කෝවිඞ් 19 වසංගතය ලෝකයට ආවේ හුදෙක් සෞඛ්‍යමය අර්බුදයක් හැටියට ය. ඉන්පසු එය ආර්ථික, සමාජීය හා අයිතිවාසිකම් අර්බුදවලට ද තුඩු දුන්නේ ය. අප වැනි රටවල ව්‍යසනයේ ඒ මුහුණුවලට අමතර ව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ අර්බුදයක් ද දකින්නට ලැබේ. ඒ කෝවිඞ්හි ඇති නෛසර්ගික ‘වරදක්’ නිසා ද නොවේ. කෝවිඞ් පාවිච්චි කර, දේශපාලන හා රාජ්‍ය නායකයන්, තම බලය තහවුරු කර ගැනීමටත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පිළිවෙත් නොසලකා හැරීමටත් කටයුතු කරන නිසා ය.
ලංකාවේ දැන් පවතින්නේ කෝවිඞ් වසංගතය තම දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රය වෙනුවෙන් අවභාවිත කරන පාලන වටාපිටාවකි.
කෝවිඞ් ලෝකය පුරා පැතිරෙන විට, ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැර තිබුණේ නැත. එහෙත්, එය පැතිරෙන බව දැන දැනත් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හරින ලදි. ගෝලීය මෙන්ම රටේ ද බලවත් අර්බුදයක් පැන නගින වේලාවක තිබිය යුතු ම සියලු පාර්ශ්වයන් එක් කර ගන්නා සම්මුතිය හා සංවාදය එමගින් නිෂේධනය කරන ලදි. වසංගතය පැතිරී යද්දී, ජනාධිපතිවරයා අත්තනෝමතික ව, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින් රාජ්‍ය මූල්‍යය පිළිබඳ වගකීම තනිව ම තමා අතට ගත්තේ ය. මේ ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී තත්වය සමනය කරනු වස්, විසුරුවා හරින ලද පාර්ලිමේන්තුව නැවත රැස් කරන ලෙස විවිධ ඉල්ලීම් ඉදිරිපත් වුණත්, ජනාධිපතිවරයා ඒ කිසිවක් මායිම් කෙළේ නැත. කෝවිඞ් මර්දනය පිළිබඳ සියලු කීර්තිය තනිව ම තමා වෙත රඳවා ගැනීමේ අභිලාෂයෙනි. විසිරුවා හළ පාර්ලිමේන්තුව යළි රැස් කළා නම්, සැප්තැම්බර් 2 වැනි දා දක්වා එහි ධුර කාලය පවතියි. තවත් මාස ගණනාවක් ඉදිරියට ය. ඒ කාලය තුළ හිතුවක්කාර හා ඒකපාර්ශ්වික ආකාරයට නොව, හැම පාර්ශ්වයක ම අදහස් ගෙන සම්මුතික ආකාරයට වසංගතයට මුහුණ දීමට රටට හැතියාව තිබිණ. එහෙත් ඒ අවස්ථාව නොසලකා හරින ලදි. දේශපාලන උද්දච්චබව නිසා ම ය.
මහ මැතිවරණය පැවැත්වීමට නියමිත ව ඇත්තේ අගෝස්තු 5 වැනි දා ය. ඒ අතර, යළිත් කෝවිඞ් රැල්ලක් පිළිබඳ බියක් සමාජය තුළ පැතිර පවතියි. ඒ අතර, නිසි සෞඛ්‍යාරක්‍ෂක ක්‍රම අනුගමනය නොකිරීම ගැනත්, වසංගතය පැතිරීම ගැන නියම තොරතුරු ජනතාවට නොදීම ගැනත් ආණ්ඩුවට චෝදනා එල්ල වෙමින් තිබේ. සාමාන්‍ය ජනතාවගෙන් නොවේ, සෞඛ්‍ය අංශවලින් ම ය. එය බරපතළ තත්වයක් බව කිව මනා නොවේ. ඒ හරහා ආණ්ඩුව කියන දෙයක් විශ්වාස නොකරන තත්වයකට ක්‍රමයෙන් මහජනතාව පත් වෙමින් සිටිති.
මහ මැතිවරණයෙන් අලුත් පාර්ලිමේන්තුව හැකි ඉක්මනින් පත් කර ගත යුතු බව පැහැදිලි ය. ඒ, පාර්ලිමේන්තුවක් නැති ව ජනාධිපතිවරයා යන තනි, ඒකාධිකාරී හිතුවක්කාර ගමන භයානක වන නිසා ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කෙරෙහි එහි විපාක බලවත් වන නිසා ය. එහෙත්, මිනිසුන්ගේ ජීවිත අනතුරේ හෙළා ගෙන මහ මැතිවරණයක් පැවැත්වීම ද සුදුසු නොවේ. ලංකාව දැන් සිරවී සිටින්නේ මේ උභතෝකෝටිකයේ ය.
කවර තත්වයක් යටතේ වුව ද මැතිවරණය පවත්වන්නට අගමැතිවරයා ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුවේ සමහර දේශපාලකයන්ට වුවමනා වී තිබෙන බව පෙනේ. පුරවැසියන් හැටියට අප ද උනන්දු විය යුත්තේ හැකි ඉක්මනින් මහ මැතිවරණය පවත්වාගෙන පාර්ලිමේන්තුව සක්‍රිය කරවා ගැනීමට ය. එහෙත්, ඒ ඉලක්කය අපහසු කරවන අන්දමේ සිදුවීම් දිනෙන් දින වාර්තා වෙයි.
එවැනි අවාසනාවන්ත තත්වයක් සඳහා බලවත් ම හේතුව වී තිබෙන බව පෙනෙන්නේ, සියලු පරදු පාර්ශ්ව සමග නිසි සංවාදයකින් හා සහභාගිත්වයකින් තොර ව, හිතුමතයට තනි ව වංසගතයට මුහුණ දීමට ආණ්ඩුවට ඇති විනාශකාරී ආසාව ය. තමන්ට තනියෙන් සියල්ල කළ හැකැ’යි සිතන විකාර විශ්වාසය නිසා ය. වසංගතයකට මුහුණ දෙන ප්‍රඥාවන්ත මහජන නායකයන් ක්‍රියා කරන ආකාරය, අපේ නායකයන්ගේ භාවිතයෙන් ගව් ගණනක් ඈත ය.
ඒ නිසා, පාලකයන් නැවතත් මහජනතාවගේ පැත්තෙන් හිතන, සියල්ලන් එකතු කර ගෙන ව්‍යසනවලට විසඳුම් සොයන තත්ත්වයට ආපස්සට ආ යුතු ය. ■
