කොරෝනා කොයිතරම් රුදුරු විසකුරු වුණත්, කොරෝනා විසින් ලබා දුන් අනපේක්ෂිත එහෙත් අනිවාර්ය විවේකය අපට බොහෝ දේ කරන්න අවස්ථාවක් ලබා දුන්නා. විශාලත්වය වැඩි නිසාම කියවන එක කල් දාලා තිබුණු පොත් කිහිපයක් ම මේ කාලයේ කියවලා ඉවර කළා. කෞශල්‍ය කුමාරසිංහගේ ‘නිම්නාගේ ඉතිහාසය’, චූලානන්ද සමරනායක ‘මගේ දිවි සැරිය’ කියලා පරිවර්තනය කළ චාලි චැප්ලින්ගේ ජීවිත කතාව පිටු, හයසීය ඉක්මවූ ලොකු පොත්. ඒ දෙකත් ගාමිණී වියන්ගොඩ පරිවර්තනය කළ ඉෂාක් බසේවිස් සිංගර්ගේ ‘ෂෝෂා’ත්, හෑන්ස් ෆැල්ලඩාගේ ‘හැම මිනිහෙක් ම මැරෙන්නේ තනියෙන්’ කියන පොත් දෙකත් මේ කාලයේ මාව කම්පනය කළ ලිවීම්. වියන්ගොඩ පරිවර්තනය කළ මේ පොත් දෙකටම පසුබිම් වෙලා තියෙන්නේ දෙවන ලෝක යුද්ධය. මේ පොත් දෙකට අමතරව පසුගිය කාලයේ සිනමා වර්ල්ඩ් චැනලයේ විකාශය වුණු අලුත් චිත්‍රපට ගණනකටම පසුබිම වෙලා තිබුණේත් දෙවෙනි ලෝක යුද්ධය.
දෙවෙනි ලෝක යුද්ධය ඉවර වෙලා සියවස් තුන්කාලක් ගත වීත් ඒ යුද්ධය ගැන තව තවත් කලා නිර්මාණ බිහි වෙනවා. ඒ කියන්නේ යුද්ධයේ කම්පනය තාමත් ලොවට දැනෙනවා. තව යුද්ධයක කම්පනයෙන් දෙවන ලෝක යුද්ධයේ කම්පනය යටපත් කරන තෙක් එය ලෝකවාසී මිනිස් වර්ගයාට දැනේවි. ඒ වගේම තමයි, දෙවෙනි ලෝක යුද්ධය පිළිබඳ තව තවත් අලුත් දේවල් හෙළිදරවු වෙනවා.
හැම මිනිහෙක්ම මැරෙන්නේ තනියෙන් කියන පොතට පාදක වෙලා තියෙන්නේ හිට්ලර්ගේ පාලනයට විරුද්ධව යුවලක් ගෙන ගිය පුද්ගලික අරගලයක සටහන්. ඔවුන්ගේ විරෝධයේ පත්‍රිකා විසින් මුළු බර්ලින් නුවරම හැඩි කර දමනවා. එය බර්ලින් පොලිසිය වල්මත් කර දමනවා. ඔවුන්ව දඩයම් කිරීමේ වගකීම අවසානයේ පැවරෙන්නේ හිට්ලර්ගේ විශේෂ පොලිස් කාර්යාංශය වන ගෙස්ටාපෝවට. මේ සත්‍ය කතාවට අදාළ පර්යේෂණ ලිපිගොනුවක් තමයි පොතේ කතුවරයා අතට පත්වන්නේ. මේ කතාව ඔහු ගොඩනගන්නේ, තමාගේද පුද්ගලික අත්දැකීම් එයට එකතු කරමින්. මේ ම්ලේච්ඡ පැසිස්ට් උමතුවට විරුද්ධව ඒ වගේ හුදකලාව සටන් වැදුණු මිනිසුන් බොහෝයි.
යුද්ධයක් විසින් වළ දමා හංගා තිබෙන රහස් නොගිනිය හැකි තරම්. යුද්ධයේ සජීවී මතක රැගත් මිනිසුන් අතරින් දැනට ජීවතුන් අතර ඉන්නේ අතලොස්සක් දෙනා විතරක් වෙන්න ඕනේ. එහෙත් ඔවුන් ඉතිහාසයේ ම්ලේච්ඡතම මිනිස් ඛේදවාචකයක මතක දරා සිටින්නන්.
මේ කිසි කෙනෙක් ඒ ලේ තැවරුණු මතකය ආඩම්බරෙන්, ආස්වාදයෙන් මෙනෙහි කරන්නේ නැහැ. නාසීන්ගේ කුරිරු වධ බන්ධනවලට ගොදුරුව, කඳවුරුවලින් පැන දිවි ගලවා ගත් අය මෙන්ම, යුද අපරාධ චෝදනා නොලැබ සැඟවී සිට ඒ නිසාම දඬුවම්වලට ලක් නොවී ඉතිරිවූ නාසීන් ද ඒ අතර වෙනවා. ඒ අපරාධකරුවන් වුණත් තමන්ගේම අතීතය පිළිබඳ මතකයෙන් හැම තත්පරයකම තම හෘදය සාක්ෂිය පාරා ගනිමින් ඉන්නා අය. කවුරුවත් ආඩම්බරයෙන් යුද්ධය මෙනෙහි කරන්නේ නැහැ.
කොරෝනා කාලයේ බැලූ එක ජර්මානු චිත්‍රපටයක කතාව එවැනි නාසි නර්ස් නෝනා කෙනෙකු, ඇගේ දියණිය, මිණිපිරිය සහ මිණිපිරියගේ දියණිය සම්බන්ධව ගොඩ නැගුණු එකක්. සත්‍ය කතාවක් ඇසුරින් නිර්මාණය කළ සිනමා පටයක්. මේ නර්ස් නෝනාගේ දැන් වයස අනූ ගණනක්. වැඩිහිටි නිවාසයකයි ජීවත් වන්නේ. ඇගේ දියණියත් වයස හැත්තෑවක පමණ වැඩිහිටි කාන්තාවක්. තරුණ මිණිපිරියක ඉන්නා ආච්චි කෙනෙක්.
වර්තමාන කාලයේ මොහොතක දියණියට දැනගන්නට ලැබෙනවා ඇගේ මව, හිට්ලර්ගේ නාසි හමුදාවේ හමුදා නර්ස් කෙනෙකු ලෙස කටයුතු කර ඇති බව. හෙදියක වුණත් ඇගේ රාජකාරිය වී ඇත්තේ, තොග පිටින් යුදෙව් ගැහැනුන්, මිනිසුන්, කුඩා දරුවන් මරාදමන ක්‍රියාදාමය වඩාත් අඩු පිරිවැයකින් යුතුව ක්‍රියාත්මක කරන්නට හවුල් වෙන එක. ගෑස් වැඩිපුර නාස්ති වෙන එක වළක්වන්න ගෑස් ටැප් බාගෙට වැසීම නිසා සිහි සුන් වුණු යුදෙවුවන්, පණ පිටින් වළලා දමන්නට ඇය හවුල් වෙනවා. යුද්ධය ඉවර වෙලා සියවස් තුන්කාලකට පස්සේ වුවත්, යුද්ධය ඇසින් දැක අත්විඳ නැතිව වුණත්, ඇගේ හිතේ තම මව පිළිබඳ ඇති වන්නේ ඉමහත් පිළිකුලක් සහ වෛරයක්.
දවසක් මහලු නිවාසයේ වෙසෙන තම මව වෙතට ගොස්, ඇය වැනි අපරාධකාරියකගේ කුසින් තමා ඉපදීම පිළිබඳ වූ පිළිකුල ඈ ඉදිරියේ ප්‍රකාශ කරනවා. විවිධ අතීත කාරණා මවට සිහි ගන්වමින් ඇයව පීඩාවට පත් කරනවා.
ඇගේ දියණියටත්, මිණිපිරියටත් මේ බව හෙළිදරවු වුණාම, ඒ කිසිවෙකුගෙන් නර්ස් නෝනාට සමාවක් ලැබෙන්නේ නැහැ. පරම්පරා හතරක විරෝධය නාසි නර්ස් නෝනා වෙත එල්ල වෙනවා. ඒ ඔවුන් ජර්මානු අධ්‍යාපනය විසින් ශික්ෂණය කරනු ලැබූ විධිය. වර්ගවාදයේ, නාසිවාදයේ වෛරසවලට දරුවන්ගේ මනස් විකෘති කරන්නට අවකාශයක් දෙන්නේ නැහැ.
“අමිශ්‍ර” ආර්ය ජර්මානු ජාතියක් පිළිබඳ උන්මාදයෙන් මානව ඉතිහාසයේ ම්ලේච්ඡතම මිනිස් ඝාතන සිදුකළ උන්මන්තක හිට්ලර් පිළිබඳ පිළිකුලයි ජර්මන් අධ්‍යාපනය විසින් දරුවන් තුළ ඇති කරන්නේ. රට පුරා ඉදිකර තිබෙන දෙවන ලෝක සංග්‍රාමය සිහිගන්වන හැම මතක සැමරුමක් ම, ජන සංහාරක වාර්ගික යුද්ධය හෙළා දකින සංකේත විනා යුද්ධය උත්කර්ෂයට නංවන සැමරුම් නෙවෙයි. ඔවුන් ඒ ඉතිහාසය සිහි කරන්නේ පිළිකුලෙන්. තම මව, ආච්චි අම්මා, මිත්තණිය (මී ආච්චි), ඒ ම්ලේච්ඡත්වයේ ලේ තැවරුණු ගැහැනියක වීම වත්මන් පරපුරට දරාගන්න බැරි වෙන්නේ ඒ නිසයි.
ජීව විද්‍යා ටියුෂන් ගුරුවරයෙකු, ‘අමිශ්‍ර සිංහල ජාන’ පිළිබඳ දරුවනට කියා දෙනු අසන, දකින විට, මේ යුද ඉතිහාසය දන්නා කෙනෙකුගේ ඇඟේ හිරිගඩු නොපිපෙන්නට හේතුවක් නැහැ. ඒ කුඩා දරුවන්ගේ හිත් තුළට මේ ගුරුවරයා විදින්නේ විසකුරු එන්නතක්. ඒ හුදු ඊනියා දේශප්‍රේමයක් ම නෙවෙයි.
ඇතැම් විට මේ ගුරුවරයා විෂය පිළිබඳ දක්ෂ ගුරුවරයෙකු විය හැකියි. එහෙත් ‘අමිශ්‍ර සිංහල ජාන’ පිළිබඳ ඔහුගේ ප්‍රකාශය පට්ටපල් බොරුවක්. උගතෙක් ජාතිවාදී උන්මන්තකයෙකු වූ විට, ඔහු මෝඩ ජාතිවාදියෙකුට වඩා ක්‍රෑරයි. ඔහු තමාගේ උන්මන්තකභාවය භක්තියෙන් වැළඳ ගන්නා අනුගාමිකයන් පිරිසක් බිහිකර ගන්නවා. ඔහුට පුළුවන් ම්ලේච්ඡත්වය භක්තියෙන් සාධාරණීකරණය කරන්න.
අනාදිමත් කාලයක සිට ලංකාවාසීනට මැයි මාසය කියන්නේ කරුණාවේ සහ මෛත්‍රියේ මාසයයි. සියලු සත්වයින්ට සෙත් ශාන්තිය ප්‍රාර්ථනා කරන, පින් අනුමෝදන් කරන මාසයයි. එහෙත් දශකයක පමණ තිස්සේ ඒ මෛත්‍රිය යට කරගන, ඊට වඩා උත්කර්ෂයෙන් සමරන ජයග්‍රහණයක් මැයි මාසේ මැද්දට වැටුණා. අතිවිශාල මානව පිරිවැයක් සහිතව වුණත් යුද්ධය නැවතුණ එක හොඳයි. එහෙත්, අපේ තිස් අවුරුදු යුද්ධයේ සමරන්නට ඇත්තේ ජයග්‍රහණයක් නෙවෙයි. අභ්‍යන්තර අර්බුදයක් යුද්ධයක් දක්වා වර්ධනය නොවී වළක්වා ගන්නට නොහැකි වීමේ වේදනාවයි. සුද්දන්ගෙන් නිදහස ලැබූ දා සිට ටිකින් ටික ඇවිළෙන්නට පටන් ගත් ගිනි පුපුරු, රටක් ගිනි තියන ගිනි ජාලාවක් බවට පත්වීමට පෙර නිවා දමන්නට බලයට පත් කිසිවෙකුට හෝ, බලය බලාපොරොත්තුවෙන් සිටි කිසිවෙකුට හෝ වුවමනාවක් තිබුණේ නැහැ. හැමෝම මාරුවෙන් මාරුවට බලයට ආවේ ඒ ගිනි පුපුරුවලට පිදුරු විතරක් නෙවෙයි භූමිතෙල් ද දමමින්.
පොඩිවුන්ගේ ඔළුගෙඩි තුළ අමිශ්‍ර ජාන මිථ්‍යාවේ බීජ වපුරන දේශකයන්ගෙන් තම දරුවන් රැකගැනීම දෙමාපියන්ගේ වගකීමයි.
