතරයි බලයට පත් වුණොත් චිත්‍රපටි සංස්ථාවක් පිහිටුවන්න කැමති වුණේ. ඒ නිසා අපේ තාත්තා, ඩොමී ජයවර්ධන, ස්ටැන්ලි පීරිස් වගේ අය ඇගේ වේදිකාවට නැග්ගා. තාත්තා යූඇන්පීකාරයෙක් වුණත් චිත්‍රපටි සංස්ථාව වෙනුවෙනුයි ඒක කළේ. ඊට පස්සේ තාත්තා සිනමාස් සමාගමෙන් අයින් කළා. ඔය කාලෙට කලින් අදට වඩා හෙට හොඳයි, චණ්ඩියා වගේ ජනප්‍රියම චිත්‍රපටි ලියමිනුයි තාත්තා හිටියේ. ඒ ජනප්‍රියත්වය උපරිම කාලයේ තමන්ගේම වැඩක් කරන්නට සිනමාස් එකෙන් අයින්වෙමු කියලා තාත්තාට යෝජනාවක් ආවා. තාත්තා කීවේ කාපු තැනක පහරන්නේ නෑ කියලා. එහෙම අයින් නොවී හිටපු තාත්තා අර ඡන්ද වැඩේ නිසා අයින් කළා. ඊට පස්සේ කිව්වා හියුගෝ මාස්ටර් සම්බන්ධ කිසිම චිත්‍රපටියකට සිනමාස් එකේ ස්ටුඩියෝ ආදී පහසුකම් දෙන්නේ නෑ කියලා.

ඊට පස්සේ?
තාත්තාගේ චිත්‍රපටි ආදායම සම්පූර්ණයෙන් නැති වුණා. තාත්තා කොහොමත් අඩි ගහපු කෙනෙක්. ඒත්, බීම තවත් වැඩි වුණා. මට මතකයි කාපු පිඟානේ ඔළුව තියාගෙන බුදියන තරමට බිව්වා. තාත්තාට සමහරුන් නඩු දාමු කියලා යෝජනා කළා. ඒත්, තමන්ට මෙච්චර කල් කන්න දීපු මනුස්සයාට එහෙම දෙයක් කරන්නේ නැති බව තාත්තා කිව්වා. අන්තිම කාලයේ චිත්‍රපටියක් දෙකක් ලැබුණා. ටිකක් ගොඩ ආවා. ඒත් ඒ වෙනකොට අපිත් රැකියා කළා. ගෙදර ආර්ථිකය සාමාන්‍ය තත්වෙට ඇවිල්ලා තිබුණා. ඒත්, අපේ තරුණ කාලයේ කලාවට එන පසුබිම අර සිදුවීම් නිසා ඇහිරුණා.

ඉස්කෝලේ ගියේ කොහොමද?
අපි මීගමුවේනේ. ඒ කාලේ අපේ පරම්පරාවම පල්ලියේ ඉස්කෝලෙන් තමයි අධ්‍යාපනය පටන්ගතතේ. ඊට පස්සේ අපි මාරිස්ටෙලා විද්‍යාලයට ගියා. මට කලින් ඉන්න අයියාට රුසියාවේ ශිෂ්‍යත්වයක් ලැබිලා ගියා. ඊටත් කලින් අයියා කොළඹ සෙමනේරියට ගියා. මාත් බ්‍රදර් කෙනෙක් වෙන්න සෙමනේරියට ගියා. ඒත් ටික කාලයක් ඉඳලා බැරි තැන මම ගෙදරට පණිවිඩයක් යැව්වා එතැන ඉන්න බෑ කියලා. අපේ අම්මලා කැමතියි පවුල්වල කවුරුහරි ස්වාමි කෙනෙක් ඉන්නවානම්. ඒ නිසා පවුලෙන් අයියා ඉන්න කොළඹ සෙමනේරියට මා යැව්වා. හැත්තෑඑක වෙද්දී මට අවුරුද්දක් දෙකක් ඉන්නට ගෙදර යන්න කියලා සෙමනේරියෙන්ම කිව්වා. ඒකට හේතුවක් තිබුණා. සෙමනේරිය හිටියේ යූඇන්පී හිතවාදීව. ඒත් අපට උගන්වපු ආර්ථික විද්‍යා ගුරුවරයා ශ්‍රීලනිපයට බරයි. හැත්තෑවේ ඡන්දයේදී ඔහු මහවැලියට විරුද්ධව හිටියා. අපි ඒ පැත්තේ. අනෙක් හැමෝම යූඇන්පී පැත්තේ. අපට වතුරත් ගැහුවා. මැතිවරණයේදී ඊ.එල්. සේනානායක හෙම පරදිනකොට අපි උඩ පැනගෙන හිටියා. ඒකෙන් පස්සේ තමයි හැත්තෑඑකේ කැරැල්ල අස්සේ මම ගෙදර ආවේ.

ඒ කාලයේ ලොකු දේශපාලන උනන්දුවක් තිබුණාද?
නෑ. අර සර් යූඇන්පී විරෝධී නිසා අපි කිහිපදෙනෙක් ශ්‍රී ලංකා පැත්තට බර වෙලා හිටියා. ඒත්, අපට කිසිම දේශපාලන දැනුමක් තිබුණේ නෑ. මට අවුරුදු දාහතක් විතර. මම හැත්තෑහත වෙනතුරු කිසිම දේශපාලනයක් කළේ නෑ. උසස්පෙළ කළාට පස්සේ රස්සාව හම්බ වුණා. හැත්තෑහතර වෙද්දී කාලගුණ විද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුවේ දියතලාවේ රස්සාවකට ගියා. ඔය කාලයේ මීගමුවට ඡන්දය ඉල්ලුවා සමසමාජ පක්ෂයේ නෙල්සන් පීරිස් කියා කෙනෙක්. මගේ යාළුවෙකුගේ ඥාතියෙක්. මගෙන් පොඩි සපෝට් එකක් ඉල්ලුවා. නෙල්සන් අපේ ගෙදර ඇවිත්, දණගහලා තාත්තාට වැන්දාත් එක්ක. මොකද, ඔවුන්ට තාත්තාගේ සපෝට් එක ඕනෑ වෙලා තිබුණේ. මම ඔය කාලේ වාමාංශික පෙරමුණ ටිකක් ටච් කරගෙන හිටියා.

නව සමසමාජ පක්ෂයට ගියේ ඊට පස්සේද?
ඔය කාලයේ මට ලොකු තේරුමක් තිබුණේ නෑ. මට තිබුණ දේශපාලන උනන්දුව නිසා නව සමසමාජ පක්ෂයේ වැඩවලටත් සම්බන්ධ වුණා. නගර සභා ඡන්දයට තරග කළා. අසූතුනේදී විතර ගමේ තරුණ සමාජයක් හදාගත්තා. පල්ලියේ වැඩ කළා.

රැකියාවෙන් අයින් වෙලාද?
නෑ. මම කටුනායක වැඩට ආවා. දවස් දෙකක් වැඩ, දවස් දෙකක් ඕෆ්. ඒ නිසා දේශපාලන වැඩවලට විවේකය තිබුණා. මම වෙළඳ කලාපයේ කම්කරුවන් සංවිධානය කරන්න මම ගියා. ලීනස් ජයතිලක වගේ අයත් හිටියා. මුලින්ම අපි පොඩි රෝනියෝ සඟරාවක් ගහලා රුපියලට වික්කා. ඔය අප්‍රේල්වල වෙළඳ කලාපයේ ස්ට්‍රයික් රැල්ලක් ආවා. අප්‍රේල් බෝනස් ඉල්ලලා. මේක කම්කරුවන් අතරින් ආපු ඉල්ලීමක්. ඒ අස්සේ ගෑණු ළමයෙක් ලියපු කවියක් නිසා පොලීසියට අප අල්ලාගෙන ගියා. ළමයින් පිරිසකගේ රස්සාවක් නැති වුණා. නඩු දාන්න උත්සාහ කළත් අසමත් වුණා.
අන්තිමේදී වුණේ මේකයි. මම කම්කරුවන්ට නඩු පැවරීම් ගැන උනන්දු වෙන්න පටන් ගත්තා. හැමදාම කම්කරු උසාවියට ගිහින් බලාගෙන හිටියා. කම්කරු උසාවියට ගිහින් මීගමුවේ ලොකු නඩු තොගයක් කළා.

නීතිඥයෙක් වුණාද?
අධ්‍යාපන සුදුසුකම් සම්පූර්ණ කළේ නෑ. ඒත්, කම්කරු උසාවියේ ඕනෑම නියෝජිතයෙකුට පෙනී ඉන්න පුළුවන්. ඒත් මම පොත්පත් කියවලා හරස් ප්‍රශ්න අහන්න හුරු වුණා. මම කරපු නඩු ගොඩක් දින්නා. මේ ප්‍රශ්නය තුළ අපි අසාධාරණයක් වුණොත් නඩු පැවරීම්, කම්කරු කාර්යාලයට පැමිණිලි කිරීම් වැඩ කරන අයට හුරු කළා. ඔය කාලෙ වෙළඳ කලාපයේ පත්‍රිකා බෙදන්න දුන්නේ නෑ. මට මතකයි විවියන් ගුණවර්ධනත් වතාවක් පොලීසියට අල්ලාගෙන ගියා පත්‍රිකා බෙදන්න ගිහින්.
ඒත්, අපි දවසක් පත්‍රිකාවක් බෙදන්න ගියා. එදා නිවාඩු දීලා. ළමයි ගෙවල්වල ගිහින්. පොලීසිය ආවා. මා අත්අඩංගුවට ගත්තා. ජයන්ති රන්දෙණිය කියන අපේ මිතුරියයි මගේ නෝනායි මගේ ඇඟේ එල්ලුණා. අපි තුන්දෙනා ජීප් එකට දාගත්තා. අනෙක් අයට ගැහුවා. ගුටි කාපු අය අතරේ සුදර්ශන ගුණවර්ධන, ෆ්‍රෙඩී ගමගේ වගේ අයත් හිටියා. එතැනට එස්.බී. දිසානායක, වාසුදේව නානායක්කාර, අලෙවි මවුලානා වගේ පිරිසකුත් ආවා. මට ඇප දෙනතුරු ඒ අය ඇවිත් බලා හිටියා. පොලීසියෙන් මට කිව්වා ආපහු වෙළඳ කලාපෙට ආවොත් අඬු කඩනවා කියලා. එතකොට වාසු කිව්වා අඬු පස්සේ කඩාගත්තහැකි, දැනට ගන්න ඕනෑ පියවර ගන්න කියලා.

අතුරුදන් වූ අය වෙනුවෙන් පෙනී හිටියේ කොයි කාලෙ ඉඳන්ද?
මම කලින් කිව්වානේ ජයන්ත රන්දෙණිය ගැන. ඇයත් ඇගේ සැමියාත් මගේ මිත්‍රයෝ. එක් වතාවක ගෝරියකට ඇගේ සැමියා මැදි වුණා. ඒක ඔහු ප්‍රේමදාසට ඒ කාලයේ ප්‍රශ්න ගැන ලියපු නිසා, ඔහුගේ වැඩ තහනම් කිරීම වෙනුවෙන්ම පටලවපු ගෝරියක්. ගෝරිය ගැන පරීක්ෂණයක් කළා. ඒ පරීක්ෂණයට මට යන්න පුළුවන්ද කියා ඇහුවා. ඒත් මට යන්න බැරි වුණා. ලයනල් කියලා වෙන කෙනෙක් තමයි රංජිත් එක්ක ගියේ. ඒ පරීක්ෂණයෙන් පස්සේ එළියට බහිද්දී ඒ දෙන්නා වෑන් එකකින් හප්පලා, වෙඩි තියලා, මිනිය පුච්චලා අතුරුදන් කළා. මම එතැනින් තමයි අතුරුදන්වීම් ගැන හොයන්න පටන්ගත්තේ. ජයන්තිගෙන් ඉල්ලීමක් ආවා සැමියාට යුක්තිය ඉටු කරගන්නට උදව් වෙන්න කියලා. ඔය කාලෙම කම්කරුවන් 12 දෙනෙක් අතුරුදන් වුණා. අපි 1991 ඔක්තෝබර් 27 වැනිදා පළවැනි වතාවට රංජිත් සහ ලයනල් ඝාතනය කළ තැන සැමරීමක් කළා. අතුරුදන්වීම් අවසාන වන තෙක් සිහිකිරීම් නොනවත්වා කරන බව එදා පොරොන්දු වුණා. අදටත් ඒ සැමරීම කරනවා. ඒ කාලයේ තමයි මහින්ද රාජපක්ෂලා, වාසුදේවලා වගේ අයත් අතුරුදන්වීම් ගැන මැදිහත්වෙන්න පටන්ගත්තේ. අතුරුදන් වූ අය වෙනුවෙන් ජාත්‍යන්තර සහ දේශීය වේදිකාවල කතා කරන්න පටන්ගත්තේ. පසුකාලීනව උතුරේ අතුරුදන්වීම් වැඩිපුර සිද්ධ වුණා. දකුණේ අතුරුදන්වීම්වලට එරෙහිව කතා කරපු සමහරුන් ඊට පස්සේ ඒ විෂයෙන් ඈත් වුණා. ඒත් අපි 2010න් පස්සේ උතුරේ අතුරුදන් වූ පවුල්වල මව්වරුන් සංවිධානය කළා. 2015න් පස්සේ නැගෙනහිර මව්වරුන් සංවිධානය කරන්න මම මැදිහත් වුණා. ඒත් 2019 විතර වෙනකොට උතුරු නැගෙනහිර මව්වරුන් හොඳින් සංවිධානය වෙලා. ඔවුන් වෙනුවෙන් කතා කරන්නත් ගොඩක් අය හිටියා. මම නැවත වතාවක් දකුණේ අතුරුදන් වූ පවුල්වල සාමාජිකයන් එක්ක වැඩ කරන්න පටන්ගත්තේ ඒ නිසා. දැන් මම කරමින් ඉන්නේ ඒක.■

- Advertisement -

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -

අලුත් ලිපි