No menu items!
19.9 C
Sri Lanka
29 March,2024

ප්‍රේමය, සඳඑළිය තරම් ම සෞම්‍ය ද? – පෙමතො ජායති සොකො

Must read

■ කැත්ලීන් ජයවර්ධන

රුසියාවේ ලියෝ තොල්ස්තෝයි අපට මුලින්ම මුණගැස්වූයේ ක`ඵබෝවිල සිරිල් සී. පෙරේරා ය. ‘යුද්ධය හා සාමය’ නම් වූ මහා නවකතාව, දශක ගණනාවකට පෙර අප කියවූයේ සිරිල් සී. පෙරේරාගේ අනුවර්තනයක් ලෙස ය. ඉනික්බිතිව ඔහු කරමසෝ සහෝදරයෝ ද සමග පියෝදර් දොස්තයෙව්ස්කි ද අපගේ සිත් අවකාශයට කැඳවුවේ ය. රුසියාව හා ලංකාව එසේ ඔහු විසින් යා කරන ලද්දේ එක්තරා සුක්ෂ්ම වූ හදවත් බද්ධයකිනි. මේ අසිරිමත් ශල්‍යකර්මය කළ වෙදැදුරාණන්ගේ අවසන් ගමන සඳහා සහභාගි වූ පිරිස අතර වූයේ ඔහුගේ පොත් කියවූ ටික දෙනෙක් හා පොත් ප්‍රකාශකයන් කිහිප දෙනෙකු පමණි. රටේ ජනාධිපතිවරයාගේ හා අගමැතිවරයාගේ ශෝක පණිවුඩ දෙකක් සුළඟේ විසිරි දිය වී ගියේ චිතකයට ගිනි දල්වන්නට ඔන්න මෙන්න කියා තිබියදී ය.
තොල්ස්තෝයිගේ Kreutezer Sonata සිරිල් සී. පෙරේරා විසින් ‘පෙමතො ජායති සොකො’ නමින් සිංහලට පරිවර්තනය කරන ලද්දේ තරමක් මෑතකදී ය. මේ පරිවර්තන කාර්යය සිදු කෙරුණේ සිරිසුමන ගොඩගේ මහතාගේ පෙළඹවීමකිනි යි ඔහු සිය පිළිසඳරෙහි සඳහන් කරයි. දශක හතරකට පමණ පෙර ‘ගැහැණු කවුරුද වරදෙ නොබැදෙන’ යන නමින් මෙහි එක් පරිවර්තනයක් ද තවත් එක් සංක්ෂිප්ත පරිවර්තනයක් ද වශයෙන් ක්‍රොයිට්සර් සොනාටා සිංහල බසට නැගී ඇති බවට සිරිල් සී. පෙරේරා සටහනක් ද තබයි. 2002 වසරේදී එළිදුටු පෙමතො ජායති සොකො ගොඩගේ ප්‍රකාශනයකි.
කෙසේ වුව ද ‘පෙමතො ජායති සොකො’ හි විශේෂත්වය ලෙස අප දකින්නේ එය සමස්ත නවකතාවේ ම සිංහල අනුවාදයක් වීම ම නොවේ. නවකතාවේ පසුබිම් තොරතුරු පිළිබඳවත් එකල සාහිත්‍ය නිර්මාණයෙහි යෙදුණ ලේඛකයන්, නිර්මාණකරණය සඳහා අනුගමනය කළ නන්විධ වූ ක්‍රමෝපායන් පිළිබඳවත්, ඉතා වැදගත් අදහස් සමූහයක් ඔහු සිය පූර්විකාව තුළ හකු`ඵවා තබමින් ම රුසියානු සමාජය ද කැඩපත්ගත කරන නිසා ය. ජීවිතයේ ඉතා දිගු කාලයක් දුකසේ වෙහෙසී සොයා සපයාගත් මේ තොරතුරු ඔහු පාඨකයාට තිළිණ කරන්නේ නිර්ලෝභි සතුටකිනි. මෙහිදී ‘සොනාටා’ යන්න පැහැදිලි කිරීමටත්, ‘සිම්ෆනිය’ හා ‘සොනාටාව’ අතර වන වෙනස හඳුන්වා දීමටත් ඔහුට ඕනෑ වෙයි.
රන් ආලේප කළ විසිතුරු කැටයමින් සරසන ලද, උස වියන් තලයෙහි සිට එල්ලෙන යෝධ පළිඟු පොකුරු පහනින් ආලෝක වූ රජ මැදුරක් පරයන නෘත්‍ය ශාලාවක, අර්ධ කවාකාරයට අසුන් ගත්, එක ම විදියේ ඇඳුමෙන් සැරසුණු සංගීතඥයින් සියයක් පමණ, නියමුවෙකුගේ මඟ පෙන්වීම යටතේ විවිධ ශබ්ද හා නාද නිපදවන නොයෙක් වර්ගයේ තුර්ය භාණ්ඩ සියයක් පමණ උපයෝගි කරගනිමින් කිසියම් දීර්ඝ සංගීත රචනයක් ප්‍රතිනිර්මාණය කරන සමූහ වාදනය, ‘සිම්ෆනි’ නමින් හැඳින් වෙයි. ඇතැම් විට මෙය එකිනෙකට පටහැනි වූ ද, ඇතැම් විට එකිනෙකට සමාන වූ ද, ශබ්ද හා නාදවල සාමූහික සංකලනයක් ලෙස හැඳින් විය හැකි ය. අසන්නන්ගේ ඉඳුරන් අවදි කරවා, හැඟීම් පුබුදුවා, මන්මත් කොට, ඔවුන් අමුතු ආධ්‍යාත්මික තලයකට ගෙන ගිය හැකි මෙය සංගීතඥයන් විසින් ශබ්ද හා නාද උපයෝගි කරගනිමින් කරන ලද ආශ්චර්යවත් නිර්මාණයක් ලෙස නම් කළ හැකි ය. ‘සිම්ෆනි’ බටහිර සංගීතයේ අග්‍ර ඵලය ලෙස සැලකෙයි. මෙය වචන වෙනුවට ශබ්ද හා නාදවලින් පමණක් රචිත මහා කාව්‍යයක් වැන්න.
විසිත්ත කාමරයක් වැනි කුඩා ස්ථානයක රාත්‍රි භෝජනයෙන් සංතර්පනය වූ, අලංකාර වස්ත්‍රාභරණයෙන් සැරසුණු ස්ත්‍රී පුරුෂයින්ගේ ආස්වාදය පිණිස තූර්ය භාණ්ඩ එකකින් හෝ දෙකකින් වාදනය කළ හැකි ජනප්‍රිය කෙටි ප්‍රබල සංගීත නිබන්ධන වර්ගයක් ද බටහිර සංගීතයෙහි ඇත. ඒවා ‘සොනාටා’ නමින් හැදින්වෙයි.
(ලියෝ තොල්ස්තෝයි පෙමතො ජායති සොකො – සං-ං පිට)
ලියෝ තොල්ස්තෝයි මේ පොත ‘ත්‍රොයිට්සර් සොනාටා’ ලෙස නම්කිරීම සම්බන්ධයෙන් එහිදී හේතු දැක්වීමක් ද සිදුවෙයි.
බේතෝවන් නම් වූ මහා සංගීතඥයා ක්‍රොයිට්සර් සොනාටා යන නම තැබූයේ තමාගේ විශිෂ්ටතම සොනාටාවට ය. (බේතෝවන් සිම්ෆනි නවයක් හා සොනාටා තුනක් රචනා කර තිබේ.) ඒ විශිෂ්ටත ම සොනාටාව බේතෝවන් විසින් තිලිණ කරනු ලැබුණේ ඔහුගේ සන්මිත්‍ර රුඩොල්ෆ් ක්‍රොයිට්සර් නමැත්තකුට ය. බටහිර ලෝකය මීට ‘ක්‍රොයිට්සර් සොනාටා’ යි කියන්නට වූයේ ඉන් පසුව ය.
මේ අතර දිනක් තොල්ස්තෝයි හමුවීම සඳහා යස්නායා පොල්යානාවට පැමිණි එක් වයලීන වාදකයෙක් රාත්‍රී භෝජනයෙන් අනතුරුව මැදුරෙහි වෙසෙන්නන්ගේත්, පිටස්තර පුද්ගලයන් දෙතුන් දෙනෙකුගේත් රසාස්වාදනය සඳහා වාදනය කර ඇත්තේ ද බේතෝවන්ගේ ඒ ක්‍රොයිට්සර් සොනාටාවයි. මේ වාදනයට පියානාවෙන් සහාය වී ඇත්තේ තෝල්ස්තෝයි ගේ වැඩිමහල් පුතු වූ සර්ගි ය. මනමෝහනීය වූ මේ වාදනය අසන්නන් කොතරම් නම් වගීකෘත කළේ ද යත් සොනාටාව නිමවීමෙන් පසුව තොල්ස්තෝයි ඇතු`ඵ තිදෙනෙක් ඒ සම්බන්ධයෙන් ගිවිසුමකට ද එළඹී තිබේ. චිත්‍රශිල්පියකු වූ ඉලියා රිපින්, රංගන ශිල්පියකු වූ ඇන්ඩි්‍රයෙව් බුලක් හා තොල්ස්තෝයි එසේ ගිවිසගෙන ඇත්තේ සොනාටාවට සවන් දීමෙන් තමතමන් තුළ උපන් භාවයන් තමතමන්ගේ මාධ්‍ය ඔස්සේ සමාජයට බෙදාහදා දීම සඳහා ය. එහෙත් ඒ නොබෝ දිනකින්ම බුලන් මියගිය අතර රිපින් ගිවිසුම අමතක කොට තිබිණ. එය ලෝකය සමග බෙදාහදා ගැනීමට ඉතිරි වූයේ තොල්ස්තෝයි පමණි.
සංගීතය කෙරෙහි බෙහෙවින් ආසක්තව හුන් තොල්ස්තෝයි විශ්වාස කළේ සංගීතයෙන් තොර ජීවිතයක් ද නැතැයි කියා ය. එහෙත් සංගීතයේ ආස්වාදය ගැන මෙන් ම ඒ ආස්වාදය මිනිසකු වින්දිතයකු බවට පත් කරවන ආකාරයත් ඔහු මනාව දැන සිටියේ ය. ඉඳුරන් අවදි කොට නිදා සිටින හැඟුම් කුප්පමින් මිනිසකු කණපිට ගසන ශක්තියක් බලයක් සංගීතය තුළ වන බව ඇදහු තොල්ස්තෝයි ඒ නිසාම හැම විටමත්, අස්ථානයේදීත් සංගීතයට අවකාශයක් විවර කිරීම නුසුදුසු යැයි ද ඇදහූ වේ ය. ඔහු එය සමාන කළේ ගින්දර සමග කරන සෙල්ලමකට ය. ක්‍රොයිට්සර් සොනාටා (පෙමතො ජායති සොකො) නවකතාවේ යටිතලයෙන් කියවන්නේ ද මේ කතාවයි. මේ ධර්ම සන්නිවේදනය එහිදී සිදු කෙරෙන්නේ ‘පොස්ඩ්නිෂිව්’ නම් වූ නවකතාවේ ප්‍රධාන චරිතය
හරහා යි.
විවාහයේ හා ලෛංගික ප්‍රේමයේ යථාව, ජීවිතයේ නිරුවත ඉසියුම් ලෙස විදාරණය කරන ‘පෙමතො ජායතී සොකො’ එකල රුසියාවේ තහනමට ද ලක්වූවකි. එය තහනමට ලක් කෙරී ඇත්තේ බරපතළ සදාචාරාත්මක ප්‍රශ්න කරළියට නැගීමක් ඒ හරහා සිදුවී ඇති බවට නැගුණු චෝදනාවට අනුව ය. තහනම වලක්වා ගැනීම සඳහා එදා සාර් රජු හමුවන්නට ගොස් තිබුණේ තොල්ස්තෝයිගේ බිරිද වු සොපියා ය. මේ අවස්ථාව ‘පෙමතො ජායති සොකො’ පෙරවදනෙහි (පිළිසදරෙහි) ද සටහන් ව තිබේ.
නවකතාව කලින් කියවා තිබූ රජතුමා ඒ ගැන වැඩි විරුද්ධත්වයක් නොදැක්වුවේ ය. සැමියා විසින් පොත කියවන ලද බව ඇසූ බිසව කම්පා වූවා ය.
‘ඔබතුමිය වුවත් මේ නවකතාව තම දරුවන් කියවනවාට කැමැති වන එකක් නැහැ නේද?’ යි රජතුමා සොපියාගෙන් ඇසුවේ ය.
විවාහ ජීවිතය ගැන රචිත මෙම නවකතාව ගැන සැමියා වුවද වැඩි කැමැත්තක් නොදක්වන බව සොපියා කීවා ය.
වෙනත් පොත් සමඟ එක ම වෙ`ඵමක මේ පොත පළවීමෙන් වරදක් නොවෙතැයි කල්පනා කළ රජතුමා පොතට පනවා තිබුණු තහනම ඉවත් කරන ලෙස නියෝගයක් නිකුත් කෙළේ ය.
(ලියෝ තොල්ස්තෝයි පෙමතො ජායති සොකො – ංංස පිට)
තහනම ඉවත්කර ගැනීම සඳහා රජතුමා වෙත ගිය ගමන සම්බන්ධයෙන් තොල්ස්තෝයි බිරිදට දොස් නැගූ බවද කියැවෙයි.
රුසියාවේ ඉඩම්හිමි රදළයන්ගේ අභ්‍යන්තර ජීවිතවල දුසිරිත්, සල්ලාලකම්, අනියම් සබඳතා හා කෘත්‍රිම පවුල් පසුබිම කෙරෙහි පසුකලෙක තොල්ස්තෝයි තුළ හටගත් බලවත් අප්‍රසාදය, පිළිකුළ මේ නවකතාව අවසානය දක්වාම හුයක් මෙන් ඇදී යයි. නවකතාවේදී එක්තරා පාපොච්ඡාරණයක ස්වරූපයෙන් මේ අදහස් දුම්රිය මගීන් පිරිසක් වෙත පළ කර සිටින්නේ මැදිවියේ පසුවන පොෂ්ඩ්නිෂිව් ය. දින දෙකක් ඉක්මවූ දීර්ඝ දුම්රිය ගමනක් අතරතුර මගීහු ඔවුනොවුන් හඳුනාගනිමින් ආ ගිය තොරතුරු කතාකරමින් පසුවෙති. අනුක්‍රමයෙන් මේ සංවාදය විවාහය හා ප්‍රේමය යන මාතෘකා ඔස්සේ ජීවිතයේ යම් යම් ඉසව් කරා ද ඇදී යයි. මැදිරිය තුළ සිටින බහුතරය ඊනියා සදාචාරය කෙරෙහි ගෞරවනීය ආකල්පයක් දරන්නෝ ය. ඔවුනට හරස් කපන එකම දුම්රිය මගියා වන්නේ පොෂ්ඩ්නිෂිව් ය. ජීවිත කාලයක් තුළ එක මිනිහෙකුට, එකම ගැහැණියකට පමණක් අවංකව ප්‍රේම කළ හැකි යැයි ඒ ඇතැම්හු විශ්වාස කරති. පොෂ්ඩ්නිෂිව් ඊට එරෙහි වෙයි. විවාදය උණුසුම් වෙයි.
‘ඔබ කතා කරන්නේ ලිංගික ප්‍රේමය ගැන පමණයි. නමුත් අදහස්වල එකඟත්වය මත, ආධ්‍යාත්මික එකඟත්වය මත, ගොඩ නැගෙන ප්‍රේමය ගැන ඔබ විශ්වාස කරන්නේ නැද්ද?’ යි ගැහැනිය ඇසුවා ය.
‘ආධ්‍යාත්මික සමානත්වයක් හා අදහස්වල එකඟත්වයක් තියෙන ගැහැනු පිරිමි එක ඇඳේ නිදා ගන්නෙ නැහැ. ගරු සරුවක් නොදක්වා කතා කිරීම ගැන මට සමා වෙන්න. සමාන අදහස් ඇති ගැහැනු පිරිමින් එක ඇඳේ නිදියන බව අහළ තියෙනවා ද?’ යි ඔහු (පොෂ්ඩ්නිෂිව්) අවඥාවෙන් සිනා සෙමින් ඇසුවේ ය.
‘ටිකක් ඉන්න: සත්‍ය තොරතුරුවලින් ඔබේ තර්කය බිඳ වැටෙනවා. මු`ඵ මනුෂ්‍ය වර්ගයා ම, නැති නම් අඩු ගණනේ වැඩි දෙනෙක් අඹු සැමියන් ලෙස ජීවත් වෙනවා. බොහෝ දෙනෙක් ජීවිතාන්තය දක්වා අඹු සැමියන් වශයෙන් අවංක විවාහ ජීවිත ගත කරනවා.’
පැසුණු හිසකෙසින් යුත් මහතා යළිත් සිනාසුණේ ය.
‘විවාහ ජීවිතය ප්‍රේමය මත පදනම් වූ බව ඔබ මට මුල දි කිව්වා. ලිංගික ප්‍රේමය හැර වෙනත් ප්‍රේමයක් ගැන මා සැක කළ විට, විවාහය පවතින නිසා ප්‍රේමය පවතින බව ඔප්පු කරන්න ඔබ වෑයම් කළා. මේ විවාහය රැවටීමක් මිස අන් කිසිවක් නොවෙයි.’
(ලියෝ තොල්ස්තෝයි පෙමතො ජායති සොකො – 13-14 පිටු)
තමා අවංකව තරුණියකට ප්‍රේම කළ ද ඇය හා විවාහ වුණ ද ඒ ප්‍රේමය අනුක්‍රමයෙන් අස්ථාවර තත්ත්වයකට පත් වී බිඳීවිසිරී ගියේ බිරිදගේ අනියම් සබඳතාව හේතුවෙන්ම ද යන විචිකිච්ඡාවක් පොෂ්ඩ්නිෂිව් තුළ වන බව පාඨකයාට පෙනීයන්නේ ඔහු අතිශයින් ප්‍රබල ස්වයං විවේචනයක ද යෙදෙන නිසා ය. බිරිඳ සම්බන්ධයෙන් ඔහු වරක් කියා සිටින්නේ මෙවැනි කතාවකි.
ඈ හැදුණේත් වැඩුණේත් ජීවිතයේ ඇති එක ම වටිනා දෙය ප්‍රේමය යන විශ්වාසය මතයි. ඈ විවාහ වුණා. ඒ විවාහයෙන් ඇයට ප්‍රේමය ලැබුණත් එය ඈ බලාපොරොත්තු වූ ප්‍රේමය නොව, ඇයට පොරොන්දු වන ලද ප්‍රේමය නොව, ඊට වඩා වෙනස් බලාපොරොත්තු කඩවීමක් හා දුකක්. මේ සියල්ලටම අමතරව ඇයට කිසිසේත්ම බලාපොරොත්තු නොවූ වේදනාවක් විඳින්න සිද්ධ වුණා. එය දරුවන් වැදීමේ හා දරුවන් හැදීමේ වේදනාවයි. මේ කටයුතු සම්බන්ධව මහත් උනන්දුවක් දක්වන දොස්තරවරුන්ට පින් සිදු වන්නට දරුවන් නොලැබ සිටින සැටි ඈ දැනගත්තා. මේ අලුත් සොයා ගැනීමෙන් ඇය තුළ විශාල උද්‍යෝගයක් ඇති වුණා. ඈ ඉන් විශාල ආස්වාදයක් ලැබුවා. ඈ දැන සිටි ජීවිතයේ අරමුණ වූ ප්‍රේමය සඳහා ඈ නැවත තිරිහන් වුණා.
(ලියෝ තොල්ස්තෝයි පෙමතො ජායති සොකො – 72-73 පිටු)
බිරිඳගේ මේ තිරිහන් විම, ඇය සුන්දරව පුෂ්ටිමත්ව යළිත් වරක් ජීවිතයට අලුතින් අවතීර්ණවීම හා සමගින් අතිරේක ගැටලුවක් නිර්මාණය කරන්නේ ද සංගීතයයි. සංගීතඥයෙක්, වයලීන වාදකයෙක් ඔවුන්ගේ නිවෙසට පැමිණෙන්නේ මේ කාලය අතරතුරයි. ඔහුට ඇත්තේ තෙත් වූ දැස් ය. නිතර රැඳුණ සිනාවක් සහිත දෙතොල් දෙකෙළවර ඉටිහා සකස් කළ උඩු රැවුලක් හා නවීන විලාසිතාවකට අනුව පීරූ කොණ්ඩයක් ද ඔහු සතුව තිබේ.
ඔහු හා ඔහුගේ සංගීතයෙන් තමයි මගේ මු`ඵ පවුලම විනාශ වුණේ. නමුත් විනාශයට හේතු වුණේ මගේ ඊර්ෂ්‍යාව ය යන අදහස නඩු විභාගයේ දී ඉස්මතු වුණා. ඒ අදහසෙහි කිසි ම ඇත්තක් නැහැ. බිරිඳගේ තාඩන පීඩනවලට, නින්දා අපහාසවලට බඳුන් වූ මා තම ආත්ම ගෞරවය ආරක්ෂා කර ගැනීම පිණිස බිරිඳ මැරූ ස්වාමි පුරුෂයෙක් බව නඩු විභාගයේ දී තීරණය වුණා. ඒ තීරණය අනුව මා මිනීමැරීමේ චෝදනාවෙන් නිදහස් වුණා. නඩුවිභාගයේ දී මම ඇත්ත ඇති සැටියෙන් ම ඉදිරිපත් කිරීමට වෑයම් කළා. නමුත් මා බිරිඳගේ හොඳ නම ආරක්ෂා කිරීමට වැයම් කරන්නේ යයි කල්පනා කළ ඔවුන් මගේ කතාව විශ්වාස කළේ නැහැ.
‘ඈ සංගීතඥයා සමඟ කුමන විදියේ සම්බන්ධයක් පැවැත්වුවත් මට වත් ඇයට වත් එහි කිසිම අර්ථයක් තිබුණේ නැහැ. කිසියම් අර්ථයක් තිබුණා නම් මා ඔබට දැනට ම පවසා ඇති අන්දමට එය මගේ තිරිසන්කමයි. හැම දෙයක්ම සිදු වුණේ අප අතර පැවති භයානක පරතරය නිසයි.
(ලියෝ තොල්ස්තෝයි පෙමතො ජායති සොකො – 75-76 පිටු)
මේ පරතරය, මේ දෙකඩවීම දරුවන් කෙරෙහි ද අහිතකර බලපෑමක් සිදුකරන බව හැඟුණ ද ඒ ගැන තමාට කිසිවක් කළ නොහැකි යැයි ඔහු කියන්නේ අතිශයින්ම නිර්ව්‍යාජත්වයක් ප්‍රකට කරමිනි. දරු උපත්, දරු සම්පත තමනට සතුටක්, සැනසීමක් රැගෙන ආ බවක් ඔහුට නොහැගෙයි. නැතහොත් දරුවන් නිසා තමනට ලැබුණු මානසික පීඩා, ඔවුන් ගෙන් ලද සතුට ඉක්මවා ගිය බවක් ඔහුට හැඟියයි. දරුවන්ගේ අසනීප, දොස්තරවරුන් කැඳවීම්, නිරතුරුව පාහේ සිදුවන්නේ නිදහසේ පොතක්, පතක් කියවීමට ඔහුට තිබූ අවකාශය ද උදුරා ගනිමිනි. යුද්ධයක් නිමා වන්නට පෙර අලුත් යුද්ධයක් හටගන්වන්නාක් වැනි වූ මේ තත්ත්වය බොහෝ පවුල් ඒකකවලට පොදු වුවක් බවට ද ඔහු විශ්වාසය පළකරයි.
ඉතින් දරුවන් ලැබීමෙන් අපේ ජීවිත සැපවත් වෙනවා වෙනුවට දුකක්, කරදරයක් වුණා. අප අතර මතභේද ඇති වුණේ දරුවන් නිසයි. ඔවුන් ලොකු මහත් වෙන කොට මතභේද වැඩි වුණා. බොහෝ විට මතභේදවල හේතු ඵල දෙකට ම දරුවන් මුල් වුණා. ආරවුල්වලදී දරුවන් ආයුධයක් හැටියට පාවිච්චි කළ අවස්ථා ද තිබුණා. අප දෙදෙනා විශේෂ ඇල්මක් දක්වපු දරුවන් දෙන්නකු හිටියා. අපි ඒ දරුවා ආයුධයක් හැටියට පාවිච්චි කළා. මං වැඩිමල් පුතා වස්යාට වැඩි කැමැත්තක් දැක් වූ අතර බිරිඳ ලීසාට වැඩි කැමැත්තක් දැක්වූයේ නැහැ. අපේ වැරැද්දෙන් නොමග ගිය අසරණ දරුවන් ද අන්තිමේ දී එකිනෙකා සමඟ කලහ කර ගත්තා. අප දරුවන්ට කරන අපරාධය උදේ හවස කෝලාහල කළ අපට පෙනුණේ නැහැ.
(ලියෝ තොල්ස්තෝයි පෙමතො ජායති සොකො – 65 පිට)
සමාජයේ පොදු පිළිගැනීමට අනුව තමා විසින් බිරිද ඝාතනය කරන ලද්දේ හදිසි කෝපයක්, සාධාරණ කෝපයක් නිසා යැයි කියමින් ඝාතනය සාධාරණීකරණය කිරීමේ, ඇඟබේරා ගැනීමේ කිසිදු සූදානමක් ඔහු වෙතින් පළ නොවෙයි. තමා අතින් මේ ඝාතනය සිදුවූයේ හොඳ සිහියෙන් සිටින විටදී යයි ඔහු අවංකව ම කියයි.
පොස්ඩ්නිෂිව්, බිරිද මරා දමන්නේ කිනිස්සකිනි. ඇය එතැනදී දැතින්ම කිනිස්ස අල්ලාගත් බවත් මුවහත් කිනිස්ස ට ඇගේ දැත් කැපී ගිය ආකාරයත් ඔහුට මතක තිබේ. ඝන වූ යමක් හැපී කිනිස්සේ කිඳාබැසීම මොහොතකට නතර වුයේ ඇය යටට හැද සිටි බොස්තරොක්කය නිසා බව ද ඔහුට සිහිකළ හැකි ය. ඇලපත පසාරු කළ කිනිස්ස මස කපාගෙන ගැඹුරට ගිලාබැස්ස අයුරු තමාට ඉතා හොඳින් මතක බව ද ඔහු කියයි. එසේ නම් මෙය අවසිහියකින් සිදුවුවක් වන්නේ කෙසේ ද?
නොනවත්වාම කතාව කියාගෙන යන පොෂ්ඩ්නිෂිව්ට අලුත් සිහියක්, අලුත් මතකයක් බාධා කරන්නේ මෙතැනදී ය. මෙතැන් පටන් ඔහු ඉකිබිඳිමින් දුම්රිය මගීන් හමුවේ කරන්නේ බරපතළ පාපොච්චාරණයකි.
බිරිඳගේ මළකඳ තිබූ තැනින් ඉවත් කරන තුරු ම තමාගේ ස්ථාවරයෙහි, එනම් ඇය දඬුවම් ලැබිය යුතු ගැහැනියක බවට තමා තුළ වූ විශ්වාසයෙහි කිසිදු වෙනසක් සිදු නොවූයේ යැයි ඔහු කියයි. එහෙත් මළකඳ නහවා ස`ඵපිළි අන්දා මල්ගවසා රැගෙන ආ සැණින් ඒ ආකල්පය බරපතළ දෙදරීමකට ලක්වෙයි.
‘සිදු වූ සියල්ල මට අවබෝධ කරගත හැකි වුයේ මිනී පෙට්ටියෙහි තැන්පත් කර තිබුණු ඇගේ මෘතදේහය දුටු පසුවයි. මා කළ විනාශය මට අන්තිමේදි තේරුම් ගන්න පු`ඵවන් වුණා. ඈ මරා දමන ලද්දේ මා බවත්, වරක් ප්‍රාණවත්ව සිටි, ක්‍රියාශීලීව සිටි, ඈ මරා දමන ලද්දේ මා බවත්, ඈ ඉටියෙන් කළ දෙයක් මෙන් නිශ්චලව, අයිස් කඳක් මෙන් සීතලව වැතිර සිටින්නේ මා නිසා බවත්, මගේ අතින් සිදු වූ මේ වරද කිසිවකුට කවදා වත්, කොතැනදී වත්, නිවැරදි කළ නොහැකි බවත් මා අවබෝධ කළේ ඇගේ මියගිය මුහුණ දුටු පසුවයි.
(ලියෝ තොල්ස්තෝයි පෙමතො ජායති සොකො – 126-127 පිටු)
ලියෝ තොල්ස්තෝයි නම් වූ මහා ලේඛකයා පාඨකයා වෙනුවෙන් ලේඛනගත කළ සියල්ල පරම සත්‍යය ම දැයි හරියටම කියන්නට අපට නොහැකි ය. එහෙත් ඔහු තමාට, තමාගේ ලේඛනයට කොතරම් නම් අවංක වුවේ ද යන කරුණ අපට අමතක කළ නොහැකි ය.■

- Advertisement -

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -

අලුත් ලිපි