No menu items!
26.1 C
Sri Lanka
28 March,2024

කඳුළු වැටුණාට මදි – රංග ශිල්පිනී වීණා ජයකොඩි

Must read

සරුංගලය චිත්‍රපටය (1979) තුළින්, මුල් නමින් වර්ජිනියා සන්ධ්‍යා පීරිස් වන වීණා ජයකොඩි සිනමා ලෝකයේ නොමැකෙන නාමයක් සටහන් කළා.

ඔබත් එක්ක ඒ මොහොතේ රඟපාන නළුවාගේ රඟපෑම, ඔබේ රංගනයට බලපෑම් කරනවාද?
පුංචි කාලේ පටන්ම මගේ සිනමා වීරයා වුණේ ගාමිණී ෆොන්සේකායි. මගේ පළමුවන චිත්‍රපටයේම ඔහු සමඟ ප්‍රධාන චරිතය රඟපාන්න මට ලැබුණා. ඔහුත් එක්ක ඔපසිට් රඟපාද්දී මට රියැක්ෂන් එනවා. අනෙකාගේ දක්ෂතාව වැඩි තරමට මට පහසුයි. රඟපානවා කියන්නේ ඇක්ටින් සහ රිඇක්ටින්. රංගන කුසලතාවෙන් පරිපූර්ණ කෙනකුට සම්මුඛව රඟපාද්දී, රිඇක්ට් කිරීම පමණයි මම කරන්න ඕනෑ.

ඒ විදියට රංගන කුසලතාවෙන් පරිපූර්ණ නැති කෙනෙක් එක්ක රඟපාද්දී රංගනයට සිදුවන බලපෑමත් විස්තර කරන්න..
මට අනෙකාගෙන් ලැබෙන සහාය ප්‍රමාණවත් නොවුණොත්, මගේ චරිතය මට හැකි උපරිමයෙන් ගොඩනඟා ගන්නවා. මම සාමාන්‍යයෙන් ඕවර් ඇක්ට් කරන්නේ නැහැ. චරිතය හොඳින් ධාරණය කරගන්නවා මිස, තිබෙනවාට වැඩි යමක් පිටතින් එකතු කරන්නේ නැහැ. එනිසා සහාය ප්‍රමාණවත්ව නොලැබුණත් මගේ චරිතයට උපරිම සාධාරණය කරනවා. මගේ චරිතය බිඳ නොවැටෙන්න වුවමනාවෙන් කටයුතු කරනවා. සමහර විට ඒ නිසා අවසානයේ මාගේ චරිතය ඉස්මතු වී පෙනෙනවා වෙන්න පුළුවන්. එච්.ඩී. ප්‍රේමරත්නගේ චිත්‍රපටයක මට ඒ වගේ අත්දැකීමක් තියෙනවා.

සිනමා අධ්‍යක්ෂවරයාගෙන් රංගන ශිල්පීන්ට ඒ කාලේ ලැබුණු සහාය මොන වාගේද?
චිත්‍රපටයක හැම දේම තියෙන්නේ අධ්‍යක්ෂවරයා අතේ. අධ්‍යක්ෂවරයාට ඕනෑ දේ මොකක්ද අපි ඒක දෙන්න ඕනෑ. මුලින් රංගන ශිල්පියා තේරුම්ගත යුතුයි අධ්‍යක්ෂවරයාගේ වුවමනාව. වසන්ත ඔබේසේකර, ඩී.බී. නිහාල්සිංහ, ගාමිණී ෆොන්සේකා වාගේ ඉතාම හොඳ අධ්‍යක්ෂවරු නළු නිළියන්ට තමන්ට ඕනෑ දේ ඉතාමත් නිරවුල්ව කියනවා. ටෝනි රණසිංහගේ තිර පිටපතක් වුණු ‘කෙළිමඬල’ චිත්‍රපටයේ අපි වැඩකරද්දී මට මතකයි, නිහාල්සිංහ මම නිවැරදි නම් නිහඬවම සිටිනවා. වෙනසක් අවශ්‍ය නම් හෙමින් කතාකරනවා. මට දැනෙන දේට වඩා, අධ්‍යක්ෂවරයාට අවශ්‍ය දේ තමයි වැදගත්. සමහර අධ්‍යක්ෂවරුන් සමඟ කටයුතු කිරීමේදී අපි බොහෝම සන්සුන් වෙන්න ඕනෑ. සමහර අයට මොනවාද ඕනෑ කියලා ඒ අයම දන්නේ නැති අවස්ථාත් තිබෙනවා. ඒ අවස්ථාවලදී රංගනය හරිම දුෂ්කරයි. අද ඉන්න අධ්‍යක්ෂවරුගෙත් ආවේණික ස්වභාවයන් විවිධයි. මං ඉන්දියාවේ අධ්‍යක්ෂවරු එක්කත් රූගත කිරීම් කරලා තියෙනවා. මගේ අත්දැකීම් එක්ක මට ඕනෑම අයෙක් එක්ක වැඩ කිරීමට හැකියි.

ඔබ දමිළ කාන්තාවන්ගේ චරිතය ඉතාමත් ආකර්ෂණීය ආකාරයෙන් රඟදක්වනවා. දමිළ භාෂාව ප්‍රවීණව හැසිරවීමට ඇති හැකියාව පමණක් ඊට ප්‍රමාණවත්ද? ඒ අභියෝගය ජයගත්තේ කොහොමද?
ළමා කාලයේ දෙමළ අය එක්ක අපිට ඉතාම කිට්ටු ඇසුරක් තිබුණා. ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය මගේ ජීවිතයට හොඳින් දැනුණා. මගේ අම්මාත් ඉන්දීය සිනමාවේ වැඩකළ කෙනෙක් විදියට ඇගේ හැසිරීම් වුණත් දෙමළ ආරක් ගෙන තිබුණා. අපි එක්ක එවකට චිත්‍රාගාරවල හිටිය බහුතරයක් දෙමළ අයයි. මේ විදියට දෙමළ අය ඇසුරේ වැඩ කරද්දී මට ඔවුන්ගේ ජීවිතවල අගය හොඳින් දැනුණා.

දමිළ චරිතවලට ජීවය දෙන විට දමිළ රසිකයන්ගෙන් ලැබුණු ප්‍රතිචාරය මොකක්ද?
‘සුර අසුර’ චිත්‍රපටයේ මං රඟපෑ දෙමළ චරිතය දෙමළ සමාජයේ ජනප්‍රිය වුණා. යාපනේ දෙමළ කතාකරන්න ටිකක් අමාරුයි. එතැනදී මාත් එක්ක රඟපෑ දෙමළ අය මට හරිම ආදරයෙන්, විශාල සහායක් දුන්නා. යාපනේ දේවල් මං දන්නවා. ඒත් චරිතයකට ජීවය දෙද්දී දන්න දේටත් වඩා යමක් අවශ්‍යයි. එහි අධ්‍යක්ෂවරයාත් දෙමළ දැනහිටියේ නැහැ. දවසක් දෙමළ යුවලක් නොනවත්වා මා දිහා බලා ඉන්නවා. පස්සෙ මාත් එක්ක කිව්වේ ඒගොල්ලන්ගෙ නංගි මා රඟපෑ චරිතයට සමානයි කියලා. එහි මගේ චරිතය ඩොක්ටර් කෙනෙක්. ඔහුගේ සොයුරියත් ඩොක්ටර් කෙනෙක් බව කිව්වා. මගේ දෙමළ ප්‍රේක්ෂකයො හිතන්නේ නැහැ මං දෙමළ නෙමෙයි කියලා. අපේ සිංහල අයටත් වඩා සමහර අවස්ථාවල දෙමළ අය මාව අගය කරනවා සහ ආදරය කරනවා මට දැනුණු අවස්ථා තිබෙනවා.

රංගන ජීවිතයේ ඔබේ හැරවුම් ලක්ෂ්‍යය වුණේ මොන චිත්‍රපටයද?
වෘත්තීය වශයෙන් ප්‍රධාන චරිතය මං මුලින්ම රඟපෑවේ ‘අප්සරා’ චිත්‍රපටයේයි. ඒකේ මං චරිත දෙකක් රඟපෑවා. අහිංසක චරිතයක් සහ එහි වෙස් මාරුකර වෙස්ටර්න් චරිතයක් රඟපෑවා. ඒ නිසා මගේ ආරම්භයම රංගන ජීවිතයේ හැරවුම් ලක්ෂ්‍යය බවට පත්වුණා කිව්වොත් හරි. පසු කාලෙක රෑ මනමාලි චිත්‍රපටයේ රංගනයට මට හොඳම නිළියට ජනාධිපති සම්මානය ලැබුණා. එවකට යොවුන්වියේ සිටි මට එය විශාල ශක්තියක් වුණා. රෑ මනමාලි රඟපාද්දී මං ඉතාමත් තරුණයි. ඒත් මට එහි රඟපාන්න වුණේ වයස අවුරුදු හැටදෙකක් පමණ චරිතයක්. මුලින් මට විශාල චකිතයක් තිබුණා. මට ඒකට ශක්තිය දුන්නේ ගාමිණී ෆොන්සේකායි. ඔහුගේ අධ්‍යක්ෂණයෙන් කළ මේ චිත්‍රපටය මට ඕනෑම චරිතයක් කළ හැකියි කියන විශ්වාසය මා තුළ තහවුරු කළා.

‘සුරයහන ගිනි ගනී’ ලංකාවේ පළමුවැනි සමරිසි තේමාවක් ගත් චිත්‍රපටය හැටියට සැලකෙනවා. ඔබ එහි අතිශය රැඩිකල් චරිතයකට පණදෙනවා. ඊට සමගාමීව ‘මලට නොඑන බඹරු’ චිත්‍රපටය දෝෂදර්ශනයට ලක්වුණා. ඔබේ චරිතය සමාජය භාරගත්තේ කෙසේද?
අද සමාජයේ මේ සබඳතා ගැන විවෘතව කතාකරනවා සහ දැනගන්නට අවස්ථා අපමණක් තිබෙනවා. ඒත් එදා මේවා හැංගිලා තිබුණු තේමා. එදා සමහර දෙමාපියන්ගෙන් යම් යම් චෝදනා පෞද්ගලිකව මට එල්ල වුණා. නමුත් මම ඔවුන්ට ඍජුව උත්තර දුන්නා. සමරිසි සබඳතා සමාජයේ තිබුණත්, ඒ සබඳතා ගැන කිසි දැනුමක් නැති කාලයක, මේ චිත්‍රපටය හරහා සමාජ අවබෝධයක් දෙන්න කළ උත්සාහය කෙතරම් වටිනවාද කියලා මං චෝදකයන්ට මතක් කළා. අනෙක, මං රඟදැක්වූ එම චරිතය සහ සමස්ත චිත්‍රපටයම මෙම පණිවුඩය සමාජයට ගෙනගියේ ඉතාමත් ආචාරශීලීවයි. එහි අශෝභන ලිංගික ජවනිකා තිබුණේ නැහැ. සමාජය මේ නිසා සුරයහන ගිනි ගනී ප්‍රතික්ෂේප කළේ නැහැ.

සරල රසවින්දනාත්මක සහ සම්භාව්‍ය චිත්‍රපටවල රඟපාද්දී ඔබ රංගනයේ වෙනසක් කරනවාද?
වාණිජමය චිත්‍රපටයක සින්දු ගණනාවක් සහ නැටුම් තිබීම සාමාන්‍යයි. ඒත් චරිතයක් රඟ දැක්වීමට තියෙනවා කියන එක වැදගත්. මං සම්භාව්‍ය හෝ වාණිජමය චිත්‍රපට චරිත වශයෙන් වෙනස් කොට දකින්නේ නැහැ. භාරගත් චරිතයට සාධාරණයක් ඉටුකරන්න වගබලා ගන්නවා. ‘මිනිසුන් අතර මිනිසෙක්’ චිත්‍රපටයේ ‘මාගෙ මතකේ…’ ගීතය අදටත් මිනිසුන්ගේ මතකයේ රැඳී තියෙනවා. ‘ගැහැනියක්’ චිත්‍රපටයේ විජය කුමාරණතුංග එක්ක රඟපෑවා. ඒ චරිතයන් කොමර්ෂල් කියා මං වෙනසක් කරන්නේ නැහැ. ‘සාගරයක් මැද’ වගේ සම්භාව්‍ය චිත්‍රපටයක චරිතය ඉතාමත් ඉමෝෂනල්. ඒ වගේම ඉමෝෂනල් වෙන්න වෙනවා වාණිජ චිත්‍රපටවලත්. වාණිජ චිත්‍රපටවලත් චරිත තුළ හැලහැප්පීම්, දුක් වේදනා තියෙනවා. ඒවායේදී වුණත් ග්ලිසරින් දාලා අඬන්න බැහැ. ඒ ඉමෝෂන් එක මං ගන්නවා. සම්භාව්‍ය චිත්‍රපටවලදී ඒ කතාවේ සහ සමස්තයේ බර වැඩි නිසා ඉමෝෂන් එක අඛණ්ඩව ඉදිරියට දිවෙනවා. නමුත් වාණිජ චිත්‍රපටවලදී ඒක අතරින් පතර කැඩෙනවා. චිත්‍රපටයේ රිදම්එක අනුව චරිතය කොහොම පෙනුණත් රංගනයේදී මං කිසි වෙනසක් කරන්නේ නැහැ.

ඔබ ග්ලිසරින් නැතිව අඬාවැටෙනවා. ඒක රංගනය හැදෑරීමේ ප්‍රතිඵලයක්ද?
චරිතයේ මූඩ්එකට පිවිසුණාම ග්ලිසරින් අවශ්‍ය නැහැ අඬන්න. ග්ලිසරින් දාලා අඬන එකෙයි ඇත්තටම ඉමෝෂන්ස්වලින් අඬන එකෙයි, දැනෙන වෙනසක් තිබෙනවා. කඳුළු වැටුණාට මදි, ප්‍රේක්ෂකයන්ගේ හදවතට දැනෙන්නේ ඉමෝෂන්ස්. සිනමාවේදී බොරු කරන්න බැහැ. රඟපෑම ඇතුළාන්තයෙන් සිදුවුණේ නැත්නම් සාර්ථක නැහැ.

‘සුදු කපුරු පෙති’ ටෙලිනාට්‍යයේ ආවේගවලින් පිරුණු දෙමළ චරිතයක් රඟපෑවා. ටෙලිනාට්‍යයද, සිනමාවද, වේදිකාවද යන කුමන තැනකදී වුණත් චරිතය ඇතුළාන්තයට යා යුතුයි. මගේ දැක්ම එයයි. වේදිකාවේදී නම් ඇඟෙනුත් රඟපාන්න වෙනවා. නමුත් චරිතයට සමවැදී ඉදිරියට යා යුතුයි.

හැත්තෑව අසූව දශකයේ සිනමා නිර්මාණ අදටත් ජීවමානයි. එහි පදනම ඔබට දැනෙන ආකාරයට මොකක්ද?
එදා වැඩි වශයෙන් අපි වැඩකළේ දෙමළ නිර්මාණකරුවන් එක්ක. ඔවුන් නිර්මාණ කරන්නේ කිසියම් භක්තියකින් යුතුව. ආගම ධර්මය මෙනෙහි කරලා, පූජා පවත්වලා තමයි ඔවුන් රූගත කිරීම් පවා අරඹන්නේ. කරන දේ සම්බන්ධයෙන් විශාල ආදරයක් සහ භක්තියක් ඔවුන්ට තිබුණා. සෙට් එකට ඇතුළුවන්නේ ඉතාමත් භක්තියෙන් යුතුවයි. කැමරාව ඔන් කරද්දීත් ඔවුන් එයට ගෞරව කරනවා. එකිනෙකා ආචාර කරනවා. අවුරුදු ගණනාවකට පෙර කළ නිර්මාණ අදටත් පවතින්නේ ඔවුන් ඒවාට කළ ආදරය සහ ගෞරවය නිසායි. කළු-සුදු රූප වුණත් බලා ඉන්න පුළුවන් ආකර්ෂණයක් ඒවායේ අදටත් තියෙනවා.

අද නිර්මාණයකදී එදා තිබුණු සෙට්එකේ සාමූහිකත්වය අඩුයි. වර්තමානයේ නිර්මාණ දුර්වල වෙන්නේ එනිසායි කියලා මං සිතනවා. අනෙක, එදා මට රඟපාන්න තිබුණේ නැතත් මං සෙට් එකේ ඉන්නවා. අපි මූඩ්එකේ ඉන්න වගබලා ගන්නවා. දැන් එහෙම නැහැ. තමන්ගේ කොටස සම්පූර්ණ කරලා ඒ ඒ අය සෙට් එකෙන් ඉවත්වෙලා යනවා. මේක වෙනස්වන අවස්ථාත් තියෙනවා. සුනිල් කොස්තාගේ අධ්‍යක්ෂණයක් වුණු ‘සුදු ඇදගෙන කළු ඇවිදින්’ ටෙලිනාට්‍යයේ දී අපි තුළ ඒ සාමූහිකත්වය හොඳින් තිබුණා. රංගනය කියන්නේ ටැලන්ට් එකක්. එය දෙවියන්ගෙන් ලැබුණු ත්‍යාගයක්. හැමෝටම එය ලැබිලා නැහැ. මෙය භක්තියෙන් සහ ආදරයෙන් කළොත් පමණක් සාර්ථක වෙනවා කියන අදහසේ මං ඉන්නවා.■

- Advertisement -

පුවත්

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

- Advertisement -

අලුත් ලිපි